ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 47

“เอี๊ยด” เครื่องเล่นเกมส์เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

เย่เฉินลุกขึ้นจากคลังเกมระดับเพชรจากนั้นก็พักอยู่ครู่หนึ่ง

พยัคฆ์ขนสีแดงเพลิงลำตัวยาวสองเมตร จ้องมองมาที่เย่เฉิน

นี่คือ……

หยานหู่ …

เย่เฉินตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าพยัคฆ์ขนสีแดงตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือสัตว์วิญญาณของเขาเอง หยานหู่

ทำไมมันตัวใหญ่จัง …

ขณะที่เย่เฉินกำลังสงสัยเขาก็หันไปเห็นกองหินเล็ก ๆ ที่อยู่บนพื้น นั่นคือหินวิญญาณที่อาคมรวมวิญญาณสร้างขึ้นโดยอัตโนมัติทุกวัน และนี่คือต้นตอที่ทำให้หยานหู่เปลี่ยนไปขนาดนี้ในเวลาเพียงสองวัน

หยานหู่จ้องมายังเย่เฉินและทำสายตาเหมือนกับว่ามันไม่รู้อะไรเลย หากไม่ใช่เพราะเศษหินวิญญาณชิ้นเล็ก ๆ ที่อยู่บนพื้นดินหรือจำนวนศิลาวิญญาณที่สร้างขึ้นในทุกวัน เย่เฉินอาจจะเชื่อมัน

“เจ้าตัวน้อยเจ้ามันตะกละเกินไป” เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ก้าวออกจากคลังเกมระดับเพชร

เมื่อได้ยินดังนั้น หยานหู่ก็รีบวิ่งไปที่ขาของเย่เฉิน และใช้หัวของมันถูกางเกงของเขา แสดงท่าทางออดอ้อนน่ารักออกมา

เห็นได้ชัดว่ามันกังวลว่าเย่เฉินจะตำหนิมัน

“เจ้าห้ามกินมากเกินไปในอนาคต ดูที่ท้องของเจ้าในตอนนี้สิ” เย่เฉินจ้องมองไปที่หยานหู่แล้วกล่าว

โดยปกติแล้วเย่เฉินไม่ได้สนใจเกี่ยวกับศิลาวิญญาณเล็กน้อยเช่นนี้ หยานหู่เป็นสัตว์วิญญาณของเย่เฉินยิ่งมันแข็งแกร่งขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งดีต่อเขา

แต่พลังงานที่มีอยู่ในศิลาวิญญาณนี้ไม่ได้น้อยเลย หยานหู่กินเข้าไปมากเกินไป จนท้องของมันขยายใหญ่ขึ้นเพราะพลังงานในศิลาวิญญาณ

“หากเจ้าไม่ระวังให้ดี ตัวเจ้าอาจจะระเบิดและเจ้าก็ไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน”

หยานหู่มองลงไปยังท้องที่บวมป่องของมันและพยักหน้าแรง ๆในทันที เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและลูบศีรษะของหยานหู่จากนั้นก็เดินออกจากกระท่อมไป

อากาศข้างนอกสดชื่นเป็นอย่างมากแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับอากาศที่หน้าอึดอัดก่อนหน้านี้

สิ่งนี้เกิดจากอุกกาบาตที่ตกลงมา โลกก็เปลี่ยนแปลงไป ผู้คนก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ในขณะนี้ก็ผ่านไปสามวันแล้วนับตั้งแต่ที่อุกกาบาตตกลงมา

เมื่อมองไปที่อาคารสูงในระยะไกลเย่เฉินก็สูดลมหายใจลึกๆ

มันกำลังจะเริ่มขึ้น …

สายลมพัดสะบัดผมของเย่เฉินและยังทำให้อาคารที่อยู่ห่างไกลออกไปสั่นสะเทือน

อาคารคอนกรีตเสริมเหล็กในตอนนี้ดูเหมือนจะผ่านเวลาไปหลายร้อยปีในพริบตาเดียวและจากนั้นก็เริ่มผุพัง

ฝุ่นนับไม่ถ้วนเริ่มลอยไปกับสายลม

ตึกต่างๆในอดีตไม่ว่าจะสูงหรือต่ำก็เริ่มจะสลายกลายเป็นฝุ่น และลอยหายไปตลอดเวลา

ไม่ใช่แค่เมืองนี้เท่านั้นที่กำลังเปลี่ยนแปลง แต่โลกทั้งใบก็เช่นกัน

บางคนตกใจบางคนก็หวาดกลัว บางคนก็กรีดร้อง …

ในตอนนี้จิตใจของผู้คนนั้นสับสนเป็นอย่างมาก

สิ่งที่ไม่รู้จักเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงหวาดกลัวเพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าได้เลย

ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ก็ยังมีกฎหนึ่งที่ยังคงอยู่เสมอ

ผู้อ่อนแอถูกกลืนกินโดยผู้แข็งแกร่ง!

ในขณะนี้คนที่มีอำนาจเริ่มรวมตัวกัน คนชั่วได้เริ่มปลดปล่อยปีศาจที่อยู่ลึกลงไปในใจของพวกเขา

เสียงกรีดร้องของผู้หญิง เสียงร้องไห้ของเด็ก ความโกรธเกรี้ยวและความบ้าคลั่งของผู้ชาย ฉากพวกนี้เกิดขึ้นทั่วโลก

ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วยผ่านไป อาคารคอนกรีตเสริมเหล็กในอดีตไม่มีให้เห็นอีกต่อไป ถนนบนพื้นดินก็กลายเป็นถนนลูกรัง

มีเพียงต้นไม้ที่สูงตระหง่านและวัชพืชอยู่บนพื้นเท่านั้น

โลกกลายเป็นดินแดนรกร้างดึกดำบรรพ์ แต่ก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา นี่คือโลกในขณะนี้

อย่างไรก็ตามกลิ่นอายความความตื่นตระหนกของมนุษย์ที่แผ่กระจายไปทั่ว นั้นรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

เย่เฉินเงียบไปชั่วครู่และมองไปยังเขตที่พึ่งถูกสร้างขึ้นทางตะวันตกเฉียงใต้

ในสถานที่นั้นมีอาคารที่เหมือนหลุดมาจากหนังไซไฟ

นั่นคือเมืองที่ถูกสร้างขึ้นโดยระบบผานกู่และที่นี่ยังเป็นเขตปลอดภัยสำหรับมนุษยชาติไปอีกสามเดือน

หลังจากนั้นเมื่อครบเวลาสามเดือนแล้ว ในตอนนั้นการต่อสู้ที่แท้จริงก็จะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

เผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ เผ่าพันธุ์มนุษย์ เผ่าพันธุ์แม่มดจะปรากฏตัวไม่นานหลังจากนั้น

กลิ่นของความตายจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มันจะทำให้ผู้คนต้องสั่นสะท้านและคลุ้มคลั่ง

“เฮ้อ … ” เย่เฉินยืนหายใจเข้าออกเป็นเวลานาน อากาศในตอนนี้นั้นทำให้หายใจสะดวกมากขึ้น เขาต้องการแค่หาอะไรกิน จากนั้นเขาก็เดินตรงกลับไปที่คลังเกมระดับเพชรและเข้าไปเล่นเกมส์ต่อโดยไม่หยุดพัก

ที่นี่คือหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกความเป็นจริง ในหมู่บ้านมีกระท่อมมุงจากเพียงสามหลังเท่านั้น

แต่ที่นี่ก็มีก็เป็นเขตปลอดภัยด้วยเช่นกัน

ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่กังวลเกี่ยวกับสัตว์ร้ายที่อยู่บริเวณรอบๆหมู่บ้านของเขา

สำหรับภัยคุกคามจากมนุษย์เย่เฉินไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย

เย่เฉินไม่ได้สนว่าใครจะก้าวเข้าสู่ระดับขอบเขตต้นกำเนิด หรือได้เป็นขุนพลระดับราชา

เย่เฉินมีเพียงความคิดเดียวในขณะนี้

คือแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ! แข็งแกร่งจนผู้คนหวาดกลัว! แข็งแกร่งจนผู้คนสิ้นหวัง!

โลกแห่งเกมหมู่บ้านหลุนฮุยคฤหาสน์ของหัวหน้าหมู่บ้าน

ทันใดนั้นลำแสงก็ปรากฏขึ้นและไม่นานก็สลายไป เย่เฉินก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่

เมื่อมองไปยังห้องนอนที่สะอาดสะอ้านเย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

โดยไม่คาดคิดทันทีที่เย่เฉินออกจากบ้านเขาก็เห็นเตียวเหิงยืนอยู่นอกประตู เขากำลังเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย

“เกิดอะไรขึ้น?” เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามออกไป

“ท่านลอร์ดของข้า ชาวบ้านที่ออกไปสำรวจได้พบทหารม้าของเผ่าอูหวนในป่า!” เตียวเหิงที่เห็นเย่เฉินออกมารีบกล่าวด้วยความรีบร้อน