พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1505 คนที่สร้างตรา

รพีพงษ์รับรู้ถึงการสั่นของหญิงสาวในอ้อมแขน ทำให้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่กอดเธอไว้แน่น และค่อย ๆ ทำให้หัวใจของเธอสงบลง

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดอารียาก็สงบลง แล้วเธอก็เช็ดน้ำตา และยังคงพิงอยู่ในอ้อมแขนของรพีพงษ์ และกล่าวว่า “ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?”

รพีพงษ์ยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า “ประมาณสองวัน ผมจะให้คนนำโจ๊กสมุนไพรเข้ามา คุณนอนพักก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ อารียาก็กอดรพีพงษ์ไว้แน่น ส่ายศีรษะเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

รพีพงษ์ยิ้มอย่างจำใจ และนั่งเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ปล่อยให้อารียากอดตามใจชอบ

ในอ้อมแขนของรพีพงษ์ ในที่สุดบนหน้าของอารียาก็มีรอยยิ้มที่หายไปนาน เธอรู้สึกสบายใจก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้รพีพงษ์

ในช่วงเวลานี้อารียาคิดมาก ถ้ารพีพงษ์ไม่สามารถกลับมาได้จริง ๆ เธอควรจะทำอย่างไรดี?

เมื่อคิดถึงตอนสุดท้าย อารียามีความคิดที่น่ากลัวอยู่ในใจ แต่โชคดีที่รพีพงษ์กลับมา และกลับมาอยู่ข้างเธอ

“เกิดอะไรขึ้นกับหนูลิน ดูเหมือนเธอจะหลับไม่ตื่น เจ้าจิรภัทรบอกว่าไม่รู้จะทำอย่างไรดี”

รพีพงษ์ส่ายศีรษะ เงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “หนูลินไม่มีอะไรแล้ว มีคนคนทิ้งบางอย่างไว้บนร่างกายของหนูลิน หลังจากที่ผมแก้ปัญหาทั้งหมดแล้ว หนูลินจะฟื้นขึ้นมาเอง เชื่อใจผมน่ะ ทั้งหมดนี้มันจะไม่นาน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อารียามีการคาดเดามากมายในใจ แต่เธอก็ยังเลือกที่จะเชื่อในตัวรพีพงษ์ จึงพยักหน้า และผละออกมาจากอ้อมแขนของรพีพงษ์ สะอื้นเล็กน้อย เมื่อมองใบหน้าของรพีพงษ์ เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

“รพีพงษ์ ฉันเชื่อคุณ ชีวิตลูกสาวของพวกเราจะขอมอบให้คุณ ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณวางใจเถอะ”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ รพีพงษ์ยิ้มและพยักหน้า แล้วเอาหน้าผากของตนเองไปพิงหน้าผากของอารียา

“ผมได้ยินจิรภัทรและคนอื่น ๆ บอกว่า ช่วงนี้คุณฝืนตนเองมากเกินไป ดังนั้นตอนนี้ขอสั่งให้คุณนอนลงทันที ผมจะไปเอาโจ๊กสมุนไพร แล้วคุณต้องทานให้หมด แล้วพักฟื้นอีกหนึ่งวัน ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก”

อารียาแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น รพีพงษ์มองอย่างจำใจ และผลักประตูออกไป ชนเข้ากับจิรภัทรที่มาพร้อมกับโจ๊กสมุนไพรที่นอกประตูพอดี

จิรภัทรกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อสักครู่ตอนที่เดินผ่านมาผมได้ยินเสียงของคุณอารียา คิดว่าคุณอารียาน่าจะตื่นแล้ว ผมจึงนำโจ๊กสมุนไพรมาให้”

หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม รับโจ๊กสมุนไพรและกล่าวว่า “เอาล่ะ ผมรู้ว่าในช่วงหลายวันมานี้คุณใส่ใจกับความปลอดภัยของภรรยาและลูกของผม คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ อย่าทำให้ตนเองเหนื่อยเกินไป ผมจะนำโจ๊กสมุนไพรเข้าไปเอง”

จิรภัทรพยักหน้า เขาไม่อยากรบกวนรพีพงษ์และอารียา จึงออกไปทันทีหลังจากส่งโจ๊กสมุนไพรแล้ว

รพีพงษ์หันหลังแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง วางโจ๊กสมุนไพรลงบนโต๊ะข้างเตียง

ขณะนี้อารียาไม่ได้สังเกตเห็นว่ารพีพงษ์จะกลับมาเร็วขนาดนี้ ความสนใจของเธออยู่ที่หนูลินซึ่งหมดสติอยู่ข้าง ๆ คิ้วของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

เมื่อเห็นภาพนี้ รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แต่ในไม่ช้าใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้ม นั่งข้างอารียาและกล่าวว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ เมื่อสักครู่ให้คุณพักผ่อนไม่ใช่หรือ ทานโจ๊กสมุนไพรนี้ให้หมด แล้วผมจะพาคุณออกไปอาบแดด จะช่วยให้คุณหายเร็วขึ้น”

อารียาหยุดชั่วขณะ หันไปมองรพีพงษ์แล้วพยักหน้า และในไม่ช้าก็ทานโจ๊กสมุนไพรชามใหญ่จนหมด หลังจากที่รพีพงษ์กลับมา ทำให้อารียามีความอยากอาหารขึ้นมาก

ในสำนักเทพยาเซียน บนทุ่งหญ้า รพีพงษ์พยุงอารียาเดินบนพื้นหญ้า แสงแดดอันอบอุ่นส่องมาที่อารียาและรพีพงษ์ ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก

เมื่อมองดูใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ รพีพงษ์ก็รู้สึกอบอุ่น ตอนนี้หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหนูลิน นี่จะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดสำหรับครอบครัวของพวกเขา “อารียา ผมอาจจะ……ไปจากที่นี่สักพัก”

เมื่อเผชิญกับประโยคที่ฉับพลันของรพีพงษ์ รอยยิ้มของอารียาก็หยุดชะงักทันที เธอเข้าใจเสมอว่ารพีพงษ์ไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้ตลอดเวลา แต่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เป็นเวลาที่เธอต้องการรพีพงษ์มากที่สุด

หลังจากเงียบไปนาน อารียาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความคิดมากมายที่อยู่ในใจของเธอ มองไปที่รพีพงษ์ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร รพีพงษ์ ฉันรู้ว่าคุณยังมีอะไรอีกมากที่ต้องทำ คุณไปเถอะไม่ต้องห่วงหนูลิน ฉันกับหนูลินจะรอคุณกลับมา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็ดึงอารียาเข้ามาในอ้อมแขน รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ถ้าเป็นไปได้ ทำไมเขาถึงไม่อยากอยู่กับภรรยาและลูกสาวของตนเอง และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขท่ามกลางแสงแดดเช่นนี้

“อารียา ช่วงนี้คุณอยู่ในสำนักเทพยาเซียนก่อน เจ้าจิรภัทรจะดูแลคุณและหนูลินเป็นอย่างดี ผมจะพยายามกลับมาให้เร็วที่สุด”

อารียารับปาก และดื่มด่ำกับเวลาที่พิงแขนของรพีพงษ์

“คุณจะไปเมื่อไหร่”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ รพีพงษ์ก็ถอนหายใจอย่างจำใจ และกล่าวว่า “รอผมส่งคุณกลับไปแล้วผมก็จะไปเลย ส่วนธัชธรรมและคนอื่น ๆ ผมจะไม่บอกลาพวกเขา เมื่อผมกลับมา ผมจะดื่มกับพวกเขาให้หนำใจ”

หลังจากได้ยิน อารียาก็พยักหน้า และดื่มด่ำเวลาสุดท้ายที่อยู่กับรพีพงษ์

ตอนกลางคืน

นอกสำนักเทพยาเซียน

รพีพงษ์ยืนอยู่ที่ทางเข้าป่าหมอก ตอนนี้ปัณฑานั่งพักผ่อนอยู่บนไหล่ของรพีพงษ์ เพราะเธอใช้พลังชีวิตเพื่อระงับตราชิงวิญญาณไปมาก

และช่วงเวลาที่รพีพงษ์ก้าวเท้าเข้าไปในป่าหมอก ป่าหมอกทั้งหมดก็สั่นสะเทือน และสัตว์เซียนจำนวนนับมากมายก็มาจากทุกทิศทาง และล้อมรอบรพีพงษ์ไว้

แรดโบราณเดินออกจากกลุ่มสัตว์เซียน เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ปลอดภัย เขาก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“นายท่าน คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็รู้สึกวางใจ”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ รพีพงษ์เหลือบมองสัตว์เซียนนับร้อยตัวที่อยู่รอบตัว และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

คิดว่าช่วงหลายวันมานี้ เพื่อที่จะค้นหาตนเอง แรดโบราณและสัตว์เซียนเหล่านี้ต้องลำบากไม่น้อย

รพีพงษ์หยิบยาอสูรเทพออกมาหลายขวดแล้วกล่าวว่า “พวกคุณลำบากมาหลายวันแล้ว ยาอสูรเทพเหล่านี้มีประโยชน์สำหรับการฝึกของพวกคุณ”

หลังจากนั้น รพีพงษ์ก็เปิดขวด และใช้พลังเทพห่อหุ้มยาอสูรเทพไว้ แล้วมอบไปยังสัตว์เซียนแต่ละตัว

สัตว์เซียนก็ไม่รู้สึกเกรงใจแต่อย่างไร พวกเขากลืนยาเข้าไป ด้วยการปะทุของฤทธิ์ยา สัตว์เซียนบางตัวทะลวงไประดับแดนเทพ แล้วสัตว์เซียนเหล่าก็ถือโอกาสขณะที่ฤทธิ์ยายังอยู่ รีบกลับไปฝึกในป่าหมอกทันที

แรดโบราณอยู่ในระดับแดนเทพนานแล้ว ทำให้ยานี้ไม่ได้มีผลอะไรมาก สิ่งที่รพีพงษ์เผชิญก่อนหน้านั้นกลับทำให้แรดโบราณเป็นกังวลมากขึ้น

“นายท่าน หลายวันที่ผ่านมาคุณไปอยู่ที่ไหน?”

รพีพงษ์ยิ้มอย่างขมขื่น และเล่าเรื่องทั้งหมดประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ จากนั้นก็กล่าวว่า “เรื่องราวก็ประมาณนี้ จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้คือ หาว่าใครกำลังพยายามทำร้ายลูกสาวของผม ผมจะพาคุณไปยังสถานที่หนึ่ง สภาพแวดล้อมการฝึกที่นั่นดีกว่าที่อื่นมาก บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์กับคุณ”

สถานที่อยู่ของตวัส มีพลังชีวิตที่อุดมสมบูรณ์มาก ตอนนี้ผลของการฝึกตนของแรดโบราณอยู่ในระดับแดนเทพ สภาพแวดล้อมการฝึกตนทั่วไปไม่มีประโยชน์ต่อเขา แต่ถ้าตวัสอนุญาตให้แรดโบราณฝึกอยู่รอบ ๆ ต้นไม้ตายหมื่นปี บางทีแรดโบราณอาจสามารถทะลวงได้อย่างรวดเร็ว!