ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2325
วินาทีที่หลิวจ้านประกาศชื่อตู้ไห่ชิงกับซูจือหยู คนอื่นๆก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในที่สุดก็ปลอดภัย！
แต่ทว่าในใจของซูจือหยูกลับสิ้นหวัง เธอไม่เข้าใจ คนตั้งเยอะตั้งแยะทำไมหลิวจ้านอะไรนี่ต้องมาเลือกแม่กับเธอด้วย
แต่ว่า พอมาคิดดูดีๆ ก็อดทอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “เอาแบบไม่หลงตัวเอง ถ้าพูดถึงรูปลักษณ์ภายนอก ท่ามกลางคนร้อยกว่าคนแม่กับฉันก็โดดเด่นจริงๆนั่นแหละ….”
“หลิวจ้านคนนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ป่าเถื่อน แต่ยังดูแพรวพราวอีกด้วย การที่เขาเลือกฉันกับแม่ท่ามกลางคนมากมายขนาดนี้ ก็สมกับสันดานของเขาดี….”
“แต่ก็ไม่รู้ว่า นอกจากให้ฉันกับแม่เป็นตัวประกัน คนคนนี้ยังมีจุดประสงค์อะไรอีกหรือเปล่า….”
ดังนั้น เธอจึงหันไปมองแม่ที่อยู่ข้างๆ
เมื่อตู้ไห่ชิงเห็นสายตาของลูกสาว ก็ตบหลังมือของเธอเบาๆ เอ่ยปลอบโยนว่า “จือหยู ไม่ต้องกังวล มีแม่อยู่ด้วย ทุกอย่างมีทางออกเสมอ”
ซูจือหยูพูดเสียงเบาว่า “แม่คะ เราหาทางส่งข่าวให้คุณพ่อไม่ก็คุณปู่ดีกว่า…”
ตู้ไห่ชิงส่ายหัว “คงไม่ทันการณ์หรอก ทุกคนกอดหัวตัวเองอยู่ทั้งนั้น ถ้าแกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเขาเห็นเข้าจะทำยังไง?”
ซูจือหยูเอ่ยพูดด้วยท่าทางร้อนใจ “แต่ว่าเราจะไปกับเขาทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะคะ…แบบนี้เท่ากับว่ายอมให้เขาเกินไปหรือเปล่า….”
ขณะที่พูด หลิวจ้านก็เดินมาถึงตรงหน้าของสองแม่ลูก เขายักไหล่แล้วพูดยิ้มๆว่า “ไอหยา คงต้องลำบากสาวสวยสองคนนี้เดินทางไปกับฉันแล้วล่ะ！”
ในตอนนี้เองตู้ไห่ชิงก็เอ่ยปากอย่างไม่ลังเลว่า “นายให้ฉันเป็นตัวประกันแค่คนเดียวก็พอ ปล่อยลูกสาวฉันไปเถอะ เธอยังเด็ก ตื่นกลัวง่าย ถ้าระหว่างทางเธอเอาแต่ร้องไห้ คงทำให้นายหงุดหงิดแย่”
เมื่อซูจือหยูได้ยินแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “แม่คะ！ฉันจะไปด้วย！”
หลิวจ้านแกล้งทำเป็นตกใจแล้วพูดว่า “ไอหยา คิดไม่ถึงเลยว่าสาวสวยสองคนนี้จะเป็นแม่ลูกกัน คุณแม่ยังดูเด็กอยู่เลยนะเนี่ย แทบจะดูไม่ออกเลย！”
ตู้ไห่ชิงมองมาที่หลิวจ้าน เอ่ยพูดอย่างขอร้องว่า “นี่นาย ลูกสาวของฉันยังเด็ก แค่นี้เธอก็ตกใจกลัวมากพอแล้ว ได้โปรดอย่าทำให้เธอกลัวไปมากกว่านี้เลยนะ”
ในตอนนี้เอง หญิงสาวที่แต่งตัวฉูดฉาดคนหนึ่งก็เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างกรุ่นโกรธว่า “นี่! คุณหมายความว่ายังไง? ในเมื่อพี่หลิวเขาเลือกพวกคุณสองคนแล้ว พวกคุณก็ทำตามที่เขาบอกดีๆเถอะ ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยากด้วย? คุณทำอย่างนี้ ก็ไม่เท่ากับว่าเพิ่มความเสี่ยงให้พวกเราเหรอ? ฉันแนะนำว่าพวกคุณยอมไปกับพี่หลิวดีๆเถอะ ทำไมต้องต่อรองอะไรเยอะแยะ จริงๆเลย！”
พอผู้หญิงคนนี้เอ่ยปากพูด คนรอบข้างก็เออออตามกันไป “ใช่ๆ！ในเมื่อเลือกพวกเธอสองคนแล้ว แต่ยังมาขอร้องแบบนี้ หรือว่าจะให้เลือกพวกฉันไปอีกคนเหรอ?”
ผู้หญิงแต่งตัวฉูดฉาดคนนั้นรีบเอ่ยเสริมว่า “ใช่！พี่หลิวเลือกใคร คนนั้นก็ต้องยอมไปกับเขาดีๆ แต่มาขอร้องแบบนี้ อยากให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วยเหรอ?”
หลิวจ้านมองผู้หญิงคนนั้น แล้วเอ่ยถามยิ้มๆว่า “ทำไมล่ะคนสวย? กลัวว่าจะฉันจะเลือกแกขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นสะดุ้ง รีบโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ๆ พี่หลิว คนต่ำต้อยอย่างฉัน จะไปคู่ควรกับพี่หลิวได้ยังไง? สาวน้อยคนนั้นต่างหาก ถึงจะเหมาะสม…”
หลิวจ้านมองมาที่เธออย่างเย็นชา หัวเราะออกมาอย่างนึกสนุก แล้วเอ่ยพูดว่า “ในเมื่อแกรู้ตัวว่าตัวต่ำต้อย ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องอยู่บนโลกใบหนี้ให้เปือดเปื้อนสายตาคนอื่น！”
พูดจบ หลิวจ้านก็เล็งปืนมาที่ผู้หญิงคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นตกใจขวัญกระเจิง ส่งเสียงออกมาว่า “พี่หลิวได้โปรดอย่า…”
หลิวจ้านยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม ตามมาด้วยลั่นไกปืนในทันที