พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่542 ไล่ฉันออกไปด้วย

บทที่542 ไล่ฉันออกไปด้วย

มหาวิทยาลัยฟูตัน หน้าอาคารคณะประวัติศาสตร์

คนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่รอบๆประตู เบียดเสียด และถกเถียงกันอยู่เรื่อยๆ

ขนมปังยืนอยู่บนสแตนด์สูงของประตูตึก มองไปที่คนข้างล่างอย่างหยิ่งยโส ด้วยสายตาหยามเหยียด

แม้เธอจะเป็นคนใช้ของตระกูลพงศ์ธนธดาเท่านั้น แต่เธอมองว่า แม้ตัวเองจะเป็นคนใช้ไปตลอดชีวิต แต่ก็ดีกว่านักศึกษาเหล่านี้ พวกเขาส่วนใหญ่ ไม่มีทางมีทรัพย์สินอย่างที่คนรับใช้แบบเธอมีแน่นอนในชีวิตนี้

ในตระกูลพงศ์ธนธดา แม้จะเป็นคนรับใช้ แต่ก็มีเกียรติมากกว่านักศึกษาพวกนี้

ขณะนี้หลังขนมปังมีคนที่สวมชุดสูทสีดำอยู่ การ์ดของตระกูลพงศ์ธนธดาที่หน้าตาเคร่งขรึม เป็นเพราะมีการ์ดอยู่ด้วย เธอถึงได้ทำตัว

“รีบเรียกไอ้โรคจิตที่วันนั้นทำให้คุณหนูของฉันตกใจมาสิ วันนี้ฉันมาทำโทษมันแทนคุณนายใหญ่ ในเมื่อมันทำผิด งั้นก็อย่าคิดจะรอดไปได้!” ขนมปังตะโกน

ในขณะเดียวกันนี้เองเด็กหญิงคนนั้นก้าวเท้ามาข้างหน้า ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่ขนมปัง แล้วกล่าว “วันนั้นคุณรพีแค่ลืมตัวไปเท่านั้น พวกคุณไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องมันใหญ่ขนาดนี้ก็ได้หนิ?”

ขนมปังหันไปมองหญิงคนนั้น หัวเราะอย่างเหยียดหยาม แล้วกล่าว “ลืมตัว? ไอ้โรคจิตนั้นมันทำให้คุณหนูของฉันอับอายต่อหน้าคนอื่น ฉันไม่จัดคนไปฆ่ามัน ก็ถือว่าให้เกียรติมันขนาดไหนแล้ว ยั่วโมโหคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาของเรา แค่คำว่าลืมตัวสองคำนี้แล้วจะให้มันผ่านไปเนี่ยนะ?”

หญิงคนนั้นที่พูดกับขนมปังคือมโนชา วันนั้นเธอก็ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะพูดแบบนั้นกับคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาเช่นกัน แต่ในใจของเธอรพีพงษ์เป็นไอดอลพิเศษ แม้รพีพงษ์จะทำผิด ก็ไม่มีความผิด

ตอนนี้คนของตระกูลพงศ์ธนธดาหาเรื่องต่อหน้าคนหมู่มาก แน่นอนว่าทำให้เธอโมโหเป็นทำธรรมดา

แต่เรื่องนี้ตระกูลพงศ์ธนธดามีเหตุผล มโนชาไม่รู้ว่าจะโต้ตอบขนมปังอย่างไร ที่สำคัญที่สุดคือ อำนาจของตระกูลพงศ์ธนธดามาก เธอเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อต้านตระกูลพงศ์ธนธดาได้

ขนมปังเห็นมโนชาไม่ต่อร้องต่อเถียง ก็แสดงความสะใจออกมา เธอชอบความรู้สึกที่อยู่เหนือคนอื่นแบบนี้มาก

ในตระกูลพงศ์ธนธดา เธอเป็นแค่สาวใช้เท่านั้น และเห็นคนใหญ่คนโตออกคำสั่งจนเคยชิน คุมอำนาจต่างๆเอาไว้ เธอจึงเกิดความรู้สึกอยากมีอยากได้แบบนั้นบ้าง

คุณนายใหญ่หรือคนอื่นของตระกูลพงศ์ธนธดาให้เธอไปจัดการเรื่องข้างนอกให้ เธอมักจะให้ท่าทางออกคำสั่งแบบนั้น คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนทั่วไป ดังนั้นคำที่เธอพูด คนเหล่านี้ต้องฟัง

ขณะนี้นิษฐาและเยาวเรศทั้งสองก็ยืนอยู่ในฝูงชนนั้นด้วย หลังจากที่นิษฐาได้บินขนมปังพูดแล้วนั้น ก็ยิ้มดูแคลนออกมา แล้วพูดกับเยาวเรศที่อยู่ข้างๆว่า “สมน้ำหน้า ไอ้หลงตัวเองนั่นสุดท้ายก็ได้รับผลกรรมแล้ว เขาเป็นอาจารย์อคันตุกะแล้วไง เทียบกับตระกูลพงศ์ธนธดา เขาก็เป็นแค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น ดูต่อไปว่าจะเป็นไง”

เยาวเรศถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เพราะนิษฐามักจะพูดให้ร้ายรพีพงษ์อยู่เสมอ ทำจนตอนนี้เธอแทบจะไม่เหลือความรู้สึกดีๆต่อรพีพงษ์อีกแล้ว

ไม่นาน ในฝูงชนก็มีเสียงดังขึ้นมา ผู้คนเคลียร์ทางให้ ผู้บริหารคนหนึ่งของมหาวิทยาลัยฟูตันมาถึง หนึ่งในนั้นคือผดุงสิทธิ์ผู้อำนวยการคณะประวัติศาสตร์

คนที่เผชิญหน้ากับตระกูลพงศ์ธนธดา แม้จะเป็นผู้บริหารของมหาวิทยาลัยฟูตัน ก็ไม่กล้าเชื่องช้า

อธิการบดีมหาวิทยาลัยฟูตัน พรรธ์ยศเดินไปที่ขนมปังอย่างร้อนรน แล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น จึงต้องทำเรื่องให้มันใหญ่โตขนาดนี้? ถ้ามหาวิทยาลัยของเรามีข้อบกพร่อง ผมจะช่วยคุณแก้ไขปัญหาเอง”

ขนมปังชักตาใส่พรรธน์ยศ ใช้น้ำเสียงไม่พอใจพูดใส่ร้ายป้ายสีรพีพงษ์ จากนั้นก็ถามพรรธน์ยศว่า “คนของมหาลัยคุณ เป็นแบบนี้ พูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าคุณหนู วันนี้พวกคุณจะต้องหาทางออกให้ฉัน มิเช่นนั้นกองทุนการศึกษาที่ตระกูลพงศ์ธนธดาของเราให้มหาลัยไว้นั้น จะถูกยกเลิกทั้งหมด”

พรรธน์ยศได้ยินคำพูดของขนมปัง ก็สีหน้าถอดสี กองทุนการศึกษาที่ตระกูลพงศ์ธนธดาให้ไว้กับมหาวิทยาลัยฟูตัน กล่าวได้ว่าเป็นเงินมากที่สุดในกองทุนแล้ว ในทุกปีกองทุนนี้ของมหาวิทยาลัยฟูตัน คิดเป็นหนึ่งในสามของนักเรียนทั้งหมด

กองทุนนั้นเป็นกองทุนที่เป็นแรงขับดันให้นักศึกษาตั้งใจเรียนหนังสือ ถ้าตระกูลพงศ์ธนธดายกเลิกการให้เงินกองทุนนี้ จะกระทบอย่างมาก กับมหาวิทยาลัยฟูตัน

นักศึกษารอบๆเริ่มถกเถียงกันขึ้นมา ทุนการศึกษาที่ตระกูลพงศ์ธนธดามอบให้มหาลัยฟูตันถือว่าได้ง่ายที่สุด เพียงแค่พวกเขาตั้งใจเรียน ก็สามารถได้เงินจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว นักศึกษาจำนวนไม่น้อยต้องการเงินจำนวนนี้เพื่อไปท่องเที่ยว หากถูกยกเลิก พวกเขาจะต้องไม่พอใจอยู่บ้าง

พรรธน์ยศถาม “คุณผู้หญิง เรื่องนี้อาจจะเป็นอาจารย์คนนี้ทำไม่ถูกต้อง ไม่ทราบว่าคุณต้องการให้จัดการแบบไหน คุณลองพูดๆมาดู ผมจะจัดการให้ครับ”

ขนมปังมองไปรอบๆ แล้วกล่าว “เรียกไอ้โรคจิตนั่นมา ให้มันขอโทษคุณหนูของเราต่อหน้าผู้คนทั้งหมด แล้วให้มันยอมรับว่ามันคือไอ้โรคจิต แล้วตบหน้าตัวเอง แล้วก็ยกเลิกสถานะอาจารย์ของมันซะ ไล่ออกจากมหาวิทยาลัย แล้วเราตระกูลพงศ์ธนธดาจะไม่เอาเรื่องใดๆอีก”

หลังจากได้ยินคำพูดของขนมปัง สีหน้าพรรธน์ยศดูไม่ดี ถ้าแค่ให้รพีพงษ์ขอโทษ และยกเลิกสถานะอาจารย์ของรพีพงษ์ เขายังทำให้ได้ ให้รพีพงษ์ยอมรับว่าตัวเองเป็นไอ้โรคจิตต่อหน้าคนอื่น แล้วยังต้องตบหน้าตัวเองอีก นี่มันค่อนข้างเกินไป

ขนมปังเห็นพรรธน์ยศลังเล ก็บึนปากในทันใด แล้วกล่าว “ไง หรือคุณไม่ตกลง? งั้นทุนการศึกษาของตระกูลพงศ์ธนธดาของเรา ก็สามารถยกเลิกได้แล้ว และ มหาลัยของคุณจะอยู่ในแบล็กลิสต์ของตระกูลพงศ์ธนธดาของเรา คิดทบทวนดีๆ”

เมื่อพรรธน์ยศได้ยินคำพูดนี้ ก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที ถึงแม้ทุนการศึกษาจะสำคัญ แต่ก็ไม่จำเป็นขนาดนั้น แต่ถ้าขึ้นแบล็คลิสต์ของตระกูงพงศ์ธนธดา ถือเป็นเรื่องที่ร้ายแรงอย่างมากเรื่องหนึ่ง เขารับผลที่จะตามมาไม่ไหว

เมื่อลังเลอยู่สักพัก พรรธน์ยศกัดฟัน แล้วกล่าว “ได้ ผมสัญญา ผมจะดำเนินการอย่างเร็วที่สุด ให้คนนั้นขอโทษ”

ขนมปังเห็นพรรธน์ยศตกลง ก็สะใจอยู่สักพัก เธอชอบ ความรู้สึกที่ทำให้คนไม่สบายใจ

ในขณะที่ขนมปังทำตามเป้าหมาย และกำลังจะจากไปนั้น คนที่ยืนข้างๆผดุงวิทย์ด้วยสีหน้าบึ้งก็โผล่ขึ้นมา แล้วกล่าว “ผมไม่เห็นด้วยกับการลงโทษแบบนี้”

ทุกคนหันหน้าไปที่ผดุงสิทธิ์

ขนมปังมองไปที่ผดุงสิทธิ์ แล้วถามอย่างเยือกเย็นว่า “คุณเป็นใคร? อธิการบดีตกลงแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรปฏิเสธ?”

“ผมคือผู้อำนวยการคณะประวัติศาสตร์ ดร.รพีคือคนที่ผมเชิญมา เขาอาจจะทำผิดต่อคุณหนูของคุณ แต่ดร.รพีเป็นคนมีหน้ามีตาทางสังคม ข้อเรียกร้องของคุณเมื่อกี๊ทำให้คุณรพีพงษ์อับอาย ผมจะตกลงการลงโทษแบบนี้ได้อย่างไรกัน” ผดุงสิทธิ์พูดอย่างมีเหตุผล

พรรธน์ยศเห็นผดุงสิทธิ์คัดค้าน สีหน้าก็เริ่มเคร่งเครียด แล้วรีบกล่าว “ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ ขนาดนี้แล้ว คุณอย่าออกหน้าแทนคนนั้นเลย คุณไม่ได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี๊หรอ คุณพูดแทนเขา เปรียบเสมือนกำลังเป็นศัตรูกับผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์นะ”

นีกศึกษารอบๆก็ตกใจ ไม่คาดคิดว่าเวลาแบบนี้ผดุงสิทธิ์ยังออกหน้าแทนรพีพงษ์อีก นักศึกษาส่วนใหญ่ตรงนั้นไม่เคยเรียนกับรพีพงษ์ และไม่รู้ว่ารพีพงษ์เป็นใคร ล้วนฟังคำพูดจากขนมปังที่พูดเมื่อกี๊ทั้งนั้น เลยรู้สึกว่าการที่รพีพงษ์โดนลงโทษแบบนี้นั้น ก็สมควรแล้ว

ตอนนี้ผดุงสิทธิ์พูดแทนรพีพงษ์ พวกเขาต่างก็รู้สึกไม่เข้าใจโดยปริยาย

ดร.รพีหาเรื่องเอง ทำไมพวกเราต้องรับผิดชอบแทนเขาด้วย ควรจะทำตามที่เค้าบอก ให้เขาขอโทษต่อหน้าคนอื่น”

“ชั่งหน้าโมโหจริงๆ ทำไมผู้อำนวยการคณะประวัติศาสตร์ต้องพูดแทนไอ้โรคจิตด้วย แล้วยังทำผิดต่อตระกูลพงศ์ธนธดาอีก บ้าจริงๆ”

“โถ่โถ่โถ่ ดร.รพีคนนี้ชั่งมีเกียรติเสียจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนรับหน้าแทนเขา ถ้าครั้งนี้ตระกูลพงศ์ธนธดายกเลิกเงินทุนการศึกษาจริงๆล่ะก็เกรงว่ามหาลัยของเราจะต้องไปยืนประท้วงที่ประตูบ้านของเขาแน่ๆ”

……

ที่คนเหล่านี้โมโห ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะเรื่องเงินกองทุน

ผดุงสิทธิ์กล่าว “ตระกูลพงศ์ธนธดาแล้วไง เป็นตระกูลพงศ์ธนธดาแล้วสามารถที่จะดูถูกเขาได้ตามสบายงั้นหรอ ข้อเรียกร้องที่คุณขอมาในวันนี้ ผมไม่มีทางตกลง ถ้าท่านอธิการบดีทำตามเธอล่ะก็ งั่นก็ไล่ผมผู้อำนวยการคณะประวัติศาสตร์ออกไปด้วยแล้วกัน!”