พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1384 สถานที่ต้องห้าม

ตอนค่ำวันต่อมา ลมหน้าภูเขาพัดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

นีย์ที่นอนอยู่บนเตียงแม้ว่าสีหน้ายังคงซีดอยู่ แต่ กลับดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะ

ต่อสู้กันทั้งวันทั้งคืน นอกจากนี้หลังจากที่กลับมาถึงกลุ่มสิงโตก็ได้ช่วยเพื่อนสหายที่ได้รับบาดเจ็บ มังกรและพวกเขาง่วงจนไม่ไหวแล้ว กลับไปพักผ่อน

ในตอนนี้ ในห้องของนีย์ที่บาดเจ็บสาหัสที่สุด มีเพียงรพีพงษ์ที่อยู่เฝ้าเพียงคนเดียว

ทันใดนั้น นีย์ที่อยู่บนเตียง นิ้วก้อยขยับเล็กน้อย ไม่นาน เธอค่อยๆลืมตาขึ้น

“คุณฟื้นแล้วเหรอ?”

รพีพงษ์มาที่ข้างเตียงพร้อมเอ่ยถาม

นีย์พยักหน้า ในขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆ: “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“คุณสลบไปทั้งวันเลย”

รพีพงษ์กล่าว ลุกขึ้นเอาน้ำมาให้นีย์หนึ่งแก้ว: “ดื่มน้ำหน่อยเถอะ”

นีย์พยักหน้า รพีพงษ์ประคองให้พิงบนหัวเตียง

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าฉันสามารถทำให้คุณดูแลฉันได้”

นีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มเบาๆ

มุมปากรพีพงษ์ยกขึ้นเล็กน้อย: “ยังไงคุณก็เป็น ‘แม่ยาย’ ของฉันอยู่ดี นำน้ำชาและน้ำมาให้คุณ นั่นก็เป็นเรื่องที่ควรทำไม่ใช่เหรอ?”

นีย์กลอกตามองรพีพงษ์อย่างเหยียดๆแวบหนึ่ง แต่ตอนนี้ ทั้งสองคุยกันอย่างผ่อนคลายขึ้นเยอะ

“ทำไมในห้องมีแค่คุณคนเดียวล่ะ?”

นีย์ถาม

“ฉันให้พวกเขากลับไปพักผ่อนแล้ว ฉันยังหนุ่ม ไม่เป็นไรหรอก” รพีพงษ์กล่าวอย่างไม่แยแส

นีย์ส่ายหัว เจ้าหนุ่มคนนี้ โอ้อวดขนาดนั้น เมื่อวานยังต่อสู้กันทั้งวันทั้งคืน ไม่ต้องพูดถึง เขาต้องอดทนมากกว่าคนอื่นมาก

“พ่อของฉัน……”

“โดนพวกเราฆ่าไปแล้วล่ะ”

รพีพงษ์พูดตามความจริง

แม้ว่านีย์จะเห็นรพีพงษ์ที่มียังชีวิตอยู่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอก็สามารถเดาผลลัพธ์ได้ แต่ว่า หลังจากที่เธอได้ยินรพีพงษ์พูดออกมาจากปาก ในใจก็เต้นตุบๆ รู้ถึงความเหงาอ้างว้างโดดเดี่ยว

“ฉันรู้ การตายของจิรกิตติ์สำหรับคุณแล้วเป็นการโจมตีอย่างหนึ่ง แต่ คนอย่างเขา ฉันจำเป็นต้องฆ่า” รพีพงษ์กล่าว

นีย์พูดอย่างครุ่นคิดว่า: “สำหรับเขา ฉันก็ผิดหวังตั้งนานแล้ว ตอนที่ฉันยืนกั้นมีดเล่มนั้นเพื่อคุณ ฉันสังเกตเห็นว่าใบหน้าของจิรกิตติ์ไม่ได้แสดงความเสียดายหรือเสียใจเลย ตั้งแต่ตอนนั้นมา ฉันก็รู้แล้วว่า ในใจของเขา คนอย่างฉันจะมีหรือไม่มีก็ได้ ถึงขั้นที่ว่า เขาไม่เคยมองฉันเป็นลูกสาวของเขาเลย”

นีย์เป็นเช่นนี้ รพีพงษ์ก็ไม่พูดอะไรอีก

นีย์ฝืนยิ้ม: “ศึกครั้งนี้ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกคุณจะจัดการพวกทวีปโอชวินสุดยอดฝีมือได้ รพีพงษ์ คุณทำได้อย่างไรกัน พ่อของฉันแล้วก็ลุงของฉันอีกสองคน พวกเขาต่างก็มีความแข็งแกร่งแดนเทพขั้นพีคอย่างแท้จริง เป็นไปได้ไหมว่าคุณเองก็ไปถึงแดนเทพขั้นพีคแล้ว?”

พูดจบ นีย์ก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยความตกใจ

เพราะเมื่อเธอไปถึงยอดเขาคุนหลุน การต่อสู้ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว ดังนั้นไฟสีแดงสูงตระหง่านก่อนหน้านี้เธอจึงไม่เห็นเลย ดังนั้นก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการต่อสู้

รพีพงษ์พูดอย่างสงบว่า: “ความแข็งแกร่งของแดนเทพขั้นพีค ฉันไม่มี ฉันเพิ่งอยู่ในแดนเทพขั้นแรกก็เท่านั้นเอง แต่ว่าใช้วิธีของตัวเองฆ่าผู้ที่อยู่แดนเทพขั้นกลางเหล่านั้น

“งั้น งั้นคุณทำอย่างได้อย่างไร?”

นีย์ถามอย่างเหลือเชื่อ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันมีเรื่องจะถามคุณพอดีเลย”

ขณะที่พูด รพีพงษ์หยิบหินลั่วหงในมือออกมา

“หินลั่วหง?”

นีย์พูดด้วยความตกใจว่า: “คุณมีสิ่งนี้ได้อย่างไร?”

หินลั่วหงเดิมทีชัชพิสิฐขโมยมาจากทวีปโอชวิน และในฐานะอดีตองค์หญิงน้อยแห่งทวีปโอชวิน นีย์รู้ว่าการมีอยู่ของหินลั่วหง มันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลและเป็นธรรมชาติ

“เรื่องมันยาว ที่ฉันอยากถามคุณก็คือ หินลั่วหงเม็ดนั้นใช้อย่างไร ก่อนหน้านี้ฉันเคยถามวิญญาณเดิมของจอมมารชูร่า เขาพูดเสมอว่าสิ่งของนี้วิเศษมาก แต่ก็อันตรายมากเช่นกัน ขอเพียงแค่ให้ฉันรักษามันให้ดี แต่รายละเอียดเฉพาะเจาะจงนนั้น ฉันไม่รู้ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับหินลั่วหงบ้างไหม?” รพีพงษ์ถาม

นีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “สิ่งของชิ้นนี้ ฉันได้ยินพ่อพูดโดยบังเอิญว่า บอกว่ามันถูกเก็บไว้ในพื้นที่ต้องห้ามของทวีปโอชวิน ต่อมาก็ถูกคนทวีปโอชวินบุกรุกไปยังพื้นที่ต้องห้าม แล้วก็ขโมยไปเสียแล้ว”

รพีพงษ์สงบเยือกเย็น คนที่นีย์บอกคนที่บุกรุกไปยังพื้นที่ต้องห้ามนั้น น่าจะเป็นชัชพิสิฐ

“ฉันรู้แล้ว หินลั่วหงเม็ดนี้มีพลังมหาศาลอยู่ในนั้น ส่วนอย่างอื่น ฉันก็ไม่รู้เลยจริงๆ”

นีย์กล่าว

รพีพงษ์รู้ นีย์ในตอนนี้ไม่มีทางหลอกเขาหรอก เธอบอกว่าไม่รู้ นั่นก็คือไม่รู้จริงๆ สุดท้ายแล้ว ทวีปโอชวิน ผู้ที่สามารถกุมความลับได้อย่างแท้จริง ก็คงจะเป็นพี่สาวของเธอ ฉันท์ชนกถึงจะถูก

และเมื่อวานระหว่างวัน ขณะที่อยู่บนสนามรบจู่ ๆก็มีแสงสีแดงปรากฏขึ้น รวมไปถึงภูตรหญิงเสื้อแดงที่ชื่อญาณิดา รพีพงษ์สงสัยว่าสิ่งเหล่านี้เกี่ยวข้องอะไรกับหินลั่วหง

เมื่อคิดอย่างนี้ ความแข็งแกร่งของภูตรหญิงแข็งแร่งเช่นนี้ พอที่จะมองเห็นความมหัศจรรย์ของหินลั่วหงได้

“หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ผ่านไป ในที่สุดฉันท์ชนกก็สมหวังเสียที ทั้งทวีปโอชวินต่างก็กลายเป็นสิ่งของในกระเป๋าของเธอ”

นีย์กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า: “ก็แค่ ฉันท์ชนกเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ฉันคิดว่า สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่แค่ทวีปโอชวิน แต่ยังต้องการทั้งโลก คุณต้องระวัง เธออาจจะโจมตีโลกนี้ของเราได้ตลอดเวลา”

“โลกของเรา?”

รพีพงษ์ยิ้มและมองไปที่นีย์ หน้านีย์แดง อยู่ประเทศจีนมานานเกินไป อีกทั้งช่วงเวลานี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เธอกลับมองว่าตัวเองเป็นคนที่อยู่บนโลกนี้ไปเสียแล้ว

“คุณพูดถูก คุณควรที่จะเป็นคนจีนด้วยซ้ำ บอกว่าโลกนี้ของเรา และไม่ได้ผิดตรงไหนเลย”

รพีพงษ์แก้ต่างแทนเธอ จากนั้นก็ลุกขึ้นพูดว่า: “คุณวางใจได้ ก็ตามที่คุณบอก การโจมตีที่ดุดันของทวีปโอชวินของพวกคุณในครั้งนี้ พวกเราป้องกันได้ยาก แต่ตอนนี้ ตระกูลสุนธรประภาสามพี่น้องตายไปแล้วทั้งหมด ในศึกครั้งนี้ ยอดฝีมือแดนเทพ 10 คนของทวีปโอชวินก็เสียชีวิตที่นี่ คุณคิดว่า คนอย่างฉันท์ชนกจะเป็นคู่ต่อสู้ของเราในทวีปโอชวินงั้นเหรอ? ถึงแม้ว่าเธอมาถึงแดนเทพขั้นพีคแล้วก็ตาม เราก็ไม่กลัว!”

ที่รพีพงษ์กล่าวก็เป็นเรื่องจริง ตอนนี้ ต้องการทำลายกลุ่มสิงโต รุกรานประเทศจีน เว้นแต่จะส่งกองกำลังการรบแบบก่อนหน้านี้

“ฉันท์ชนกไม่ได้มาถึงแดนเทพขั้นพีคด้วยซ้ำ เธอในตอนนี้ เป็นเพียงแค่ระดับแดนเทพขั้นกลางเท่านั้น”

นีย์กล่าว

“งั้นก็ยิ่งไม่ต้องกลัวเลย แดนเทพขั้นกลางเท่านั้น แค่ฉันเพียงคนเดียว ก็สามารถทำให้เธอมาแล้วไม่กลับไปได้!”

รพีพงษ์กล่าวด้วยความมั่นใจ

เขาในตอนนี้ แม้ว่าเป็นเพียงแค่ระดับแดนเทพขั้นแรก แต่อาศัยการฝึกตนกังฟูเสนในร่างกายทุกส่วน รวมถึงเทคนิคลึกลับที่ส่งต่อมาจากจอมมารชูร่า นอกจากนี้ยังมีพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งและกระบี่สยบเซียน เขามีความมั่นใจที่จะเอาชนะยอดฝีมือแดนเทพขั้นกลางได้ทุกคน

“คุณไม่รู้จักฉันท์ชนกเลยแม้แต่น้อย หรือพูดได้ว่า คุณไม่รู้จักทวีปโอชวินอย่างพวกเรา”

นีย์กล่าว

“หะ? พูดว่าอะไรนะ?” รพีพงษ์ถาม

“คุณจำได้ไหม เมื่อกี้ที่คุณพูดถึงนั้น หลังจากที่ทวีปโอชวินของเรา มีพื้นที่ต้องห้าม”

“พื้นที่ต้องห้ามเหรอ?”

“ถูกต้อง”

นีย์พยักหน้า และพูดต่อว่า: “บอกว่าเป็นพื้นที่ต้องห้าม ที่จริงแล้ว ตอนนั้นพวกเราถูกจอมมารชูร่าไล่ไปยังทวีปโอชวินกลับว่าไม่ใช่เลย แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน จู่ ๆพ่อก็ประกาศ ทุกคนในทวีปโอชวิน ใครก็ไม่อนุญาตให้ย่างก้าวเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม มิฉะนั้น จะถูกฆ่าไม่มีละเว้น”

“งั้นเหรอ?”

รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเขาเองรู้จักเรื่องเกี่ยวกับทวีปโอชวินน้อยเกินไปแล้ว

“ถูกต้อง ต่อมาฉันได้ยินพ่อเคยพูดว่า พวกเขาซ่อนสมบัติล้ำค่าของทวีปโอชวินไว้ในพื้นที่ต้องห้าม และยังมีการใช้เทคนิคลับอีกมากมายเพื่อเสริมความแกร่ง ถ้าคุณยังไม่ลืม น่าจะยังจำได้ ก่อนหน้านี้ที่สำนักเทพยาเซียน ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อจิรพนธ์ที่ติดตามอยู่ข้างๆฉัน”

นีย์กล่าว

“วิญญาณที่ตายภายใต้กระบี่ ต้องจำได้แน่นอน” รพีพงษ์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา