ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2166
บทที่ 2166
เย่เฉินพยักหน้า ป้อนชื่อของเธอลงไป จากนั้นจึงคลิกยืนยัน หลังจากการจดจำใบหน้าของอาลีเพย์แล้ว ก็มีข้อความปรากฏขึ้นทันที โดย
ระบุว่าโอนสำเร็จแล้ว
มือของเฉินเสี่ยวเฟยที่ถือโทรศัพท์ขยับเล็กน้อย และมีข้อความปรากฏขึ้นว่า “เยเฉินได้โอนเงินห้าแสนหยวนให้คุณแล้ว!”
เมื่อเธอเห็นข้อความก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก และเธอก็แอบตื่นเต้น “แม่ง! ได้เงินราบรื่นจริง ๆ! ในชีวิตนี้ตนเองไม่เคยหาเงินได้
ง่ายขนาดนี้มาก่อน! ประธานหลิวจะต้องให้รางวัลตนเองอย่างน้อยหนึ่งแสนหยวนแน่!”
ขณะที่ตื่นเต้น เฉินเสี่ยวเฟยก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเย่เฉิน และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่คิดว่าคุณเย่จะใจกว้างมากเช่นนี้ เพื่อที่จะช่วย
เหลือน้องสาว คุณสามารถจ่ายงินห้าแสนหยวนได้ทันที ดูแล้วฐานะทางการเงินของคุณเย่คงจะไม่ธรรมดาแน่นอน?”
เย่เฉินหัวเราะและกล่าวว่า “ไม่ธรรมดาอะไร ผมเป็นแค่ยาจกคนหนึ่งเท่านั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะทำงานหนักเพื่อสะสมเงินได้นิดหนอย ถ้า
ไม่ใช่เพราะเธอเป็นน้องสาวของผม ผมคงจะไม่ยอมจ่ายง่าย ๆ เช่นนี้หรอก”
เมื่อเซียวเวยวยเห็นว่าเย่เฉินโอนงินห้าแสนหยวนไปให้ฉินเสี่ยวเฟยจริง ( เธอร้องให้และกล่าวว่า “พี่เขย…..คุณอย่าเอาเงินให้พวก
เขา …..พวกเขาเป็นพวกกลุ่มโจร..
เฉินเสี่ยวเฟยดูด่าทันทีว่า “เซียวเวยเวย โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย สัญญาของพวกเราเขียนไว้อย่างชัดเจน คุณยังพิมพ์ลายมือด้วย
ตนเองอีกด้วย ตอนนี้ฉันเอาเงินจำนวนนี้ตามสัญญา ทำไมมาว่าฉันเป็นโจร?”
เซียวเวยวยตัวสั่นด้วยความโกรธและกล่าวอย่างเคียดแค้นว่า “คุณเป็นโจรหรือเปล่านั้นคุณย่อมรู้ตัวดี! สัญญาฉบับนี้เป็นสัญญาหลอก
ลวง!”
ขณะนี้เย่เฉินกล่าวว่า “เอาล่ะ เวยเวย อย่าพูดจาเหลวไหล”
เซียวเวยเวยไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะยอมรับและซดเชยอย่างง่ายดาย จึงกล่าวสะกสะอื้นว่า “พี่เขย…นรู้ว่าคุณหาเงินได้ไม่ยาก แต่คุณ
จะให้พวกเขาเอาเปรียบเปล่า ๆเช่นนี้ไม่ได้…
เย่เฉินหัวเราะ “นี่จะเรียกว่าให้พวกเขาเอาเปรียบเปล่า ๆได้อย่างไร?”
เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินประโยคนี้ เธอกล่าวทันว่า “ถูกต้อง พวกเราจะเอาเปรียบได้อย่างไร? ในเมื่อพวกเราปฏิบัติตามสัญญา เงินนี้คือ
สิ่งที่คุณควรจ่ายให้กับบริษัท! คุณเย่รู้กฎหมายและเข้าใจกฎหมาย ผู้หญิงอย่างคุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย!”
เย่เฉินหันไปกล่าวกับเฉินเสี่ยวเฟยว่า “คุณเฉิน คุณเข้าใจความหมายของผมผิดไปหรือเปล่า?”
เฉินเสี่ยวเฟยขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เงินที่ผมให้คุณไปนั้นไม่ใช่ว่าจะให้ไปเปล่า ๆ เงินนั้นผมยืมให้คุณ ดอกเบี้ยห้าแสนหยวนต่อนาที ตอนนี้ผ่าน
ไปสองนาทีแล้ว คุณควรจ่ายเงินคืนพร้อมดอกเบี้ยให้ผมเป็นเงินจำนวนหนึ่งล้านห้าแสนหยวน”
หลั่งจากกล่าวจบ เย่เฉินก็กล่าวต่อไปอีกว่า “อ้อ ผมแนะนำให้คุณรีบคืนเงิน เพราะอีกสักครู่ก็จะถึงเวลาสามนาที่แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นก็จะ
กลายเป็นสองล้านแล้ว”
เฉินเสี่ยวเฟยกัดฟันและด่าว่า “เม่งฉิบหาย คุณมั่นข้าไปแล้วหรือ? กล้ามาเล่นมุกนี้กับฉัน? คุณคิดว่าฉันจะใส่ใจคุณหรือ? แม่ง
ปัญญาอ่อนสิ้นดี!”
หลังจากนั้นเธอก็โบกมือให้ชายฉกรรจ์ที่อยู่รอบ ๆ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”
ได้เมื่อนั้น”
สิ่งที่เฉินเสี่ยวเฟยคิดคือ “เงินห้าแสนหยวนเข้าอาลีพย์ของตนเองแล้ว ตนเองก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับผู้ชายคนนี้อีกต่อไป และคิดจะไปจาก
ที่นี่ทันที เขาเป็นแค่คนที่ขับรถจักรยานยนต์ไฟฟ้า จะมีความสามารถที่ทำอะไรตนเองได้? ถ้าเขากล้ามาสแสร้งกับตนเอง ตนเองก็จะให้ชาย
ฉกรรจ์เหล่านี้จัดการเขาที่นี่ทันที!”
เมื่อชายฉกรรจ์ได้ยินเช่นนี้ ผลักเซียวเวยเวยออกไปทันที และเตรียมขึ้นรถเพื่อที่จะไปจากที่นี่
ขณะนี้เย่เฉินชี้ไปที่เฉินเสี่ยวเฟยและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คนอื่นไปได้ แต่คุณเฉินต้องอยู่ก่อน ถ้าคุณจ่ายเงินคืนเมื่อไหร่ ก็สามารถไป
เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินประโยคนี้ เธอก็ดูด่าทันทีว่า “แม่งฉิบหาย ให้เกียรติแล้วไม่รับอีก! พวกคุณไปจัดการตีสั่งสอนมันเลย!”