พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1193 มาถึงก็ซัดท่าไม้ตายเลย

“นายน้อย!”

“นายน้อยมาแล้ว!”

ทุกคนพากันโห่ร้อง การมาของรพีพงษ์สำหรับพวกเขาในตอนนี้แล้ว เหมือนฉีดวัคซีนต่อต้านโรคร้ายให้เลย

พวกเขารู้ดีว่า มีรพีพงษ์อยู่ จะไม่มีปัญหาอะไรแน่

“นาย…นายน้อย”

หลินอวี้หางพึ่งรอดพ้นประตูนรกมาหมาดๆ เห็นรพีพงษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ตื่นเต้นมาก

“นายกล้าหาญมาก ตระกูลลัดดาวัลย์ต้องการคนหนุ่มสาวแบบนาย”

รพีพงษ์พูดพลางตบบ่าอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปที่กลางห้องโถง

“ต่อจากนี้ขอให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ”

ดวงตารพีพงษ์พุ่งตรงไปที่โจซี่ บรรยากาศดูตึงเครียดมาก

“คนที่กล้ามาต่อกรกับตระกูลลัดดาวัลย์ ต้องตาย!”

คำพูดอหังการ์สะท้านสะท้อนไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์

ทุกคนได้ยินแล้วตื่นเต้นกันมาก ถ้าบอกว่าหลายปีก่อนรพีพงษ์ยังเป็นแค่ลูกนอกคอกตระกูลลัดดาวัลย์ ขยะในสายตาทุกคน

งั้นตอนนี้รพีพงษ์ก็คือร่มปกป้องของทั่วทั้งตระกูล เป็นรากฐานที่ทำให้จิตวิญญาณของทั้งตระกูลรวมตัวกัน!

ตอนนี้โจซี่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าดูมีสีหน้าพิกล

การที่จู่ๆรพีพงษ์ก็ปรากฏตัว ทำให้เธอคาดไม่ถึงเลย

“ไม่คิดเลยว่า นายยังมีชีวิตอยู่ ดูท่าเสน่ห์ของอารียาดูจะไม่พออยู่นะ” โจซี่พูดเสียงเรียบ

“ผู้หญิงสารเลวอย่างแก ใช้วิธีการสกปรก กล้าหลอกใช้อารียามาลงมือกับฉัน วันนี้แกต้องตาย!” รพีพงษ์รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน

มังกรมีจุดอ่อน และอารียาคือจุดอ่อนของรพีพงษ์!

“แกกล้าด่าฉันว่าสารเลว? ไม่มีใครเคยกล้าพูดแบบนี้มาก่อน!”

ชั่วพริบตาสายตาของโจซี่แดงก่ำ ประกายโกรธลุกโชน

ทันใดนั้นภายในห้องโถง บรรยากาศเย็นยะเยือกเสียดแทงกระดูก อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว

รพีพงษ์เดินขึ้นหน้า “เอายาแก้พิษเปลี่ยนวิญญาณออกมา ฉันจะยอมเหลือซากศพให้แก ไม่อย่างนั้น!”

ฮะฮะ!

โจซี่ไม่แคร์เลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับแค่นยิ้มเย็น

“อาศัยแกเนี่ยนะ? เหอะเหอะ รพีพงษ์ แกถือหางตัวเองมากไปมั้ง ในโลกนี้แกมองคนอื่นต่ำกว่าแกทั้งนั้น แต่ในสายตาฉัน แกไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!” โจซี่บอก

“ยิ่งไปกว่านั้น แกยังแคร์อารียาขนาดนี้ ในเมื่อแกไม่ได้โดนพิษ แปลว่ายาเปลี่ยนวิญญาณยังอยู่ในร่างอารียา อีกสิบห้าวัน พิษกำเริบ อารียาก็จะเลือดออกเจ็ดทวารตาย ใครก็ช่วยไม่ได้” โจซี่พูดต่อ

“นังสารเลว แกนี่มันเลวจริงๆ!” รพีพงษ์โกรธจัด แต่โจซี่พูดความจริง

“พูดตามตรงนะ ฉันชอบดูท่าทางแกโกรธ แถมพรสวรรค์แกยังมากพอ ถ้ามาอยู่ข้างพวกเรา บางที…”

พูดถึงตรงนี้ โจซี่ชะงักเล็กน้อย ก่อนพูดต่อ “น่าเสียดายนะ แกเกิดผิดที่ ไม่แกตาย อีกสิบห้าวันก็อารียาตาย แกเลือกเองละกัน”

รพีพงษ์สองมือกำแน่นจนดังกร๊อบๆ

พลังในร่างรวมตัวกันแน่น แทบจะปะทุออกมาอยู่รอมร่อ

เขาโกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

“ชีวิตของอารียา ฉันจะช่วยแน่ ก่อนช่วยเธอ ก็ฆ่าแกก่อน!”

“เจ้านาย ให้ผมลงมือไหมครับ?”

ผู้ชายที่ใช้สองมือรองรับหลินอวี้หางเมื่อกี้เดินมายืนหน้ารพีพงษ์ พลางถามด้วยท่าทีนอบน้อม

“ไม่ต้องหรอก ชยนต์ ชีวิตผู้หญิงคนนี้ฉันจัดการเอง” รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา

ชยนต์ได้ยินอย่างนั้นก็ถอยไปยืนด้านข้าง

สามารถใช้สองมือรับกระบวนท่าตนเมื่อกี้ง่ายดาย โจซี่รู้ดีว่าผู้ชายที่ชื่อชยนต์คนนี้ฝีมือต้องถึงระดับฮั่วจิ้งแล้วแน่ๆ

และการที่สามารถทำให้ยอดฝีมือระดับฮั่วจิ้งยอมศิโรราบเป็นลูกน้องตนได้ เห็นได้เลยว่าฝีมือรพีพงษ์น่ากลัวแค่ไหน

ที่ทำให้โจซี่ตกใจมากยิ่งกว่าเดิมคือ เธอรับรู้ลมปราณอะไรจากตัวชยนต์ไม่ได้เลย บวกกับสีหน้าไร้สีเลือดของเขา ความคิดหนึ่งแล่นปราดเข้ามาในสมองโจซี่ทันที

“หุ่นเชิด! แถมยังเป็นหุ่นเชิดระดับฮั่วจิ้งอีกด้วย!”

ไม่คิดเลยว่า รพีพงษ์จะมีหุ่นเชิดแบบนี้ด้วย โจซี่หันไปมองศักดาแล้วอดผิดหวังไม่ได้

เทียบกับหุ่นเชิดระดับฮั่วจิ้งแล้ว ศักดาที่โดนวิชาพิษกู่ เรียกได้ว่าเป็นสุดยอดขยะเลย

“เชื่อผมนะ ทุกคนรีบออกไปจากที่นี่ซะ”

รพีพงษ์พูดเสียงดัง สายตาเขาจับจ้องโจซี่เขม็ง หากโจซี่มีท่าทีอะไร เขาจะรีบจัดการทันที

“นายน้อย ที่นี่…” หมอชุติเทพพูดอย่างเป็นห่วง

“วางใจเถอะ ผมไม่เป็นไรหรอก” รพีพงษ์พูดอย่างมั่นใจ

“ครับ”

หมอชุติเทพพยักหน้า กวักมือเรียกทุกคนให้รีบออกไป

เพราะการต่อสู้ระดับนี้ หากตนเองและทุกคนอยู่ที่นี่ต่อไป เท่ากับเป็นตัวถ่วงรพีพงษ์เปล่าๆ

ยิ่งไปกว่านั้น มียอดฝีมืออย่างชยนต์อยู่ปกป้องรพีพงษ์ หมอชุติเทพก็วางใจลงไม่น้อย

พริบตาเดียว ห้องโถงกลับสู่ความสงบ แต่ในความสงบนี้กลับเต็มไปด้วยอันตราย

ไม่คิดเลยว่าคนที่ทำลายความสงบนี่ก่อนจะเป็นศักดา

“รพีพงษ์ นายกล้ามากนะ กล้าพูดจาแบบนี้กับแม่ยายนาย รีบขอโทษซะ!” ศักดาพูดอย่างโกรธ

รพีพงษ์มองศักดาอย่างเย็นชาพลางว่า “คุณโดนวิชาพิษกู่ ผมไม่โทษคุณ”

“วิชาพิษกู่บ้าอะไร นายรีบขอโทษเลย” ศักดายังคงไม่ยอม

รพีพงษ์ไม่มองเขาแม้แต่นิด เพียงแต่หันไปบอกโจซี่ว่า “ว่ามา แกมีจุดประสงค์อะไรกับการมาที่ตระกูลลัดดาวัลย์กันแน่!”

“จุดประสงค์? ฉันแค่แวะมาเที่ยวเล่นเท่านั้นเอง ก็เลยถือโอกาส…ฆ่าแกด้วยซะเลย” โจซี่พูดอย่างสบายๆ ต่อให้ต้องเผชิญหน้าทั้งรพีพงษ์และชยนต์ แต่เธอกลับดูไม่กังวลเลย

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะอัดแกจนกว่าจะยอมพูด!”

พูดจบ รพีพงษ์ไม่เกรงใจ จับดาบใหญ่ที่สร้างออกมาด้วยพลังจิตไว้แน่น ฟันใส่อีกฝ่ายทันที

“ได้ยินว่าแกเป็นระดับสุดของฮั่วจิ้งแล้ว แต่ว่าถ้าแกคิดว่าระดับแบบแกนี่จะฆ่าฉันได้ล่ะก็ แกคิดผิดไปมากเลย!” ระหว่างพูด ก็ปรากฏแส้ที่ผันแปรออกมาบนมือของโจซี่

“ไป!”

เสียงปรี๊ดยาว แส้สะบัดราวงูมีชีวิต พุ่งเข้าหารพีพงษ์

รพีพงษ์ไม่กล้าประมาท

สองฝ่ายต่างสู้สุดกำลัง พอมาก็ปล่อยพลังแข็งแกร่งที่สุดออกมา

รพีพงษ์รู้สึกได้ชัดเจนว่า อีกฝ่ายก็เป็นฮั่วจิ้งระดับสุดเหมือนกัน

เพียงแต่รพีพงษ์ที่มีพลังวิเศษเสนรวมถึงพลังจิต อีกทั้งได้รับสืบทอดจากจอมมารชูรา จนมีร่างเทพชูรา ต่อให้เป็นคนที่เข้าสู่แดนเทพแล้ว เขาก็สามารถสู้ได้

ดาบใหญ่โดนแส้รัดรึง กลายเป็นสภาพชะงักค้าง

“เหอะเหอะ แกร่งปะทะแกร่ง ต่างฝ่ายต่างเป็นระดับสุดฮั่วจิ้ง แกไม่มีทางได้เข้าใกล้ฉันหรอก!” โจซี่บอกกลั้วหัวเราะ

“งั้นหรือ?”

รพีพงษ์พูดพลางหัวเราะเบาๆ พริบตานั้น พลังวิเศษเสนในร่างแผ่ซ่าน

หลังจากบรรลุพลังวิเศษเสนก่อนหน้านี้ รพีพงษ์รู้สึกว่าการควบคุมพลังรวมถึงจิตวิญญาณเทพชัดเจนกว่าเมื่อก่อนมากนัก

เขาในตอนนี้สามารถผสมผสานพลังวิเศษเสนและจิตวิญญาณเทพเข้าด้วยกัน และส่งเข้าดาบใหญ่บนมือเลย

ดาบใหญ่ที่โดนแส้ตวัดรัดไว้ ตอนนี้สั่นเทาอย่างรุนแรง เหมือนจะไม่ยอมโดนจับกุมไว้

โจซี่อดตกใจไว้ไม่ได้ เธอกัดฟันรั้งไว้

ฝีมือหมอนี่เก่งขนาดนี้เลย!

ในตอนนี้เอง รพีพงษ์กลั้นหายใจตะโกนว่า “ขาด!”

โจซี่ถอยหลังอย่างทนไม่ไหว แส้ในมือโดนดาบใหญ่ดิ้นหลุดได้ ตัวแส้โดนตัดจนขาดเป็นท่อนๆสลายหายไป

ตอนนี้ดาบใหญ่ที่ใส่พลังวิเศษเสนเข้าไป เริ่มส่องประกายมากขึ้น

“ไปตายซะ!”

รพีพงษ์พุ่งเข้าหาโจซี่ราวธนู

วิชามังกรเลื้อย！

รังสีกระบี่เร็วปานมังกร บนดาบใหญ่ มังกรสีทองหลายตัววาดลวดลายอยู่ ดูสง่ามาก

มาถึงก็ท่าไม้ตายเลย และก็เป็นท่าที่รพีพงษ์ใช้เต็มเหนี่ยวไม่หมกเม็ดด้วย!

โจซี่สีหน้าไม่สู้ดี แส้พึ่งโดนทำลาย แถมเธอยังไม่มีทางรับกระบี่นี่อีก

“น่าตายนัก!”

ในตอนที่โจซี่จะทุ่มกำลังตั้งรับ

ทันใดนั้นศักดาที่ยืนอยู่ข้างๆก็พุ่งเข้ามาขวางกั้นระหว่างรพีพงษ์และโจซี่

เขาที่โดนวิชาพิษกู่รู้ดีว่า ถ้าโจซี่ซึ่งมีฐานะเป็นเจ้านายเขาเกิดอันตราย ตัวเองจะโดนดึงไปเป็นแพะรับเคราะห์แน่นอน

ในเวลาเดียวกัน เพื่อช่วยลูกสาวเขา เขาจะให้โจซี่ได้รับอันตรายไม่ได้

“ไม่!”

ด้านนอกห้องโถง อารียาที่รีบมาร้องเสียงหลง เต็มไปด้วยความกังวล