ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3155

ซูรั่วหลีรีบกล่าว:  แม่ ฉันไปโทรหาอาจารย์เย่ ถ้าเขาต้องการ ฉันอยากตามเขาไปด้วย! 

เหออิงซิ่วพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย:  รั่วหลี่ แกลืมแล้วเหรอว่าอาจารย์เย่กำชับไว้แล้ว ตอนนี้เขายังไม่ให้แกปรากฏตัวในวงสังคม ถึงยังไงตัวตนของแกละเอียดอ่อนมาก เขาถึงขั้นไม่ต้องการให้พวกตาและน้าของแก รู้ว่าแกยังมีชีวิตอยู่ 

ซูรั่วหลีกล่าวอย่างหนักแน่นว่า:  งั้นฉันก็จะถามเขา ถ้าไม่ได้จริงๆ ฉันจะได้ปลอมตัวเป็นคนใช้หญิงข้างกายเขา ถ้าไม่ได้ก็ปลอมตัวเป็นชายแต่งหญิงเพื่อเป็นผู้ช่วยก็ได้ 

เหออิงซิ่วพูดอย่างหมดความอดทนว่า:  งั้นแกควรถามอาจารย์เย่ด้วยตัวเอง แต่แกก็ต้องระวังท่าทีและน้ำเสียงในการพูด ถ้าตอนนั้นไม่ให้แกไปล่ะก็ แกก็อย่ายืนกรานให้มากเกินไป เกรงว่าเขาจะคิดว่าแกเป็นคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร 

 โอเคแม่ 

ซู่รั่วหลีตอบกลับ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดินไปในห้องนอน โทรหาเย่เฉิน

เย่เฉินกำลังกลับไปที่เมืองในเวลานี้

เมื่อรับสายซูรั่วหลี่ ให้เขารู้สึกประหลาดใจ และรู้สึกเหมือนว่าเป็นไปตามหลักธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องเจอ

ทันใดนั้นเขารับสาย ยิ้มและถามว่า:  รั่วหลี่ โทรมาทำไมตอนนี้เหรอ? 

ซูรั่วหลี่รีบกล่าว: อาจารย์เย่ ฉันได้ยินคุณไปเย่นจิง และยังให้พวกตาของฉันไปช่วยเหลือ ดังนั้นอยากถามคุณว่า พาฉันไปด้วยได้ไหม? 

เย่เฉินคิดแล้ว เอ่ยปากพูดว่า:  รั่วหลี่ ตอนนี้ตัวตนของคุณละเอียดอ่อนมาก คนญี่ปุ่นจนถึงตอนนี้ยังตามหาคุณอยู่ทุกที่ ฉันเชื่อว่าพวกเขาอยู่ที่เย่นจิงจะต้องมีผู้สอดแนมและคอยเป็นหูเป็นตาสอดส่องมากมาย ดังนั้นตอนนี้คุณยังไม่ต้องออกมาปรากฏตัวในวงสังคมก่อน 

ซูรั่วหลี่พูดอย่างกังวลใจเล็กน้อยว่า:  อาจารย์เย่ ความแกร่งของรั่วหลี่แม้ว่าไม่กล้าพูดว่าจะโดดเด่นมาก แต่จะไม่มีทางถ่วงคุณไว้แน่นอน และก็สามารถแบ่งเบาความกังวลของคุณในระดับหนึ่ง! ขอร้องคุณให้พาฉันไปด้วยเถอะ ฉันปลอมตัวให้ก็ได้ ไม่ให้ใครมองออกแน่ ขอร้องคุณพาฉันไปด้วยเถอะ! 

เย่เฉินยิ้มและกล่าว:  ครั้งนี้ที่ฉันไปเย่นจิงก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่หรอก แค่ 2-3 วันก็กลับมาแล้ว คุณก็ไม่ต้องกังวลเพราะฉันเลย 

ขณะที่พูด เย่เฉินก็พูดเสริมอีกว่า:  ฉันรับปากคุณ รอให้ช่วงหน้าสิวหน้าขวานนี้ผ่านไปสักหน่อย ถ้ามีเรื่องเช่นนี้อีกฉันจะพาคุณไปด้วยแน่นอน 

ซูรั่วหลี่ได้ยินถึงตรงนี้ ก็รู้ว่าเย่เฉินไม่มีทางเปลี่ยนใจ แต่ยังดีที่ประโยคสุดท้ายของเย่เฉินสร้างความหวังให้เธอเล็กน้อย เพราะงั้นเธอจึงรีบพูดว่า:  งั้นคุณห้ามลืมเด็ดขาด! เป็นเวลานานขนาดนี้ ฉันอยู่แต่ในโรงแรมมาตลอด ความวิตกกังวลเป็นเรื่องรอง หลักๆแล้วรู้สึกว่าไม่สามารถทำอะไรให้คุณได้เลย ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนที่ไม่มีประโยชน์จริงๆ…… 

 วางใจได้  เย่เฉินยิ้มเบาๆ:  ต่อไปจะต้องมีที่สำหรับคุณในการแสดงฝีมือแน่นอน 

……

ขณะที่เย่เฉินเพิ่งปลอบโยนซูรั่วหลี่ ซูเฉิงเฟิงที่อยู่ในซูหาง ทันใดนั้นก็รับโทรศัพท์จากว่านพั่วจวิน

สองสามวันนี้ ในแต่ละวันของซูอานสุ้นผ่านไปหนึ่งวันนานราวกับเป็นปี

กลับไม่ใช่เพราะอารมณ์ไม่ดีหรือสถานการณ์ที่น่าเวทนาเช่นนี้ แต่เขาตั้งตารอการมาถึงของเทศกาลเช็งเม้งให้มาถึงเร็ววัน

เพราะ ในเทศกาลเช็งเม้งวันนั้น จะเป็นวันที่ตระกูลเย่ถอนตัวจากพื้นที่อย่างสมบูรณ์

เมื่อตระกูลเย่ล่มสลาย ตระกูลซูจะยังคงเป็นตระกูลอันดับ 1 ของประเทศต่อไป

อีกอย่าง มีพันธมิตรที่แข็งแกร่งอย่างว่านพั่วจวิน ในอนาคตไม่เพียงแต่คุณจะสามารถกำจัดภัยคุกคามได้เท่านั้น จนถึงขั้นที่ว่ายังมีโอกาสที่จะยกระดับไปอีกระดับด้วย

ว่านพั่วจวินโทรมา ซูเฉิงเฟิงรับโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น และพูดว่า:  พั่วจวิน โทรมาดึกขนาดนี้ มีอะไรจะสั่งเหรอ? 

ว่านพั่วจวินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:  ที่ฉันโทรมาเพื่อที่จะแจ้งว่า วันที่ 5 เมษายน ฉันอยากย้ายโลงพ่อแม่ไปที่ภูเขาว่านหลิงซาน จากนั้นฉันก็จะได้ฝังพ่อแม่ของฉันไว้บนภูเขาเย่หลิงต่อหน้าตระกูลเย่ พ่อฉันเคารพลุงซูเสมอ คุณเป็นพ่อของลุงซู ดังนั้นฉันหวังว่าคุณจะมาเป็นประธานในพิธีฝังศพพ่อแม่ของฉันในตอนนั้น!