ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2231

บทที่ 2231

เมื่อพalterพูดประโยคนี้จบ หันหลังแล้วออกจากห้องพักฟื้นไป

หวังตงเสวี่ยนมองแผ่นหลั่งที่จากไปของเขา เกรี้ยวกราดจนสั่นไปทั้งตัว

แม่ของเธอซุนยู่ฟางก้าวมาด้านหน้าด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตา จับมือของเธอ สะอื้นกล่าว “ตงเสวี่ยน ช่างเถอะ ลัมเลิกเถอะ แม่ไม่
สามารถยืนดูแกกระโดดลงขุมนรกของWalterได้….

หวังตงเสวี่ยนอยากจะร้องให้ น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว “แม่คะ ตอนนี้พ่อเหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่แล้ว…ถ้าไม่ได้ไตมา ภายในเวลาครึ่งเดือน
อาจจะ…”

ซุนยู่ฟางออกแรงตบที่มือเธอสองสามครั้ง ถึงแม้จะเจ็บปวด แต่ยังคงกล่าวแน่วแน่ว่า “แม่กับพ่อของแก มีชีวิตอยู่มาห้าสิบกว่าปีแล้ว ห้าสิบ
กว่าปีที่ผ่านมา เราใช้วิตมีคุณค่า มีความสุข สมบูรณ์ เช่นเดียวกันก็เพียงพอแล้ว ถ้าพ่อของแกจากไปแบบนี้ ในใจของแม่ก็ไม่เสียใจอะไร เพราะ
เราสองสาวพยายามแล้ว…”

หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างสะอีกว่า “แม่…แม่พยายามแล้ว แต่หนูยั่งไม่….ถ้หนูตอบตกลงWaIter ชีวิตของพ่อก็จะดำเนินต่อไป ถ้าครั้งนี้หนู
ยอมแพ้ ต่อไปอีกหลายสิบปี หนูอาจจะมีชีวิตอยู่ในความรู้สึกผิดจนถอนตัวไม่ขึ้น…เป็นไปได้มากว่าชาตินี้ไม่มีทางให้อภัยตัวเองได้จนวันตาย…”
ซุนยู่ฟางถามเธอกลับว่า “ตงเสวี่ยน ถ้แกวิแบบนี้ช่วยวิตพ่อของแก ช่วงหลายสิบปีต่อไป พ่อแกก็อาจจะให้อภัยตัวเองไม่ได้นะ! แก
ช่วยให้เขามีชีวิต ให้เขามองดูแกมีชีวิตตกที่นั่งลำบาก นี่สำหรับเขาแล้ว บางทีอาจจะโหดเหี้ยมมากกว่าการตายเสียอีก….

หวังตงเสวี่ยนลังเลไปสักพัก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วกล่าว “เฮ้อ…แม่…เรื่องนี้ ให้หนูไตร่ตรองอีกครั้งนะ ยังมี24ชั่โมง หนูจะไตร่ตรอง
รอบคอบค่ะ…”

ซุนยู่ฟางอยากพูดอะไร แต่คำพูดมาถึงปากแล้วก็กลืนกลั่บลงไป

ในเวลาแบบนี้ เธอไม่อยากจะชักนำความคิดหวังตงเสวี่ยน เพราะเรื่องนี้ ม่ว่าจะเลือกทางไหน เบื้องหลังล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอยู่ดี

ตอนที่เย่เฉินมาถึงบ้านฉินกาง แขกคนอื่นยั่งมาไม่ถึง

เวลาอาหารเย็นคือกลางคืนหนึ่งทุ่ม ขณะนี้ ยังไม่ถึงบ่ายสองโมง

เย่เฉินขับรถมาถึงคฤหาสน์ ฉินกางได้พาฉินเอ้าเสวี่ยน ฉินเอาตง รออย่างกังวลที่ประตู

วันนี้ฉินกางอารมณ์ดีมาก เพราะวันนี้เย่เฉินไม่เพียงทานอาหารเย็นที่บ้าน ยังรับปาก จะให้ยาอายุวัฒนะกับเขา

ครั้งนี้เย่เฉิน กลั่นยามาสองชนิด

ชนิดแรกคือเพื่อรักษาโรคเซียวฉางควนในตอนแรกเริ่ม กสั่นยาช่วยหัวใจ ยาประเภทนี้ระดับค่อนข้างต่ำ สามารถรักษาได้หลายโรค

สามารถยื้อซิวิตผู้ป่วยได้นานระดับหนึ่ง แต่กลับไม่มีฤทธิ์ของยาอายุวัฒนะมหัศจรรย์ที่สามรถทำให้ร่างกายอ่อนเยาว์ไปสิบยี่สิบกว่าปีได้

เขาแพลนว่า จะให้คนที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ ทุกคนจะได้ยาช่วยหัวใจไปคนละหนึ่งเม็ด เป็นของขวัญที่ตัวเองให้พวกเขา

นอกจากนี้ เพราะเมื่อหลายวันก่อนฉินกางให้ฉินเอาเสวี่ยนเอาโสมม่วงที่อายุสื่ร้อยกว่าปีให้ตน จนถึงขั้นเขาสามารถกลั่นยาอายุวัฒนะได้
อีกสามเม็ด ดังนั้นเขาจึงเตรียม ที่จะให้ยาอายุวัฒนะแก่ฉินกางเพิ่มอีกหนึ่งเม็ด

เย่เฉินเพิ่งจะจอดรถสนิท ฉินกางได้พาลูกสาวและหลานชายต้อนรับอย่างรอไม่ไหว แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “อาจารย์เย่มาถึงสั่กที!”

ฉินเอาเสวี่ยนตัวแสบ ก็กล่าวอย่างเนอายมากว่า “เอ้าเสวี่ยนขอต้อนรับอาจารย์เย่ค่ะ! ”

ฉินเอ๋าตงก็เลียนแบบ กล่าวอย่างเคารพว่า “เอ้าตงขอต้อนรับอาจารย์เย่ครับ! ”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ ยิ้มพลางกล่าว “ประธานฉินครับ วันนี้เลือกที่จะจัดงานเลี้ยงที่คฤหาสน์ของคุณ รบกวนคุณด้วยนะครับ”

ฉินกางรีบคารวะแล้วกล่าว “อาจารย์ยก็ว่าไป! ท่านเลือกที่จะมาจัดงานเลี้ยงที่นี่ เป็นโชคดีของผม การที่ท่านมา ทำให้คฤหาสน์ของผม
ครึกครื้น! ”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ โบกมือแล้วกล่าว “พอแล้วครับ คำพูดตามมารยาท คำพูดชมกันไปมา ไม่ต้องพูดแล้วครับ เราเข้าไปคุยกันด้านใน ช่วงบ่าย
ผมแพลนว่าจะชี้แนะเอ้าเสวี่ยนสักหน่อย”

เมื่อฉินกางได้ยินคำพูดนี้ ยิ้มพลางหลไปทันที แสดงท่าทางเชิญอย่างเคารพ กล่าวอย่างจริงจังว่า “อาจารย์เ เชิญท่านก่อนเลยครับ! ”

คฤหาสน์ของตระกูลฉินหลังนี้ตั้งอยู่ยังๆทะเลสาบ เย่เฉินเคยมาแล้วหนึ่งครั้ง