ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2473

บทที่ 2473

เย่เฉินเพิ่งขับรถออกไป เซียวฉางควนอดใจรอไม่ไหวแล้ว เขาเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว

อันที่จริง ตั้งแต่หานเหม่ยฉิงบอกเขาในโทรศัพท์จะกลับประเทศ ในใจเขาก็มีแต่ภาพของหานเหม่ยฉิง

หลังจากหานเหม่ยฉิงกลับมา เหมือนเธอจุดดอกไม่ไฟ ที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกในใจเขามาหลายปี

ซ่วง 20-30 ปีมานี้ ตอนที่เซียวฉางควนรู้สึกมีความสุขที่สุด คือหลังจากหานเหม่ยฉิงกลับมา แล้วมาทำอาหารในบ้าน เขากับเธอช่วยกัน
ทำอาหารกันอย่างสนิทสนม

แต่ว่าหานเหม่ยฉิงมีสติ เธอรู้ว่าเชียวฉางควนยังไม่หย่ากับหม่าหลัน เธอจึงเตืนสติตัวเองในใจ เพื่อรักษาระยะห่าง ไม่สานส้มพันธ์ลึกซึ้ง
กับเซียวฉางควน

เซียวฉางควนทำตัวไม่ถูกกับเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่มีโอกาสพังทลายมัน

ถึงเซียวฉางควนจะเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เขารอคอยหานเหม่ยฉิงมาหลายปี ไม่ใช่แค่เพียงจิตใจที่ลุ่มหลง
ร่างกายก็เช่นกัน

ดังนั้น เขาปรารถนาจะหวนคิดถึงอดีตที่หวานชื่น กับแฟนที่เป็นรักแรกของเขา แต่ทั้งคู่เจอหน้ากันบ่อยสุด ก็คือที่มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ
ดังนั้นถึงมีความรู้สึก ก็ต้องดูกาลเทศะด้วย

แต่ครั้งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเซิง

หานเหม่ยฉิงป่วยกะทันหัน แถมยังไม่มีใครดูแล เชียวฉางควนคิดว่า ผู้หญิงจิตใจอ่อนแอที่สุดในช่วงเวลาแบบนี้ และต้องการที่พึ่งพาซึ่ง
ไว้ใจได้มากที่สุดเช่นกัน

บวกกับทั้งสองคนสนิทสนมกันในอดีต และตอนนี้ก็ยังมีความรู้สึกหลงเหลืออยู่ ในสถานการณ์แบบนี้ ง่ายต่อการหวนคืนสู่อดีต
ดังนั้น เซียวฉางควนจึงริบมาอย่างรวดเร็ว หวังว่าวันนี้จะฟังทลายมันลงได้

สำหรับหม่าหลั่น เขาขี้เกียจนึกถึง และไม่อยากนึกถึงด้วย

อีกอย่าง ในความคิดของเขา หม่าหลั่นคือคนทำลายชีวิตเขา เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับหม่าหลัน และไม่มีความจริงใจและจงรักภักดีด้วย
เขาตื่นเต้นมาก เขาวิ่งช้าๆ มาที่หน้าประตูคฤหาสน์ของหานเหม่ยชิง

นี่เป็นคฤหาสน์ที่มีพื้นที่ไม่เยอะ แต่ดูเหมือนคฤหาสน์เดี่ยวสไตล์ยุโรปมาก เชียวฉางควนยืนอยู่หน้าประตู และรีบกดออดข้างประตู
ตอนนี้ หานเหม่ยฉิงที่อยู่ในคฤหาสน์ ใส่เสื้อขนปิดตัวหนา เธอเดินมาหน้าจอเครื่องรักษาความปลอดภัย เมื่อเห็นเชียวฉางควนยืนอยู่หน้า
ประตู เธอจึงกดปุ่มเปิดประตู และพูดว่า “ฉางควน เข้ามาเลย ฉันไม่สบายจริงๆ ขอไม่ออกไปรับนายนะ”

เซียวฉางควนรีบพูดว่า “เหม่ยฉิงเธอห้ามออกมานะ อย่ามาโดนลมหนาว ฉันซื้อของกินมาให้เธอด้วย เดี๋ยวเอาเข้าไปให้”
พูดพลาง เขารีบผลักประตูคฤหาสน์ และเดินผ่านสวน เข้ามาหน้าประตู

ตอนหานเหม่ยฉิงเปิดประตู ความร้อนในคฤหาสน์โถมออกมา

เชียวฉางควนพูดอย่างตกใจ “ทำไมข้างในร้อนขนาดนี้”

หานเหม่ยฉิงสวมเสื้อขนปิดตัวหนา เธอพูดอย่างอ่อนแรง “ฉันหนาวจริงๆ ก็เลยเปิดที่ทำความร้อนบนพื้นจนสุด แล้วก็เปิดเครื่องปรับ
อากาศด้วย”

เซียวฉางควนเห็นเธอห่อเหี่ยว สีหน้าซีดเผือด จึงอดพูดอย่างปวดใจไม่ได้ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น แข็งแรงดีแท้ๆ ทำไมถึงป่วยกะทันหันแบบนี้
ล่ะ”

หานเหม่ยฉิงพูดอย่างเหนื่อยใจ “เฮ้อ สงสัยอากาศปีนี้ขึ้นมาก ถึงจะไม่ได้หนาว แต่อากาศขึ้นแบบนี้ ทำให้คนป่วยง่าย…”

เซียวฉ่างควนยื่นมือออกมา จับมีอนุ่มของหานเหม่ยฉิงเอาไว้แน่น เขาพูดอย่างเหนื่อยใจ “โอ้ย มือเธอร้อนมาก เธอวัดอุณหภูมิหรือยัง ไข้
กี่องศา”

หานเหม่ยฉิงพูดว่า “วัดเมื่อกี้ 39.2 องศา ฉันกินยาลดไข้แล้ว แต่ยังไม่ออกฤทธิ์”