พลิกชะตาหมอยา - บทที่ 155 บรรพชนของตัวนิ่ม

ก็เห็นในมุมหนึ่งของถ้ำมีศีรษะสีน้ำตาลก้อนหนึ่งยื่นออกมา เป็นตัวนิ่มที่โตเต็มวัยแล้ว ศีรษะและขาหน้าติดอยู่ตรงช่องระหว่างรูถ้ำ อยากจะเข้ามาแต่เข้าไม่ได้ อยากจะออกไปก็ออกไม่ได้อีก บริเวณจมูกเนื่องจากถูกโขดหินชนเลยทำให้เลือดออก คราวนี้ก็เลยกำลังร้องโอดครวญด้วยเสียงอันแสนเจ็บปวดออกมา

เฟิ่งชิงหัวกลับคิดวิธีการที่จะออกไปขึ้นมาได้แล้ว เดินขึ้นไปทำให้ถ้ำสั่นสะเทือนไปหมด ตัวนิ่มนั้นก็กระเด็นออกมาจากชุดเกาะที่สวมอยู่

ขาหลังก็ยืนขึ้นมาได้อย่างแน่นิ่ง อุ้งเท้าหน้าพยักหน้าและคำนับไม่หยุดต่อเฟิ่งชิงหัวเพื่อแสดงความขอบคุณ

เฟิ่งชิงหัวเอนศีรษะมองมาทางเขาอย่าเกียจคร้าน ใช้คำพูดที่ตัวนิ่มจะเข้าใจได้อย่างเฉื่อยชาออกมาว่า: “ขอบคุณในบุญคุณการช่วยชีวิต เจ้าก็จะไล่ข้าไปเช่นนี้หรือ?”

ตัวนิ่มได้ฟังร่างที่ขยับอยู่เดิมจู่ๆ ก็นิ่งอึ้งไป ร้องเรียกออกมาจี๊ดๆๆ อย่างประหลาดใจ: “บรรพชน? ท่านฝึกตนจนกลายร่างเป็นคนได้แล้วหรือ?”

“บ้าบออะไร?” มุมปากของเฟิ่งชิงหัวขยับขึ้น

“ท่านไม่ใช่บรรพชนหรือ? งั้นเหตุใดท่านจึงเป็นภาษาของตัวนิ่มอย่างพวกเราได้” ท่าทางของตัวนิ่มที่บอกว่าข้ารู้ สีหน้าท่ทางที่ข้าพูดไว้ไม่ผิด แล้วควบคู่กับจมูกที่แหลมและดวงตาที่สั้นเหมือนเม็ดถั่วเขียวแล้ว ไม่ว่าจะดูยังไงก็ดูซื่อบื้ออย่างนั้นเลย

เฟิ่งชิงหัวขี้เกียจจะอธิบายให้เขาฟัง “เรื่องความจริงที่ตัวนิ่มไม่สามารถกลายร่างเป็นคนเช่นนี้” ได้เพียงกล่าวว่า: “ตอนนี้เจ้าหาที่ดินที่นุ่มสบายที่หนึ่งขุดรูให้ข้าหน่อย เอาที่เกือบจะให้ข้าลงไปอยู่ได้”

ตัวนิ่มเงยหน้ามองมายังเฟิ่งชิงหัวครู่หนึ่ง: “บรรพชน ท่านตัวใหญ่เกินไป หรือไม่ท่านก็เปลี่ยนกลับไปเป็นร่างเดิม แล้วก็มาขุดรูด้วยกันกับข้าเพื่อหาทางออกไปก็ดีกว่านะ ตัวนิ่มอย่างพวกเรา อย่างอื่นทำไม่เป็น เรื่องการขุดรูไม่ใช่ว่าเป็นที่หนึ่งหรือ”

เฟิ่งชิงหัวเคาะไปที่มันอย่างออกแรงครู่หนึ่ง: “หุบปาก ไม่ฟังคำพูดของบรรพชนแล้วใช่หรือไม่?”

ตัวนิ่มพยักหน้าอย่างน่าเวทนา: “หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็ทำได้เพียงตามให้พวกลูกๆ หลานๆ ของข้ามาช่วยแล้วล่ะ?”

ก็เห็นว่าตัวนิ่มส่งเสียงจี๊ดๆๆ ร้องออกไปทางด้านปากถ้ำเล็กๆ อันนั้นที่มาก่อนหน้านั้น เป็นการกำลังเรียกพวกพ้องอยู่ เฟิ่งชิงหัวที่อยู่ด้านข้างฟังแล้วก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากทันที

มันคิดว่านางที่เป็นบรรพชนจะหูไม่ดีขนาดนั้นเลยหรือ?

คิดไม่ถึงว่าจะบอกว่าตรงนี้มีบรรพชนตัวหนึ่งติดอยู่ในถ้ำ ทุกคนมาดูนี่เร็ว รีบมาหัวเราะเยาะเขาเร็วเข้า

ยังไม่พูดถึงปัญหาที่ว่าขำหรือไม่ขำ บรรพชนของตระกูลไหนเรียกเป็นตัวกันฮะ! จะเคารพผู้อาวุโสรักเด็กได้ไหมเล่า!

เดาว่าเป็นการยั่วยวนให้อยากรู้อยากเห็นเยอะเกินไป ผ่านไปไม่นานมาก ตัวนิ่ม 100 กว่าตัวทั้งเล็กใหญ่ต่างก็มาล้อมรอบขาของเฟิ่งชิงหัวเอาไว้ ราวกับคนที่คุกเข่าสองข้างอยู่บนพื้นในราชสำนักก็ไม่ปาน อุ้งเท้าหน้าประกบชิดกัน แหงนหน้ามองดูรูปร่างหน้าตาของเฟิ่งชิงหัว เปี่ยมไปด้วยความเคารพนับถือ

เฟิ่งชิงหัวคายคิ้วที่ขมวดออก ไม่คิดจะเอาเรื่องกับพวกสัตว์เซลล์เดียวพวกนี้ แล้วก็เริ่มสั่งการให้พวกมันขุดหลุม

โดยเริ่มขุดจากรูถ้ำที่พวกมันเข้ามาเลย เพื่อความระวังตัวแล้วที่ปากถ้ำก็ขุดเพียงขนาดเท่าคนหนึ่งคนออกไปได้ก็พอ ด้านในก็ขุดให้กว้างหน่อย

หลังจากเฟิ่งชิงหัวพาคนแซ่หยูออกมาได้แล้วก็เหลือตัวนิ่มฝูงหนึ่งเอาไว้ต่อท้ายเพื่อใช้ดินเหนียวปิดปากถ้ำเอาไว้ให้แน่น

“บรรพชนบอกแต่เพียงว่าปิดปากถ้ำให้สนิท น่าจะไม่ต้องปิดทางเดินด้วยมั้ง?” ตัวนิ่มตัวหนึ่งกล่าวโดยการเอาจมูกสีกันกับตัวนิ่มอีกตัว

“บรรพชนไม่ได้พูดงั้นก็ไม่ต้อง พวกเราเป็นตัวนิ่มนะไม่ใช่ตัวอุดถนนเสียหน่อย”

ตัวนิ่มตัวอื่นก็รู้สึกว่ามีเหตุผล หลังจากปิดทางเข้าให้แน่นหนาแล้วก็วิ่งเตลิดไปตามทางเลย

หลังจากเฟิ่งชิงหัวพาคนแซ่หยูออกมาทางปากถ้ำอีกด้านหนึ่ง จะว่าบังเอิญก็ไม่บังเอิญ คิดไม่ถึงว่าจะมาโผลที่เฟยเก๋อหลิวตันของหนานกงเยว่ลั่วพอดี ก็อยู่ตรงกลางของกลุ่มก้อนเขาเทียมจำลองที่ค่อนข้างลึกลับมาก

“เอาดินเหนียวดันเข้าไปปิดให้ดี” เฟิ่งชิงหัวกล่าวกำชับขึ้น จากนั้นก็ให้ตัวนิ่มกลุ่มนี้แยกย้ายกันไปได้

เฟิ่งชิงหัวป้อนยาเม็ดบำรุงเลือด 2 เม็ดให้แก่คนแซ่หยู อีกทั้งยังสกัดไปยังจุดชีพจรหมดสติของนางอีก รับประกันได้ว่านางจะไม่ตื่นขึ้นมาในสองสามชั่วยามนี้อย่างกะทันหันแน่นอน แล้วก็เอานางไว้ด้านในเขาหินจำลองก่อนชั่วคราวแล้วคราวนี้ก็เดินเข้าไปในเฟยเก๋อหลิวตันอย่างสง่าผ่าเผย เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ตนเอง

รอจนตอนที่คนของหนานกงจี๋ที่ให้ไปตามหาเฟิ่งชิงหัวพบนางอยู่ที่เฟยเก๋อหลิวตันก็รีบมารายงานทันที หนานกงจี๋ก็พาคนเร่งฝีเท้ามาอย่างรีบร้อน บังเอิญเห็นเฟิ่งชิงหัวกำลังแกว่งโล้ชิงช้าอย่างสบายใจมากอยู่บนชิงช้าที่อยู่ด้านในลานเรือน

หนานกงจี๋ดูท่าทางร้อนใจ มองมาที่เฟิ่งชิงหัวด้วยสายตาเย็นชา: “ลงมา ข้ามาธุระจะถามเจ้า”

เฟิ่งชิงหัวไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ยังคงทำตามอำเภอใจ ดวงตามองไปที่เขาครู่หนึ่ง: “หากจะถามอะไรก็ถาม ข้าได้ยิน”

“เจ้า!” ตอนนี้หนานกงจี๋ใกล้จะโมโหแล้ว แต่ก็กดอารมณ์ลงไปได้อีก แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงโมโหที่เย็นชาว่า: “ได้ยินว่าเจ้าเข้าไปในห้องหนังสือของข้าหรือ?”

ในขณะที่ถามคำถามนี้ สายตาของหนานกงจี๋ก็จ้องมองมายังสีหน้าท่าทางของเฟิ่งชิงหัวตลอดไม่วางตา ราวกับว่าจะเห็นความรู้สึกผิดหรือไม่ก็เกิดความเกลียดชังอยู่บนใบหน้าของนางก็ว่าได้ จากนั้นผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับมีสีหน้าที่อึ้งตะลึงไป: “ห้องหนังสือ? ท่านเพิ่งจะให้ข้าเข้าห้องหนังสือของท่านไปงั้นหรือ?”

“เจ้าไม่ได้เข้า?” หนานกงจี๋กล่าว

“ห้องหนังสือของท่านมีอะไรที่ให้ข้าควรค่าจะเข้าไปงั้นหรือ” เฟิ่งชิงหัวกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน ท่าทางและดวงตานั้นราวกับว่ากำลังบอกว่าอย่าว่าแต่ห้องหนังสือเลย แม้แต่จวนเฉิงเซี่ยงทั้งจวนก็ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยในสายตาของข้า

หากเป็นเมื่อก่อนหนานกงจี๋จะต้องโมโหอย่างยิ่งยวด แต่ครั้งนี้กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ได้เพียงกล่าวว่า: “งั้นเหตุใดพี่ใหญ่ของเจ้าบอกว่าเห็นเจ้าเข้าไปล่ะ?”

“คำพูดของพี่ใหญ่ท่านก็เชื่อ?” ขณะที่พูดอยู่ก็มองมาที่เขาอย่างเหยียดหยามครู่หนึ่ง

แน่นอนว่าหนานกงจี๋ไม่เชื่อใครง่ายๆ เด็ดขาด จึงรีบตามหนานกงเยว่หลีมา

หนานกงเยว่หลีได้คิดบทเอาไว้เรียบร้อยนานแล้ว มาถึงในเรือนก็ได้ยินท่านพ่อถามขึ้น ก็เลยเอ่ยปากกล่าวว่า: “ใช้เพคะ ท่านพ่อ ลูกเห็นกับตาตัวเองว่าน้องรองยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ด้านนอกห้องหนังสือของท่าน ดูเหมือนว่ากำลังหาของบางอย่าง จากนั้นก็อาศัยจังหวะที่ไม่มีคนเฝ้าไว้เข้าไปในห้องหนังสือเลย”

หาสิ่งของ สามพยางค์นี้เห็นได้ชัดว่าจี้จุดปมต้องห้ามของหนานกงจี๋เข้าให้แล้ว จู่ๆ สีหน้าก็ดุไม่ดีขึ้นมาเลย

เฟิ่งชิงหัวจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม: “พี่ใหญ่ ท่านอย่าพูดจาส่งเดชนะ พูดส่งเดชอาจจะต้องลำบากเข้าตัวเองก็เป็นได้นะ”

หนานกงเยว่หลีมองอย่างเหยียดหยาม มือทั้งสองข้างแอบซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอย่างมาก: “ข้าไม่ได้พูดส่งเดช ข้าเห็นเจ้าเข้าไปในห้องหนังสือกับตาตัวเอง อีกทั้งยังอยู่ที่นั่นตั้งนานไม่ออกมา และก็ไม่รู้ด้วยว่าขโมยของอะไรมาหรือเปล่า เจ้ารีบมอบของออกมาในตอนที่ยังมีโอกาสอยู่ดีดีกว่า เพื่อหลีกเลี่ยงท่านพ่อลงโทษเจ้า”

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะออกมาคำหนึ่ง แล้วก็กระโดดลงมาจากบนชิงช้า ไม่มีคนเห็นว่านางลงมืออย่างไรบ้าง ได้เพียงเห็นชุดสีเขียวผืนหนึ่งพัดผ่านไป รอจนตอนที่ลงมายังพื้น หนานกงเยว่หลีเอานิ้วมือที่ทาเล็บสีแดงสดอุดปากตัวเองแล้วยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

นิ่งอึ้งไปเป็นเวลาหลายวินาที ทันใดนั้นหนานกงเยว่ลั่วก็กรีดร้องขึ้นมา ท่าทางตามมารยาทในวันปกติหมดสิ้นไปเลย คราวนี้พุ่งมองมาที่เฟิ่งชิงหัวด้วยดวงตาที่แดงก่ำ: “หนานกงเยว่ลั่ว เจ้าลูกหญิงเต้นกินรำกินกล้าทำร้ายข้าเหรอ ข้าสู้ตายกับเจ้า!”

ในมือของหนานกงเยว่หลีไม่ว่าซ่อนกริชเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไรอย่างไม่คาดคิด แล้วแทงลงไปที่ท้องของหนานกงเยว่หลีโดยตรงเลย

เฟิ่งชิงหัวจับข้อมือของนางเอาไว้อย่างสบายๆ แล้วก็พลิกกลับด้านเบาๆ กริชนั้นก็ปาดเข้าไปที่ข้อมือของหนานกงเยว่หลีได้รับบาดเจ็บ เผยให้เห็นเลือดซิบๆ ออกมารอยหนึ่ง ผ่านไปเร็วมากสีเลือดนั้นก็กลายเป็นสีดำไป

หนานกงเยว่หลีคิดไม่ถึงว่าตนเองจะถูกแทงได้ จึงรีบกล่าวขอให้หนานกงจี๋ช่วยชีวิตทันที: “ท่านพ่อ ข้าถูกพาแล้ว รีบช่วยข้า เร็ว”

คำพูดยังไม่ทันได้พูดจบก็ล้มลงไปกับพื้นเลย

เมื่อเห็นการแสดงที่วุ่นวายเช่นนี้ เฟิ่งชิงหัวแบมือออกแล้วกล่าวด้วยเสียงหัวเราะออกมาว่า: “ใต้เท้าเฉิงเซี่ยง ท่านเรียกให้ข้ากลับมาด้วยความยากลำบากเช่นนี้ ก็เพื่อจะแสดงละครฉากนี้ให้ข้าดูงั้นเหรอ?”