พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1555 กลับมาโดยไม่มีผลใดๆ

รพีพงษ์วาร์บหลบ เขาเจอสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้มานับไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้รู้สึกว่าไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้สึกแปลกๆ

เมื่อครู่ยังพบว่าภายในร่างกายของตัวเองถูกฆ่าด้วยกระบี่แล้ว ตอนนี้กลับว่าไม่พบบาดแผลใดๆเลย

อีกอย่างเวลาเคลื่อนไหวตัวก็เบาหวิว ปลาฉลามทองนี้ตัวใหญ่มาก เคลื่อนไหวขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าไม่คล่องแคล่วเท่ารพีพงษ์

แต่รพีพงษ์ก็ไม่ได้ประมาทเลินเล่อ ปลาฉลองทองตัวนี้ราวกับว่ารู้ข้อบกพร่องของตัวเองยังไงอย่างนั้น แปลงร่างกลายเป็นคน พูดกล่าว : “ทางที่ดีแกเชื่อฟังฉันดีกว่านะ ฉันก็ยังหลงเหลือวิญญาณให้แกได้ เป็นเช่นนี้แกก็สามารถฝึกฝนจิตวิญญาณเทพขึ้นมาใหม่อีกครั้ง”

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้เจอเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าฉันยอมแพ้ งั้นความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ของฉันก็ไม่เท่ากับสูญเปล่าเหรอ？”

ปลาฉลามทองใช้แรง รู้สึกว่าพละกำลังของตัวเองไม่ได้ถูกระงับ ตบเข้าไปยังรพีพงษ์ฉาดหนึ่ง

จากนั้นก็ก้มลงมองไปยังสองมือของตัวเอง หัวเราะฮ่าๆเสียงดัง : “ฉันคิดไม่ถึงว่า ในเมื่อเด็กอย่างแกทำลายผนึกนี้แล้ว คาดว่านราธิปไอ้หมอนั่น ยังไงก็คงคิดไม่ถึงว่าคนของเขาจะเข้าใจเรื่องผนึกนี้”

ผนึก？

รพีพงษ์สับสน ปลาฉลามทองนั่นในเวลานี้ยอมแพ้รพีพงษ์ที่กำลังต่อสู้ในตอนนี้ พละกำลังของรพีพงษ์ไม่เลวเลยจริงๆ แต่สำหรับเขาแล้ว ยังอ่อนแอกว่าหน่อย

เขาไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้ พุ่งเข้าไปเลย ตอนที่เขาคิดว่าตัวเองสามารถออกไปได้ ก็ถูกตาข่ายกั้นอาคมเด้งกลับมาแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงยังไม่สามารถออกไปได้อีก？”

เขามองไปยังรพีพงษ์อย่างหวาดกลัว พูดถาม : “แกวางกลอุบายอะไรหรือเปล่า แกเข้ามาได้ยังไง？”

รพีพง์มองไปยังไอ้หมอนี่ที่อยู่ข้างหน้าอย่างไม่เข้าใจ เขาพูดอะไร รพีพงษ์ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

โกรธจริงๆ รพีพงษ์พูดกล่าว ： “ตอนนี้ฉันก็ออกไปไม่ได้เหมือนกันแกก็ถูกขังไว้เหมือนกันเหรอ？”

“น่ารังเกียจ น่ารังเกียจจริงๆ”

ในเวลานี้โซ่เหล็กที่ซ่อนไว้ตรงเอวก็โผล่ออกมาแวบๆ เขามองไปยังรพีพงษ์อย่างเอาใจ พูดกล่าว : “เด็กน้อย แม้ว่าฉันจะออกไปไม่ได้ แต่แกออกไปได้นะ อย่างนี้นะ เรามาทำข้อตกลงกัน แกพาฉันออกไป ฉันจะเว้นชีวิตแก”

รพีพงษ์ไม่กล้าที่จะเชื่อ ไอ้หมอนี่ที่เมื่อกี้คิดอยากจะฆ่าเขา ตอนนี้จะใจดีเช่นนี้ พูดกระซิบกระซาบกับตัวเอง

เขาต้องมีแผนร้ายอะไรแน่ รพีพงษ์มองไปยังโซ่เหล็กที่โผล่ออกมาตรงเอวของเขา ปลาฉลามทองต้องการปิดบังไว้

ในเวลานี้รพีพงษ์ก็วางใจแล้ว นั่งลงอีกฝั่งหนึ่ง พูดกล่าว : “อาจารย์ธิปเป็นคนล็อกแกไว้ แกออกไปไม่ได้”

“ไอ้สารเลว แกอย่าบีบมาบีบบังคับให้ต้องใช้กำลังนะ แกคิดว่าฉันออกไปไม่ได้ แล้วแกจะออกไปได้งั้นเหรอ แม้ว่าฉันจะออกไปไม่ได้ ฉันก็จะฆ่าแก รอฉันถึงระดับที่แข็งแกร่งแล้ว ฉันก็จะสามารถพุ่งทำลายผนึกกั้นได้ ถึงตอนนั้นก็จะฆ่านราธิปนั่น”

ระหว่างที่เขาพูดคำนี้ สายตาจ้องมองไปยังรพีพงษ์ โจมตีอีกครั้ง

รพีพงษ์ต้องยอมรับเลยว่า พละกำลังของปลาฉลามทองตอนนี้แข็งแกร่งอย่างมาก ตอนนี้แปลงร่างเป็นคนแล้ว ความเร็วเร็วกว่าเมื่อก่อนมาก

ปลาฉลามทองร่ายมนตร์คาถา สาหร่ายที่อยู่ใต้บ่อน้ำทั้งหมดไปยังข้างกายของรพีพงษ์แล้ว พันที่ตัวของรพีพงษ์เลย

รพีพงษ์ใช้มรกดที่ได้รับการทอดถ่ายการสร้างโลก อยากที่จะสร้างโลกอีกใบ แต่กลับว่าไม่มีประโยชน์

สถานที่แห่งนี้อยู่ในการจัดการของผู้อื่นเท่านั้น ถึงอย่างไรก็มีผนึกอยู่ เขาจะยอมแพ้ความคิดในใจ ปลาฉลองทองตัวนี้ไม่ได้รับการช่วยเหลือ ค่อยๆพุ่งเข้าโจมตีรพีพงษ์เรื่อยๆ

และปัณฑาที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งก็เจอที่อยู่ของพ่อบ้านเตชิตแล้ว ก็ยังคงอยู่ในโรงเตี๊ยมนั่น

ภายในห้องเล็กๆ พ่อบ้านเตชิตจับผลินมัดไว้ในนั้น มองไปยังผลินอย่างลามก พูดกล่าว : “แกไม่ต้องดื้อรั้นแล้ว ผู้ชายคนที่แกคิดถึงอยู่ในใจตลอดเวลา เพียงแค่กลัวว่าถึงตอนนั้นจะเป็นศพแล้ว แกแต่งงานกับฉัน ตอนที่ฉันเป็นพ่อบ้านตระกูลภูสรีดาวสามารถให้ชื่อเสียงเกียรติยศกับแกได้ วันนี้ฉันเป็นคนของนายท่าน มีชีวิตความเป็นอยู่ดีกว่าเมื่อก่อนไม่ใช่แค่ดีกว่าเท่าสองเท่าตัวนะ”

ผลินมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น พูดกล่าว : “ถุ้ย ต่อให้แกจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีทางอยู่กับแก คนอย่างแก อายุไม่สำคัญ แม้ว่าอายุแค่ยี่สิบปี แม้แต่หิ้วรองเท้าให้รพีพงษ์ยังไม่คู่ควรเลย รพีพงษ์เป็นคนเก่งมาก แกบอกว่าสามารถฆ่าเขาได้มามากกว่าหลายครั้งแล้ว ฉันก็อยากจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่แกจะฆ่าเขาได้ ”

รอบข้างของพ่อบ้านเตชิตมีคนยืนอยู่มากมาย ปัณฑาสูดลมหายใจเข้าลึก รู้ว่าตอนนี้จะทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

ผลินยังอยู่ในกำมือของเขา ถ้าหากเขาลงไม้ลงมือกับผลินอย่างบ้าคลั่ง งั้นที่ตัวเองมาในครั้งนี้ก็ไม่มีความหมายแล้ว

โทนเสียงของผลิน ทำให้พ่อบ้านเตชิตรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เขาเดินเข้าใกล้ผลินไปทีละก้าวๆ บีบที่คางของผลินอย่างแน่นๆ : “ตอนนี้ฉันจะยังไม่ทำอะไรแก ฉันอยากให้แกเห็นศีรษะของรพีพงษ์ ฉันจะทำให้แกได้เห็นผู้ชายที่แกรักตายอยู่ตรงหน้าของแก ฉันก็อยากรู้ถึงตอนนั้นก็ยังจะปากแข็งอยู่ไหม”

ผลินเคยเห็นความสามารถของรพีพงษ์มาแล้ว ในใจของเธอมีความหวัง รพีพงษ์ไม่มีทางตายแน่

ในเวลานี้ชายชุดดำอีกคนก็เดินเข้ามาแล้ว พ่อบ้านเตชิตเห็นชายชุดดำนั้น ก้มหน้าลงพร้อมเอ่ยถามอย่างเคารพว่า : “ท่านหาตัวรพีพงษ์เจอแล้วเหรอครับ？”

ชายชุดดำผู้นั้นตบเข้าไปที่หน้าของพ่อบ้านเตชิตฉาดหนึ่งทันทีเลย ตำหนิ : “แกเห็นพวกเราเป็นเด็กสามขวบเหรอ ที่นั่นไม่มีร่างเงาของรพีพงษ์เลยด้วยซ้ำ แกคิดว่า คนของพวกเราหลอกได้ง่ายมากใช่ไหม？”

ขณะที่เขาพูดก็หิ้วปกคอเสื้อของพ่อบ้านเตชิตขึ้นมา พ่อบ้านเตชิตตกใจจนพูดไม่ออกเลย

ปัณฑาที่อยู่อีกฝั่งเห็นแล้วก็อยากจะหัวเราะ ไม่ว่าบนตัวของพ่อบ้านเตชิตจะมีพลังร้ายหรือไม่ นิสัยใจคอของเขาก็ยังคงเป็นแบบนั้น

พ่อบ้านเตชิตเหมือนสุนัขที่ชอบประจบสอพลอ เข้าไปขอความเมตตาทันที : “ไม่หรอก รพีพงษ์ต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน เขาและบวรวิทย์ฆ่ามังกรดำ บวรวิทย์เป็นน้องชายของนราธิป นราธิปจะต้องคุ้มครองพวกเขาสองคนแน่นอน คุณจะต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่มีหลอกคุณแน่”

ชายชุดดำขมวดคิ้วแน่น นึกขึ้นได้ เมื่อกี้เพิ่งกลับมาจากภูเขาสองกระบี่ ถูกนราธิปถามสองสามคำถามอย่างไม่ทราบสาเหตุ บางทีสิ่งที่ไอ้หมอนี่พูดอาจจะเป็นความจริงก็ได้ พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนราธิป แต่ว่า ถ้าหากนราธิปซ่อนคนที่ฆ่ามังกรดำไว้จริงๆ พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปเดินส่ายไปมาที่ภูเขาสองกระบี่แล้ว ส่งข่าวให้นรเทพเลย

นรเทพอยากจะทำยังไง ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขามาก

เขามองไปยังพ่อบ้านเตชิตอย่างเยือกเย็น พูดตำหนิ : “ถ้าหากสิ่งที่แกพูดไม่เป็นความจริง ฉันจะฆ่าแกให้ตายแม้แต่กระดูกก็หาไม่เจอเลย ”

หลังจากที่พูดคำที่โหดเหี้ยมออกไป ชายชุดดำกำลังจะออกไป สายตามองไปยังผลินแล้ว พูดถามพ่อบ้านเตชิต : “ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับคนที่ฆ่ามังกรดำ”

“คือว่า คือว่า……”

“ผู้หญิงของเขา？”

“ผู้หญิงที่ชื่นชอบไอ้หมอนั่น แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ในกำมือของฉัน ถ้าคุณเก็บเธอไว้แล้วมีประโยชน์ล่ะก็ งั้นฉันก็จะมอบเธอให้คุณ”

ปัณฑามองไปยังชายชุดดำ โชคดีที่เมื่อกี้ตัวเองยังไม่ลงมือ ชายชุดดำคนนี้ไม่ใช่คนที่จะทำให้ขุนคืองกันได้ ผลินตกอยู่ในเงื้อมมือของชายชุดดำ ตัวเองต้องช่วยเหลือผลินออกมาให้ได้ แต่เกรงว่ามันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นนะสิ

“ในเมื่อเป็นคนที่เกี่ยวข้องด้วย แน่นอนว่าฉันต้องเก็บไว้ก่อน” ชายชุดดำคนนั้นเดินไปข้างๆผลิน ยิ้มอย่างพึงพอใจ “เด็กผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยไม่เลวเลย”