พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 103

บทที่ 103 รีบไปขอโทษเขาเดี่ยวนี้

รพีพงษ์ ได้ยินคำพูดของธฤตญาณ ถึงกับต้องหรี่ตามอง พร้อมทั้งพูดด้วยเสียงแข็ง “ถ้าเขาคิดแบบนี้ แค่กลัวว่าคิด แบบเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ไปเองแล้วแหละ”

“คนทางนั้นเก่งกาจจริงๆ หลายปีผ่านมาที่เคยพบเจอคน คนที่สามารถต่อสู้เสมอกับเขาได้ มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น อีกอย่างฉันรู้สึกว่า กำลังของมันยังสูงส่งกว่าแก่อีก” ธฤต ญาณเปิดปากพูด

ธฤตญาณเคยเห็นรพีพงษ์แสดงฝีมือ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่า รพีพงษ์เก่งกาจมาก แต่อาศัยความรู้สึกของเขาแล้ว ลูก น้องคนที่พิชญุตม์ไปหามานั้นเก่งกว่าเสียอีก

รพีพงษ์ยิ้มให้ทันทีแล้วเอ่ยปากพูด “ครั้งที่แล้วที่ไปช่วย แก ฉันก็ไม่ได้ใช้แรงทั้งหมดนี่ แกจะรู้ได้ยังไงว่ามันเก่งกว่า ฉัน”

ธฤตญาณตะลึงอยู่สักพัก ไม่คิดเลยว่าครั้งที่แล้วที่รพี

พงษ์ก็บุกเดี่ยวไปสู้กับคนเก่งๆ ตั้งหลายคน แถมยังออม

แรงไว้อีก ถ้าเขาใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีล่ะ มันจะรุนแรงขนาด

ไหน?

“ยังไงพรุ่งนี้พวกมันมาหาเรื่อง งั้นเราก็อย่ามานั่งรอคอย ความตายสิ พรุ่งนี้ฉันจะก่อนเวลา เราก็ไปหาพิชญุตม์เลยสิทำแบบนี้จะได้ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของไตรทศ” รพีพงษ์ เสนอความคิด

ธฤตญาณเห็นว่ารพีพงษ์มั่นใจขนาดนี้ พลันพยักหน้า ตกลงทันที ในตอนแรกที่เขาคลุกคลีตีโมงอยู่ใน เมืองกรีน โคลในช่วงนั้น ก็เลยเข้าใจหลักการนี้ดี ถ้ามัวแต่รอคอยให้ คนอื่นให้มาฆ่าเราถึงที่ นั่นก็หมายความว่าเราก็หลงเหลือ ไว้แค่ความตายเท่านั้น

คนอ้วนท้วมอีกคนเมื่อได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์พูดออกมาแล้ว เลยรีบสวนกลับทันควัน “เราจะไปตายกันเหรอ? คนนั้นเก่ง มากจริงๆ แค่หมัดเดียวก็ต่อยไตรทศจนล้มคว่ำ ฉันคิดว่า เราหลบไปก่อน รอให้สถานการณ์ดีขึ้น แล้วค่อยกลับมา ไหม?”

รพีพงษ์และธฤตญาณหันไปทางไอ้อ้วนนั่นพร้อมกัน ธ ฤตญาณมองเขาตาเขียวปั๊ด เลยสวนกลับไปว่า “อย่างไร ก็ตามก่อนหน้านี้แกได้ฉายาว่าเจ้าพ่อแห่งวงการพนัน ทำไมตอนนี้ขี้ขลาดเหมือนกับหนูไปได้ซะล่ะ แกสงสารกับ สภาพร่างกายที่อ้วนกลมเผละของแกบ้างเหรอเนี่ย?”

ไอ้อ้วนตาเขม็งทันที จากนั้นก็ทำท่าทาไม่เหมือนก่อน หน้านี้ เลยสวนกลับทันที “แม่งเอ๊ย พูดแล้วนี่ว่าข้าขี้ขลาด ไปก็ไป อย่างมากก็แค่เสียชีวิต กูกลัวซะที่ไหน!”

รพีพงษ์เห็นท่าทางไอ้อ้วนจนต้องยิ้มให้แทน เขาเองก็ รู้สึกว่าคนที่เขาไปหามาเพื่อให้มาดูแลเรื่องบัญชีนั้นขึ้ ขลาดอยู่สักหน่อย

แต่ว่าเรื่องนี้รพีพงษ์เองก็ไม่ได้หวังที่จะใช้เขา ที่รพีพงษ์ไปเรียกเขามานั้น ก็ไม่ได้เอามาเพื่อจะใช้ไปต่อสู้กับคน

รพีพงษ์ยิ้มให้พร้อมทั้งมองเขาอยู่แวบหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้น

“เรื่องของวันพรุ่งนี้ ฉันไปกับธฤตญาณก็พอแล้ว แกไม่ต้อง ไป ฉันมีงานอื่นให้แกทำ” ไอ้อ้วนได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ พร้อมทั้งรีบถามกลับ

อย่างตกใจ “งานอะไร? ถ้าอันตรายฉันไม่ไป ฉันยังไม่ได้

ซื้อประกัน ถึงเวลานั้นไม่มีคนมาจ่ายค่ารักษาให้ฉัน”

รพีพงษ์เขยิบเข้าข้างหูของเขา จากนั้นก็กระซิบพูดออก มาไม่กี่คำ

ดวงตาไอ้อ้วนเปล่งประกายทันที หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส “เรื่องนี้ฉันถนัด ให้ฉันทำไม่มีปัญหาเลย พวกคุณไปสั่งสอ นพิชญตม์ได้อย่างวางใจเลย ฉันรับปากว่าจะทำงานที่คุณ มอบหมายไว้ให้สำเร็จไปด้วยดี”

ใบหน้าของธฤตญาณดูแปลกใจอยู่ เพราะไม่รู้ว่ารพิพงษ์ สั่งงานอะไรให้ไอ้อ้วนไปทำ

หลังจากที่นัดหมายเรื่องพรุ่งนี้กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว รพี พงษ์ก็หันไปมองอาการของไตรทศอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็ โอนเงินเป็นแสนให้ธฤตญาน เพื่อให้ธฤตญาณไปซื้อผลไม้ และของบำรุงมาให้ไตรทศไว้กิน

ธฤตญาณเห็นยอดเงินเป็นแสนที่รพีพงษ์โอนมาให้ ตนเอง ในใจคิดว่าเงินที่ให้มาให้เอาไปซื้อผลไม้มากิน มันดู เกินควรไปหรือเปล่า ที่ให้มาเนี่ยไปซื้อร้านผลไม้ทั้งร้าน แถมเงินยังเหลืออีก
แต่ว่าก็เคยเห็นรพีพงษ์โอนให้เขาถึงหนึ่งพันล้านมาแล้ว เขาก็เลยไม่รู้สึกว่ามันดูแปลกประหลาดอะไรกับเรื่องนี้

สำหรับคนรวยอู้ฟูอย่างรพีพงษ์ เงินแค่แสนเดียวก็เหมือน ว่าเอาไปซื้อผลไม้มากินเท่านั้นแหละ

เวลาใกล้เที่ยง รพีพงษ์ก็ขับรถไปรับอารียาที่บริษัท ทั้ง สองคนกลับมาที่ดงเย็นด้วยกัน ส่วนอารียาอยากไปหาซื้อ กับข้าวจากด้านนอกเข้าบ้าน รพีพงษ์เลยจอดรถอยู่ด้าน นอกของหมู่บ้าน ทั้งสองคนเดินไปตลาดในละแวกใกล้ เคียง

หลังจากซื้ออาหารเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็เดินเล่นอยู่ บริเวณชั้นหนึ่งของห้าง เพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน

พอเดินผ่านร้านที่ขายกำไลหยกในตอนนั้น ก็ได้ยินเสียง สิ่งของบางอย่างหล่นจนแตกดังขึ้นมา

รพีพงษ์กับอารียาหันไปมอง ก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่ อยู่ด้านข้างพวกเขา ทำกำไลหยกของทางร้านหล่นจนแตก ละเอียด

อารียาคุ้นหน้าคนนั้น พร้อมทั้งพูดเรียกชื่อออกมาอย่าง

ตกใจ “กันตา?”

กันตาสีหน้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อครู่ตอนที่เธอ กำลังดูกำไลข้อมือหยกอยู่นั้นไม่ทันระวังจนมันลื่น กำไล หยกวงนั้นหลุดมือหล่นลงพื้น

เป็นช่วงเวลาที่พอดีกับรพีพงษ์กับอารีกำลังเดินผ่านเธอ พอดี จนทำให้เธอเขินหนักกว่าเดิมขึ้นไป
“คุณผู้หญิง กำไลข้อมือหยกของทางร้านเราตีราคาไว่ท สามหมื่นแปด คุณทำมันหล่นจนแตกละเอียด ยังไงก็ต้อง จ่ายค่าเสียหายมานะคะ” เด็กสาวที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์พูด ด้วยสีหน้าร้อนรน

กันตาหัวใจเต้นโครมคราม ไม่คิดเลยว่าเธอจะสะบัด กำไลหยกที่แพงขนาดนี้ แถมยังให้เธอมาจ่ายเงินชดใช้ค่า เสียหายอีกเธอไม่มีปัญญาจ่าย

เวลานั้นเองรพีพงษ์กับอารียากำลังจ้องมองเธอตาเขม็ง เธอรีบกะพริบตาปริบๆ พร้อมทั้งชี้มาที่รพีพงษ์ แล้วเอ่ย ปากพูดออกมา “เมื่อครู่เขาชนฉัน กำไลหยกถึงหล่นลงพื้น พวกแกต้องให้เขาจ่ายค่าเสียหายสิ”

สีหน้าของรพีพงษ์กับอารียาต่างตกใจไปพร้อมๆ กัน ความสามารถในการโยนความผิดให้ของกันตา ไม่มีใคร เก่งกว่าเธออีกแล้ว

“นี่แกพูดอะไรออกมา เมื่อครู่เราไม่ได้เดินชนแกด้วยซ้ำ กำไลหยกวงนั้นแกเป็นคนทำหล่นเอง” อารียาพูดแก้ตัวให้ รพีพงษ์

กันตารีบตีหน้าซื่อแกล้งทำเป็นผู้เสียหาย พร้อมเอ่ยปาก พูดว่า “อารียา แกหยุดพูดใส่ร้ายป้ายสีให้คนอื่นที่นี่สักที ฉันก็แค่ไปหาแฟนที่ดีกว่าสามีกระจอกอย่างแก แค่นี้เองแก ถึงกลับต้องมาทำร้ายฉันเลยเหรอ?”

“ทุกคนเสนอความคิดกันมาสิ ไอ้คนนั้นที่อยู่ด้านข้างของ ผู้หญิงคนนี้ มันก็แค่ไอ้กระจอกรพีพงษ์ที่ดังระเบิดอยู่ไง ฉันเป็นเพื่อนห้องเดียวกับผู้หญิงคนนั้น เธออิจฉาฉันที่ฉันไปหาแฟนหล่อรวยมีตั้งค์ได้ เลยจงใจที่จะทำร้ายฉัน พวก คุณคิดว่าเธอหน้าด้านเกินไปไหม”

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่กันตาพูดออกมา เลยรีบต่อว่าอารี ยากับรพีพงษ์ทันที

อารียารู้สึกน้อยใจ ไม่คิดเลยว่ากันตาจะโยนขี้ใส่เธอ

รพีพงษ์จ้องมอง กันตาตาเขม็งอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็พูด ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวออกมา “คำพูดที่ไม่มีหลักฐาน ตอนนี้ เราจะไปขอดูกล้องวงจรปิด ดูซิว่าตกลงใครกันที่ชนคุณ หรือว่าคุณเป็นคนทำมันหล่นเอง”

ดีที่ว่าด้านข้างของพวกเขามีกล้องวงจรปิดอยู่พอดี กัน ตาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย พอได้ยินคำพูดของรพี พงษ์แล้ว ตกใจทันที ถ้าไปดูกล้องวงจรปิดจริงๆ ไม่ว่าเธอ จะพูดปลิ้นปล้อนอะไรอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

“ไปดูกล้องวงจรปิดทำไมกัน แกนี่แหละที่มาชนฉัน แก อย่าคิดหาข้ออ้างมาเพื่อสู้เลย พวกแกรีบไปเอาเงินค่าเสีย จากเขาดีกว่า ไม่งั้นเดี่ยวเขาวิ่งหนีเตลิดไป” กันตาพูดออก มาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

รพีพงษ์เริ่มไม่ใส่ใจ กันตาอีกเลย เขาเดินไปหาเด็กสาว หน้าคนนั้นที่อยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ พร้อมกับพูดว่า “ไปดู กล้องวงจรปิดเถอะ เราไม่หนีไปไหนหรอก”

เด็กสาวพยักหน้าให้ พร้อมทั้งไปดูกล้องวงจรปิดทันที

“แกกล้าดี!” กันตาตะโกนโหวกเหวกโวยวายทันที

เธอหันไปหารพีพงษ์ พร้อมทั้งกัดฟันพูดด้วยความโกรธ”มันก็แค่กำไลหยกแค่สามหมื่นนิดๆ ถ้ากำไลหยกนี้ฉันเป็น คนทำมันแตกจริง ฉันจะชดใช้ค่าเสียหาย แฟนฉันเป็นไฮ โซ เงินแค่นี้เอง”

“แต่ว่าแก มาเดินชนฉัน แล้วมาทำท่าตีโพยตีพายแบบนี้ ฉันว่าแกคงไม่อยากจ่ายค่าเสียหายมากกว่า”

“ถ้าเป็นแบบนี้ อาศัยที่เมียแกเคยเป็นเพื่อนห้องเดียวกับ ฉันมาก่อน ฉันจะออกเงินแทนแกแล้วกัน ถือว่าเงินที่ฉัน จ่ายไปก็แค่จ่ายให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของพวกแก”

เธอคิดว่าถ้าไปดูกล้องวงจรปิดมาจริงๆ เธอไม่แค่จ้อง

จ่ายค่าเสียหาย แต่ต้องมาขายหน้าต่อหน้าสาธารณชนอีก

ถ้าทำตัวเป็นนางพญาที่ดูสูงส่งเอาสักหน่อย เพื่อที่จะให้รพี

พงษ์กับอารียาถูกด่าก็คุ้ม

“ฮ่าๆ ไม่จำเป็น เดี๋ยวดูกล้องวงจรปิด ทุกคนก็ต้องรู้อยู่ดี ว่าใครกันที่ต้องจ่ายเงินชดใช้ค่าเสียหาย” รพีพงษ์ยังคงยืน หยัดในการให้ดูกล้องวงจรปิด พร้อมเดินมุ่งหน้าไป

กันตาในใจเอาแต่สบถด่า แถมคิดว่ารพีพงษ์นี่ช่างดื้อรั้น รัน หัวแข็งจริงๆ

เธอกลอกตาไปมา หลังจากนั้นก็ไปดักหน้ารพีพงษ์ พร้อมทำเหมือนว่ารพีพงษ์ชนเธอ จากนั้นก็ทำท่าก้น กระแทกพื้นอย่างแรง

“แกนี่ทำไมเป็นคนแบบนี้ ชนฉันจนฉันทำกำไลหยกหล่น แตก ตอนนี้ก็ยังมาชนฉันจนต้องล้มลง แกคิดว่าฉันมันน่า รังแกมากเลยเหรอ ฉันจะบอกแกให้ แฟนฉันมีหุ้นส่วนในห้างนี้ ตอนนี้เขาก็อยู่ในห้างนี้ด้วย ฉันจะโทรศัพท์หาเขา ให้เขามาจัดการกับคนอย่างแก”

กันตาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วจัดการโทรศัพท์หาแฟน เธอทันที คนอื่นที่ได้ยินคำพูดของ กันตา ต่างรู้สึกว่ารพีพงษ์กำลัง

หาเรื่องใส่ตัว แฟนของเธอมีหุ้นอยู่ในห้างนี้ด้วย คงไม่ได้

หาเรื่องแค่กำไลหยกอันเดียวหรอก

รพีพงษ์กำลังมอง กันตาที่นั่งประสาทแดกกองอยู่ที่พื้น ในใจได้แค่ยิ้มอย่างไร้ความรู้สึก เลยอยากจะรอตอนที่ แฟนของเธอมาหา เพื่อดูซิว่าพวกเขาจะใช้วิธีไหน

อารียาโกรธกระฟัดกระเฟียด พร้อมทั้งรู้สึกว่าการที่ ตนเองมีเพื่อนร่วมห้องแบบนี้ ช่างน่าอายมากจริงๆ ผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาหล่อเหลาก็มีถึง เขา

เบียดกับกลุ่มคนเข้ามาหา พอเห็นว่ากันตากำลังนั่งกองอยู่

ที่พื้น รีบพยุงเธอขึ้นมาทันที

รพีพงษ์หันไปทางชายหนุ่มวัยรุ่นคนนั้น ใบหน้าตกใจเล็ก น้อย เพราะคนคนนี้คือคุณชาย คุณวรดรที่เจอกันที่ ธนาคารในวันนั้น

“วรดร คุณมาได้สักที ฉันถูกพวกเขารังแก ไอ้คน กระจอกนี้มันไม่ได้แค่เดินชนฉันจนฉันทำกำไลตกแตก แถมยังใส่ร้ายฉันอีก แล้วยังชนฉันจนชนล้มมากองอยู่ที่ พื้น คุณต้องสู้แทนฉันนะ!” กันตาทำหน้าน้อยใจตอนที่พู ดูกับวรดร
กันตาหลุดปากพูดออกมาทันที “ไอ้หน้าไหนที่ไม่มีตาที่ มันกล้าดีมาเดินชนคุณเนี่ย?”

เขาค่อนข้างรักและหลงในแฟนของเขามาก ถึงแม้ว่าจะรู้ ดีว่าบ่อยครั้งนักที่กันตาไปหาเรื่องคนอื่น แต่เขาก็ยังคงที่ จะออกหน้าสู้แทนกันตาเหมือนเดิม

กันตาชี้นิ้วมาที่รพีพงษ์ พร้อมทั้งกัดฟันพูดด้วยความ โมโห “มันนั่นแหละ มันไม่ยอมจ่ายค่าเสียหายกำไลหยก สามแสนแปด ก็เลยใส่ร้ายป้ายสีฉันว่าฉันเป็นคนทำหล่น เอง คุณต้องช่วยออกหน้าแทนฉันนะ”

วรดรหันไปมองตามนิ้วของกันตาสายตาก็ไปอยู่ที่ ใบหน้าของรพีพงษ์ จากนั้นหัวใจก็เต้นโครมครามทันที

นี่มันไม่ใช่พี่ใหญ่อภิมหาเศรษฐีที่มีบัตรBlackของ ธนาคารโลกเหรอ? จะเป็นเขาไปได้ไง?

ผู้ทรงอิทธิพลอภิมหาเศรษฐีแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องกำไลข้อ มีอหยกแค่ราคาสามหมื่นแปดจนต้องใส่ร้ายป้ายสีคนหรอ กมั้ง? เพราะเงินสามหมื่นแปดสำหรับเขาแล้ว ขนาดเศษ เงินที่ไว้ใช้ทั่วไปยังไม่สามารถเทียบได้เลย

งั้นก็หมายความว่า กันตากำลังคิดเองหาเรื่องใส่ตัวอยู่ที่นี่ วรดรเข้าใจนิสัยใจคอแฟนของตนเองเป็นอย่างดี

อีกอย่างประเด็นที่สำคัญที่สุดคือ เขาไม่สามารถแตะ ต้องคนที่Black Card ของทุกธนาคารบนโลกใบนี้ได้ จน มันทำให้ร้อนรน เขาสามารถซื้อห้างนี้ได้โดยไม่มีปัญหา ใดๆ ด้วยซ้ำ
เขาโมโหจนจ้องกันตาตาถลน

กันตากำลังจ้องมองรพีพงษ์อย่างได้ใจ เพื่อรอคอยให้ว รดร คอยโมโหแล้วออกหน้าแทนเธอ

เวลานั้นเองวรดรกัดฟันด้วยความโมโห จากนั้นก็ยกมือ ขึ้น แล้วตบหน้ากันตาฉาดใหญ่ พร้อมทั้งต่อว่าเสียงดัง “นี่ คุณกำลังพูดมั่วอะไรอยู่ เขาจะบ้ามาใส่ร้ายกับเงินแค่สาม หมื่นแปดกับคุณรพีเนี่ยนะ ฉันว่าคุณอย่ามาหาเรื่องวุ่นวาย ไร้สาระกับที่นี่เลย”

“รีบขอโทษเขาเดี่ยวนี้”