ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2870 ใจสู้แต่แรงไม่ยอมเป็นใจ
เป็นเพราะเย่ฉางหมิ่นหวั่นไหวต่อจงเจิ้งทาวจริงๆ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจ โทรหาเฉินจื๋อข่าย ทั้งๆที่เธอกลัวเย่เฉินมาก
สิ่งที่บังเอิญก็คือ จงเทียนหยู่ในตอนนี้ พึ่งเอามือถือของเขาคืนกลับมาได้
หลังจากนั้นเย่เฉินก็ยื่นมือถือคืนให้กับเขา แล้วข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“จำไว้นะ คุณโทรหาเย่ฉางหมิ่นได้คนเดียว ถ้าคุณกล้าโทรหาบุคคลที่สอง ผมจะหักมือคุณทิ้งซะ！”
จงเทียนหยู่รู้สึกโกรธมาก แต่ใบหน้าก็ไม่กล้าแสร้งทำอีก
เขาทำได้แค่พยักหน้าอย่างว่าง่าย“วางใจเถอะ ฉันโทรหาน้าเย่นั่นแหละ！”
เย่เฉินหัวเราะ“อย่าลืมเปิดลำโพงล่ะ！”
จงเทียนหยู่พยักหน้าอย่างไม่พอใจ ทันทีที่เขาหน้าจอมือถือสว่างขึ้นมาก็พบว่ามือถือของตัวเองมีแอปพลิเคชันหลายตัวโผล่ขึ้นมา
อีกทั้งข้อความที่ขึ้นมา หัวข้อเรื่องมีความเกี่ยวข้องกับตัวเองทั้งหมด！
มีบางข้อความคือ“จงเทียนหยู่ซื้อแฟนคลับผิดอีกครั้ง เกิดเป็นฉากที่ฮามากๆ！”
ยังมีอีกก็คือ“จงเทียนหยู่ได้รับการต้อนรับจากนับรบสามร้อยคนที่จินหลิง โกลาหลวุ่นวายมาก ยิ่งกว่าหนัง！”
กระทั่งยังมีบางข้อความที่เขียนว่า“จงเทียนหยู่：ซื้อแฟนคลับ ฉันจริงจัง！”“จงเทียนหยู่：ผู้เชี่ยวชาญด้านซื้อแฟนคลับร้อยปี！”“จงเทียนหยู่：ฉันไม่ได้ผลิตแฟนคลับ ฉันเป็นแค่แฟนคลับปลอมเท่านั้น！”
เมื่อเห็นข้อความทั้งหมด จงเทียนหยู่ไม่ต้องเปิดดูรายละเอียด ก็รู้ได้เลยว่าคนเหล่านี้จะต้องเอาฉากทุเรศของตัวเองโพสต์ไปในออนไลน์！
อีกทั้ง ภาพทุกอย่างที่น่าขายหน้าที่สนามบิน คลิปแบบนี้พอปล่อยลงไปในโลกอินเทอร์เน็ตจะต้องได้รับความนิยมอย่างแน่นอน……
ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ตอนนี้บนชาวเน็ตบนโซเชียล จะต้องเยาะเย้ยตัวเองอย่างแน่นอน
ดีไม่ดีชื่อเสียงที่ตัวเองสร้างมาทั้งชีวิต อาจจะพังทลายภายในชั่วพริบตาก็ได้
ในวงการบันเทิง มีเรื่องอื้อฉาวบ้างเป็นบางครั้งยังถือว่าสามารถหาสาเหตุได้ แต่ถ้าข่าวฉาวเกิดเป็นเรื่องฉาวโฉ่ขึ้นมา อาจจะทำให้มีโอกาสพลิกกลับมาได้ยาก
เย่เฉินเห็นเขาจ้องมือถือด้วยสีหน้าซีดเผือด จึงกล่าวตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ช้าอยู่ทำไม？รีบโทรซะสิ！”
จงเทียนหยู่ดวงตาแดงก่ำด้วยความน่าสงสาร น้ำตาของเขาเกือบไหล แต่เขายังคงฝืนให้ไหลกลับไป เขารีบโทรหาเย่ฉางหมิ่นทันที หลังจากนั้นก็กดลำโพง
จากความเห็นของเขา ตนจะสามารถพลิกกลับมาได้หรือไม่ จะสามารถฆ่าไอ้หมอนี่ที่จองหองได้หรือไม่ ต้องพึ่งสายนี้อย่างเดียว！
ตอนนี้ เย่ฉางหมิ่นกำลังเตรียมจะโทรหาเฉินจื๋อข่าย แต่จู่ๆก็มีสายจากจงเทียนหยู่โทรมา เธอรู้สึกอึ้งกับตกตะลึง เธอรีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว แล้วโพล่งออกไปว่า“เทียนหยู่ ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่？พ่อของนายโทรหาฉัน บอกว่านายถูกลักพาตัวที่จินหลิง เขาร้อนใจมากเลยนะ”
ราวกับจงเทียนหยู่คว้าฟางเส้นสุดท้ายได้ เขาร้องไห้แล้วพูดว่า“น้าเย่ครับช่วยผมด้วยครับน้าเย่！”
เย่ฉางหมิ่นรีบกล่าวว่า“เทียนหยู่ นายอย่ารีบร้อนนะ ค่อยๆพูดกับน้า ตกลงทันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่？”
ความอัดอั้นตันใจของจงเทียนหยู่ในที่สุดก็ไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไป เขาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า“น่าเย่ครับ มีคนที่ชื่อเย่เฉินให้เฉินจื๋อข่ายคนของตระกูลเย่ลักพาตัวผมมาที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงครับ พวกเขายังหาผู้ชายกล้ามใหญ่หลายร้อยคนมาหยามเกียรติผมด้วย ผมสงสัยว่าไอ้หมอนี่จะเป็นญาติห่างๆของตระกูลเย่ คุณน้าจะต้องช่วยผมด้วยนะครับ！”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ จงเทียนหยู่ก็ร้องไห้ขึ้นมา
เย่ฉางหมิ่นที่ได้ยินอย่างนั้น หัวใจของเธอเย็นเฉียบทันทีทันใด