ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2026

บทที่ 2026
วาตานาเบะ ชินอิจิก็ตื่นเต้นเป็นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
การเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์อีกครั้ง สำหรับเขาสำคัญมากกว่าทุกอย่าง
ยิ่งไปกว่านั้น ได้รู้จักกับคนที่มีพลังวิเศษอย่างเย่เฉิน ยังต้องมีประโยชน์มากขึ้นอย่างคาดไม่ถึงในอนาคตอย่างแน่นอน
ดังนั้น ธุรกิจนี้สำหรับเขา ก็คุ้มค่ามากแท้จริง
นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างๆก็ตื่นเต้นเหมือนกัน
หลังจากที่ดื่มน้ำแก้วนั้นของเย่เฉิน เขารู้สึกได้ว่าร่างกายแข็งแรงมากขึ้นในคราวเดียวอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนหน้านี้ค่อนข้างอ่อนแอมาดยตลอด เหมือนกับลมพัดก็ล้มลง แต่ตอนนี้คนทั้งคนก็รู้สึกว่าร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยจิงเสินเป็นอย่างมาก ดีมากจนพูดไม่ได้
นอกเหนือจากตัดขาทั้งสองที่ไม่มีทางฟื้นฟูคืน ความรู้สึกนก็เหมือนกันกับก่อนหน้าที่ตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ ถึงขนาดยังแข็งแกร่งกว่าตอนนั้นอย่างเห็นได้ชัด
สิ่งนี้สำหรับเขา ก็มีประโยชน์มากที่สุด ท้ายที่สุด หลังจากที่จิงชี่เสินของร่างกายได้รับการฟื้นฟูเป็นอย่างมาก ก็เรียกได้ว่าเตรียมตัวสำหรับการฝึกฟื้นตัวได้แล้ว
การฝึกฟื้นตัวสำหรับผู้พิการและกลุ่มผู้สูญเสียขาใช้กำลังกายเป็นอย่างมาก ตอนที่ร่างกายอ่อนแอไม่สามารถดำเนินการได้ด้วยซ้ำ
ยิ่งไปกว่านั้นนางาฮิโกะ อิโตะอยากจะใส่ขาเทียม ก็ต้องทำการฝึกฝนการปรับตัวร่วมกับขาเทียมอย่างต่อเนื่อง สิ่งนี้สำหรับความต้องการของกำลังกายก็สูงมากขึ้น
เดิมที่ เขายังต้องฝึกฝนอีกอย่างน้อยครึ่งปี ถึงได้อาจจะเริ่มการฝึกฟื้นตัวรวมทั้งฝึกฝนปรับให้เข้ากับขาเทียม
ตอนนี้ เย่เฉินช่วยให้เขาประหยัดเวลาไปทั้งหมดครึ่งปี
เมื่อซ่งหวั่นถิงกับวาตานาเบะ ชินอิจิเซ็นสัญญาเสร็จ นางฮิโกะ อิโตะก็จัดการให้เชฟเริ่มแล่นปลาในทันที และเขาก็เป็นคนเปิดวิสกี้ ปี50ที่ตั้งใจจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ
อาหารมื้อนี้ ทานจนทั้งแขกและเจ้าบ้านมีความสุขกันมาก
นางาฮิโกะ อิโตะ วาตานาเบะ ชินอิจิก็มีความสุข ซ่งหวั่นถิงก็ย่อมไม่ต้องพูดถึงแล้ว
เย่เฉินก็อารมณ์ดีด้วย เนื่องจากก็สามารถถือโอกาสช่วยซ่งหวั่นถึงได้รับประโยชน์มากขึ้น สิ่งนี้สำหรับเธอในการควบคุมตระกูลซ่งในอนาคต จะให้ความช่วยเหลือมากยิ่งขึ้น และทำให้เธอ
ควบคุมตระกูลซ่งได้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น
แต่ทว่า ในใจของอิโตะ นานาโกะกลับค่อนข้างหดหู่
เนื่องจากว่าคืนนี้เย่เฉินก็จะไปแล้ว และครั้งนี้ที่เเฉินมาโตเกียว ตัวเองไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขามากนัก
ด้งนั้น ในระหว่างมื้ออาหาร อิโตะ นานาโกะได้แต่แอบมองเย่เฉินอยู่ตลอด ในแววตาอ่อนโยนดุจน้ำ พร้อมด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างมาก
หลังจากที่อาหาร ตามธรรมนียมการต้นรับแขกของตระกูลใหญ่ในประเทศญี่ปุ่น เหล้าและอาหารทั้งหมดจะถูกเก็บออกไป ต่อจากนั้นก็ค่อยเข้าคู่พิธีชงชาต้อนรับแขก
แต่ทว่า วาตานาเบะ ชินอิจิเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างนั่งอยู่ไม่ไหวแล้ว
ปฏิกิริยาของร่างกายของเขานั้นรุนแรงมากอยู่สมอ ดังนั้นเขาก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนานแล้ว แทบรอไม่ไหวที่อยากจะรีบกลับบ้าน เซอร์ไพรส์ภรรยาของเขา ในขณะเดียวกันก็ตาม
หาความรู้สึกมีความสุขสบายของปีนั้น
ด้งนั้น หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบทนไม่ไหว และโค้งคำนับให้ทุกคนแล้วพูดว่า: “พี่อิโตะคุณเย่และคุณซ่ง ที่บ้านของผมยังมีธุระอยู่ ก็ขอลากลับไปก่อนแล้ว!
ขอบคุณพี่อิโตะสำหรับการต้อนรับอย่างดี! และก็ขอบคุณคุณเย่สำหรับความช่วยเหลือ! ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก!”
นางาฮิโกะ อิโตะก็ย่อมรู้ว่าเขาเร่งรีบต้องการทำอะไรเป็นธรรมดา ก็พยักหน้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้ นายก็รีบกลับไปเถอะ!”
เย่เฉินก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เวลาไม่เช้าแล้ว คุณวาตานาเบะกลับไปพักผ่อนเช้าๆหน่อยเถอะ”
วาตานาเบะ ชินอิจิรีบพูดด้วยความเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งว่า: “คุณเ ไม่ทราบว่าผมจะได้รับเกียรตินี้มั้ย ขอแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกับคุณได้หรือเปล่า?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าพูดว่า: “ถึงเวลาให้คุณอิโตะส่งหมายเลขโทรศัพท์ของผมไปให้คุณ”
วาตานาเบะ ชินอิจิดีใจมากในทันที ตราบใดที่เย่เฉินยินดีแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกับตัวเอง จากนี้ไปประสบกับปัญหาะไร ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้!