พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1117 โชคดีดวงแข็ง

ปวิชล้มลงไปก่อน ร่างกายของเขาก็ล้มลงอยู่บนพื้น อ่อนทรุดลงไป เหมือนราวกับว่ากระดูกทั้งร่างกายถูกสับเป็นชิ้นๆ

รพีพงษ์ใช้พลังจิตตรวจสอบดูทันที พบว่าเขาไม่หายใจแล้ว และในร่างกายไม่มีโอกาสรอดชีวิตได้

ในตรงกันข้ามกับปวัตร ยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ดวงตาทั้งสองมองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ และเอ่ยปากถามว่า: “นี่……นี่มันคืออะไรกันแน่? ทำไมการโจมตีของแกถึงได้น่ากลัวมากขนาดนี้?”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย หลังจากที่มองดูกระบี่สยบเซียนในมือของตัวเองแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “อาจเป็นเพราะกระบี่เล่มนี้ในมือของฉัน เมื่อก่อนเคยสยบเซียนมาก่อน”

จากนั้นรพีพงษ์จ้องมองไปที่ปวิชแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “ถ้าหากตอนนี้แกส่งมอบยาถอนพิษของยาพันพิษออกมา ฉันสามารถไว้ชีวิตแกได้ ไม่อย่างนั้น แกก็จะไม่มีทางได้เห็นดวงอาทิตย์ของพรุ่งนี้”

ปวัตรยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ต่อให้ฉันจะมียาถอนพิษยาพันพิษ น้องชายของฉันได้ตายในเงื้อมมือของนายแล้ว ฉันยังจะกลัวตายอยู่เหรอ?”

“ที่สำคัญฉันสามารถบอกแกได้ในฐานะผู้รับผิดชอบ ยาพันพิษ ไม่มียาถอนพิษ ยาถอนพิษของมัน มีเพียงในทวีปโอชวินถึงมี แกอยากช่วยภรรยาของแก ชาตินี้เป็นไปไม่ได้แล้ว”

“รพีพงษ์ ฉันตายไปแล้วก็ไม่เป็นไร แต่ภรรยาของนายทำได้เพียงอยู่ในสภาพที่ตายไปครึ่งหนึ่งแบบนี้ เธอจะไม่ตายอย่างกะทันหัน แต่ว่าแกก็ไม่สามารถช่วยเธอได้ ความรู้สึกแบบนี้ ทรมานมากใช่มั้ย?”

“แกในชาตินี้ ก็ใช้ชีวิตในความทรมานแบบนี้ตลอดไปเถอะ!”

หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของปวิช สีหน้าไม่พอใจ จากนั้นถือกระบี่สยบเซียนแทงไปที่หัวใจของเขาทันที

เมื่อกี้นี้เขาได้ใช้พลังจิตตรวจสอบแล้ว บนร่างกายของพี่น้องสองคนนี้ไม่มีสิ่งใดที่คล้ายกับยาเม็ด ก็หมายความว่าบนร่างกายของพวกเขาไม่มียาถอนพิษของยาพันพิษ

ต่อให้เก็บปวัตรไว้ เขาก็ไม่มีทางที่จะส่งมอบยาถอนพิษของยาพันพิษให้กับตัวเอง ที่สำคัญตามความเข้าใจที่ตัวเองมีต่อชัชพิสิฐ ความเป็นไปได้ที่พวกเขาสองคนจะมียาถอนพิษของยาพันพิษน้อยมาก

หลังจากที่ดึงกระบี่สยบเซียนออกมาจากร่างกายของปวิช เขาเหมือนกับปวิช ล้มลงไปบนพื้นอย่างอ่อนทรุดลงไป ไม่มีโอกาสรอดชีวิต

และบนกระบี่สยบเซียนไม่มีเลือดของปวัตรแม้แต่หยดเดียว ก็เหมือนกับเลือดของคนธรรมดาแบบนี้ ไม่คู่ควรที่จะหยดลงบนตัวของมัน

หลังจากที่จัดการปวัตรและปวิชสองคนพี่น้อง รพีพงษ์ก็รีบไปยังสถานที่ที่นนทภูอยู่อย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ร่างกายของรพีพงษ์มีความรู้สึกอ่อนแอเป็นอย่างรุนแรง พลังอานุภาพของท่วงท่าเมื่อกี้นี้ทรงพลังมากจริงๆ แต่กลับดูดพลังทั้งหมดของรพีพงษ์ไปหมดทันที

รพีพงษ์ภายใต้สภาพแบบนี้ นับประสาอะไรกับการต่อสู้ต่อไป แม้แต่เดินก็ค่อนข้างลำบาก

ในเวลานี้นนทภูยังตกตะลึงไม่ทันตอบสนองกลับคืนมา หลังจากที่เห็นรพีพงษ์ปรากฏตัวขึ้น รีบเอ่ยปากอย่างรวดเร็ว: “ลูกไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

รพีพงษ์ยิ้มแล้วส่ายหัว แล้วพูดว่า: “ผมไม่เป็นอะไร ทำให้พ่อเป็นห่วงแล้ว”

นนทภูถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดว่า: “ตราบใดที่ลูกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ลูกไม่ออกมาจากข้างในมานานขนาดนี้ พ่อยังคิดว่าลูก…..ไม่เป็นอะไรก็ดีก็ไม่เป็นก็ดีแล้ว”

รพีพงษ์ก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ผมลูกชายของพ่อโชคดีดวงแข็ง เป็นไปไม่ได้ที่จะตายไปง่ายดายขนาดนั้น”

นนทภูก็หัวเราะเสียงดัง เอ่ยปากพูดว่า: “พ่อก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ลูกชายของพ่อโชคดีดวงแข็ง ใครตายเขาก็ไม่มีทางตาย”

“พวกเราไปที่พักผ่อนกันก่อนเถอะ ครั้งนี้ผมได้รับประโยชน์จากข้างในมากมาย ผมต้องการเวลาดูดซึมซับพวกมัน”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด

หลังจากที่พูดจบ หลายคนก็เดินไปที่คฤหาสน์ของเทือกเขากิสนา

ในใจรพีพงษ์รู้ดี เรื่องราวในครั้งนี้ถือได้ว่าไม่เท่าไหร่หรอก นับตั้งแต่นี้ไปเขายังจะไปแดนลับที่เต็มไปด้วยความไม่รู้จักมาก่อน ตามหาเครื่องยาสมุนไพร

การเดินทางของเขา ก็เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง