พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1540 ความริษยาของบวรวิทย์

“ฮ่า ๆ ๆ คุณชาย ไม่คิดว่า แม้แต่ที่พักอาศัยก็ต้องใช้เวทมนตร์ ดูเหมือนว่าพวกเราจะประเมินเขาสูงเกินไปจริง ๆ”

ถึงตอนนี้พ่อบ้านเตชิตก็ยังไม่พอใจและยังไม่ยอมยุติ เขาและบวรวิทย์ไปที่บ้านของผลิน แต่ก็ไม่สามารถทนฆ่าคนสวยอย่างผลินได้

ดังนั้น เขาจึงยุยงให้บวรวิทย์ไปตามหารพีพงษ์ รพีพงษ์ยักไหล่เมื่อเห็นบวรวิทย์และถามว่า “ทำไม ไม่พอใจหรือ?”

“ไอ้เด็กเปรต คุณรีบบอกผมมาว่าอาจารย์ของผมพูดอะไรกับคุณ?”

“ไม่มีอะไร? แค่อาจารย์คุณต้องการคบหาผมเป็นสหาย ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วก็รีบกลับไป แต่ถ้าคุณรู้สึกไม่พอใจและรู้สึกว่าคนของคุณถูกทำร้าย อยากมาทวงความยุติธรรม งั้นพวกเราก็มาสู้กันสักตั้ง”

ปัณฑาหัวเราะเบา ๆ บวรวิทย์นั้นรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก และถามปัณฑาว่า “คุณหัวเราะทำไม?”

“ถ้ารพีพงษ์เป็นเพื่อนกับอาจารย์ของคุณจริง ต่อไปถ้าคุณเห็นรพีพงษ์คุณจะต้องเรียกรพีพงษ์ว่าอย่างสุภาพว่าอาจารย์อา?” การพูดเช่นนี้ เป็นการลำดับอาวุโส

รพีพงษ์เหลือบมองปัณฑาอย่างจำใจ ผู้ชายคนนี้ยังวุ่นวายไม่พออีกหรือ?

ถ้าทำให้บวรวิทย์โกรธ ก็จะต้องต่อสู้อย่างดุเดือด

ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่านรเทพอยู่ที่ไหน จุดประสงค์ของนรเทพคืออะไร ถ้ามีความเคียดแค้นอะไร ก็ให้มาลงที่ตนเอง แต่ทำไมต้องไปลงที่หนูลินด้วย

เธอยังเด็ก ไม่ควรแบกรับอะไรมากมายเช่นนี้

“อีเด็กเปรต ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม”

บวรวิทย์กัดฟัน โกรธจนดวงตาแดงก่ำ เขายกมือขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็มีหมอกล้อมอยู่รอบ ๆ มือ แล้วรวบรวมกำลังโจมตีไปที่ปัณฑาทันที

ปัณฑารีบหลบไปอยู่ข้างหลังรพีพงษ์ และกล่าวว่า “รพีพงษ์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่พูดจาทำให้ไอ้หมอนั้นอับอาย แต่เขาก็ยังคงมาหาเรื่องพวกเราแน่นอน พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว คุณไม่ช่วยฉันไม่ได้น่ะ”

รพีพงษ์รวบรวมกำลังสกัดกั้นการโจมตี และกล่าวสีหน้านิ่งสงบว่า “คุณชายตระกูลภูสรีดาวเริ่มถือสาเด็กแล้วหรือ? ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป เกรงว่ามันจะทำลายชื่อเสียงของคุณ”

“คุณคิดว่าผมมาตามหาอีเด็กเปรตนี้หรือ? รพีพงษ์ ถ้าคุณฉลาด คุณมาจากที่ไหนก็กลับไปที่นั่นซะ ถ้าอยู่ในเมืองแฟรี่ ผมกล้ารับประกันว่า คุณจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน”

การปรากฏตัวของรพีพงษ์ สร้างแรงกดดันให้บวรวิทย์เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะทัศนคติของนราธิปที่มีต่อรพีพงษ์ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นอาจารย์ตนเอง แต่กลับไม่ยืนอยู่ข้างตนเอง แล้วจะทำให้ตนเองนิ่งเฉยได้อย่างไร?

ความริษยาแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย จะไม่มีวันยอมให้มีคนอื่นที่มีพรสวรรค์เหนือกว่าตนเองเด็ดขาด ตนเองนั้นถึงจะเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่น่าภาคภูมิใจ

อิทธิพลของตระกูลภูสรีดาวในเมืองแฟรี่นั้นอยู่เหนือจินตนาการของรพีพงษ์ บวรวิทย์กล่าวจบ เสียงฝีเท้าของคนมากมายก็ดังขึ้น

รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ที่แท้บวรวิทย์วางแผนไว้ก่อนแล้ว?

ปัณฑาพูดถูก บวรวิทย์ไม่เคยยอมยุติง่าย ๆ และการที่ตนเองไปที่ภูเขาสองกระบี่นั้น มันเป็นการกระตุ้นให้บวรวิทย์เกิดที่ไอสังหารที่รุนแรง

ขณะนี้ กลุ่มคนก็ได้ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของบวรวิทย์ และเรียกอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “คุณชาย”

พวกเขายืนอย่างเป็นระเบียบ ส่วนบวรวิทย์เอามือกอดอกราวกับเป็นผู้ชนะ ใช้สายตาที่ดูถูกมองรพีพงษ์ และกล่าว “ถ้าคุณทำลายผลการฝึกตนของตนเองตอนนี้ แล้วไสหัวออกไปจากเทวโลก ผมก็จะไว้ชีวิตคุณ ถ้าคุณมองข้ามความหวังดีของคนอื่น คุณก็จะไม่สามารถอยู่เห็นดวงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ได้”

รพีพงษ์ชำเลืองมองพวกเขา รวมบวรวิทย์และพ่อบ้านเตชิตแล้ว ฝ่ายตรงข้ามมีคนทั้งหมดยี่สิบสองคน เขาสามารถรู้สึกได้ว่าผลการฝึกตนของคนพวกนี้อยู่ในระดับแดนดั่งเทพชั้นยอด ถ้าพวกเขาเข้ามาพร้อมกัน มันจะทำให้ตนเองกดดันเป็นอย่างมาก

ถ้าบวรวิทย์ไม่ลงมือเอง ตนเองนั้นสามารถจัดการคนยี่สิบคนนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่ตนเองและบวรวิทย์ทำได้เพียงเสมอกันเท่านั้น

ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ถ้าไม่สู้แล้วจะรู้ได้อย่างไร?

รพีพงษ์ยิ้มเยาะเย้ย “ในเมื่อคุณชายพาคนมาแล้ว จะมัวพูดไร้สาระอยู่ทำไม ลงมือโดยตรงไม่ดีกว่าหรือ?”

บวรวิทย์โบกมือ พวกนักสู้ที่อยู่ข้างหลังก็บุกขึ้นมา ตอนนี้แรงกดที่มองไม่เห็นดูเหมือนจะกดทับร่างกายของรพีพงษ์ ปัณฑาที่อยู่ด้านข้างก็เข้าไปร่วมต่อสู้กับคนพวกนั้น และกล่าวว่า “พวกเราจะแพ้ไม่ได้ รพีพงษ์ คิดถึงลูกสาวและภรรยาของคุณไว้”

เดิมรพีพงษ์ไม่มีความมั่นใจมากนัก แต่เมื่อเขาได้ยินคำว่าลูกสาวและภรรยา ดวงตาของเขาก็ดุดัน

ไม่มีใครสามารถขวางไม่ให้เขาช่วยชีวิตลูกสาวได้ ไม่ว่าจะเป็นนรเทพ หรือว่าจะเป็นบวรวิทย์ ขอแค่ปณิธานยังอยู่ เรื่องทุกอย่างก็สามารถพลิกได้

เขาถือกระบี่สยบเซียนไว้แน่นอย่างสง่า และคนเหล่านั้นก็ค่อย ๆ ตายไปทีละคนจนเหลือสี่คน ตอนนี้รพีพงษ์ต่อสู้จนไม่สามารถควบคุมตนเองได้แล้ว

ญาณิดาเคยกล่าวว่าผู้คนในเทวโลกล้วนมีชีวิตเป็นอมตะ นั่นก็หมายความว่าพวกเขาจะต้องเป็นคนที่มีผลการฝึกตนที่แข็งแกร่ง ไม่ใช่พวกกระจอกอย่างเช่นนี้คนพวกนี้แน่นอน

บวรวิทย์เห็นว่าลูกน้องของตนเองไม่กล้าบุกไปข้างหน้า ทำให้เขาโกรธจนหน้าเขียว “บุก พวกคุณจะยืนเซ่ออยู่ทำไม?”

ตัวบวรวิทย์เองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาชนะรพีพงษ์ได้ ก่อนหน้านั้นตนเองก็ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับรพีพงษ์ ไม่คิดว่าคนพวกนี้ที่ตนเองเลือกมา ไม่เพียงแต่ไม่ทำสามารถทำให้รพีพงษ์สูญเสียกำลังใจได้ แต่กลับถูกรพีพงษ์ฆ่าตายอย่างง่ายดาย?

สายตาของเขาจ้องกระบี่ที่อยู่ในมือของรพีพงษ์ มีคำว่ากระบี่สยบเซียนสลักอยู่บนด้าม เขาเคยได้ยินนราธิปพูดถึงพลังของกระบี่เล่มนี้

เป็นหนึ่งในอาวุธศักดิ์สิทธิ์โบราณ ที่รพีพงษ์สามารถชนะการต่อสู้มามากมาย คิดว่าคงเป็นเพราะกระบี่เล่มนั้น ถ้าตนเองได้ครอบครองกระบี่เล่มนี้ ตนเองก็จะสามารถเอาชนะศัตรูเป็นร้อยได้เช่นกัน?

รพีพงษ์มองคนขี้ขลาดพวกนี้ แล้วหัวเราะเยาะว่า “ไม่คิดว่า ลูกน้องแต่ละคนของคุณชายบวรวิทย์จะไร้ประโยชน์เช่นนี้ ผมยังไม่ทันได้ใช้ท่าไม้ตายก็ตายก่อนแล้ว ดูเหมือนว่าจะต้องสู้กับคุณชายบวรวิทย์ถึงจะสะใจ”

จุดสนใจของบวรวิทย์เปลี่ยนไป และกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “ความสามารถของคุณ มาจากกระบี่ที่อยู่ในมือของคุณ ถ้าคุณเก็บกระบี่ ผมไม่เชื่อว่าคุณยังเป็นคู่ต่อสู้ของผมอีก”

รพีพงษ์มองกระบี่สยบเซียน และยิ้มอย่างไม่ยี่หระ “คุณชายบวรวิทย์ไม่รู้หรือว่า ของที่มันจิตวิญญาณเช่นนี้มันรู้จักเจ้านาย ถึงผมจะมอบให้คุณ แต่คุณก็ไม่สามารถควบคุมมันได้”

รพีพงษ์รู้สึกว่า จะต้องทำให้ผู้ชายคนนี้ยอมรับความแพ้ทั้งกายทั้งใจ เขาถึงจะไม่มาหาเรื่องอีก

เขาไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าบวรวิทย์ เหตุผลประการแรกคือสถานะของตระกูลภูสรีดาว และประการที่สองคือเขาเป็นศิษย์ของนราธิป เขาไม่อยากล่วงเกินทั้งสองคนตั้งแต่เพิ่งมาถึงเทวโลก เพราะการสร้างศัตรูแค้นมรณะมันไม่คุ้มค่า

บวรวิทย์ไม่เชื่อว่ากระบี่จะมีจิตวิญญาณรู้จักเจ้านาย ถ้ารพีพงษ์มอบกระบี่เล่มนี้ให้ตนเอง ตนเองนั้นควบคุมมันไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไปแย่งกระบี่ของรพีพงษ์ขณะที่กำลังพูดโดยไม่ลังเลใด ๆ

เขามีทุกอย่าง แต่ขาดอาวุธที่ดี ถ้าหากมีอาวุธดีมันสามารถช่วยให้ผลการฝึกตนและการต่อสู้ของตนเองดีขึ้นเป็นอย่างมากแน่นอน

การจู่โจมอย่างกะทันหัน ทำให้รพีพงษ์ถอยหลังไปสองก้าว ส่วนปัณฑาหลบอยู่ด้านข้าง เธอไม่อยากสร้างปัญหาให้รพีพงษ์

พ่อบ้านเตชิตที่อยู่ในระดับแดนดั่งเทพชั้นยอดมองอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนเองต่อสู้กับรพีพงษ์ เขาก็เข้ามาร่วมต่อสู้ด้วย

รพีพงษ์รู้สึกหนักเอาการ แล้วกล่าวว่า “เพื่อคนรับใช้คนเดียว คุณชายบวรวิทย์ทำให้ผมลำบากใจ คุณไม่รู้สึกว่ามันไม่คุ้มหรอกหรือ? ”

รพีพงษ์กล่าวขณะที่กำลังต่อสู้ ที่ตนเองมีทุกอย่างในวันนี้ ไม่ได้อาศัยกำลังในการแก้ปัญหาเพียงอย่างเดียว แต่เขามีสติปัญญาที่ไม่ธรรมดา