พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1430 รพีพงษ์ยังไม่ได้กลับมา

สองข้างทางเชื่อมของทวีปโอชวิน รพีพงษ์พาทุกคนมารวมตัวกันที่นี่

นีย์ก็พาทุกคนในทวีปโอชวินมาส่งพวกรพีพงษ์

โลกและทวีปโอชวิน หลายร้อยปีมานี้ ไม่เคยดีกันเหมือนกับวันนี้มาก่อนเลย แต่ว่า ในใจรพีพงษ์รู้ดีว่า การสามัคคีกันแบบนี้ เป็นเพราะว่าพลังของตนเองมีมากพอ หลังจากที่โจมตีพวกของฉันท์ชนกและจิรกิตติ์ได้ ถึงได้มีสภาพนี้ออกมา

แต่ว่า รพีพงษ์สามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่า เรื่องที่ก่อนหน้านี้จอมมารชูร่าทำไม่ได้ วันนี้รพีพงษ์ทำได้แล้ว และทำได้มากด้วย！

“รพีพงษ์ จากกันวันนี้ ไม่รู้ว่าวันไหนจะได้พบกันอีก” นีย์พูดกับรพีพงษ์ สายตาก็มีความอาลัยอาวรณ์

รพีพงษ์ก็มองเธอ แล้วยิ้มเบาๆ พูดว่า “ต่อจากนี้ผมวางแผนไว้ว่าจะพาอารียามายังทวีปการฝึกตนด้วย ขอเพียงคุณฝึกวิชาให้ดี พวกเราจะได้พบกันอีกแน่นอน”

นีย์พยักหน้า เธอรู้ดีว่า ไม่ว่าอย่างไรตนเองก็ไม่สามารถรั้งรพีพงษ์ไว้ได้แน่ ดังนั้นเธอก็เลยปล่อยวาง

“คุณวางใจเถอะ ในทวีปโอชวินมีฉันอยู่ จะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นแน่ จริงๆ แล้วนั้น ต้นตระกูลของพวกเขาส่วนใหญ่ก็เป็นคนในประเทศจีน ในใจของพวกเขาก็มีความหวงแหนอยู่เหมือนกัน” นีย์พูดนิ่งๆ

รพีพงษ์แสดงท่าทีว่าเข้าใจ ถ้าไม่มีจิรกิตติ์สามพี่น้อง และฉันท์ชนกที่เป็นคนลุ่มหลงในอำนาจล่ะก็ ทวีปโอชวินและโลกก็คงจะเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันตั้งนานแล้วล่ะ

ไม่สิ บางที จอมมารชูร่าก็ไม่มีความจำเป็นต้องขับไล่พวกเขาออกไปยังทวีปโอชวินหรอก！

“เอาเถอะ จะส่งไกลแค่ไหนก็ต้องจากกัน นี่ก็สายมากแล้ว พวกคุณควรกลับไปแล้วล่ะ” นีย์กล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วพูดกับคนของกลุ่มสิงโตทุกคนว่า “ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน！”

“กลับบ้าน！”

ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน ถึงแม้ทวีปโอชวินจะน่าอัศจรรย์ และมีพลังทิพย์มากมาย แต่ในใจของคนพวกนี้คิดว่า ต่อให้ที่นี่ดีแค่ไหน ก็ไม่เหมือนประเทศจีนที่เป็นบ้านของตัวเอง！

พวกเขาเข้าไปในทางเชื่อมเพื่อกลับไปยังเขาคุนหลุนประเทศจีน ทีละคนๆ

รพีพงษ์อยู่หลังแถว เขาต้องการรับรองว่าทุกคนจะสามารถกลับออกไปจากทวีปโอชวินอย่างปลอดภัย

“เอาเถอะ ผมจะกลับแล้วนะ”

รพีพงษ์ยิ้มพูดเบาๆ แล้วก็บอกลานีย์ที่อยู่ข้างๆ

นีย์โบกมือลารพีพงษ์ ในตอนนี้ ทุกคนได้เข้าไปยังทางเชื่อมเพื่ออกจากทวีปโอชวินแล้ว เหลือเพียงรพีพงษ์คนเดียว

รพีพงษ์มองทางเชื่อม ปลายทางเชื่อมนั้น ก็คือเขาคุนหลุนของประเทศจีนที่เป็นเขตติดต่อกับที่นี่ และรพีพงษ์ก็รู้ว่า กลุ่มสิงโตในเขาคุนหลุนนั้น อารียาและหนูลินจะต้องกำลังรอตนเองอยู่แน่นอน……..

พอนึกถึงทั้งสองคนนั้น รพีพงษ์ก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา เขากระโดดออกไป แล้วเข้าไปในทางเชื่อมนั้น…….

ตัดมาทางยอดเขาคุนหลุน แสงดาวระยิบระยับ ตอนที่คนของกลุ่มสิงโตคนแรก กลับเข้ามานั้น เวลาก็เกือบจะดึกมากแล้ว！

“ฮ่าๆ ปู่หนูกลับมาแล้ว！”

ธมกรพูดหัวเราะลั่น

สำหรับพวกเขาแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ มันน่าอัศจรรย์มาก ผ่านไปสิบปี ร้อยปี พวกเขาคงจะต้องพูดได้อย่างภูมิใจว่า ตนเองเคยได้เข้าไปในทวีปโอชวิน ได้ไปจัดการนังผู้หญิงปีศาจฉันท์ชนก และผู้นำของพวกเขาก็คือ รพีพงษ์！

บนเขาคุณหลุน พวกนักฝึกวิชาของประเทศจีน ก็เดินลงมาจากยอดเขาคุนหลุนมุ่งหน้าไปยังกลุ่มสิงโต

“อาซ๊อ อาซ๊อ ดูนี่สิ พวกเขากลับกันมาแล้ว！”

จิลลาที่รอคอยอยู่ที่ประตูพร้อมกับอารียา ก็พูดกับอารียาขึ้นมา

อารียามองออกไป เป็นจริงดังนั้น ด้วยแสงสว่างของดวงดาวและจันทรา ก็สามารถเห็นว่าไกลออกไปมีคนกำลังเดินมาทางนี้

“เป็นพวกเขานั่นเอง เป็นพวกเขาแน่นอน！”

อารียาลุกขึ้นยืน ตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“พวกเขากลับมากันแล้ว！”

ธมกรเป็นคนแรกที่มาถึงยังกลุ่มสิงโต

“รพีพงษ์ล่ะ?” คำถามแรกของอารียา ก็คือถามหารพีพงษ์ด้วยความเป็นห่วง

ธมกรก็ยิ้มพูดว่า “คุณนายเจ้าสำนัก ไม่ต้องกังวลไปครับ ประมุกรพีสบายดีจะตาย เขาน่าจะอยู่ด้านหลัง เดี๋ยวก็มาครับ”

อารียาพยักหน้า แล้วก็ยิ้มพูดว่า “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ขอเพียงพวกคุณกลับมากันอย่างปลอดภัย ก็ดีที่สุดแล้วล่ะ”

“อย่าพูดเลยครับ พวกคุณไม่เห็น สงครามกับทวีปโอชวินวันนี้ มันน่ากลัวอย่างมากเลยล่ะ พลังของฉันท์ชนกก็แข็งแกร่งมาก ถ้าไม่ได้ประมุกรพีที่เพิ่มระดับพลังของตนเองได้ล่ะก็ เกรงว่าจะเอาชนะได้หรือไม่ก็ไม่รู้ ชีวิตของหนูตะกายฟ้าอย่างผม ก็คงต้องเอาไปทิ้งไว้ที่ทวีปโอชวินเสียแล้วล่ะ” ธมกรพูดกับพวกอารียา

สิ่งพวกนี้ ไม่มีคนไหนที่ไม่ได้ไปทวีปโอชวินได้ยินเข้าแล้วจะไม่ตกใจ แต่ละคนล้วนมีสีหน้าตื่นเต้นทั้งนั้น

ถึงแม้จะไม่ไปสู้ด้วย แต่จากที่ได้ยินพวกของธมกรเล่ามา พวกเขาก็สามารถคาดเดาความอันตรายของวันนี้ได้

“อะไรนะ ท่านผู้อาวุโสธีรพัฒน์ตายแล้วงั้นหรือ？”

อารียาไม่อยากจะเชื่อที่พวกของมังกรพูด

พวกของมังกรก็พยักหน้า สายตาของธัชธรรมที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ่งแฝงความเจ็บปวด

นึกถึงที่ก่อนหน้านี้ธีรพัฒน์ยอมเสียสละพลังไม้เทวดาในร่างของตนเอง เพื่อมาถอนพิษให้กับตนเอง สำหรับผู้อาวุโสท่านนี้นั้น ในใจของอารียาก็เคารพนับถืออย่างมาก

“ก่อนตาย อาจารย์ก็ได้โจมตีจนฉันท์ชนกบาดเจ็บ ท่านก็น่าจะไม่เสียดายอะไรแล้วล่ะ” ธัชธรรมกล่าว

ทุกคนก็พยักหน้า วันนี้โจมตีทวีปโอชวินกลับไป ต่อสู้กับฉันท์ชนกอย่างดุเดือด เรื่องนี้คงจะอยู่ในหัวของพวกเขาไปตลอดเวลา

เวลาก็ผ่านไปเกือบชั่วโมง คนที่เข้าไปยังทวีปโอชวิน ก็ได้กลับเข้ามายังเขาคุนหลุน แล้วลงมายังกลุ่มสิงโตหมดแล้ว

เวลาหนึ่งวัน คนเหล่านี้ล้วนเหนื่อยล้ากันมาก หลังจากที่ทักทายกับอารียาแล้ว คนมากมายก็กลับไปพักผ่อน

อารียาก็จูงมือของหนูลิน สายตาของเธอยังคงจ้องมองไปยังยอดเขาคุนหลุนอยู่ตลอดเวลา เธอกำลังรอ รอผู้ชายคนนั้นเดินกลับลงมาจากยอดเขาคุนหลุน แล้วเข้ามากอดตนเอง

แต่รอไปนานมากแล้ว จนบนยอดเขานั้นไม่มีใครเหลือแล้ว อารียาก็ยังไม่เห็นรพีพงษ์กลับมา

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”

อารียาฉงนใจ จากนั้นก็ถามคนของกลุ่มสิงโตคนสุดท้ายที่มาถึง

“ขอถามหน่อยนะ รพีพงษ์ล่ะ?” อารียาก็ถามอย่างเป็นกังวล

คนนั้นก็มองอารียา แล้วคำนับมือพูดว่า “ผมจำได้ว่าเจ้าสำนักตามหลังผมมา เขาก็น่าจะถึงแล้วนะครับ ทำไมหรือ คุณไม่เห็นเขางั้นหรือครับ?”

อารียาส่ายหัว “ไม่เห็นเลย จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นเงาเขาเลย”

“อ้าว บางทีเขาอาจจะกำลังร่ำลากับเจ้าทวีปโอชวินอยู่ก็ได้ครับ แต่ผมว่าอีกไม่นานหรอก” คนของกลุ่มสิงโตระดับแดนดั่งเทพคนนี้ตอบกลับไป

อารียาขมวดคิ้ว “เจ้าทวีปโอชวินงั้นหรือ? พวกคุณไปครั้งนี้ จะไปจัดการกับเจ้าทวีปไม่ใช่หรือ? ทำไมรพีพงษ์ยังไปร่ำลากับเธออีกล่ะ?”

“อ๋อ คืออย่างนี้ครับ ก่อนหน้านี้ฉันท์ชนกได้ถูกเจ้าสำนักจัดการไปแล้ว ตอนนี้เจ้าทวีปโอชวินคนใหม่ ก็คือ นีย์” คนนั้นก็ตอบ

“เธอกลายเป็นเจ้าทวีปโอชวินงั้นหรือ ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ” อารียายิ้มพูด

ทั้งสองทักทายกันนิดหน่อย แล้วคนคนนั้นก็กลับห้องไป

เทือกเขาคุนหลุนในยามค่ำคืนช่างเงียบเหงาไม่น้อย อารียาขมวดคิ้ว แต่ว่ารอมาตั้งนานแล้ว เงาของรพีพงษ์ก็ยังไม่โผล่ออกมาจากความมืดนั้น

อารียาเริ่มใจไม่ดี ด้วยเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ ที่ขอบฟ้าก็เริ่มมีแสงสว่างขึ้นมา

หรือว่าจะเกิดเรื่องกับรพีพงษ์？

อารียากัดปาก ในตอนนี้ พวกของธัชธรรมก็ได้พักผ่อนมาหลายชั่วโมงแล้ว ค่อยๆ เดินกันออกมาจากห้องนอนแล้ว บางคนก็ได้เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

พวกเขามายังประตูของกลุ่มสิงโต พอเห็นว่าอารียายังคงรออยู่ที่นี่ ก็เกิดความสงสัย

“รพีพงษ์ยังไม่กลับมางั้นหรือ?” ธัชธรรมถาม

อารียาส่ายหัว พวกของมังกรและหงส์ที่อยู่ข้างๆ ก็พูดอย่างสงสัยว่า “ไม่น่านะ ก็เห็นว่าเจ้าสำนักกลับมาพร้อมกับพวกเรานี่ ทำไมตอนนี้ยังไม่กลับออกมาอีกล่ะ?”

“หรือว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับรพีพงษ์?” อารียามองพวกธัชธรรม ในสายตาก็เต็มได้วยความกังวล

นั่นสิ ทุกคนกลับมากันหมดแล้ว แต่รพีพงษ์คนเดียวยังไม่กลับมา จะให้อารียาวางใจได้อย่างไรล่ะ?

“ไม่หรอก ฉันท์ชนกถูกกำจัดไปแล้ว ที่ทวีปโอชวินไม่มีใครลงมือกับรพีพงษ์แล้วล่ะ” ธัชธรรมพูดอย่างมั่นใจ ธีรพัฒน์ได้ตายไปแล้ว รพีพงษ์ก็กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่ในโลกนี้

“งั้นทำไมเขา……..” อารียาพูดเสียงสั่น

“รออีกหน่อยแล้วกัน”

ธัชธรรมพูดไป จากนั้นก็หันไปมองทุกคน “ทุกคน รอท่านเจ้าสำนักกลับมาก่อน！”

“รับทราบ！” ทุกคนตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน แล้วก็รอรพีพงษ์เป็นเพื่อนกับอารียา

แต่ที่ทวีปโอชวิน ก่อนหน้านี้ที่รพีพงษ์เตรียมจะกลับออกมายังทางเชื่อมนั้น ก็ได้เกิดเรื่องแปลกที่แม้แต่รพีพงษ์เองก็คิดไม่ถึง และเรื่องนั้น มันทำลายความรู้ความเข้าใจของรพีพงษ์และคนทวีปการฝึกตนทั้งหมด……..