พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1127 แกล้งเป็นผี

สองทุ่มตอนกลางคืน รพีพงษ์กำลังนั่งฝึกฝนอยู่ในห้อง

ในเวลานี้ด้านนอกสวนลานมีเสียงฟู่ๆดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาปลดปล่อยพลังจิตออกมาตรวจสอบ จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง และหายตัวไปจากที่เดิม

ในเวลานี้ด้านนอกสวนลาน ธีรเดชกำลังพาคนรับใช้หลายคนของตระกูลณัฐรัชต์ ยืนอยู่ตรงมุมกำแพง หลบๆซ่อนๆ กำลังปรึกษาหารืออะไรกัน

ในมือของหลายคนถือหน้ากากและผมยาวที่ใช้มาแกล้งเป็นผีแบบนั้นไว้ มีหนึ่งในนั้นที่ยังคงสวมใส่ชุดแดง และดูเหมือนกำลังจะแกล้งเป็นผีหลอกคน

“พวกแกฟังให้ดี เดี๋ยวฉันจะตัดไฟฟ้าในสวนลานนี้ของเขา ถึงเวลาในห้องมืดสนิท พวกแกก็ขึ้นไปหลอกเขา ได้ยินมั้ย?”ธีรเดชเอ่ยปากพูดกับลูกน้องหลายคนของตัวเอง

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลูกน้องหลายคน และหัวหน้าคนนั้นก็เอ่ยปากพูดว่า: “วางใจเถอะคุณชาย เรื่องแกล้งเป็นผีแบบนี้ พวกเราทำมาหลายครั้งแล้ว รับประกันไม่ว่าจะบรรยากาศหรือว่าระดับการหลอกคน ก็จัดเตรียมให้เขาอย่างสบายๆ ถ้าไอ้หมอนั้นที่อยู่ข้างในไม่ถูกพวกเราหลอกจนหนีออกจากตระกูลณัฐรัชต์ของพวกเรา คุณก็หักเงินเดือนของพวกเราได้”

ธีรเดชพยักหน้า แล้วพูดว่า: “ตอนนี้ฉันจะตัดไฟในห้องของเขาแล้ว พวกแกเข้าไปเถอะ”

หลังจากที่พูดจบ ธีรเดชดึงสวิตช์ในเบรกเกอร์บนกำแพงลงมาทันที ห้องที่รพีพงษ์อยู่ก็กลายเป็นมืดสนิทอย่างกะทันหัน หลายคนนั้นก็เดินเข้าไปที่สวนลานของรพีพงษ์

ธีรเดชก็วิ่งไปที่หน้าประตูของสวนลานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น โผล่หัวออกมา และตั้งใจที่ดูท่าทางที่ถูกหลอกจนวิ่งของรพีพงษ์

แต่เมื่อเขาจะโผล่หัวของตัวเองออกมา มองเข้าไปที่ในสวนลาน แต่กลับพบว่าหลายคนที่เพิ่งเข้าไปหายไปไม่เห็นแล้ว

แม้ว่าสวนลานที่รพีพงษ์อยู่จะมืดสนิท แต่หากมองดูดีๆ ยังสามารถเห็นสถานการณ์ภายในได้อย่างชัดเจน

ความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที คิดในใจว่าต่อให้ความเร็วของพวกเขาจะรวดเร็วมาก ก็ไม่น่าจะเข้าไปในห้องของรพีพงษ์ทันทีถึงจะถูก

หรือว่าพวกเขาหลายคนหลอกคนจนมีประสบการณ์ออกมา แม้แต่เขาที่เป็นบงการก็รู้สึกอึมครึมขึ้นมา

เขายืมอยู่ที่ตำแหน่งทางเข้า ต้องการดูว่าเดี๋ยวในห้องของรพีพงษ์จะเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าผ่านไปสักพัก ภายในก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

ที่สำคัญในเวลานี้เขารู้สึกว่าด้านข้างของตัวเองเริ่มมีลมกระโชกแรงพัดผ่านมา ขนบนร่างกายของเขาก็ลุกซู่

เขาหันหน้ามองไปที่รอบๆ พบว่าไม่มีอะไรเลย ที่สำคัญสิ่งที่แปลกคือ ทุกอย่างรอบตัวเงียบอย่างน่าประหลาด ซึ่งทำให้เขาหวาดกลัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เย็ดแม่ง คนพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าวิ่งไปที่ไหนกันหมด ทำเหมือนอย่างกับว่าบริเวณใกล้เคียงฉันมีผีสิงอยู่” ธีรเดชพึมพำ

ในขณะนี้ มีใครบางคนมาตบไหล่ของเขาอย่างกะทันหัน ธีรเดชคิดว่าเป็นคนใช้พวกนั้น จึงหันหน้ามองไปที่ด้านหลังของตัวเอง ยังด่าว่า: “แม่งพวกแกวิ่งไปที่ไหนกันหมด ให้พวกแกไปหลอกไอ้หมอนั้นในห้องไม่ใช่เหรอ?”

แต่ตอนที่เขาหันหลังกลับมา แต่กลับไม่เห็นมีใครอยู่ข้างหลังของตัวเอง

เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นด่าว่า: “เย็ดแม่ง ใครกล้าหลอกกู รีบไสหัวออกมาเดี๋ยว!”

ไม่มีการตอบรับใดๆ

ในเวลานี้เขาก็รู้สึกว่ามีคนกำลังตบไหล่ของเขา เขารีบหันหลังมา ยังคงไม่เห็นใครอยู่ข้างหลังของตัวเอง

ที่สำคัญไม่รู้ทำไม เขาก็รู้สึกว่าแสงรอบๆของตัวเองทั้งหมดก็มืดลงมา และเสียงทั้งหมดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เงียบจนน่ากลัว

ในใจของธีรเดชก็กลายเป็นเต้นเร็วขึ้นมากในทันที เขารู้สึกว่าตัวเองเจอกับสิ่งไม่ดีจริงๆ

เขาฟังเสียงรอบๆตัวเอง ในขณะนี้ก็มีเสียงเล็กน้อยดังมาจากด้านหลัง ไหวพริบของเขารวดเร็ว จับตรงไปที่บนไหล่ของตัวเอง และคว้ามือข้างหนึ่งได้จริงๆ

“แม่งเอ๊ย กูจับตัวได้สักที ถ้าหากฉันรู้ว่าแกเป็นใคร ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

หลังจากที่พูดจบ ธีรเดชก็หันหลังมองไปที่ข้างหลังของตัวเอง

ข้างหลังมีมืออยู่ข้างหลังหนึ่งข้างจริงๆ แต่ว่าที่แปลกคือเขามองเห็นแต่มือนั้นเพียงข้างเดียวเท่านั้น เมื่อมองไปตามแขน สิ่งที่เหลือคือความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด และเขามองไม่เห็นอะไรเลย

ธีรเดชคิดในใจของตัวเองว่าจับมือของคนคนนั้นไว้แล้ว เขาคงจะไม่สามารถวิ่งหนีได้ ดังนั้นก็เดินไปข้างหน้าสองก้าวต้องการดูเจ้าของมือข้างนี้เป็นใครกันแน่

ขณะตอนที่เขาเข้าใกล้ความมืดข้างหน้า ใบหน้าที่ครึ่งหนึ่งเน่าเปื่อย ดวงตาอีกข้างหนึ่งกลายเป็นหลุมเลือด ปากเต็มไปด้วยฟันที่แหลมคม และในลำคอยังมีเสียงกรีดร้องปรากฏขึ้นตรงหน้าธีรเดช

เพราะเมื่อกี้นี้ความสนใจของธีรเดชจดจ่อเป็นอย่างมาก ที่สำคัญเขาคิดว่าระยะห่างของคนคนนั้นน่าจะอยู่ห่างไกลพอสมควร ดังนั้นสายตาจึงมองไปที่ไกล

ตอนนี้ตรงหน้าเขาปรากฏหน้าผีแบบนี้ขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งทำให้เขาตกใจมาก ร่างกายของเขาก็กระโดดไปข้างหลัง และแหกปากร้องขึ้นมา

ร่างของผีสาวในชุดแดงปรากฏขึ้นในความมืด ก็คือหน้าผีเมื่อกี้นี้ ธีรเดชเห็นว่าผีสาวตนนั้นกำลังยิ้มให้เขา

เขาตกใจจนหันหลังวิ่งหนี ในปากก็ตะโกนว่า: “ผีอ๊ากกกกกก!”

ภายในเวลาไม่ถึงสองวินาที ธีรเดชก็หายตัวไปจากที่นี่

ผีหญิงสาวตนนั้นเดินไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นถอดผมและหน้ากากออกจากบนหัวของตัวเองลงมา เปิดเผยออกมาให้เห็น คือใบหน้าของรพีพงษ์

ในขณะนี้ตำแหน่งด้านหลังของรพีพงษ์มีหลายคนที่หมดสติล้มนอนอยู่บนพื้น ก็คือหลายคนที่ธีรเดชส่งไปหลอกเขา

รพีพงษ์มองไปที่รอยฉี่รอยหนึ่งบนพื้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า คิดไม่ถึงคนคนนั้นจะถูกหลอกจนฉี่ราดกางเกง

เมื่อกี้นี้ตอนที่เขาหลอกธีรเดช ใช้วิทยากลบางอย่าง ทำให้ผีหญิงสาวของตัวเองดูสมจริงมากขึ้น ดังนั้นจึงสามารถหลอกธีรเดชจนกลายเป็นแบบนี้

หลังจากโยนของในมือใส่บนร่างกายของหลายคนที่หมดสติอยู่ รพีพงษ์ไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่หันหลังไปที่สวนลานข้างๆ

ในตอนกลางวันตอนที่เขาใช้พลังจิตตรวจสอบคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลณัฐรัชต์ ค้นพบสิ่งผิดปกติในที่ของนลิน ดังนั้นต้องการดูว่าที่ของเธอมีอะไรกันแน่

ขณะตอนที่กำลังตรวจสอบคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลณัฐรัชต์ รพีพงษ์ได้ยินธีรเดชพูดแผนการที่จะหลอกตัวเอง ดังนั้นเขาถึงหันกลับมาหลอกธีรเดชครั้งหนึ่ง

เดินมาถึงที่หน้าประตูห้องของนลิน คิดว่าตอนนี้เวลาเช้าอยู่ นลินน่าจะยังไม่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่เคาะประตู และผลักประตูตรงเข้าไป

ทันทีที่เข้ามาในห้อง รพีพงษ์ก็ได้หอมแปลกประหลาดอย่างกะทันหัน ต่อจากนั้นเขารู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องดูสูงไปเล็กน้อย ราวกับว่ามีคนกำลังอาบน้ำอยู่

เขามองเข้าไปให้ห้องแวบหนึ่ง พบว่าในเวลานี้นลินกำลังนอนเปลือยกายอยู่ในอ่างอาบน้ำ กำลังแช่ตัวในอ่างน้ำร้อน คนทั้งคนก็ตกตะลึงนิ่งไป