ผู้รักษาสุดแกร่ง - บทที่ 498 ให้อาคารที่ยังไม่เสร็จ
ฉินจุนไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจมากนัก ท้ายที่สุด ไม่มีธุรกิจใดที่ผิด นักธุรกิจกลุ่มนี้ โดยเฉพาะอสังหาริมทรัพย์ กำลังคิดหาวิธีทำเงินเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงได้รับโอกาสให้ชาวบ้านได้บ้านใหม่ หรือให้ราคาที่สมเหตุสมผลกับชาวบ้านก็เพียงพอ ราคาต่อตารางเมตร ไม่ควรต่ำกว่าหนึ่งหมื่นหยวน
ซุนจงเซิ่งสัญญา แล้วเขาก็ส่งฉินจุนกลับไป
หลังจากที่ฉินจุนจากไป เลขาสาวเมื่อครู่นี้ก็กลับมานี้ เธอได้จัดเสื้อผ้าของเธอแล้ว และรีบช่วยพยุงซุนจงเซิ่งยืนขึ้น และถาม
“คุณซุน เราต้องการชดเชยชาวบ้านในหมู่บ้านเหลียนฮวาในราคาเดิมจริง ๆ เหรอ?”
เดิมพวกเขาชนะราคาเสนอซื้อที่ต่ำมาก หากได้รับการชดเชยในราคาปกติ บริษัทของพวกเขาจะสูญเสียเงินอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้มีคนมาขู่ ถ้าไม่เปลี่ยนก็กลัว จะถูกกำจัด
ตอนนี้พวกเขารู้สึกว่า หลงอี้ฮุยคุ้นเคยกันดี เขาน่าจะเป็นคนอันธพาล คนนี้ไม่ธรรมดา
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้ารุกรานง่าย ๆ
ซุนจงเซิ่งส่ายหัว “ไม่เสียเงิน เสียบ้าน”
เลขาสาวหญิงขมวดคิ้ว “บ้านเหรอ? บ้านไม่ถูกเลย ถ้าได้บ้านมาตรฐานมา เราจะยังขาดทุนอยู่!”
ซุนจงเซิ่งแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ใครบอกว่าเราต้องการให้บ้านมาตรฐานกับพวกเขา มาทุบวงแหวนที่สามข้างนอกกันเถอะ มีอสังหาริมทรัพย์จงเซิ่งเฟสสอง จำได้ใช่มั้ย?”
เลขาสาวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “อาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนั่นน่ะเหรอ?”
“ใช่”
ข้างถนนวงแหวนรอบที่สามใกล้อ่างเก็บน้ำ มีอสังหาริมทรัพย์จงเซิ่งเฟสสอง เดิมทีบ้านสร้างมาอย่างดี แต่เนื่องจากระดับน้ำในอ่างเก็บน้ำสูงขึ้น พื้นดินจึงอ่อนตัว และรากฐานทั้งหมดไม่มั่นคง ดังนั้น โครงการไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยมันไป
โปรเจ็กต์นั้นเสียเงินไปมากมาย และไม่สามารถเอาคืนได้
ซุนจงเซิงกล่าวว่า “พอดีเลย พวกเราก็แค่เอาอันนั้นให้ไป ไม่เช่นนั้นตึกทรุดโทรมของเรามันจะอยู่อย่างนั้นตลอดไป หากเป็นแบบนี้ ก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ พวกเราก็จะได้ประหยัดเงินไปอีกก้อน”
เลขาสาวกังวลเล็กน้อย “แต่รากฐานของอาคารนั้นไม่มั่นคง ถ้ามันพังลงมาจริง ๆ …”
ซุนจงเซิ่งเยาะเย้ย “นั่นเป็นเหตุสุดวิสัย มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน มานี่สิ เรายังทำเรื่องของเราไม่เสร็จเลย …”
ด้วยเหตุนี้ ซุนจงเซิ่งจึงดึงเลขาหญิงคนนั้นมาไว้ในอ้อมแขนของเขา
เลขาสาวทำเสียงเขิน ๆ และมีเสียงสปริงดังขึ้นอีก
…
เมื่อเขากลับมาที่โรงพยาบาล พ่อของหวังตงเสวี่ยได้ใส่เฝือกของเขาแล้ว และเธอได้รับโทรศัพท์ เมื่อเธอนั่งอยู่ในรถของฉินจุน หลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาล
พ่อหวังฟังอยู่ครู่หนึ่ง และสีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงอย่างมากในทันใด
“ตงเสวี่ย ตอนนี้บริษัทอสังหาริมทรัพย์ได้ไปที่หมู่บ้านของเราอีกครั้ง โดยบอกว่ามีอสังหาริมทรัพย์ใหม่เข้ามาแทนที่ และสถานที่ตั้งก็อยู่บนอ่างเก็บน้ำปาอี”
ดวงตาของหวังตงเสวี่ยเป็นประกาย “จริงเหรอ? ราคาบ้านเหนืออ่างเก็บน้ำปาอีแพงมากใช่มั้ย? ดูเหมือนว่าจะมากกว่าสองหมื่นหยวนต่อตารางเมตร!”
พ่อหวังพยักหน้า คงจะจริง พวกเขาพาหัวหมู่บ้านไปดูบ้าน แล้วเราเข้าไปได้เลย
ฉินจุนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ดูเหมือนว่าซุนจงเซิ่งจะค่อนข้างคุ้นเคย และประหยัดแรงของฉินจุนที่จะลงมือครั้งที่สอง
ตอนนี้บ้านพังลงแล้ว หวังตงเสวี่ยและคนอื่น ๆ ก็รีบย้ายบ้านกัน ออกจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์จงเซิ่งได้หาที่ใหม่ไว้ให้ชาวบ้านเหลียนฮวาไว้แล้ว เหตุผลหลักคือพวกเขาต้องการทำการรื้อถอน จึงตอนรีบย้ายออกไป
หวังตงเสวี่ยและครอบครัวของเธอย้ายไปอยู่บ้านใหม่ข้ามคืน คืนนั้นบ้านเก่าถูกทำลาย และหมู่บ้านเหลียนฮวาถูกรื้อถอนราบลงกับพื้น
หลังจากเข้าบ้านใหม่ ครอบครัวของหวังตงเสวี่ยค่อนข้างตื่นเต้น ท้ายที่สุด มันเป็นห้องที่ปิดทึบ และไม่จำเป็นต้องตกแต่ง ดังนั้นพวกเขาจึงย้ายเข้ามาพร้อมกระเป๋า
หลังจากกลับถึงบ้าน หวังตงเสวี่ยก็โทรหาฉินจุนเป็นพิเศษ เพื่อมาเลี้ยงอาหารค่ำให้เขา
“พี่เสี่ยวจุน เราอยากขอบคุณคุณในทุกอย่างในหมู่บ้านของเราในครั้งนี้”
เหล่าหวังก็ยิ้มเช่นกัน ปากของเขายิ้มจนจะหู และการมีบุตรเขยที่มีคุณธรรมเช่นนี้ให้เกียรติใบหน้าของเขาจริง ๆ
เมื่อหวังตงเสวี่ยกำลังทำอาหาร เธอเปิดก๊อกน้ำ
ด้วยเสียงแค่กอย่างกะทันหัน หัวก๊อกก็หลุดออก
หวังตงเสวี่ยขมวดคิ้ว “คุณภาพของก๊อกน้ำนี้แย่เกินไปรึเปล่า แค่นี้ก็พังแล้วเหรอ?”
แม่ของหวังตงเสวี่ยค่อนข้างใจดี และพูดว่า “พังก็พังสิ การตกแต่งของนักพัฒนาจะดีแค่ไหนกันเชียว กลับไปพวกเราเปลี่ยนอันใหม่ที่คุณภาพดีก็จบแล้ว”
ฉินจุนขมวดคิ้ว และไม่มีความสุขเล็กน้อย
ทำไมสิ่งเหล่านี้ที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์จงเซิ่งได้มาจึงมีข้อบกพร่อง?
ทำเลที่ตั้งของบ้านดี แต่คุณภาพแย่เกินไป
แต่เมื่อนึกถึงอสังหาริมทรัพย์ที่พังแล้วของพวกเขา ถ้าพวกเขาทำตามมาตรฐาน เขาจะไม่ทำเงินได้มากมาย พวกเขาสามารถพึ่งพาการตัดมุมในการหาเงินด้วยวิธีอื่นเท่านั้น
แค่ล้อเล่นกับการตกแต่ง ตราบใดที่ไม่มีปัญหากับคุณภาพของตัวบ้านเอง
หวังตงเสวี่ยเพิ่งเตรียมโต๊ะอาหาร ส่วนเหล่าหวังก็ทำเหล้าขาวด้วย และกำลังจะดื่มกับฉินจุน และเมื่อเขาหยิบแก้วขึ้นมา จู่ ๆ บ้านก็ขยับ
หวังตงเสวี่ยตกตะลึง และตะโกนอย่างรวดเร็ว
“แผ่นดินไหว!”
ครอบครัวเริ่มนั่งลง
ฉินจุนขมวดคิ้ว รู้สึกว่านี่ไม่ใช่แผ่นดินไหว แต่เขาวิ่งออกไปด้วย
หลังจากวิ่งออกไปข้างนอก ทุกคนก็เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
มันไม่ใช่แผ่นดินไหวเลย แต่ทั้งอาคารก็ทรุดตัวลงชั่วขณะ!
ฝั่งตะวันออกจมทั้งหมด แต่ฝั่งตะวันตกไม่ขยับ
เป็นผลให้ทั้งอาคารเอียงโดยตรง
“นี่มันคุณภาพอะไร อาคารนี้จะทรุดได้ยังไงกัน?”
ชาวบ้านคนหนึ่งเดินไปที่รอยแยกบนพื้นด้านตะวันออก เหลือบมองดู และพูดไม่ออกอย่างยิ่ง
ตะเข็บนี้เป็นน้ำทั้งหมดเหรอ?
นี้เรียกว่ามูลนิธิ?
ใต้ถุนบ้านคนอื่นแข็งมาก ทำลายไม่ได้ บ้านเขาก็ไม่เลว แต่ข้างล่างเต็มไปด้วยโคลนจริง ๆ หากลมกระโชกแรงพัดมาบ้านจะถล่ม!
โชคดีที่ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้น ถ้าบ้านพังจริง ๆ คงฆ่าคนได้!
ชาวบ้านทุกคนมีความกลัวอย่างสุดขีด ด้วยใบหน้าที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง
“ผู้พัฒนารายนี้โกงเกินไป นี่ไม่ใช่สิ่งปลูกสร้างที่อันตรายเหรอ!”
บ้านที่ต้องย้ายกลับกลายเป็นตึกอันตราย เจตนาอะไร นี่มันอันตรายถึงตาย!
“ตงเสวี่ย ครอบครัวของเธอทำอะไร? เธอไม่ได้บอกว่ามันได้รับการแก้ไขแล้วเหรอ แก้ไขแบบนี้เหรอ?”
“นั่นสิ เธอยังบอกว่าได้เจรจาข้อตกลงกับผู้พัฒนาแล้ว และเธอได้เปลี่ยนเป็นสิ่งปลูกสร้างที่อันตรายจากการย้ายออกมาน่ะเหรอ?”
“อาคารที่อันตรายนี้ไม่ดีเท่าบ้านที่พัง อย่างน้อยก็ปลอดภัยที่จะอยู่ในบ้านที่พัง ตงเสวี่ย ครอบครัวของเธอจะโกงเราใช่มั้ย?”
“…”
ชาวบ้านคนอื่น ๆ ไม่ค่อยมีความสุข พวกเขาโกรธ และพูดจาไม่ค่อยดี
ผู้ใหญ่บ้านรีบพูด
“อย่าพูดแบบนี้สิ ครอบครัวของตงเสวี่ยก็ใจดี แบบนี้พวกเธอก็อยากมาเองนี่!”
“นี่เป็นปัญหาของนักพัฒนา มีปัญหาอะไรต้องไปที่นักพัฒนา!”
หวังตงเสวี่ยรู้สึกผิดอย่างมาก และพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น
เหล่าหวังดูมืดมนยิ่งขึ้น สูบบุหรี่ทีละตัว ท่าทางของเขาน่าเกลียดมาก
ฉินจุนกล่าว “ตงเสวี่ย คุณพาชาวบ้านไปที่โรงแรมจินหลงก่อนนะ ปล่อยให้พวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นคืนนี้ ปัญหานี้ ฉันจะแก้ไขเอง”
ฉินจุนโทรหาเพ่ยเหลียง และขอให้เขาต้อนรับชาวบ้านเหล่านี้
หลังจากนั้น เขาก็พร้อมที่จะออกเดินทางไปยังบริษัทอสังหาริมทรัพย์จงเซิ่ง
ซุนจงเซิ่งนี้ ทำเรื่องแบบนี้ได้ใช่มั้ย?