ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 36

หลังจากฟังการประกาศของระบบเย่เฉินก็ระบายลมหายใจออกเป็นเวลานาน

จากนั้นจึงนำทหารจากหมู่บ้านหลุนฮุยและกลุ่มโจรที่ยอมจำนนไปยังฐานที่มั่นถัดไป

เวลาผ่านไปเล็กน้อยค่ายโจรในป่าหลุนฮุย ก็ถูกทำลายไปทีละค่าย

เงินและทรัพย์สมบัติของเย่เฉินเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและค่าความดีของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน

มีกลุ่มโจรที่ยอมจำนนและเข้าร่วมหมู่บ้านหลุนฮุยจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลานี้เย่เฉินมุ่งความสนใจไปที่ค่ายโจรขนาดเล็กและขนาดกลาง

ไม่เหมือนกับค่ายหลิวโขวที่เย่เฉินโจมตีเป็นแห่งที่สอง ที่นี้มีรั่วกำแพงสูงและดูอันตรายอย่ามาก

และนี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมเย่เฉินถึงไม่เลือกใช้กลยุทธแบบในตอนแรก

อย่างไรก็ตามในขณะนี้เย่เฉินเริ่มโจมตีค่ายโจร

ภูเขาชิงหลางหมู่บ้านชิงหลางมีสมาชิกในหมู่บ้าน 11,321 คน เป็นหมู่บ้านโจรขนาดใหญ่

และพวกเขาทั้งหมดยังแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

ในขณะนี้เหล่าโจรของหมู่บ้านชิงหลางกำลังกินเนื้อและดื่มไวน์กัน

อย่างมีความสุข

เพราะพวกเขาพึ่งปล้นกองคาราวานโดยใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูป

ได้รับสมบัติทองคำและเงินจำนวนนับไม่ถ้วนและไวน์องุ่นชั้นดีสองร้อยเกวียน

นี่เป็นงานใหญ่ และหัวหน้าหมู่บ้านชิงหลางได้มอบให้ลูกน้องของเขาโดยไม่ลังเล คนทั้งหมู่บ้านจึงมีความสุขเช่นเดียวกัน

“ หัวหน้า ควรสั่งให้คนออกไปเฝ้าประตูหมู่บ้านหรือไม่? บางทีเราควรต้องส่งคนออกไปลาดตระเวน ตอนนี้ประตูหมู่บ้านไม่มีใครเฝ้าอยู่เลย”ครูฝึกกองกำลังของหมู่บ้านชิงหลางมองดูลูกน้องที่กำลังดื่มแล้วขมวดคิ้วโดยไม่ใจ จากนั้นก็มองไปที่หัวหน้าของหมู่บ้านชิงกลางแล้วกล่าวเกลี้ยกล่อม

“เจ้าจะกลัวอะไร? ใครจะสามารถมาที่นี้ได้ เมื่อออกไปปล้นพี่น้องของเราก็หนีไปไกล ยิ่งไปกว่านั้นใครมันจะกล้าโจมตีหมู่บ้านชิงหลาง ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไรหรอก ครูฝึกดื่มมากันเถอะ “หัวหน้าหมู่บ้านชิงหลาง หัวเราะแล้วตะโกนพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่ม

ครูฝึกทหารผงะไปเล็กน้อยและพยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน เขาระมัดระวังเกินไป

ยากที่จะมีใครหาที่นี้เจอ มีภูเขาล้อมทางเข้าทั้งด้านหน้าและด้านหลัง

ที่เชิงเขาชิงหลาง

“เมิ่งซี มียาเพียงพอหรือไม่” เย่เฉินถามโดยไม่หันกลับไปมอง ที่ภูเขาชิงหลาง

“ไม่ต้องห่วงนายท่านของข้า ยานี้เพียงพอให้พวกเขาหลับไปสามวัน” เตียวเมิ่งยิ้มออกมาแล้วกล่าว

“ดีมาก.” เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

หมู่บ้านชิงหลางเป็นค่ายโจรขนาดยักษ์แห่งเดียวในป่าหลุนฮุย และยังเป็นค่ายที่แข็งแกร่งที่สุดอีกด้วย

เย่เฉินไม่ได้โจมตีค่ายขนาดเล็ก แต่จะโจมตีค่ายโจรขนาดใหญ่แทน

เขาไม่ได้ดูแคลนค่ายนี้

แต่เมื่อไม่นานมานี้เขาโจมตีค่ายโจรและได้ยึดยาขับเหงื่อของมองโกมาเป็นจำนวนมาก

ด้วยเหตุนี้เป็นธรรมดาเย่เฉินจะไม่พลาดโอกาส

ที่จะโจมตีหมู่บ้านชิงหลางโดยตรง

เพราะหลังจากสี่วัน โจรในป่าหลุนฮุยจะโจมตีหมู่บ้านหลุนฮุย

และผู้นำจะต้องเป็นชิงหลางไห่แน่นอน

ดังนั้นเย่เฉินจึงตัดสินใจชิงลงมือจัดการชิงกลางไห่โดยตรงก่อน

หากหมู่บ้านชิงหลางพ่ายแพ้ วิกฤตที่กำลังจะเกิดขึ้นในหมู่บ้านหลุนฮุยจะถูกปัดเป่าไปทันที

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป เย่เฉินก็ยกหอกสังหารของเขาขึ้นและชี้ไปที่หมู่บ้านชิงหลาง

“ฆ่า!”

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!” ทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยตะโกนอย่างพร้อมเพรียง

จากนั้นติดตามเย่เฉินไปยังหมู่บ้านชิงหลาง

หลังจากนั้นไม่นานเย่เฉินและทหารของเขา ก็เข้าใกล้กำแพงเมืองที่สูงสิบเมตรของหมู่บ้านชิงหลาง

“ศัตรูบุก! ศัตรูบุก!” เสียงคำรามเกรี้ยวกราดดังมาจากโจรบนกำแพง

“ พรึบ พรึบ” ดังขึ้นหลายครั้ง

โจรบนกำแพงทั้งสิบคนหรือมากกว่านั้น ถูกธนูยิงสังหารจนหมด

เย่เฉินเหลือบมองไปที่กำแพงเมือง จากนั้นก็เดินไปยังประตูเมืองที่ปิดอยู่

เมื่อมาถึงประตูเมืองเย่เฉินก็ยกหอกสังหารในมือขวาของเขาขึ้นและแทงออกไปอย่างแรง

“ปัง”.

ราวกับเศษผ้าขาดออกจากกัน สลักเกลียวพร้อมกลอนหนาที่ใช้ล็อคประตูเมืองก็ถูกตัดออกทันที

เย่เฉินเตะไปยังประตูเมือง

“แคร๊ก”

ประตูเมืองเปิดออก

“มัดพวกมันทั้งหมดเข้าด้วยกัน หากมีการขัดขืนจงฆ่าอย่างไร้ปรานี!” เย่เฉินยิ้มออกมาทันที เมื่อเห็นโจรที่นอนอยู่พื้นแล้วตะโกน

“ครับ!” ทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยตอบออกมาอย่างตื่นเต้น

มันสุดยอดมากที่ได้ต่อสู้ร่วมกับลอร์ดคนนี้ นี่เป็นความคิดของทหารทุกคนในหมู่บ้านหลุนฮุย

ไม่ว่าจะเป็นโจรที่ยอมจำนนหรือทหารดั้งเดิม

ทหารเริ่มมัดโจรหมู่บ้านชิงหลางเข้าด้วยกัน

มันแข็งแรงกว่าการมัดหมูป่า และแม้ว่าพวกมันจะตื่นขึ้นมาก็อย่าได้พยายามกำจัดมันออกไป

เย่เฉินตรงไปยังห้องโถงของหมูบ้านชิงหลาง

เขามีความสุขทันทีที่เข้ามาในห้องโถง

ผู้นำหมู่บ้านชิงหลางไม่สามารถขยับตัวได้ มันจ้องมองไปที่เย่เฉินด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“แข็งแรงดีหนิ แต่ข้าไม่ชอบสายตาของเจ้า” เย่เฉินมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านชิงหลางและพูดเบา ๆ

“ แกมันเจ้าเลห์ กล้าที่จะสู้กับข้าอย่างตรงไปตรงมาหรือไม่!” หัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังอ่อนแรงพยายามตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

“ตั้งแต่สมัยโบราณมา มีเพียงแค่ผู้ชนะและผู้แพ้เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าเป็นแค่โจร!” เย่เฉินพูดและหรี่ตาของเขาแล้วกล่าวต่อว่า: “เนื่องจากเจ้าต้องการความยุติธรรม ข้าก็จะมอบโอกาสให้เจ้าได้สู้อย่างยุติธรรม!”

“ นายท่าน อย่า!” เตียวเมิ่งที่เพิ่งเข้ามาในห้องโถง ตกใจและรีบห้ามเย่เฉิน