ผู้พิทักษ์รัติกาลแห่งต้าฟง - บทที่ 20 โคลงเจ็ดคำครึ่งบทที่ทำให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ตกตะลึง

“สวี่ฉือจิ้ว นักเรียนของข้า เชี่ยวชาญด้านกลยุทธ์และยุทธวิธีทางทหาร เป็นคนที่ควรค่าแก่การฝึก” จางเซิ่นปรมาจารย์ด้านกลยุทธ์และยุทธวิธีทางทหารแนะนำ

‘และเป็นคนที่แต่งบทกวีไม่ได้เรื่อง’ ประโยคนี้คิดอยู่ในใจ

ปรมาจารย์จางแปลกใจเล็กน้อย ‘เจ้าแต่งบทกวีไม่เป็น แล้วโผล่หัวออกมาด้วยเหตุใด’

จูทุ่ยจือที่คิดว่าตัวเองจะต้องได้หยกสีม่วงแน่นอน เมื่อได้ยินเสียงก็รู้สึกระแวดระวังเล็กน้อย และเมื่อเห็นว่าเป็นสวี่ซินเหนียนจึงไม่ได้ให้ความสำคัญ เพียงแค่เหลือบมองเขาเท่านั้น

เรียนชั้นเดียวกันมาหลายปี ไม่ต้องพูดก็รู้แล้ว และยังรู้จักกันเป็นอย่างดีอีก

สวี่ซินเหนียนมีความสามารถโดดเด่นในด้านการเขียนบทความ กลยุทธ์และยุทธวิธีทางทหารก็แตกฉาน แต่บทกวีกลับไร้ความสง่างาม

‘จี้หยกยังคงเป็นของข้า’

สายตาของพวกนักเรียนจับจ้องอยู่ที่ร่างของสวี่ซินเหนียน เขาเพลิดเพลินกับการจ้องมองของทุกคน สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าไม่มีใครอยู่ในสายตา เขามองพระอาทิตย์ที่คล้อยอยู่บนท้องฟ้าอย่างอบอุ่น

“เมฆสีเหลืองนับพันลี้ท่ามกลางพระอาทิตย์ตก”

หลี่มู่ไป๋ผู้เล่นระดับชาติพยักหน้าและลูบเครา วรรคนี้เป็นเพียงการบรรยายทิวทัศน์ธรรมดาๆ แต่วิสัยทัศน์ที่เปิดกว้างแสดงออกมาอย่างชัดเจน

“ลมเหนือพัดพาห่านป่าไปนำหิมะมา”

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาว หิมะยังไม่มาถึง แต่ก็อีกไม่ไกล ประโยคนี้ไม่ถือว่าพูดเกินจริง

เมื่อพระอาทิตย์ตกดินหิมะก็ปลิวมา ท่ามกลางลมเหนือพัดเห็นห่านป่าอยู่บนฟ้าไกลๆ ภาพปรากฏขึ้นทั้งหมดในคราวเดียว

การแสดงพื้นหลังของสองวรรคนี้ดีมาก เข้ากับการอำลาครั้งนี้พอดี

จางเซิ่นประหลาดใจอย่างมาก เขามองพินิจสวี่ซินเหนียนอย่างถี่ถ้วน ด้วยระดับบทกวีของนักเรียนคนนี้ เจ็ดคำสองวรรคนี้ เขาต้องทุ่มเททั้งกายและใจในการแต่ง หากรักษามาตรฐานนี้ไว้ได้ ไม่แน่เขาอาจจะแข่งกับจูทุ่ยจือได้

ในบรรดาปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งทั้งสาม ฆราวาสจื่อหยางที่ระดับบทกวีสูงที่สุดคิดทบทวนบทกวีสองวรรคนี้และรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

หลายพันลี้ พลบค่ำ ลมเหนือ ห่านป่าและหิมะตก…คำเหล่านี้ร่างภาพที่อ้างว้างและเศร้าโศกออกมา

เหมือนว่าเขาไม่ได้เข้ารับราชการ แต่ถูกลดตำแหน่ง

แต่ถึงอย่างไรมันก็มีเสน่ห์อยู่เล็กน้อยจริงๆ

การเข้ารับราชการครั้งนี้ ดูเหมือนว่าราชสำนักจะให้ดำรงตำแหน่งที่สำคัญและมอบอำนาจให้ แต่กองกำลังที่มาจากราชวิทยาลัยหลวงจะมองดูเขาเลื่อนตำแหน่งอย่างสบายๆ ได้หรือ และจะปล่อยให้เขาวางรากฐานในราชสำนักเพื่อสำนักอวิ๋นลู่ได้หรือ

การจากไปชิงโจวครั้งนี้อนาคตไม่แน่นอนจริงๆ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล

ทันใดนั้น สวี่ซินเหนียนก็อ้าแขน ใบหน้าอันหล่อเหลาเผยความไร้ที่ติและความสง่างามที่ราวกับหยกเนื้อดีออกมาท่ามกลางการสะท้อนของแสงอาทิตย์อันอบอุ่น

เขายกแขน มองตรงไปที่ฆราวาสจื่อหยาง และพูดสองวรรคสุดท้ายออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง

“ทางข้างหน้าไม่กังวลไร้คนรู้ใจ”

“ในใต้หล้าไม่มีผู้ใดไม่รู้จักท่าน”

ทั้งในศาลาและนอกศาลาเงียบสนิททันที

ครู่หนึ่ง ทุกคนในที่นี้ก็ขนลุกไปทั้งร่าง

จูทุ่ยจือหันหน้าไปทีละนิดอย่างแข็งทื่อและมองสวี่ซินเหนียนที่ยืนหยัดอย่างภาคภูมิด้วยความตกตะลึง

“ทางข้างหน้าไม่กังวลไร้คนรู้ใจ ในใต้หล้าไม่มีผู้ใดไม่รู้จักท่าน” หลี่มู่ไป๋ปรบมือด้วยความตื่นเต้น “เยี่ยมมาก!”

สองวรรคแรกแสดงบรรยากาศที่เศร้าหมอง สองวรรคหลังพลิกสถานการณ์ไปในทางที่ดีขึ้น ทำให้ผู้คนรู้แจ้งในทันใด และมอบกำลังใจให้

จางเซิ่นมองไปที่สวี่ซินเหนียน ไม่พูดไม่จา

ฆราวาสจื่อหยางที่เชี่ยวชาญบทกวี เวลานี้ยังคงติดอยู่ในอารมณ์ศิลป์ของบทกวีแบบเจ็ดคำบทนี้ ใจของเขาสั่นไหว

“บทกวีดี บทกวีดีมาก…” เขาพึมพำออกมา

“เหตุใดจึงมีเพียงครึ่งบท” จางเซิ่นปรมาจารย์ด้านกลยุทธ์และยุทธวิธีทางทหารเห็นว่านักเรียนของเขาไม่ได้ขับบทกวีต่อจึงอดเอ่ยปากถามไม่ได้

…มุมปากของสวี่ซินเหนียนกระตุก “บทกวีบทนี้มีเพียงครึ่งบทเท่านั้นขอรับ”

‘มีเพียงครึ่งบทหรือ!’

นักปราชญ์ที่อยู่ในที่นี้เบิกตากว้างทันที ยากที่จะยอมรับคำพูดดังกล่าว มีใครที่ไหนแต่งบทกวีเพียงครึ่งบทบ้าง นี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า

“ไม่เป็นไรๆ ครึ่งบทก็น่าตกใจมากแล้ว” ฆราวาสจื่อหยางสงบอารมณ์ลงและยิ้ม “สวี่ฉือจิ้ว บทกวีบทนี้มีชื่อหรือไม่”

“ไม่มีขอรับ”

สวี่ซินเหนียนยังคงหยิ่งผยอง เขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรจริงๆ มีเพียงรักษาท่าทีหยิ่งทะนงไว้เท่านั้นจึงจะทำให้ผู้คนไม่ถามอีก

“ไม่ต้องกังวลไปๆ” ฆราวาสจื่อหยางยิ้มกว้าง “บทกวีบทนี้แต่งขึ้นเพื่ออำลาข้าถูกหรือไม่”

สวี่ซินเหนียนพยักหน้า

“ข้าคิดแทนเจ้าจะดีกว่า”

หลี่มู่ไป๋ผู้เล่นระดับชาติกับจางเซิ่นปรมาจารย์ด้านกลยุทธ์และยุทธวิธีทางทหารเข้าใจเจตนาของเขาในทันทีจึงอิจฉาอยู่ในใจ

“เช่นนั้นชื่อว่า ‘ศาลาเหมียนหยางส่งหยางกงสู่ชิงโจว’ เป็นอย่างไร” ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เผยความคาดหวังออกมาทางดวงตา

“ไม่เลวขอรับ” สวี่ซินเหนียนแสดงท่าทีหยิ่งทะนงออกมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ตระหนักได้ว่ากิริยาท่าทางของตัวเองขาดความนอบน้อม จึงกล่าวเสริม “แล้วแต่ท่านเถิด”

“โจรเฒ่าไร้ยางอาย”

“ฮึ!”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองพูดประชดประชัน

“นี่เป็นสิริมงคล” ฆราวาสจื่อหยางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจและคำนับทั้งสองท่านอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

ตอนนี้บทกวีกำลังอ่อนแอ หากบทกวีบทนี้แพร่กระจายออกไปจะต้องทำให้กลุ่มนักปราชญ์ขงจื๊อฮือฮาอย่างแน่นอน และจะถูกนักเรียนขับร้องไปทั่วใต้หล้า

ชื่อเสียงของฆราวาสจื่อหยางก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน กุญแจสำคัญคือการผูกมัดชื่อของเขากับบทกวีบทนี้

หากบทกวีบทนี้ถูกส่งต่อไปถึงคนรุ่นหลัง ชื่อของฆราวาสจื่อหยางก็จะเลื่องลือไปชั่วนิจนิรันดร์

ผลงานชิ้นเอกชิ้นนี้เป็นไปได้มากว่าจะส่งต่อไปถึงคนรุ่นหลัง

ในสายตาของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองคน สิ่งที่น่าละอายที่สุดคือ สวี่ซินเหนียนมอบบทกวีให้อาจารย์เป็นของขวัญในฐานะนักเรียน ชื่อบทกวีจึงไม่ควรมีชื่อต้องห้าม ควรใช้ ‘คำ’ หรือ ‘สมญานาม’ มาอ้างอิง มีเพียงคนรุ่นเดียวกันหรือมิตรสหายเท่านั้นที่สามารถเขียนชื่อลงไปในบทกวีได้

เห็นชัดว่าหัวขโมยคนนี้ไร้ยางอายเพื่อให้มีชื่อเสียง

ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนักปราชญ์คืออะไร บำเพ็ญตนเพื่อปกครองประเทศและปลอบประโลมประเทศหรือ ไม่ นี่คืออุดมคติ ไม่ใช่ความฝัน

เป็นเวลาหลายพันปีแล้ว ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนักปราชญ์มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือทิ้งชื่อเสียงไว้ในประวัติศาสตร์!

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองต้องตัดความรู้สึกอิจฉาออกไป

จางเซิ่นที่เป็นอาจารย์ตระหนักว่าบทกวีบทนี้อาจจะไม่ใช่นักเรียนของเขาแต่ง แต่เขาไม่ได้เปิดเผย นักเรียนได้รับความโปรดปรานจากฆราวาสจื่อหยางก็ถือเป็นสิริมงคลต่อตัวเขาเอง ในฐานะอาจารย์ก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

ท่ามกลางเสียงพูดคุยจอแจของนักเรียน สวี่ซินเหนียนกระแอมทีหนึ่งและบอกความจริง “ท่านอาจารย์และท่านทั้งสอง บทกวีบทนี้ข้าไม่ใช่ผู้แต่ง เป็นผู้อื่นแต่ง”

เสียงพูดคุยหยุดลงในพริบตา

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามมีสีหน้าแตกต่างกันไป จางเซิ่นแสดงสีหน้าว่า ‘เป็นอย่างที่คาดไว้’ ออกมาทันที

หลี่มู่ไป๋ดูเหมือนจะตกตะลึง ถึงขั้นไม่คาดคิด

ฆราวาสจื่อหยางรู้สึกตัวก่อน มองข้ามสองคนแรกไปและถามอย่างใจร้อน “เช่นนั้นเป็นผู้ใด เป็นนักเรียนของสำนักเราหรือไม่ อยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า”

สายตามองข้ามสวี่ซินเหนียนไปและค้นหาในหมู่นักเรียน

“เป็นพี่ชายของข้าขอรับ!” สวี่ซินเหนียนเชิดคางขึ้นเล็กน้อย รักษาท่าทางหยิ่งผยองไว้

นักเรียนที่เงียบเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง

“พี่ชายของสวี่ฉือจิ้วเหรอ”

“เรียนที่ไหนน่ะ เหตุใดไม่เคยได้ยินชื่อคนผู้นี้”

“เอ่อ…ถ้าจำไม่ผิด สวี่ฉือจิ้วเป็นลูกชายคนโตไม่ใช่เหรอ”

“ฉือจิ้ว พี่ชายเจ้าชื่ออะไร แล้วเรียนจากผู้ใด…โอ๊ย เหตุใดเจ้าไม่พูดเล่า มีพรสวรรค์ด้านบทกวีเช่นนี้ แต่พวกเรากลับไม่รู้อะไรเลย”

เหล่านักเรียนเร่งรัด

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามก็มองสวี่ซินเหนียนเช่นกัน

‘ไม่ดี ข้าได้รับผลกระทบจากพ่อที่หยาบคาย ข้าไม่ควรพูดชื่อพี่ชายที่หยาบคายออกมา…’ เมื่อเห็นสายตาอันเร่าร้อนของเหล่านักเรียน สวี่ซินเหนียนก็ตระหนักได้ทันทีว่าตัวเองทำพลาดไปเรื่องหนึ่ง

ทุกสิ่งด้อยกว่า การอ่านเท่านั้นที่สูงส่ง เห็นชัดว่านักปราชญ์คือบุคคลที่น่าภาคภูมิใจ สวี่ซินเหนียนเองก็คิดเช่นกัน

นักปราชญ์ของสำนักอวิ๋นลู่ยิ่งน่าภาคภูมิใจ

หากสวี่ชีอันเป็นนักปราชญ์เหมือนกัน พวกเขาจะยกย่องและชื่นชม หากปล่อยให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ราชการก็อาจเกิดความรู้สึกด้านลบได้

เจ้าหน้าที่ระดับล่างแต่งโคลงเจ็ดคำได้ พวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

สวี่ซินเหนียนกัดฟัน “พี่ชาย…อ่านพระคัมภีร์อย่างหนักที่บ้าน ไม่ได้ร่ำเรียนที่สำนักอวิ๋นลู่ แล้วก็ไม่ได้ร่ำเรียนที่ราชวิทยาลัยหลวงเช่นกัน เขา…นิสัยของเขาไม่ค่อยแยแสสิ่งใด ไม่ชอบชื่อเสียง ไม่ชอบความสำเร็จ เพียงแค่ตั้งใจศึกษาพระคัมภีร์และหนังสือโบราณเท่านั้น”

การมีคุณธรรมเช่นนี้ถือเป็นแบบอย่างของพวกเรา ทำให้ผู้คนเคารพนับถือ…เหล่านักเรียนของสำนักอวิ๋นลู่ตกตะลึง ใจที่อยากสานสัมพันธ์พองโต

คนชนะไม่ได้เกินคาด หยกสีม่วงถูกมอบให้สวี่ซินเหนียน ฆราวาสจื่อหยางกล่าวลาทุกคนด้วยใบหน้าแดงก่ำและรู้สึกว่าความคิดนี้เข้าใจได้อย่างชัดเจน เมื่อขึ้นไปบนรถม้าหรูหรา เขาก็ทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง

“พรสวรรค์มากเช่นนี้ ไม่อาจปกปิดได้ ฉุนจิ้ง จิ่นเหยียน พวกเจ้าคิดเห็นประการใด”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองไม่รู้ว่าไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ พวกเขาส่งฆราวาสจื่อหยางอย่างเงียบเชียบ รอรถม้าห่างออกไป หลี่มู่ไป๋คว้ามือของสวี่ซินเหนียนทันทีและพาเขาไปด้านข้าง “ฉือจิ้ว ข้ามีใจอยากรับลูกศิษย์ทันที วันนี้ไม่มีธุระอันใด พาข้าไปเจอพี่ชายของเจ้าเถิด”

จางเซิ่นหน้าซีดด้วยความตกใจและร้องออกมา “ฉือจิ้ว หากเจ้ากับพี่ชายอยู่ภายใต้อำนาจของข้า ไม่แน่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้”

ไม่สำคัญว่าเขียนบทกวีได้หรือไม่ หลักๆ คือไม่อยากฝังคนมีพรสวรรค์เช่นนี้ไว้

หากในอนาคตมีบทกวีที่ส่งต่อไปถึงคนรุ่นหลัง ตัวอย่างเช่น ‘ครูของข้าจางเซิ่น’ และอื่นๆ ก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

หลี่มู่ไป๋พูดอย่างไม่พอใจ “กลยุทธ์และยุทธวิธีทางทหารไม่ใช่กระแสหลัก นักปราชญ์ อันดับแรกต้องเรียนรู้รูปแบบดั้งเดิม การเขียนบทความ และบำเพ็ญตนเอง”

“เหอะ แล้วหมากรุกเป็นกระแสหลักหรือ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนที่แพ้ไม่เป็นอีก ไร้ชัยชนะด้วยเงื้อมมือของเว่ยเยวียน” จางเซิ่นเอ่ยเสียงเย็น

“โจรเฒ่า เจ้าเงียบไปเลย อย่าเอ่ยถึงเว่ยเยวียนต่อหน้าข้า ข้ามักจะใช้พรสวรรค์เท่าที่จำเป็น และนักเรียนคนนี้ข้าก็ยอมรับแล้ว”

“ตาเฒ่า เจ้าใช้พรสวรรค์เท่าที่จำเป็นจริงๆ หรือเจ้ากระหายพรสวรรค์ด้านบทกวีของเขา”

“โจรเฒ่าไร้ยางอาย คอยดูความซื่อตรงและเที่ยงตรงของข้าจะทำให้เจ้าตกใจจนตาย”

“ราวกับว่าข้าไม่มี”

สวี่ซินเหนียนรู้สึกชาไปทั้งศีรษะ

นักเรียนที่อยู่ไกลๆ หน้าซีดด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่สองคนโต้เถียงกันอย่างโกรธเคืองถึงขั้นมีแนวโน้มที่จะลงไม้ลงมือ

…………………………………………………………