ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3278 ที่จริงตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก

เย่เฉินบอกว่าสายเกินไปแล้ว ทำให้พญาเสือดาวหน้าดำตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ！

เขาแทบจะถอยหลังไปสองสามก้าวโดยที่ไม่รู้ จากนั้นก็หันหลังกลับ พยายามสุดชีวิตเพื่อวิ่งลงไปจากภูเขา

เขาเพิ่งเห็นวิธีการที่เย่เฉินใช้ตอนที่เขาฆ่าพญาราชสีห์ทองคำ

หินกรวดก้อนหนึ่ง สามารถฆ่านักบู๊หกดาวได้

ถ้าตัวเองไม่หนีอีก เกรงว่าจะต้องล้มเหลวพลาดซ้ำแบบพญาราชสีห์ทองคำ

แต่ว่า เขาเพิ่งจะหันหลังไป ยังวิ่งไม่ถึงสองก้าว รู้สึกปวดที่ศีรษะด้านหลัง ทันใดนั้นทั้งตัวก็หมดสติลง

พญาเสือดาวหน้าดำตายอย่างง่ายดาย แทบจะเป็นการตายแบบสายฟ้าฟาด ดังนั้นไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร

แต่ว่า ในสายตาทหารคนอื่นของสำนักว่านหลง สภาพการตายของพญาเสือดาวหน้าดำ มันน่าอนาถเกินไป!

เย่เฉินใช้ก้อนหิน โจมตีเข้าที่หัวของเขา

ที่น่าอนาถยิ่งกว่าคือ หินกรวดพุ่งทะลุศีรษะของเขา ระเบิดจากใบหน้าของเขา และรูเลือดขนาดเท่ากำปั้นก็ระเบิดตรงกลางใบหน้าของเขาทั้งหมด！

จมูกของเขาหายไป และลูกตาของเขาถูกบีบออกจากเบ้าด้วยพลังของก้อนหิน！

ในเวลานี้ ทุกคนในสำนักว่านหลงต่างถูกเย่เฉินทำให้ตกตะลึง!

ราชันสงครามของสำนักว่านหลง เดิมทีตายในตะวันออกกลางหนึ่งคน ตอนนี้ใช้งานไม่ได้หนึ่งคน ตายไปแล้วสองคน!

ณ จุดนี้ ราชันสงครามของสำนักว่านหลง ได้ล่มสลายไปหมดแล้ว

ท่ามกลางผู้คนที่เหลือ ยกเว้นว่านพั่วจวิน ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นไม่มีอะไรนอกจากนักบู๊ห้าดาว จะเป็นคู่ปรับกับเย่เฉินได้อย่างไร?

ในตอนนี้เย่เฉินมองไปที่ทหารที่ตื่นตระหนกของสำนักว่านหลง พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า:  พวกแกแต่ละคนก็ลำบากมาหลายปีแล้ว ถึงจะมีผลการฝึกฝนอย่างเช่นทุกวันนี้ ถ้าหากไม่อยากให้ความทุ่มเทหลายปีมันทลายลง ให้ถอยลงไปให้หมด! 

เย่เฉินพูดจบ เกือบร้อยคนถอยกลับแทบไม่ลังเล

หนึ่งในนั้นที่ไม่ขยับ คือว่านพั่วจวิน

ว่านพั่วจวินไม่คาดคิดว่า สำนักว่านหลงที่ตัวเองสร้างมากับมือ แก่นสำคัญที่สร้างมากับมือ จู่ๆก็แตกสลายไปแบบนี้

ในตอนนี้ เย่เฉินมองไปที่ทหารสำนักว่านหลงแปดนายที่ถือโลงศพ พูดอย่างเย็นชาว่า:  พวกแกทั้งหมด วางโลงศพลง และถอยไป! 

ทั้ง 8 คนได้ยินดังนั้น ก็รีบวางโลงศพของพ่อแม่ว่านพั่วจวินลงบนพื้นทันที และถอยหลังไปอย่างเชื่อฟัง

กองหน้าของสำนักว่านหลง เหลือเพียงแค่ว่านพั่วจวินเท่านั้น

เย่เฉินเงยหน้ามอง มองว่านพั่วจวิน ถามเขาว่า:  วันนี้ตอนที่แกตีฆ้องตีกลองขึ้นมาบนภูเขาเย่หลิงซาน เคยคิดไหมว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้? 

ว่านพั่วจวินห่อเหี่ยวอย่างมาก ฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวด:  ความสามารถไม่เท่าคนอื่น ไม่มีอะไรต้องพูดกัน 

เย่เฉินยิ้ม:  แกอาจจะไม่รู้ ที่จริงแล้วฉันรอแกมานานมากละ 

ว่านพั่วจวินเงยหน้าขึ้นมองเย่เฉินและถามด้วยความสงสัยว่า:  แกพูดแบบนี้หมายความว่าไง? 

เย่เฉินยิ้ม พูด:  ฉันให้คนพาสองคนมาที่เย่นจิงเมื่อคืนก่อน 2 คนนี้ แกก็รู้จัก ต่อไป ก็จะให้แกได้เจอทีละคนนะ 

ว่านพั่วจวินไม่รู้ว่าเย่เฉินหมายถึงอะไรในคำพูดเหล่านี้ เย่เฉินหันหน้าไปที่เหอหงเซิ่ง พูดว่า:  ท่านเหอ หมอนั่นที่คุกเข่าที่หลุมศพพ่อแม่ของฉัน พามาได้แล้ว 

 รับทราบ!  เหอหงเซิ่งรู้ว่าเย่อเฉินหมายถึงคนที่หนุ่มหน่อยๆ ก็คือเฉินจงเหล่ยที่เย่เฉินพามาจากตะวันออกกลาง

ครั้นแล้ว เขาไปหน้าดวงวิญญาณพ่อแม่ของเย่เฉินด้วยตัวเอง ลากตัวเฉินจงเหล่ยที่คุมผ้าสีดำไปที่ข้างๆเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพว่า:  คุณเย่ พาคนมาแล้วครับ 

เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่ว่านพั่วจวิน ยิ้มและถามเขาว่า:  ประมุขว่าน รู้ไหมว่านี่คือใคร? 

ว่านพั่วจวินตะลึง

เขาจะไปรู้ได้ยังไง ว่าคนที่คลุมผ้าสีดำบนหัวคือใคร?

เขาไม่ได้มีตาทิพย์สักหน่อย

ยิ่งไปกว่านั้น จิตสำนึกของเฉินจงเหล่ย ถูกเย่เฉินปิดผนึก ว่านพั่วจวินไม่สามารถรับรู้ถึงความสามารถในการฝึกฝนเลย