ผู้ใหญ่จิกับนางพิมพ์ - ตอนที่ 94

ตอนที่ 94 คุณจงใจ

จริงอย่างที่คาดคิดไว้ ไม่นอกเหนือเลย

ตั้งสติแล้ว พิมพ์ลดาเตรียมยกเท้าเดินไปที่ประตู ของบริษัท แต่ว่า เธอเพิ่งก้าวออกไปได้ก้าวเดียว ข้าง หลังกลับมีเสียงดังมาว่า “เมียจ๋า!”

เสียงเรียกเมียจ๋า คุ้นเคยจนพิมพ์ลดาเกือบจะเท้า

สะดุด!

ร่างยืนนิ่ง เธอหันศีรษะไปมองด้านหลัง เห็นเพียง จิรฐา ลดหน้าต่างด้านข้างของที่นั่งคนขับลง ใบหน้ามี รอยยิ้มมองเธอ เมื่อเขาเห็นเธอหันศีรษะมา เขาเสริม ทันทีว่า “ทํางานดี ๆ ผมจะมารับคุณหลังเลิกงานในช่วง บ่าย” กล่าวเสร็จแล้วเขาก็ปิดหน้าต่างรถก่อนที่พิมพ์ ลดาจะตอบ ขับรถออกไปอย่างลอยชายด้วยรอยยิ้ม ง ไม่เป็นพิษเป็นภัย ให้คนหลงตายไม่ต้องชดใช้ชีวิต

ตอนนั้น พิมพ์ลดาเพียงรู้สึกว่าในหัวใจดวงน้อยของ เธอเองมีอัลปาก้าเป็นพันเป็นหมื่อนตัวเริ่มตะลุยวิ่งอย่าง บ้าคลั่ง

บ้าจริง! วินาทีนี้ ในจิตใจของพิมพ์ลดาเพียงคิดจะ ระเบิดคําหยาบคายว่า “เขาต้องตั้งใจแม่งแน่ ๆ”

ถูก รฐาก่อกวนเช่นนี้ พิมพ์ลดารู้สึกว่าแววตาที่มา ร่วมชุมนุมบริเวณข้างกายเธอเองยิ่งมายิ่งมากขึ้น ซึ่งมา ยิ่งซับซ้อนขึ้น ยิ่งมายิ่ง… มีความหมายไปต่าง ๆ นา ๆ

ผู้ที มชมและแสดงความยินดีด้วย พิมพ์ลดาน้อม มในใจอย่างเงียบ ๆ สําหรับผู้ที่อิจฉาและเกลียด ขอโทษ พิมพ์ลดาเตรียมที่ละเว้นไปอัตโนมัติโดยตรง

แต่เช้า ตรงประตูของบริษัท การแสดงฉากที่ น่าเร้าใจผู้คนเช่นนี้ พอพิมพ์ลดาย่างเท้าเข้าประตู สํานักงานก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากทุกคน!

“โอ้ พิมพ์ลดา!” ธมนซึ่งมีสมญานามว่าแม่ปากใหญ่ ในสำนักงานรีบเข้ามาร่วมทันที แขนทั้งคู่รั้งพิมพ์ลดาไว้ ปากพูดเกินจริงด้วยเสียงที่ดังว่า “คุณต้องรีบเชิญพวก เราดื่มสักแก้วน่ะ! นี่ยังได้คบกับท่านผู้ใหญ่จนได้เป็น คุณผู้หญิงแล้ว เหล้าสักแก้วยังไม่เลี้ยงพวกเรา ช่างไร้ ความหมายเกินไปแล้ว

เสียง แสบหูของเธอเป็นระลอก ๆสะเทือนจนทำให้ พิมพ์ลดาหูเจ็บ ได้แต่หัวเราะท้อ ๆรีบตอบเธอว่า “จะ เชิญ ต้องเชิญแน่นอน!” งานวิวาห์ของเธอยังไม่ได้จัด เลยไม่ใช่หรือ? คนเหล่านี้จะรีบไปทำไมกันเล่า

พิมพ์ลดา หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะแยกย้ายกัน ไปเพียงเท่านี้ เพื่อที่เธอจะได้กลับไปที่นั่งของเธอเอง เตรียมเข้างาน แต่เพื่อนร่วมงานใครก็ไม่รู้ตะโกนอีกครั้ง ว่า “พวกเรารู้สึกไหมว่าท่านผู้ใหญ่ช่างคุ้นตาอ่า? ”

เมื่อทุกคนมองอย่างสงสัยไปยังพี่ชายท่านนั้น เขา หัวเราะเฮอเยอสองครั้งและหันไปมองพิมพ์ลดาถามว่า “พิมพ์ลดา เมื่อครั้งที่อยู่โรงแรมมวนยู คุณถูกผลักออก จากประตูเพื่อหาคนที่จะสารภาพด้วย หนุ่มหล่อที่ถูกชน ก็คือท่านผู้ใหญ่ใช่ไหม?

ฮาฮา! ฟังคําถามของพี่ชายท่านนี้ พลันเหงื่อเย็นจาก หน้าผากของพิมพ์ลดาก็หลังมาสองหยด

พี่น้อง ความทรงจําของคุณดีขนาดนั้นเลยหรือ? ดู เหมือนว่าคุณจะไม่ใช้เซลล์สมองของคุณในการทํางาน แต่กลับนําไปใช้บันทึกข่าวซุบซิบทั้งหมดน่ะ!

ฝูงชนล้อมรอบพิมพ์ลดาอย่างกระตือรือร้นคิดจะขุด ข้อมูลเรื่องสามีภรรยาระหว่างเธอและจิรฐา ต่อให้พิมพ์ ลดาจะทําอย่างไรเพื่อให้พวกเขากลับไปที่นั่งของพวก เขาเองทํางานล้วนไม่มีประโยชน์ จนกระทั่งมีเสียงไอ “แค็ก ๆ จากข้างหลัง

เห็นพนักงานออกันเป็นกลุ่มก้อนด่ามืดไปทั่วหนึ่งปีน ปิดกั้นประตูแผนกวางแผนออกแบบ ดนัสได้แต่ยืนอยู่ ข้างหลังพวกเขา กระแอมไอล่าง คอ

ทันทีที่ผู้ตรวจการใหญ่มาถึง ฝูงชนก็เหมือนหนู เห็นแมวรีบกลับไปที่นั่งของพวกเขาทันควัน หลงเหลือ เพียงพิมพ์ลดาที่ยังไม่ได้สติกลับมาในทันใด

งงงัน เธอก็ยังรีบเดินไปยังที่นั่งของเธอ

ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าโต๊ะของเธอ เธอหลบตาลงก็เห็น กล่องใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะของเธอ ไม่มีกระดาษ หอนอกกล่อง แต่ผูกโบว์ผีเสื้อไว้

มองดูกล่องของขวัญขนาดใหญ่เช่นนี้กล่องหนึ่ง พิมพ์ลดากระพริบตา หันศีรษะไปถามบุปผา “บุปผา” รอ จนบุปผาหันกลับมามองเธอ เธอจึงถามต่อว่า “กล่องนี้ ใครสงมา?”

มองตามทิศทางนิ้วของพิมพ์ลดา บุปผามอง ๆ กล่องใหญ่บนโต๊ะของเธอ หลังจากนั้นใบหน้าน้อยของ เธอก็ได้แสดงอารมณ์ชื่นชม อิจฉาริษยา เกลียด งด่าง ฉายแววออกมาจนสิ้นหนึ่งดลบ

“ไม่ทราบวันนี้ฉันมาเข้างาน กล่องใบนี้ก็ได้วางอยู่ ที่นี่แล้ว” กล่าวพลาง บุปผามองพิมพ์ลดาด้วยสายตา ที่เจ็บใจเสียใจไม่ได้รับความเป็นธรรม “พี่พิมพ์ลดาค่ะ ในที่สุดฉันรู้แล้วว่าทำไมครั้งที่แล้วขณะที่ทุกคนลือกัน ว่าคุณและผู้ตรวจการใหญ่เป็นคู่กัน คุณทั้งรีบร้อนทั้ง โกรธ ที่แท้ พี่มีสามีที่ยอดเยี่ยมเช่นท่านผู้ใหญ่นายก เทศมนตรีแล้วนี! จึงไม่เห็นผู้ตรวจการใหญ่ของเราก็เป็น เรื่องสมควรแล้ว แต่ว่า พี่ทำไมจึงได้ปิดบังพวกเราเรื่อง การวิวาห์ งเป็นข่าวใหญ่ที่น่าดีใจเช่นนี้ได้นะ!

หลังจากฟังคําบ่นของบุปผาแล้ว พิมพ์ลตาหัวเราะ แห้ง ๆ สองครั้ง ตอบเบา ๆ ว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจล่ะ!” เธอ ดั่งใจหรือไม่ เธอเองกลับไม่ได้ทําความเข้าใจมาก เท่าไรว่าเป็นเรื่องอะไรก็ได้จดทะเบียนสมรสกับรฐาไป แล้วน่ะ

กล่าวแล้วพิมพ์ลดาก็เพิ่มอีกหนึ่งประโยคว่า “บอก ตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไป!” พิมพ์ลดาดูแล้วว่ายังไม่สาย ไปจริง ๆ เธอกับจิรฐา แต่งงานกันมาไม่นาน ไม่ใช่เห รอ? ไม่จําเป็นที่พอจดทะเบียนสมรสแล้วก็ต้องประกาศ ให้ทั่วใต้ฟ้ารับรู้มิใช่หรือ คิดว่าเริ่มแรกถ้าจิรฐาไม่ได้เริ่มมาหาจนถึงบ้านใน วันถัดไป พิมพ์ลดาไม่แน่ว่าถึงตอนนี้ก็ยังไม่บอกคุณ อริญญาครอบครัวพวกเขาเรื่องที่เธอเองได้แต่งงาน แล้ว

วางกระเป๋าลงแล้ว พิมพ์ลดาจึงได้มุ่งความสนใจ กลับไปที่กล่องของขวัญนั้น

เธออดที่จะตกใจไม่ได้ เมื่อเธอเปิดกล่องและเห็น สิ่งที่อยู่ข้างใน

ในกล่อง จริงดังที่คาดไว้ เป็นเสื้อผ้าที ห้องพักแขกของโรงแรมที่เจในคืนนั้น งไว้ใน

พิมพ์ลดาจําได้ว่าจิรฐาบอกกับเธอว่าเมื่อปริณกลับ ไปหา เสื้อผ้าของเธอได้หายไปแล้ว แต่ตอนนี้เสื้อผ้าที่ กสะอาดพับเรียบร้อยถูกส่งกลับมายังบริษัทของเธอ

“นั่นเขาเหรอ?” ดูเสื้อผ้าเหล่านี้ พิมพ์ลดาสามารถคิด ได้ก็มีเพียงตนัสแล้ว

คิดพลาง พิมพ์ลดาเงยหน้าขึ้นมองห้องทํางานของ ผู้ตรวจการใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าสุดของแผนกวางแผน ออกแบบ คืนนั้น เมื่อเธอเผชิญความทุกข์ยากลำบาก คนัส เป็นคนแรกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ แต่เมื่อจิรฐาปรากฏตัว เขาก็ได้หายตัวไปแล้ว

เติมพิมพ์ลดาคิดว่าเขาน่าจะพาสาวเซ็กซี่ร้อนแรง คนไหนไปร่วมผ่านคืนอันสุขสันต์ แต่ตอนนี้เธอมอง เสื้อผ้าตรงหน้า เธอรู้สึกดูเหมือนว่าเธอเข้าใจผิดพลาด ไปแล้ว

ไม่ว่าจะเพื่อกําลังใจและความเชื่อมั่นที่เขาให้เธอใน คืนนั้น หรือเพื่อเสื้อผ้าของเธอที่เขาได้ส่งกลับมาให้น นี้ พิมพ์ลดารู้สึกว่าเธอเองควรจะขอบคุณเขาสักคำ

เก็บเสื้อผ้าเรียบร้อย พิมพ์ลดาสลัดความคิดที่ ยุ่งเหยิงในสมองของเธอเองทิ้งไป มุ่งความคิดเข้าสู่ งาน

ตอนเที่ยงก่อนพัก พิมพ์ลดาถือเอกสารที่ต้องการ ให้ผู้ตรวจการใหญ่ผ่านตาเซ็นชื่อ ลุกขึ้นเดินไปที่ สํานักงานของตนัส

คุณเลขา รพลไม่ได้ งใคร พิมพ์ลดาก็ยิ้มให้เธอ ยกมือขึ้นเคาะประตู “เข้ามาส” ได้ยินเสียงอนุญาตจากในห้องทํางาน พิมพ์ลดาบิดกลอนเปิดประตูเข้าไป

เธอเดินทีละก้าว ๆ ไปถึงหน้าโต๊ะทำงานของตนัส สายตาของเขาไม่ได้ละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แม้ว่าพิมพ์ลดาวางเอกสารในอ้อมแขนบนโต๊ะของเขา กล่าวว่า “ผู้ตรวจการใหญ่คะ เอกสารนี้ต้องการลายเซ็น ของคุณค่ะ” เขาก็แค่ตอบเสียงเย็นชากลับหนึ่งประโยค ว่า “วางไว้ ผมเซ็นแล้วจะให้เลขาถรพลนําไปให้คุณ

ไม่รู้ว่าทําไม แม้ว่าอดีตเวลาทํางานดนัสมักจะป็น หน้าเย็นชา น้ำเสียงเย็นชา แต่วันนี้พิมพ์ลดามักรู้สึกว่า ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอเองแปลกๆ

เติมเธอก็คิดจะยืมขณะที่เซ็นชื่อ ขอบคุณเขาไปด้วย ดังนั้น ช่างเถอะ ผู้ใหญ่ไม่นับความผิดพลาดของผู้น้อย พิมพ์ลดาใจกว้างเป็นพิเศษมองข้ามท่าทีเฮงซวยของผู้ ตรวจการใหญ่ไปซะ

หายใจเข้าล็ก ๆ เธอกล่าวว่า “ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เมื่อได้ยินคำว่าขอบคุณ มือขวาที่จับเมาสเพื่อย้าย เคอร์เซอร์อดที่จะชะงักลงไม่ได้ “ขอบคุณคืนนั้นที่เชื่อใจฉัน และขอบคุณ ชายเอา เสื้อผ้าของฉันกลับมาค่ะ” แล้วพิมพ์ลดาก็หันหลังกลับ เตรียมจะจากไป

เสียงเย็นชาดังมาจากข้างหลังเธออีกครั้ง ขณะที่มีอ ของเธอวางอยู่บนลูกบิดประตู

“ ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว” ได้ยินคำพูดของตนัส มือ ที่เปิดประตูของพิมพ์ลดาหยุดลงหันกลับไปมองเขา

ถอนสายตาจากจอคอมพิวเตอร์หันมาหาพิมพ์ลดา ประสานสายตากับเธอ ตนัสปิ้นเสียงเย็นชาพูดต่อไปว่า “คืนนั้นผมไม่ได้เชื่อในตัวคุณ ผมให้คุณอธิบายเพราะ คุณเป็นพนักงานของบริษัทโฆษณา เซงแฟชั่นจํากัด เป็นคนที่ผมพาไป คณขายหน้า ก็เป็นบริษัทขายหน้า และก็เป็นผมเสียหน้า เรื่องเสื้อผ้าชุดนั้น ผมให้บริกรไป วางไว้ในห้องนั่งเล่น คุณลืมไปแล้ว เป็นหน้าที่ของผมที่ ต้องนํากลับมาให้คุณเป็นธรรมดา”

คําพูดสองสามประโยคของตนัส พูดได้อย่างราบรื่น ฟังไม่ได้ยินเสียงที่โกรธของเขา แต่แต่ละค่าเหมือน เข็ม หมแทงในใจของพิมพ์ลดาจนเจ็บปวด

“ผู้ตรวจการใหญ่ คุณ… “ออกไปเถอะ!”

ไม่ได้รอให้พิมพ์ลดาพูดออกมา ตนัสใช้สายตามอง กลับไปที่คอมพิวเตอร์ใหม่อีกครั้งตามด้วยออกคำสั่งไล่ แขก

ออกจากสํานักงานผู้ตรวจการใหญ่ พิมพ์ลดารู้สีกว่า จิตใจของเธอเองหนักขึ้นอย่างผิดปกติ แต่เธอกลับไม่ เข้าใจว่าที่แท้เธอใส่ใจอะไร

ช่วงบ่าย หลังเลิกงานพิมพ์ลดายังคงยืนยันให้รฐา รอเธอที่แยกก่อนหน้านี้ เธอไม่เต็มใจจรฐาก็ไม่บังคับ ทําตามความปรารถนาของเธอ รอเธอที่แยกก่อนหน้า นั้น

จากที่ไกล ๆ ก็เห็นพิมพ์ลดา หอบกล่องของขวัญ ขนาดใหญ่เดินมา จิรฐารีบเปิดประตูรถเดินไปหาเธอ

เมื่อเดินถึงตรงหน้าพิมพ์ลดา จิรฐาเอื้อมมือรับ กล่องมา หลุบตามอง ถามว่า “หนุ่มป่าเถื่อนคนใดให้มา อ่า?”

ได้ยินเขาถามเช่นนี้ พิมพ์ลดายกมือขึ้นทันที โบก พัดอย่างดั่งใจตรงหน้าจมูก “โอ้ย! เปรี้ยวเหลือเกิน! ทําไมอากาศบนถนนนี้เปรี้ยวขนาดนั้น?

รฐาไม่ได้พาลหาเรื่องกับเธอ หมุนตัวเดินไปที่รถ แล้วเปิดประตูที่นั่งด้านหลัง วางกลองเข้าไป

ในรถ จิรฐาหมุนพวงมาลัยอย่างระมัดระวังเลี้ยวที่มุม ถนน ปากถามว่า “คุณพูดว่าเสื้อผ้านี้ถูกผู้ตรวจการใหญ่ ของบริษัทพวกคุณเอาไปในคืนนั้นหรือ?

เอาลูกกวาดในมือแกะกระดาษห่อออกเม็ดหนึ่ง ใส่เข้าในปาก พิมพ์ลดาพยักหน้าส่งเสียง มสองเสียง แล้วอมลูกกวาดไว้ข้างหนึ่ง ให้ลิ้นว่าง ถามจิรฐากลับว่า “คุณเอาสักเม็ดไหม?

เพราะเอาลูกกวาดติดตัวได้สะดวก เธอจึงมักจะใส่ ในกระเป๋าไม่กี่เม็ด หนึ่ง บางครั้งสามารถบรรเทาความ เบื่อหน่าย สอง เมื่อคุณหว สามารถเพิ่มพลังงานได้บ้าง

ห้มศีรษะมาดูพิมพ์ลดา จิรฐาหัวเราะ “คุณแกะให้

ผม

ได้ยินคําพูดของเขา พิมพ์ลดาเชื่อฟังเขาจริง ๆ แกะ กระดาษห่อ แต่เมื่อเธอส่งลูกกวาดไปถึงริมฝีปากของ จิรฐา หนุ่มเกเรคนนี้ก็เกเรอีกครั้งแล้ว เขาอ้าปากดูดลูก กวาดเข้าไปในปากยังไม่นับ ยังกัดนิ้วของเธอด้วย

“คณ!” ดูรอยประทับทั้งสี่บนนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ ของเธอเอง พิมพ์ลดาจ้องเขาด้วยความโกรธ รับซ่อน มือไว้ให้ดี

เห็นใบหน้าดวงน้อยของพิมพ์ลดาที่ดูเหมือนจะไม่สบ อารมณ์ จิรฐาธิบโต้แย้งแทนตนเองว่า “ถูกผมกัด ปวด ไหม?”

“…” ม! พิมพ์ลดาไม่คิดจะตอบ

“โอ้ย! ทุกครั้งเวลาที่คุณและฉันทำอะไรนั่นต้องกัด บนไหล่ของฉันหลายนําขนาดนั้น ฉันไม่ได้ตะโกนเจ็บ ทั้งหมด กด จน่ะ”

“คุณ!” หนุ่มคนนี้ ทําไมถึงได้โอ่อ่า เปิดเผยหยิบยก เรื่องอะไร ๆ นั่นของพวกเขาออกมาพูดน่ะ

จริงอย่างที่คาดคิด พอพูดถึงเรื่องเสพสมของสามี และภรรยา พิมพ์ลดาก็จะระเบิดตูม

ดูเธอลักษณะไม่หน่ายใช้อุบายในการรบเช่นนี้ จิรฐา ก็อารมณ์ คิดอยากเป่านกหวีด เป็นวันแดดสดใสงดงามอีกวัน ปีนี้ในเมือง S ดู เหมือนว่าจะมีแสงแดดพอเพียงเป็นพิเศษในช่วงฤดู

แต่เช้า จิรฐางพิมพ์ลดาไปทํางานตามคําขอของ เธอ จอดรถที่สี่แยกก่อนหน้านี้

เมื่อพิมพ์ลดาผลักประตูเปิดเตรียมลงจากรถ จิรฐา ตะโกนเรียกเธอค่าหนึ่ง เมื่อพิมพ์ลดาหันกลับมา ริม ฝีปากก็ถูกของเขาประทับแล้ว

หนุ่มคนนี้ กระเถิบเข้ามาแต่เมื่อไหร่!

ริมฝีปากของเธอ อบอุ่นนุ่มนวล ดูเหมือนยังแฝง กลิ่นหอมของนมบ้าง จีรฐาอาลัยอาวรณ์ช่วงเวลาที่ดีใน ขณะนี้ แต่ยังคำนึงถึงเวลาทํางานของทั้งสองกำลังจะ มาถึง ดังนั้นยังได้แต่ปล่อยเธอออก

ทํางานดี ๆ” ปล่อยพิมพ์ลดา จิรฐามองเธอยิ้ม ๆอย่าง

สารภาพ

ได้โปรด ฉันไม่ใช่เด็กน้อยน่ะ! แม้ว่าจิรฐาพูดกับ เธอเอง บางครั้งก็ทำให้เธอเองคิดถึงพ่อแก่อธิบายให้ ลูกสาว แต่ในใจพิมพ์ลดานี้เต็มไปด้วยความอบอุ่น “อืม” เธอพยักหน้า “คุณขับรถระมัดระวังด้วย” กล่าว แล้วเธอก็ผลักประตูเปิดลงรถ ยืนอยู่ข้างถนนจิรฐา สตาร์ทรถออกไปแล้วเธอจึงเดินไปที่บริษัท

ตนัสไปปฏิบัติงานนอกสถานที่มาหลายวันแล้ว เมื่อ เขาไม่อยู่ เขาต้องการให้พนักงานคนใดรับมอบหมาย งาน บางครั้งเขาส่งอีเมล์ไปยังพนักงานคนนั่นโดยตรง บางครั้งผ่านเลขา รพลชายสื่อสานถ่ายทอดความ หมาย

ดังนั้นเมื่อเลขาถรพลมาหาเธอเอง พิมพ์ลดาก็รู้ว่า เธอเองมีงานรับผิดชอบใหม่อีกแล้ว เพียงแต่สิ่งที่เธอ คาดคิดไม่ถึงคือภารกิจครั้งนี้กลับเป็นการออกปฏิบัติ งานนอกสถานที่

“พิมพ์ลดา ตอนนี้ผู้ตรวจการใหญ่อยู่ในเมือง B แล้ว ที่นั่นมีรายใหญ่ต้องรับงานผู้ตรวจการใหญ่กล่าวว่าด้าน นั้นได้เห็นโฆษณาฝ่ายวางแผนออกแบบสองสามคน ของบริษัทเราทํา เจาะจงคุณมารับทำโฆษณาให้บริษัท เขา ดังนั้นผู้ตรวจการใหญ่ขอให้คุณบินไปเมือง B บ่าย นี้และทํางานร่วมกับพวกเขา”

“บ่ายนี้เหรอคะ?” หลังจากได้ยินการจัดเรียงผังงาน ของเลขาถรพลแล้ว พิมพ์ลดาถามประโยคหนึ่งอย่าง ไม่ค่อยเชือ

วางตั๋วเครื่องบินใบหนึ่งลงตรงหน้าของพิมพ์ลดา เลขา รพลยิ้มพลางตอบว่า “ใช่ เครื่องวันนี้บ่ายสอง ครึ่ง ฉันจองไว้ให้คุณแล้ว คุณต้องรีบกลับบ้านเก็บ ของสะ” กล่าวพลางเธอคิดได้อีกครั้งว่า “ใช่แล้ว ไป ปฏิบัติงานนอกสถานที่ครั้งนี้กี่วันยังไม่แน่นอน เมือง B อากาศจะเย็นกว่า คุณเอาเสื้อผ้าไปเพิ่มมากหน่อยน่ะ โอ้โชคดีนะคะ!”

มองดูเลขา รพลจากไป พิมพ์ลดารู้สึกราวกับได้ สูญเสียโครงกระดูกทั้งร่างอ่อนระทวยไปบนเก้าอี้ใน

ออกปฏิบัติงานนอกสถานที่? เธอเบื่อหน่ายที่สุดกับ การพูดว่าออกปฏิบัติงานนอกสถานที่อย่างกะทันหัน แบบนี้ และที่เธอเบื่อหน่ายที่สุดคือการออกปฏิบัติงาน นอกสถานที่ในสถานที่ที่เย็นกว่าในเมือง S

หลังจากเก็บกวาดข้าวของในบริษัทแล้ว พิมพ์ลดา ออกจากสํานักงานไปภายใต้หน้าอิจฉาริษยาของ บุปผา

โอเค เธอไม่เข้าใจว่าบุปผาอิจฉาริษยาสั่งใด เป็น ความอิจฉาริษยาที่จู่ ๆ เธอก็เดินทางไปปฏิบัติงานนอก สถานที่ หรืออิจฉาริษยาที่เธอสามารถเดินทางไปยัง สถานที่ งเย็นขนาดนั้นได้ ดูเหมือนพิมพ์ลดาจะลืมไป หมดสิ้นว่าบุปผาเป็นแฟนคลับของผู้ตรวจการใหญ่

แน่นอนหล่อนอิจฉาริษยาที่เธอสามารถไปร่วม ปฏิบัติงานนอกสถานที่กับผู้ตรวจการใหญ่อ่า

ระหว่างทางกลับบ้าน พิมพ์ลดาคิดขึ้นได้ว่าเธอต้อง พูดกับจิรฐาก่อนที่เธอเองต้องไปปฏิบัติงานนอกสถานที่ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหมายเลขของจิรฐา ออกไป แต่หลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ก็ถูก ฝ่ายตรงข้ามวางสายไปแล้ว