ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 738

บทที่ 738

ถ้าเปลี่ยนเป็นตนเอง มีหรือจะไม่เป็นแบบนั้น?

ดังนั้น เธอก็เลยไม่คิดว่าจะใจดีต่อหม่าหลัน

อีกอย่าง พอนึกถึงความอัปยศที่ตนเองได้รับที่Tomson Riviera ในใจเธอก็โกรธแค้น แล้วก็พูดเสียงเย็นว่า “นี่มันคือผลตอบแทนที่แกทำตัวเอง รับผลกรรมที่ตนเองก่อเอาไว้เถอะ！นี่มันเพิ่งวันแรก เรายังจะต้องอยู่ด้วยกันอีก14วัน！”

พูดจบ นายหญิงใหญ่เซียวก็ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วก็หันหลังกลับออกมาจากห้องน้ำ

หม่าหลันนั่งที่พื้นห้องน้ำคนเดียว ทั้งหิวทั้งหนาว ในใจเธอก็สิ้นหวังอย่างมาก อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ แต่พอนึกถึงความร้ายกาจของจางกุ้ยเฟิน เธอก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง

สุดท้ายก็ทนไม่ได้ ก็เอามือกอดหัวเข่า แล้วซุกหน้าลงที่ขา ร้องไห้ออกมา

ชีวิตนี้หม่าหลันไม่เคยอนาถแบบนี้มาก่อน โทษทัณฑ์ความเจ็บปวดที่ได้รับวันนี้ มันมากกว่าความเจ็บปวดที่เธอได้รับเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว รวมกันเสียอีก

พอคิดว่าตนเองจะต้องอยู่กับนายหญิงใหญ่เซียวอีก จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำนี้14วัน เธอก็ใจเสีย

โดยเฉพาะนึกถึงที่ตนเองจะต้องอยู่ในเรือนจำนี้ต่อไปไม่กำหนด เธอก็ยิ่งสิ้นหวัง ร้องไห้จนน้ำตาจะแห้งสิ้น

……

ตอนที่หม่าหลันกำลังซุกหัวร้องไห้อยู่ในห้องน้ำที่เรือนจำนั้น เย่เฉินและพ่อตาก็กำลังขับรถกลับคฤหาสน์ที่Tomson Riviera

พ่อตาก็ตื่นเต้น อารมณ์ดีร้องเพลงตลอดทาง สีหน้าดีใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน

เซียวชูหรันและต่งรั่งหลินกลับมาถึงก่อนพวกเขา

เย่เฉินและเซียวฉางควนเดินเข้ามา ก็เห็นเซียวชูหรันเดินไปเดินมาในห้องโถง

พอเซียวชูหรันเห็นพวกเขากลับมา ก็รีบถามว่า “พ่อ เย่เฉิน พวกคุณไปหาที่บ่อนไพ่มากี่ที่?”

เซียวฉางควนก็พูดอย่างรู้ใจเสียว่า “พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าเยอะมาก พวกเราขับวนไปวนมา หาวนไปวนมา พอเห็นว่าเป็นบ่อนไพ่นกกระจอก ก็เข้าไปถาม”

เซียวชูหรันก็ถามต่อ “ไม่ได้ข่าวอะไรเลยหรือคะ?”

“ไม่มีเลย……” เซียวฉางควนโบกปัด แล้วพูดว่า “เฮ้อชูหรัน แม่แกน่ะโตแล้ว ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก อย่างมากก็ไปถูกใครหลอกขายของเข้าแล้ว แกไม่ต้องกังวลไป…….”

“จะให้หนูไม่กังวลได้อย่างไรล่ะคะ….” เซียวชูหรันพูดตาแดงว่า “ถ้าเกิดว่าแม่เป็นอะไรไป จะทำอย่างไรกันล่ะคะ！ตอนนี้ก็ไม่ได้ข่าวแม่เลย เรื่องร้ายๆ มันอาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ อีกอย่าง ยิ่งปล่อยให้ยืดยาว ยิ่งอันตราย พ่อดูพวกข่าวเรื่องการหายตัวไปสิคะ จะมีสักกี่คนที่หาตัวพบ แล้วมาดีใจกันบ้าง? ส่วนมากสุดท้ายก็ไปเจอคนชั่วเข้า เกิดเรื่องร้าย มากสุดก็ถึงขั้นนั้นเลย！”

เซียวฉางควนก็พูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “มันไม่ได้อันตรายอย่างที่แกคิดหรอก แกคิดว่าแม่แกคู่ควรให้พวกโจรมันติดตามรึไง? จะปล้น แล้วแม่แกมีเงินหรือไง? เงินในบ้านก็ถูกแม่แกขโมยไปจนหมดแล้ว จะปล้นความสาวความสวยของแม่แกรึ? ไอ้พวกโจรนั่นก็คงเสียแรงน่าดู เสี่ยงติดคุกหรือไม่ก็ประหารชีวิต เพียงเพื่อมาปล้นสวาท แล้วอย่างแม่แกเนี่ยนะ โจรมันคงเสียเปรียบเสียมากกว่าล่ะมั้ง?”

“พ่อคะ！” เซียวชูหรันโมโหเล็กน้อย “พ่อคะ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ？！”

ตอนนี้ในหัวของเซียวฉางควนมีแต่หานเหม่ยฉิง บวกกับดื่มมาเล็กน้อย ทำให้พูดไม่มีสติ ไม่เป็นห่วงหม่าหลัน ก็เลยพูดแบบไม่สนใจออกมาว่า “เฮ้อ ถึงแม้มันจะไม่น่าฟังเสียหน่อย แต่มันก็เป็นความจริง ไม่ใช่การปล้นทรัพย์ และไม่ใช่การปล้นสวาท แล้วแม่แกจะอันตรายอะไรกัน?”

“อีกอย่าง นิสัยแม่แก แกก็ไม่ใช่ไม่รู้? ใครจะกล้าหาเรื่อง? ตอนที่อยู่บ้านเก่า แม่แกตะโกนออกนอกหน้าต่างไป ทั้งหมู่บ้านก็ไม่มีใครกล้าดังอีก แกยังกลัวแม่เกิดเรื่องไม่ดีอีกรึไง?”

เซียวชูหรันก็ถูกคำพูดของเซียวฉางควนพูดให้เสียจนพูดไม่ออก จากนั้นก็จมูกขยับ แล้วถามอย่างโมโหว่า “พ่อ！เมื่อครู่ไปดื่มมาใช่ไหมคะ？！”