ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2262
เขาเป็นคนบงการอาโซ่งให้ฆ่าทิ้งด้วยตนเอง อย่างนั้นความผิดฐานฆ่าคนโดยเจตนาข้อนี้ของตนก็หนีไม่พ้นแล้ว!
เพราะอย่างไรในกฎหมายหัวเซี่ย การยุยงให้ผู้อื่นกระทำผิด ตัวการสำคัญต้องได้รับโทษ!
เขายุยงให้ลูกน้องฆ่าคน ต่อให้เขาไม่ได้ลงมือด้วยตัวเองก็ตาม หากว่าขึ้นศาลแล้ว ขั้นต่ำก็โทษจำคุกตลอดชีวิตแล้ว!
หากเพิ่มความผิดที่เคยวางยาพิษบิดาของหวังตงเสวี่ยนเข้าไปอีก อย่างนั้นเป็นไปได้ว่าอาจเป็นโทษประหารชีวิต…
คิดมาถึงตรงนี้ อารมณ์เขาพลันดิ่งลง คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุ้บ พร้อมกับร้องห่มร้องไห้พูดว่า “ฉันขอโทษ ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเลอะเลือนไปชั่วขณะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”
เย่เฉินสะบัดฝ่ามือลงไปที่หน้าเขา แล้วซักถามว่า “แกบงการให้ลูกน้องฆ่าคน ยังจะบอกว่าตัวเองไม่ตั้งใจอีก? แกกำลังล้อฉันเล่นเหรอ?!”
Walterกุมใบหน้า ร้องห่มร้องไห้พูดว่า “ฉัน…ฉันก็แค่ถูกผีเข้าสิง…ฉันอยากได้หวังตงเสวี่ยน ฉันอยากให้หวังตงเสวี่ยนลาออกจากตี้เหากรุ๊ป มาช่วยขยายกิจการของตระกูลเราในหัวเซี่ย ฉันอยากให้เธอล้วงความลับทางธุรกิจของตี้เหากรุ๊ป ช่วยเหลือฉันให้ยืนได้อย่างมั่นคงในหัวเซี่ยด้วยความรวดเร็วที่สุด…ดังนั้น…ดังนั้นฉันถึงคิดแผนการนี้ออกมา อยากบีบให้เธอยอมจำนน…”
พอหวังตงเสวี่ยนได้ยินเช่นนี้ เจ้าตัวก็โกรธจนเกินต้าน!
หวังตงเสวี่ยนที่มักจะทำตัวสุภาพเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนเสมอมา ในขณะนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้โดยสิ้นเชิง เธอโกรธเสียจนตบหน้าWalterไปหนึ่งฉาด บริภาษด้วยความโมโหสุดขีด “เพราะอะไร?! เพราะอะไรนายต้องทำแบบนี้ด้วย?! ชีวิตของพ่อฉัน หรือว่าเป็นแค่เบี้ยที่นายเอาไว้ใช้ขยายธุรกิจของตัวเอง เติมเต็มสันดานเดรัจฉานของตัวเอง? ทำไมนายถึงปองร้ายแบบนี้?! นายบอกฉันสิ เพราะอะไร!!!”
มารดาของหวังตงเสวี่ยนฟังมาถึงตรงนี้ เจ้าหล่อนเลือดลมขึ้นด้วยความโมโหเช่นเดียวกัน เธอตัวสั่นด่าทอออกมาว่า “แก…ไอ้คนเดรัจฉาน!!! แกคืนชีวิตของสามีฉันมา!!!”
กล่าวจบ เธอก็รู้สึกศีรษะวิงเวียนขึ้นมาฉับพลัน ต่อมาก็สูญเสียความรู้สึกนึกคิด ล้มลงไปกับพื้นทันที
หวังตงเสวี่ยนสีหน้าตกใจสุดขีด ตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัว “แม่!”
เย่เฉินรีบร้อนพยุงมารดาของหวังตงเสวี่ยนเอาไว้ จากนั้นก็ตรวจดูลมหายใจของเธอประเดี๋ยวหนึ่ง พบว่าเธอแค่เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอเหตุเพราะความโกรธครอบงำจิตใจ ไม่มีอันตรายถึงแก่ชีวิตอะไร ด้วยเหตุนี้จึงประคองเธอไปนอนลงที่โซฟาอย่างแผ่วเบา
เวลานี้ Walterกุมใบหน้า ร้องห่มร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลด้วยความเจ็บพลางกล่าวว่า “ตงเสวี่ยน ขอร้องล่ะอภัยให้ฉันครั้งนี้ด้วย ฉันโทรหาลูกน้องที่อเมริกาได้ทันที ให้พวกเขาทำการผ่าตัดบริจาคไตตอนนี้เลย พรุ่งนี้ก็จะส่งมาเปลี่ยนให้คุณลุงแต่เช้า…”
“ฉันยังสามารถให้เงินชดเชยแก่พวกเขาเป็นเงินสิบล้านดอลลาร์สหรัฐ หากสิบล้านไม่พอล่ะก็ งั้นก็ยี่สิบล้าน…”
พูดจบ Walterก็ร้องไห้อ้อนวอนว่า “ตงเสวี่ยน ขอร้องเธอล่ะ ให้โอกาสฉันสักครั้ง ขอร้องเธอล่ะ อย่ามอบฉันให้ตำรวจเด็ดขาด!”
Walterในเวลานี้ ที่กลัวมากที่สุด ไม่ใช่เย่เฉินจะทำก้บตัวเองอย่างไร
เขารู้สึกว่าอย่างมากสุดก็แค่กระทืบตนยกหนึ่ง แต่ที่ตนกังวลอย่างแท้จริงคือสำนักงานอัยการของหัวเซี่ย
ตนอย่างไรก็ไม่ใช่คนหัวเซี่ย ไม่ได้มีเส้นสายอยู่ที่หัวเซี่ยมากนัก หากตนถูกตำรวจจับตัวไปจริง แล้วเกิดถูกดำเนินคดีขึ้นมา เช่นนั้นตนคงถูกตัดสินโทษประหารชีวิต
Walterยังคงเข้าใจในกฎหมายของหัวเซี่ยอยู่บ้าง หากมีโทษประหารชีวิต ต่อให้ปรับปรุงตัวอยู่ในคุก หากไม่ถึงยี่สิบปีก็อย่าได้คิดจะออกมา
แต่เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหมื่นล้านในสหรัฐ ที่ผ่านมามีชีวิตอย่างลูกคุณหนูที่อยู่บนจุดสูงสุดใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายทำตัวตามอำเภอใจไร้เหตุผลอย่างไรก็ได้ หากให้เขาติดคุกยี่สิบกว่าปี ฆ่าเขาให้ตายไปเสียเลยยังจะดีกว่า!
หวังตงเสวี่ยนได้ยินคำอ้อนวอนของเขา ก็พลันโกรธจนตัวสั่นขึ้นมาทันที!
เธอจ้องWalterเขม็ง ด่าทอด้วยเสียงเย็นชาว่า “ฉันจะบอกให้นะWalter! ไม่ว่าอย่างไร ฉันไม่มีทางยอมให้นายหลุดพ้นจากการลงโทษทางกฎหมายไปได้! นายรอก่อน ฉันจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจับนายเดี๋ยวนี้!”
Walterตกใจจนร้องไห้โฮ พลางร้องโหยหวนออกมาว่า “อย่านะตงเสวี่ยน…ฉันขอร้องเธอล่ะตงเสวี่ยน… อย่าส่งตัวฉันให้ตำรวจเลยนะ! ต่อให้เธอไม่ยกโทษให้ฉันก็ตาม ก็ต้องคิดถึงชีวิตของคุณลุงด้วย! หากฉันถูกจับตัวไปจริง ใครจะไปหาไตให้เธอ?! ใครจะมาช่วยชีวิตพ่อเธอกัน?! เธอในฐานะลูกสาว คงไม่อาจมองพ่อเธอตายไปเฉยๆ ได้หรอกนะ?!”