ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2620

บทที่ 2620

ซูจือหยูรีบกล่าว: “ผู้มีพระคุณ คุณจะทิ้งช่องทางการติดต่อไว้ได้ไหม?”

ตู้ให่ซิงเห็นลูกสาวรวบรวมความกล้าหาญ ขอช่องทางการติดต่อจากเย่เฉิน ก้งวลว่าเย่เฉินจะปฏิเสธ ก็รีบพูดเสริมไปว่า: “อ่อจริงสิ! เย่
เฉิน คุณก็ทิ้งช่องทางการติดต่อให้เราหน่อยเถอะ ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรเราก็จะได้ติดต่อกัน”

เย่เฉินเห็นตู้ให้ชิงผู้อาวุโสคนนี้เอ่ยปากแล้ว ก็ไม่ใด้ปฏิเสธ หยิมโทรศัพขึ้นมาและกล่าวว่า: “งั้นเราเพิ่มเพื่อนในวีแซทกันเถอะ มีอะไรก็
ส่งข้อความติดต่อได้”

ซูจือหยูกล่าวอย่างเก้ๆกังๆว่า: “ผู้มีพระคุณ โทรศัพท์ของฉันและแม่ถูกคุณเอาไปแล้ว…”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะให้เหล่าเฉินจัดหาคนไปส่งพวกคุณกลับ จากนั้นก็ให้พวกเขาเอาวีแซทของฉันให้
คุณ”

ซูจือหยูดีใจ รีบพูด: “งั้นก็รบกวนฝูมีพระคุณแล้วล่ะ!”

ตู้ไห่ซิงในตอนนี้คิดอะไรออก และพูดว่า: “จริงสิเปเฉิน ในการประมูลครั้งก่อน คนที่เสนอราคากับฉันเพื่อที่จะซื้อสนามหญ้าเล็กๆที่ฟอฉัน
อาศัยอยู่ก็คือคุณใช่ไหม?”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “ถูกต้อง ผมเอง”

ตู้ให่ชิงถามด้วยความสงสัย: “งั้นทำไมสุดท้ายถึงยอมให้ฉันล่ะ?”

เย่เฉินยักไหล่ กล่าว: “ผมคิดว่าท่านอาจจะต้องการบ้านหลังนั้นมากกว่า”

ตู้ไห่ซิ้งยิ้มอย่างทอดถอนใจเลีกน้อย กล่าว: “ขอบคุณที่คุณยอมตัดใจทิ้งไปนะ”

“ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นครับ”

หลังจากอำลาตู่ให้ซิงและซูจือหยูชั่วครู่ เย่เฉินก็พาชูรั่วหลีออกจากห้องของแม่และลูกสาว

เมื่อออกจากห้อง ก็เห็นเฉินจี๋อย่ายรออยู่นอกประตู เขาเห็นเย่เฉินออกมา ก็รับไปข้างหน้าและพูดอย่างเคารพวา: “คุณชาย ทางนี้ผม
(ดการเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ครึ่งชั่โมงก็จะไปส่งซูโสวเต้าไปสนามบิน แต่เขายังมีลูกน้องไม่กี่คนอยู่ที่นี่ถูกเราควบคุมตัวไว้แล้ว ท่านคิดจะ
จัดการอย่างไร? จะส่งไปพร้อมกับเขาเลยไหม?”

เย่เฉินโบกมือ: “ไม่ต้อง ถ้พาพวกเขาไปด้วยล่ะกั งั้นก็เหากับว่าส่งคนใช้สองสามคนให้ซูโสว่เต้าไม่ใช่เหรอ? ให้ซูโสว่เต้ไปซีเรียด้ายตั
เอง ถึงฝั่งนันแล้ว ตักน้ำเอง ทำอาหารเอง ส้วมก็ให้เขาขุดเอง ปล่อยให้เขาได้ไปฝึกฝนชะ”

ขณะที่พูด เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า: “ส่วนคนอื่นที่เหลือ ก็ส่งไปที่ท่านห้าไปเลย”

เฉินจื่อข่ายยิ้มและพูดว่า: “ได้เลยคุณชาย ผมจะไปจัดการเดี่ยวนี้!”

เย่ฉินกล่าวอีกว่า: “จริงสิ เดี่ยวฉันจะส่งเลขบัญชีหนึ่ง ให้ซูโสว่เต้โอนเงิน 100 ลัานดอลลาร์สหรัฐที่สัญญาไว้ หลังจากที่เงินได้แล้วก้
ค่อยส่งเขาไป”

เย่เฉินด้ส่งหมายเลขบัญชีธนาคารสวิสที่ ามิด ส่งมาให้ฉินจือข่าย หลังจากที่เฉินอข่ายได้มัน เขาก็ไปหาซูโสว่เต้าทันที
ซูโสว่ต้าไม่กล้าชักช้า เรียกเจ้าหน้าที่การเงินของกลุ่มบริษัทในต่างประเทศทันที และขอให้อีกฝ้ายส่งเงิน 100 สำนดอลลาร์สหรัฐเข้า
บัญชีนี้ทันที

แม้ว่าซูโสว่เต้าไม่ใช่ห้วหน้าตระกูล แต่อำนาจในโยกย้ายเงิน 100 ล้านดอลลาร์สหรัฐยังคงอยู่ที่นั่น ดังนั้นหลังจากที่ฝ่ายบัญชีตรวจสอบ
ตัวตนของเขาแล้ว ก็โอนเงิน 100 ล้นตอลลาร์สหรัฐไปยังบัญชีของฮามิตทันที

หลังจากนั้น 10 นาที เเฉินรับสายโทรศัพท์จาก ซามิต ในสาย ามิดมีเสียงตกใจเล็กน้อย เอ่ยปากว่า: “เย่….เ….ฉัน…ฉันได้
รับ….งิน…หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ….อย่าขอกนะว่าคุณเป็นคนจัดการ?!”

เย่เฉินยิ้ม และพูดเบาๆว่า: “อิ่ม ฉันจัดการเอง”

ซามิตอุทาน: “น้องชาย!นาย…นายโอนเงินให้ฉันเยอะขนาตนี้ทำไม?!”

ย่เฉินยิ้มกล่าว: “แค่น้ำใจเล็กน้อยเท่านั้น อีกอย่างฉันก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ต้องการสนับสนุนธุรกิจของพี่ชายอย่างคุณ ในอนาคตถ้าพี่
ชายของฉันได้เป็นขุนนางรัฐมนตรี ก็อย่าลืมน้องชายอย่างฉันล่ะ!”

“ครับ!”