ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 820
นายหญิงใหญ่ตะคอก:”เธอยังมีหน้ามาถามฉัน ว่าทำอะไรผิด? ฉันบอกให้ ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่หายใจได้ มันก็คือผิด ตัวเลือกที่ถูกต้องเพียงอย่างเดียวของเธอคือตายอย่างรวดเร็ว อย่าอยู่เลย สิ้นเปลืองอากาศ!”
หม่าหลันรู้สึกว่าหูของเธอจะถูกดึงออก และเจ็บปวดมาก แต่เธอไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกลืนความขมขื่นในท้อง โดยคิดว่าถ้าเธอยังยืนกราน อดทนอีกหน่อยก็จะได้ออกไปแล้ว!
หลังจากที่ตัวเองออกไปแล้ว หญิงชราเลวๆคนนี้จะถูกปล่อยตัวภายในเวลาไม่ถึงสิบวัน ตอนนั้น หญิงชราผู้นี้ไม่มีที่อยู่ ไม่มีที่กิน ไม่มีที่ดื่ม ไม่แน่อาจจะถูกฆ่าตายกลางถนน ตอนนั้นตนจะได้มีโอกาสที่จะพบการแก้แค้น!
หญิงชราผู้ชั่วร้ายคนนี้ไม่ใช่ว่ารู้สึกว่าเธอจะถูกขังอยู่ในนั้นนานกว่าสิบปีหรือ?
เธอยังอยากนำจดหมายที่เขียนเอง ไปที่บ้านพักTomson Riviera ซึ่งเป็นเพียงความฝัน!
เธอคงไม่เคยคิดมาก่อนแน่นอน ว่าเธอจะไม่ถูกคุมขังที่นี่มานานกว่าสิบปี และในไม่ช้าเธอก็จะได้รับการปล่อยตัว!
เมื่อผู้คุมมาปล่อยเธอไป ฉันเชื่อว่าหญิงแก่เลวๆคนนี้จะต้องตะลึงงัน ตกใจ เจ็บปวดรวดร้าว หดหู่ และโกรธจัด!
บางทีอาจตายตรงนี้ก็ได้
นายหญิงใหญ่เซียวไม่นึกเลยจริงๆ ว่าหม่าหลันอาจจะได้รับการปล่อยตัว เธอเพียงรู้สึกว่าหม่าหลันอาจอยู่ในคุกตลอดชีวิตที่เหลือ
นั่นเป็นเหตุผลที่เธอถือว่าจดหมายที่หม่าหลันเขียนเป็นสมบัติมาโดยตลอด เพราะด้วยจดหมายนี้ในมือของเธอ เธอสามารถอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่Tomson Rivieraได้ แค่รออีกสิบวันหลังจากที่มันถูกปล่อยออกมา
พระเจ้า Tomson Riviera ใครจะกล้าคิด!
หลังจากอยู่ในTomson Riviera Tomsonในครั้งนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงตนก็ไม่มีย้ายออกไปได้ และเธอจะตายในคฤหาสน์อย่างTomson Riviera
เธอเป็นศักดินาและเชื่อโชคลางมากกว่า เธอรู้สึกว่าการตายในคฤหาสน์แบบนี้เท่านั้น ที่ทำให้เธอสามารถเกิดในครอบครัวที่มั่งคั่งขึ้น และเพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์ของชีวิต
ในเวลานี้ ยามในสถานกักขังเดินเข้ามา
นายหญิงเซียวถึงได้ปล่อยหูของหม่าหลันอย่างไม่เต็มใจ เมื่อกี้เธอใช้กำลังทั้งหมดของเธอ ดึงหูของหม่าหลันจนแดงและบวม และมีรอยฉีกขาดและมีเลือดออกที่โคนหู
น้ำตาอันเจ็บปวดของหม่าหลันไหลลง แต่เมื่อเธอเห็นผู้คุม เธอก็แทบคลั่งไคล้ด้วยความตื่นเต้น
ผู้คุมมาแล้ว ผู้คุมจะมาปล่อยตนแล้ว!
ในที่สุดตนก็จะกลับมาอิสระแล้ว!
ในที่สุดตนก็สามารถกลับไปที่คฤหาสน์ใหญ่ Tomson Riviera ทานอาหารอิ่มและนอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มอิ่ม!
เป็นเวลากว่าสองวันแล้วที่ฉันไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากการเลียข้าวต้มสองคำบนพื้น นอนหลับไม่สนิท และเป็นไข้ ความรู้สึกนี้ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
หม่าหลันแทบรอไม่ไหวที่จะออกจากที่นี่อย่างรวดเร็วและจากที่นี่ไปตลอดกาล
ผู้คุมเดินไปที่ห้องขัง เปิดประตูแล้วพูดว่า “ได้เวลาพัก ทุกคนเข้าแถวไปที่สนาม!”
“พัก?!”
หัวใจของหม่าหลันตื่นเต้นอย่างมากและตกลงไปที่ก้นบึ้งทันที
ผู้คุมมาที่นี่เพื่อพาทุกคนไปพัก? หรือว่ายังไม่พร้อมที่จะปล่อยให้ตนออกไป? เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ได้พูดคุยว่า พวกเขาจะปล่อยตัวเองหรือเปล่า?