พลิกชะตาหมอยา - บทที่ 72 ข้าเป็นกระต่าย

พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 72 ข้าเป็นกระต่าย
หญิงสาวคนนี้ขโมยลูกธนูของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่?เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาเพิ่งจัดฉากพิเศษในวันนี้ขึ้นมาเพื่อพยายามหาข้ออ้างที่จะสังหารเขา?
แม้ว่าจ้านถิงเฟิงจะรู้ว่าตอนนี้จ้านเป่ยเซียวเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่การฆ่าองค์รักษ์ยี่สิบนายก็เป็นเรื่องง่าย
เขาประมาทเกินไป จนตกหลุมพรางของพวกเขา!
เฟิ่งชิงหัวมองไปที่ท่าทางของเขา นางหัวเราะขึ้นอีกครั้ง คลายปลายนิ้วของนางเล็กน้อย และได้ยินเพียงเสียง “หวือ” ลูกธนูพุ่งออกไปด้วยแรงเหมือนไม้ไผ่
จ้านถิงเฟิงเห็นเพียงลูกธนูกลายเป็นจุดแสงและมุ่งตรงเข้ามาที่ใบหน้าของเขา
ในช่วงเวลาวิกฤต ลูกธนูเบี่ยงออกเล็กน้อย ข้ามหัวเขาไปโดนงูเขียวที่อยู่บนต้นไม้ซึ่งห่างไกล
ลูกธนูแทงเข้าที่หัวของงู และทิ้งตัวร่วงลงมาจากกลางอากาศ ดิ้นอยู่บนพื้นสองสามครั้งแล้วแข็ง
จ้านถิงเฟิงลูบท้ายทอยของเขาโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่ลูกธนูผ่านไป เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีลมเย็น ๆ พัดผ่าน และจิตใจของเขาก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะ
หากไม่ใช่เพราะความแน่วแน่ของเขา เขาอาจตกจากหลังม้าด้วยความตกใจและสูญเสียท่าทางที่สง่างามไปแล้ว
ฉากโดยรอบเงียบสงัด มีเพียงเสียงเรียกของสัตว์ป่าเท่านั้นที่ได้ยินอย่างแผ่วเบาจากระยะไกล
หลังจากนั้นไม่นาน จ้านถิงเฟิงก็มองไปที่เฟิ่งชิงหัว: “เจ้า เจ้ากล้าหาญมาก!”
เฟิ่งชิงหัวกอดคันธนูและลูกธนูของนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “องค์รัชทายาท ท่านกำลังจะบอกว่าข้ากล้าหาญที่จะฆ่างูงั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นข้าก็กล้าหาญมากจริงๆ แต่องค์รัชทายาทควรออกไปโดยเร็ว ความแม่นยำของข้าไม่ดีนัก หากบังเอิญไปโดนองค์รัชทายาทนั้นจะไม่ดี ท่านคิดว่าไง”
จ้านถิงเฟิงหัวเราะเยาะ: “เจ้าไม่กลัวหรือว่าข้าจะบอกเสด็จพ่อว่าเมื่อครู่เจ้าทำอะไรลงไป”
“ฟ้องรึ? หม่อมข้าขอบังถามองค์รัชทายาทหน่อยว่าท่านอายุเท่าไหร่? นอกจากนี้ เมื่อครู่ข้าทำสิ่งใดลงไป ข้าตีท่านหรือข้าด่าท่านหรือ?” เฟิ่งชิงหัวพูดติดตลกเล็กน้อย
จ้านถิงเฟิงสำลักเพราะคำพูดของเฟิ่งชิงหัว และหันหัวม้าของเขาและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เสียงหัวเราะใสๆ ของหญิงสาวดังลั่นมาจากด้านหลัง เจาะผ่านหูราวกับเสียงวิเศษ จ้านถิงเฟิงควบม้า เคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วที่เร็วขึ้น
“เขาพูดถูก เจ้ากล้าหาญจริงๆ” จ้านเป่ยเซียวนั่งบนหลังม้ามอง หญิงสาวแสนร่าเริงที่ประคองม้าด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่มีความไม่พอใจใดในคำพูดของเขา
เฟิ่งชิงหัวเงยหน้าขึ้นมองเขา ตบหน้าอกของนางแล้วพูดว่า “แต่เมื่อครู่ข้าก็กลัวเหมือนกัน”
กลัวหรือ?
มันเป็นเคล็ดลับ
จ้านเป่ยเซียวไม่ได้เห็นจ้านถิงเฟิง หน้าถอดสีมานานแล้ว และเขาก็คิดถึงมันมาก
“เจ้ากับเขามีความเกลียดชังมากแค่ไหน เมื่อครู่ข้าไม่ได้มองผิดไป เดิมทีลูกธนูของเจ้าตั้งใจจะฆ่าเขา แต่ในนาทีสุดท้ายเท่านั้นที่มันพุ่งไปผิดทาง” จู่ๆ ก็มีประโยคหนึ่งปรากฏขึ้นในหัวของจ้านเป่ยเซียว จากความรักกลายเป็นความเกลียดชัง
ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เย็นชา
“ข้าชอบกระต่าย” เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างใจเย็น
ตอนที่นางอยู่บนภูเขา คนที่อยู่กับนางนานที่สุดไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นกระต่ายทั่วภูเขาและที่ราบ
หลังจากลงจากภูเขามาเป็นเวลานาน นางก็ค่อนข้างคิดถึงกระต่ายของนาง หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งปี กระต่ายเหล่านั้นก็ควรมีลูกแล้วล่ะ
จ้านเป่ยเซียวตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นสีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลง
อย่างนี้นี่เอง
เฟิ่งชิงหัวหันกลับมาพร้อมที่จะหยิบงูเขียว แม้ว่ามันจะอายุไม่มาก แต่ดีงูก็มีประโยชน์อยู่บ้าง
ในขณะนี้เสียงของจ้านเป่ยเซียว ก็ดังขึ้น: “ข้าเป็นกระต่าย”
เฟิ่งชิงหัวหยุดและหันกลับมามอง
จ้านเป่ยเซียวมองนางอย่างเฉยเมยด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
ว่าแต่เมื่อครู่เขาพูดว่าอะไรนะ?
แล้วเมื่อครู่นางพูดอะไรอีก?
“ข้าชอบกระต่าย”
“ข้าคือกระต่าย”
นี่มันเรื่องอะไรกับอะไรกัน!
บรรยากาศเริ่มแปลกขึ้นเล็กน้อย
มุมปากของเฟิ่งชิงหัวกระตุกเล็กน้อย
ทำไมเมื่อครู่นางต้องพูดเพื่ออธิบาย ดูเหมือนว่านางกำลังสารภาพรัก
คนที่เป็นกระต่าย ซึ่งดุร้ายและต้องการตัดมือและเท้าของพวกเขาได้ทุกเมื่อ แต่กลับกล้าดีจะเป็นกระต่าย
เฟิ่งชิงหัวยังคงจับงูต่อไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย และการกระทำของนางค่อนข้างหยาบ
หลังจากลอกหนังและนำถุงน้ำดีออกแล้ว ก็หาอะไรมาห่อหุ้มไว้ เฟิ่งชิงหัวรู้สึกรังเกียจปลายนิ้วตัวเองที่มีกลิ่นเลือดเล็กน้อย
“มีแม่น้ำอยู่ทางโน้น เจ้าไปทำความสะอาดได้” จ้านเป่ยเซียวเอ่ยเตือน
“นำทางไปสิ” เฟิ่งชิงหัวกล่าว
พูดพลาง ก็เดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่ขึ้นม้า
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ไม่รู้ทาง นางหันไปมองชายหนุ่มแต่เห็นว่าเขายังอยู่ที่เดิม และมองนางด้วยดวงตาสีดำ
“ไม่ไปหรือ?” เฟิ่งชิงหัวงุนงง
“เจ้าลืมไปหรือว่าข้าพิการและขี่ม้าไม่ได้?” จ้านเป่ยเซียวกล่าวอย่างใจเย็นแม้จะมีความหนักแน่นมีเหตุผลอยู่บ้าง
เฟิ่งชิงหัวเพิ่งนึกขึ้นได้ อันที่จริงชายผู้นี้ขี่ม้าด้วยท่าทางตรง ซึ่งทำให้นางลืมไปชั่วขณะ
เฟิ่งชิงหัวค่อนข้างสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับการทำตัวเจ้าเล่ห์และเจ้าชู้นี้แม้ว่าเขาจะพิการก็ตาม เขาในอดีต ต้องดูถูกเหยียดหยามไว้ขนาดไหน
เฟิ่งชิงหัวเดินกลับมาอีกครั้ง ดึงเชือกม้าและเดินไปข้างหน้า
บุรุษนั่งอย่างมั่นคงบนม้าสูง แต่สตรีจูงม้าไป ฉากนี้แปลกจริง ๆ แต่บรรยากาศก็กลมกลืนอยู่มาก
จ้านเป่ยเซียวมองไปแผ่นหลังของหญิงสาว ร่างกายของนางเรียวบาง แต่แผ่นหลังของนางกลับตั้งตรงอย่างไม่คาดคิด
เขาคิดเสมอว่าในโลกของผู้ชาย หญิงสาวเป็นเพียงเครื่องประดับของผู้ชาย โดยเฉพาะหญิงสาวอ่อนแอที่ต้องได้รับการปรนเปรอตลอดทั้งวัน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรดีเลย
แต่หญิงสาวตรงหน้า นิสัยไม่ถือว่าแข็งแกร่ง นางมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง นางฉลาดมีความรู้ ถ้านางเกลี้ยกล่อมผู้คน แม้แต่ดวงจันทร์ก็ยังถูกนางเกลี้ยกล่อม
มีบุคคลเช่นนี้อยู่เคียงข้าง ก็ไม่เลว
จ้านเป่ยเซียวรู้สึกตาสว่างขึ้นเรื่อย ๆ
ด้วยความพอใจ เขาอดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปใกล้ๆ และเพิ่งสังเกตเห็นว่าในวันนี้หญิงสาวผู้นี้สวมชุดอะไรมา
ชุดขี่ม้าสีแดงรัดสัดส่วนของนางแน่น เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเอวและสะโพกของนาง
ดวงตาของจ้านเป่ยเซียวมืดลง จากนั้นเขาก็จำได้ว่านางเคยแสดงแบบนี้ให้คนอื่นเห็นมาก่อน แล้วใบหน้าของเขาก็มืดลงไปอีก
เฟิ่งชิงหัวที่กำลังเดินอยู่นั้นจู่ๆก็มีเสื้อคลุมสีดำวางอยู่บนหัวของนาง นางถอดเสื้อคลุมออกและเห็นว่ารูปแบบของเสื้อคลุมนั้นคุ้นตามาก นางก็เงยหน้าขึ้นมอง จ้านเป่ยเซียว ด้วยความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง
“อากาศมันร้อนเกินไป เจ้าถือไว้ให้ข้าหน่อย” ชายหนุ่มพูดอย่างมีเหตุมีผล
เฟิ่งชิงหัวได้ยินคำพูดนั้น และกำลังจะแขวนเสื้อผ้าบนหลังม้า ก็ได้ยินชายหนุ่มพูดขึ้นอีกว่า: “สวมมัน ถ้าแขวนมันจะยับ”
“ทำไมท่านเรื่องเยอะขนาดนี้?” เฟิ่งชิงหัวไม่พอใจ และนางกำลังจะโยนเสื้อคลุมของเขาลงบนพื้น
“สวมมัน ไม่เช่นนั้นกลับไปข้าจะลงโทษเจ้าโทษฐานลอบสังหาร”
เฟิ่งชิงหัวกัดฟัน ใช่ ยังมีคนคนนี้เป็นพยาน
ช่างมันเถอะ ในป่าทึบยังค่อนข้างเย็น เสื้อผ้าของนางบาง สวมไว้กันความหนาวก็ไม่เลว ดังนั้นนางจึงสวมมันไว้บนศีรษะของนาง
หลังจากเดินไปได้ไม่นาน เฟิ่งชิงหัวก็เร่งฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงน้ำไหล
น้ำในแม่น้ำอยู่ในส่วนลึกของป่าทึบ แบ่งป่าทั้งหมดออกเป็นสองส่วน มีแสงแดดลงมา ส่องแสงระยิบระยับบนผิวน้ำ
ไม่ไกลนัก มีเสียงน้ำตก ไอน้ำพวยพุ่ง และมีสายรุ้งจางๆ สองสามเส้นบนแม่น้ำตั้งขึ้นเป็นสะพานสูง เป็นภาพที่สวยงามมาก