ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2491
เมื่อเย่เฉินจบจากงานเลี้ยงตอนค่ำ ออกจากตระกูลซ่ง ซู่โสว่เต้าก็เริ่มเคลื่อนไหว เดินทางไปที่จินหลิงอย่างรวดเร็ว
เพื่อให้สามารถเข้าใกล้นางาฮิโกะ อิโตะได้โดยเร็ว เขายังส่งคนของตัวเอง ใช้ตัวตนอื่น ไปจองโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงโดยเฉพาะ
เขารู้ดี โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเป็นธุรกิจของตระกูลเย่ ดังนั้นเขาจึงไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้คนของตระกูลเย่รู้ข่าวตนเองเข้าพักที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง กระทั่งยังไม่สามารถทำให้พวกเขารู้ว่าตนเองมาถึงจินหลิงแล้ว
จากแผนการของเขา ลูกน้องได้จองห้องพักเรียบร้อยแล้ว และหลังจากที่ทำการเช็กอินรับคีย์การ์ดมาแล้ว จะทำการเฝ้ารอบๆโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง และเมื่อเขามาถึง เอาคีย์การ์ดให้เขาเสร็จ เขาก็จะสามารถข้ามขั้นตอนการเช็กอิน แล้วตรงเข้าห้องพักของโรงแรมได้ในทันที
แม้ว่าโรงแรมจะมีระบบแสดงตัว แต่ระบบแสดงตัวตนก็สามารถใช้ได้กับผู้ที่เปิดห้องพักเท่านั้น
อีกทั้งยิ่งเป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ จะยิ่งให้ความสำคัญกับความรู้สึกและความเป็นส่วนตัวของผู้ใช้งาน ขอแค่แขกที่เข้าออกแต่งตัวอย่างเหมาะสม โดยพื้นฐานแล้วจะไม่มีพนักงานตรวจสอบตัวตนของเขา
เย่เฉินเองก็ไม่รู้ ซู่โสว่เต้ากำลังอยู่ระหว่างทางไปจินหลิง
เขาขับรถออกจากตระกูลซ่ง ระหว่างทางก็โทรศัพท์หาเซียวฉางควนผู้เป็นพ่อตา พอรับสายปุ๊บ ก็เอ่ยถามทันทีว่า“พ่อครับ ฝั่งผมเสร็จแล้วนะครับ พ่อล่ะ？ถ้าฝั่งพ่อเสร็จเหมือนกันผมจะได้เข้าไปรับครับ”
เซียวฉางควรพูดอย่างเหนื่อยหอบ“เย่เฉิน ฉะ……ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว……รีบมาช่วยฉันออกไปเถอะ……”
เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ“พ่อครับ เป็นอะไรครับ？”
เซียวฉางควนพูดด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก“อย่าพูดถึงมันเลย ฉันถูกคุณน้าหานลากออกมาวิ่ง ขาจะหักอยู่แล้วเนี่ย……”
เมื่อเย่เฉินได้ยิน เขาก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้
หานเหม่ยฉิงผู้ป่วยคนหนึ่ง จู่ๆก็ลาดเซียวฉางควรออกมาวิ่ง ดูเหมือนจะเป็นเพราะความแข็งแกร่งทางกายภาพและพลังงานที่มีมากเกินไป
จากที่ดูๆ ตนคงจะให้ปริมาณยาอายุวัฒนะมากไปหน่อย
จากนั้น เขาก็หัวเราะแล้วถามกับเซียวฉางควนว่า“พ่อครับ พ่อวิ่งอยู่ที่ไหนครับ？ส่งตำแหน่งมาให้หน่อยสิ เดี๋ยวผมไปรับ”
เซียวฉางควนรีบพูดขึ้นมาว่า“นายรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันส่งตำแหน่งให้！”
พูดจบ เซียวฉางควนก็รีบวางสาย แล้วส่งตำแหน่งให้กับเย่เฉินในวีแชท
ต่อมา ก็ส่งข้อความเป็นตัวหนังสือมาว่า“ลูกเขยที่รักรีบมาเถอะ ขาฉันจะหักอยู่แล้ว！”
เย่เฉินตอบกลับว่าได้ จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่เซียวฉางควนอยู่ทันที
ตอนนี้ เซียวฉางควนนั่งอยู่ริมถนนตรงขอบฟุตบาท เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ
วันนี้เขาคาดคิดไม่ถึงเลย หวังจะใช้ประโยชน์จากการป่วยของหานเหม่ยฉิง เพื่อสร้างบรรยากาศสักหน่อย เพื่อหวนรำลึกเสียหน่อย แต่ใครจะไปคิดได้ว่า พอมาถึงจะถูกหานเหม่ยฉิงลากออกมาวิ่งริมแม่น้ำทั้งคืน
นอกจากนี้ความแข็งแกร่งทางกายภาพของหานเหม่ยฉิงยังดีจนน่าประหลาดใจ แทบจะเป็นการวิ่งอย่างไรก็ไม่รู้สึกเหนื่อย ร่างกายสภาพกระดูกแก่ๆอย่างเขา วิ่งไปแค่ครึ่งชั่วโมงก็แทบจะตายอยู่แล้ว
เดิมทีอยากจะยอมแพ้ แต่เพราะไม่อยากให้หานเหม่ยฉิงดูถูกตัวเอง ดังนั้นเขาจึงได้เพียงแค่ยืนหยัดต่อไป แต่ถึงเขาจะพยายามอย่างสุดกำลัง ก็ยังคงรั้งท้ายหานเหม่ยฉิงอยู่ดี ดังนั้นหานเหม่ยฉิงจึงทำได้เพียงแค่สิ่งออกไปเอง หลังจากนั้นค่อยวกกลับมา วิ่งเหยาะๆกับเซียวฉางควนระยะหนึ่ง หลังจากนั้นก็วิ่งออกไปอีก สลับกันไปมา
เซียวฉางควนวิ่งไปด้วยสภาพร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
ตอนนี้เขา อย่าว่าแต่จะหาวิธีหวนเวลาอะไรกับหานเหม่ยฉิงเลย ถึงหานเหม่ยฉิงจะขอร้องด้วยตัวเอง เขาก็ไร้กำลังอยู่ดี อยากกลับไปนอนพักผ่อนเท่านั้น