ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2579

บทที่ 2579

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้เฮ่อจื่อซิวพูดไม่ออก

ในที่สุดเธอรู้ว่า ตัวเองแตกต่างกับเย่เฉินมาก

เธอมองชีวิตของมนุษย์ง่ายเกินไป จินตนาการกฎเกณฑ์ของโลก ตีจนเกินไป

แต่เย่เฉิน มองเรื่องพวกนี้ จนทะลุปรุโปรงตั้งนานแล้ว

การช่วยเหลือคนอื่น เป็นเรื่องง่ายดายมาก แต่ต้องมีเหตุผลที่เหมาะสม

ไม่เช่นนั้น ถึงเศษอาหารในทุกๆ วันของประเทศที่เจริญแส้ว สามารถเลี้ยงดูคนทั้งทวีปแอฟริกาได้ แต่ทวีปแอฟริกาก้ยังอดยากปากแห่ง
เมื่อวิเคราะห์หตุผลข้างตัน มีเหตุผลอะไรที่ประชากรพันล้านคน ในประเทคที่เจริญแล้ว ต้องเก้บเศษอาหารส่งไปให้ทวิปแอฟริกา
เศษอาหารคืออะไรที่ไม่อยากทาน หรือทานไม่ลงแล้ว กัโยนมันลงถังขยะไปซะ

มิเหตุผลอะไรที่คนเหล่านี้ ต้องเก็บเศษอาหารส่งไปให้คนทวีปแอฟริกาล่ะ

ไม่มีเหตุผล!

เศรษฐี 100 อันดับแรกของโลก มิเงินจนชีวิตนี้ก็ใช้ไม่หมด แต่บนโลกนี้ ก็ยังมีคนที่ไม่มีอะไรกิน จนต้องอดตาย สามารถอ้างเหตุผลที่ว่า
บนโลกนี้ยังมีคนอดตาย ไปจับตัวพวกเศรษฐีด้วยความชอบธรรมหรือเปล่า

ไม่มีเหตุผลเช่นกัน!

เพื่อนทั้งเจ็ดคนของเธอก็เช่นกัน

การกระทำของพวกเขา ไม่มีค่าให้เย่เฉินช่วยสักนิด

เย่เฉินให้คามมิตไว้ชีวิตพวกเขา ถือว่าเมตตามากพอแล้ว เรียกได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขา
ในสถานการณ์เช่นนี้ จะให้เย่เฉินทำยังไง

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอกัมหน้าลงช้าๆ และไม่พูดอะไรอีก

เธอรู้สึกว่า เมื่อกี้ตัวเองใช้อารมณ์มากเกินไปจริงๆ

ไม่เพียงแต่จะไม่ขอบคุณ ผู้มีพระคุณอย่างเย่เฉิน หนำซ้ำยังต่าทอเขาด้วย

นี่เรียกว่าตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นซัดๆ

เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเธอสงบลง อารมณ์กี่เริ่มผ่อนตลายขึ้น

คามมิตเห็นเย่เฉินที่อยู่ข้างๆ ยังอารมณ์ไม่ค่อยตีเท่าไร เขาพูดเกลี้ยกล่อมว่า “น้องชาย คุณเช่ออาจจะยังเต็กเกินไป ยังไม่เคยเจอความ
โหดร้ายของโลกนี้ จึงทำให้เรามองว่าความคิดบางอย่างของเธอ ดูเด็กเกินไป แต่คุณไม่ต้องเก็บไปใส่ใจหรอก”

เปเฉินพยักหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พี่ขายพูดถูก ถ้าได้เห็นความโหดร้ายของโลกนี้ คงไมมาทำสารคดี ในสถานที่แบบนี้
หรอก”

คามมิตเห็นด้วยกับเย่เฉิน เขาพูดอย่างหดหู่ “พูดตามตรง ฉันก็ไม่เข้าใจว่าวัยรุ่นพวกนี้คิดอะไรอยู่ พวกเขาเป็นคนอเมริกัน แต่ดันมาถ่าย
ทำสารคติฝ่ายคำานที่ชิเรีย แต่พวกเขาไม่รู้เอาเสียเลย การที่ทั้งตะวันออกกลางยุ่งเหยิงจนอยู่ในสภาพแบบนี้ เพราะอเมริกาคอยใส่ไฟอยู่เบื้อง
หลัง!”

“กำไม่ใช่เพราะพวกเขามาคอยวุ่นวาย ไม่รู้ว่าเราจะอยู่อย่างสุขสบายแค่ไหน!”