ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 783
บทที่ 783
เมื่อเย่เฉินเห็นอาหารเหล่านี้ที่หานเหม่ยฉิงเป็นคนทำ อดไม่ได้ที่จะอยากอาหาร แต่ว่าแสดงออกไปตามมารยาท เขาก็รู้สึกเกรงใจที่จะเริ่มรับประทานอาหารเลย และเริ่มหยิบเครื่องดื่มออกมาหนึ่งขวด รินให้กับผู้หญิงทั้งสองท่าน
หลังจากนั้น เขาถึงจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา ยิ้มพร้อมพูดว่า : “คุณน้าหาน พอล ยินดีต้อนรับพวกคุณทั้งสองกลับสู่ประเทศจีน ยินดีต้อนรับพวกคุณทั้งสองกลับสู่จินหลิง และยินดีต้อนรับที่พวกคุณให้เกียรติมาเป็นแขกที่บ้านของเรา เรามาร่วมดื่มกันสักแก้วเถอะ”
เซียวฉางควนที่อยู่ข้างๆก็รีบพูดคล้อยตามทันที : “ใช่ๆ เพื่อเลี้ยงต้อนรับพวกคุณสองคน เรามาร่วมดื่มกันสักแก้ว！ ”
หานเหม่ยฉิงยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมา พูดอย่างใจจริงว่า : “ขอบคุณการต้อนรับของพวกคุณมากจริงๆนะคะ คิดไม่ถึงจริงๆวันแรกที่ได้กลับมาจินหลิง ก็ได้กินอาหารบ้านๆทั่วไปที่บ้านของเพื่อนเก่าแก่ ขอบคุณมากจริงๆ”
เซียวฉางควนหัวเราะฮ่าๆพร้อมพูดว่า : “เหม่ยฉิง เราก็เป็นเพื่อนเก่ากันมาหลายปีแล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้คุณยังจะมาเกรงใจกันอีกทำไม！”
พูดแล้ว ก็พูดอีกว่า : “อีกอย่าง อาหารบนโต๊ะในวันนี้ต้องยกความดีความชอบให้คุณ ผมก็เป็นแค่ลูกมือเท่านั้น ทำเอาผมรู้สึกอายอย่างมากเลย มีที่ไหนกันเพื่อนเก่าแก่มาเป็นแขกที่บ้าน ยังจะให้เพื่อนเก่าลงมือเข้าครัวเอง ”
หานเหม่ยฉิงยิ้มพร้อมพูดว่า : “มาอายอะไรกันล่ะ ก็พูดกันซะดิบดีแล้วว่า วันนี้ฉันจะลงครัวเอง”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า : “มา เรามาดื่มแก้วแรกให้หมดแก้วกันดีกว่านะ！”
ทุกคนต่างก็ยกแก้วเหล้าและเครื่องดื่มขึ้นมา ผู้ชายสามคนดื่มเหล้าในถ้วยสุราเล็กๆหมดรวดเดียว ผู้หญิงสองคนก็ยกเครื่องดื่มขึ้นมา จิบๆหนึ่งอึก
ท่าทางของเซียวชูหรันค่อนข้างจะเยือกเย็นเล็กน้อย แต่นี่จะโทษเธอก็ไม่ได้
ถึงอย่างไรเธอก็ได้พยายามสุดความสามารถของตัวเองแล้ว ที่จะแสดงความเป็นมิตรกับหานเหม่ยฉิง
ในใจของหานเหม่ยฉิงรู้ดี ว่าในใจของเซียวชูหรันไม่ค่อยพอใจตัวเองอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอก็เลยตั้งใจที่จะเอาใจเล็กน้อย พูดกับเซียวชูหรันว่า : “ชูหรัน หนูลองชิมกุ้งอบน้ำมันที่น้าทำดูสิ ดูว่าจะถูกปากของหนูไหม ”
พูดแล้ว หานเหม่ยฉิงก็เป็นคนคีบกุ้งตัวโตไปให้เธอ วางลงไปในถ้วยของเธอแล้ว
เซียวชูหรันค่อนข้างรู้สึกเก้ๆกังๆเล็กน้อย ถึงยังไงก็เป็นผู้หญิง เป็นแรกรักในตอนนั้นของพ่อ ตอนนี้เธอได้นั่งในบ้านของตัวเอง คีบอาหารให้ตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้ค่อนข้างผิดปกติ
แต่เธอก็พยักหน้าอย่างเป็นมิตร พูดเสียงเบาๆว่า : “ขอบคุณค่ะคุณน้าหาน”
พูดแล้ว ก็ชิมกุ้งอบน้ำมันนั่นแล้ว
คิดไม่ถึงว่ารสชาติของกุ้งนี้ เมื่อนำเข้าปากแล้วทำให้เธอประหลาดใจไม่น้อย
อืม กุ้งอบน้ำมันจานนี้ เซียวชูหรันก็ทานมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งแล้ว แต่ว่าไม่เคยทานรสชาติที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย
กุ้งอบน้ำมันที่หานเหม่ยฉิงทำ รสชาติหวานเค็มพอดี กลิ่นโชยหอมเข้าจมูก รสชาติชั้นเลิศแม้ว่าจะรับประทานที่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์ก็ตาม ต่างก็สู้จานนี้ที่หานเหม่ยฉิงทำไม่ได้เลย
ในใจของเซียวชูหรันก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกทึ่ง คุณน้าหานคนนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ไม่เพียงแค่อุปนิสัยดี ภาพพจน์ดี แม้แต่ทำอาหารก็ทำได้อร่อยมากขนาดนี้
เธอกลับไปคิดถึงพวกอาหารที่แม่ของตัวเองทำ มีเพียงคำคุณศัพท์คำเดียวที่สามารถบรรยายได้ นั่นก็คือยากที่จะกลืนลงคอ เมื่อเทียบฝีมือการทำอาหารกับหานเหม่ยฉิง ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย！
ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ การทำอาหารของแม่ไม่มีการพัฒนาเลย เมื่อ20ปีก่อนทำอาหารรสชาติยังไง รสชาติของอาหารที่ทำในปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นเช่นเดิม
หลังจากนั้นตัวเองแต่งงานกับเย่เฉิน หลังจากที่เย่เฉินรับผิดชอบทำอาหาร ชีวิตของตัวเองก็ดีมากขึ้นเลย
แต่ว่าแม้ว่าอาหารที่เย่เฉินทำจะไม่เลวเลย แต่ว่าเมื่อเทียบกับหานเหม่ยฉิงแล้ว ยังด้อยกว่ามาก