พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่730 ปัญหานี้จัดการได้ง่ายมาก

บทที่730 ปัญหานี้จัดการได้ง่ายมาก

ในห้องรับแขก โศศุจและชาลิสาทั้งสองคนจ้องมองรพีพงษ์เป็นเวลาสักพัก ถึงจะยอมรับความจริงที่ว่ารพีพงษ์ได้ฆ่าชินาธิปแล้ว

รพีพงษ์ในเวลานี้ ในสายตาของพวกเขา ไม่ใช่ผู้ชำนาญอีกต่อไป แต่เป็นสัตว์ประหลาดอย่างสมบูรณ์ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่วัยยี่สิบกว่า ต่อสู้กับปรมาจารย์คนหนึ่งได้อย่างไร

รพีพงษ์สามารถฆ่าชินาธิปตายได้นั้น เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของเขาบรรลุถึงระดับปรมาจารย์แล้ว ปรมาจารย์ที่มีอายุเพียงยี่สิบกว่า เพียงพอที่จะเปรียบเทียบกับเหล่าผู้ชำนาญที่น่าทึ่งในประวัติศาสตร์ได้

“ปรมาจารย์รพีพงษ์ ความแข็งแกร่งของนายมีพลังมาก แล้วยังอายุน้อยมากคนด้วย คนอย่างนาย ความสำเร็จในอนาคตนั้นไร้ขีดจำกัด โดยทั่วไปแล้วคนอย่างนาย ไม่มีผู้หญิงสักสามถึงห้าคนตามติด ก็เป็นเรื่องอัศจรรย์ ไม่รู้ว่าปรมาจารย์รพีพงษ์ต้องการอนุภรรยาหรือเปล่า ฉันคิดว่าลูกสาวของฉันน่าจะมีคุณสมบัติที่เพียงพอ”โศศุจจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างจริงจัง และเปลี่ยนชื่อที่เรียกรพีพงษ์

หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของโศศุจ เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน ประธานของสำนักงานใหญ่สหพันธ์สหภาพจีนคนนี้มีความกระตือรือร้นที่จะคิดเรื่องแต่งงานแทนลูกสาวตัวเอง ราวกับว่าส่งมอบชาลิสาออกไปโดยไม่คำนึงว่าจะต้องเสียค่าตอบแทนใดๆ

“ประธานโศศุจตลกจริงๆ คุณเรียกฉันว่ารพีพงษ์เถอะ เรียกว่าปรมาจารย์ ยังมิบังอาจ สำหรับเรื่องอนุภรรยา ฉันยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ในขณะนี้ ประธานโศศุจก็ไม่ต้องกังวลใจแทน”รพีพงษ์ตอบปฏิเสธ

ชาลิสาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ ยื่นมือไปหยิกแขนของโศศุจอย่างแรง กัดฟันพูดว่า: “ถ้าพ่อยังพูดแบบนี้อีกครั้ง หนูก็จะตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกกับพ่อ รอพ่อแก่ ก็รออดตายได้เลย!”

“โอ๊ยๆ ฉันเจ็บ ลูกโง่ พ่อก็คิดแทนลูก ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่มีโอกาส”หน้าของโศศุจบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ

รพีพงษ์จ้องมองสองพ่อลูก ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเอ่ยปากว่า: “ครั้งนี้ที่ฉันมา ความจริงแล้วเพื่อขอบคุณพวกคุณสองพ่อลูก ถ้าไม่ใช่เพราะหนังสือกลยุทธ์ที่พวกคุณมอบให้ฉัน ตอนนี้ฉันคงตายในเงื้อมมือของชินาธิปไปแล้ว”

โศศุจเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และเอ่ยปากถามว่า: “นายเรียนรู้สิ่งที่ในหนังสือบรรยายไว้แล้วเหรอ?”

รพีพงษ์พยักหน้า เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะปกปิดเรื่องนี้ เนื่องจากว่าโศศุจเป็นคนมอบหนังสือกลยุทธ์ให้กับเขา ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ต้องขอบคุณโศศุจ ที่สำคัญเขาก็มั่นใจว่าโศศุจและชาลิสาไม่มีทางเปิดเผยเรื่องนี้ออกไปได้ง่ายๆ

“ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด หนังสือกลยุทธ์เล่มนี้เกี่ยวข้องไปอย่างกว้างขวาง ฉันสามารถบอกวิธีการฝึกฝนในหนังสือกลยุทธ์ให้กับพวกคุณได้ แต่ว่าพวกคุณต้องสัญญาว่าจะไม่เผยแพร่วิธีการฝึกฝนนี้ออกไป เพราะเมื่อคนอื่นรู้ว่าพวกคุณเป็นผู้ควบคุมวิธีการฝึกฝนนี้ไว้ สิ่งที่คุณกำลังจะต้องเผชิญ ไม่เพียงแต่จะถูกยอดฝีมือปรมาจารย์ไล่ฆ่า ปรมาจารย์ที่รู้เรื่องนี้ทั้งหมด อาจมาหาถึงที่”รพีพงษ์เอ่ยปาก

สีหน้าของโศศุจและชาลิสาต่างก็เปลี่ยนไป คาดไม่ถึงหนังสือกลยุทธ์เล่มนี้เกี่ยวข้องไปอย่างกว้างขวางขนาดนี้ ทำให้ปรมาจารย์เกิดความบ้าคลั่งได้

โศศุจคิดสักพักหนึ่ง แล้วจากนั้นก็เอ่ยปากว่า: “สำหรับเรื่องราวของหนังสือกลยุทธ์เล่มนี้ นายไม่ต้องบอกฉัน หนังสือกลยุทธ์เล่มนี้ก็เป็นเพราะนายช่วยพวกเรา ฉันมอบให้เป็นคำขอบคุณ นายสามารถมองความลับของหนังสือกลยุทธ์เล่มนี้ออก ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา”

“ยิ่งไปกว่านั้นหนังสือกลยุทธ์เล่มนี้เกี่ยวข้องไปกว้างขวางขนาดนี้ รู้แล้วก็หมายถึงปัญหา ตอนนี้ฉันเพียงแค่อยากอยู่กับลิสาอย่างสงบสุข เรื่องอื่น ก็ไม่สำคัญ”

ชาลิสาที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าตามโศศุจ เห็นได้ชัดว่าเป็นความหมายเดียวกัน

รพีพงษ์คาดไม่ถึงว่าโศศุจจะใจกว้างถึงขนาดนี้ สามารถต้านทานกับสิ่งล่อใจของวิธีการฝึกฝนที่ทรงพลังได้ ดูเหมือนว่าประธานของสำนักงานใหญ่สหพันธ์สหภาพจีน จะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ไออ้วนที่อยู่ด้านข้างอยากรู้มากในหนังสือกลยุทธ์ที่รพีพงษ์พูดถึงบรรยายอะไรไว้ แต่ทว่าในใจเขาก็รู้ดี ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับรพีพงษ์ ยังไม่ถึงระดับนั้น

“เรื่องของกลยุทธ์นายก็ไม่ต้องบอกพวกเราแล้ว ฉันคิดว่า ตอนนี้นายควรจะเป็นห่วง ปัญหาที่กองกำลังของกิสนาที่อยู่ในอเมริกากำลังเผชิญอยู่”ชาลิสาเอ่ยปาก

รพีพงษ์นิ่งชั่วขณะ จากนั้นเอ่ยปากถามว่า: “ปัญหาอะไร?”

“ก่อนหน้าที่อนันยชจะตาย เคยควบคุมสี่ตระกูลใหญ่ของไชน่าทาวน์ในอเมริกาไว้ เขาต้องการใช้วิธีนี้ เพื่อให้ตระกูลนิธิวรสกุลขึ้นสู่ระดับที่สูงขึ้นกว่าระดับเดิม”

“ต่อมาอนันยชถูกนายฆ่าตาย สมาชิกระดับสูงทั้งหมดของตระกูลนิธิวรสกุลก็ถูกนายฆ่าตาย สี่ตระกูลใหญ่ฉวยโอกาสแบ่งทรัพย์สินของตระกูลนิธิวรสกุลให้หมดเกลี้ยง และต่อมาพวกเขาก็ได้เรียนรู้ผ่านช่องทางบางอย่าง รู้ข่าวว่านายถูกจับเข้าคุกที่ห้า ดังนั้นจึงเริ่มกำเริบเสิบสานขึ้นมา”

“ตอนนี้สี่ตระกูลใหญ่ทั้งสี่กำลังรวมตัวกันเพื่อต่อต้านกองกำลังของกิสนาที่อยู่ในอเมริกา พวกเขาเข้าใจข้อมูลของผู้คนส่วนใหญ่ที่เราจัดเตรียมไว้ในอเมริกา เพื่อขุดรากถอนโคนคำข่มขู่ของพวกเรา พวกเขาจ่ายเงินเป็นจำนวนมาก จ้างองค์กรนักฆ่าอันดับหนึ่งของโลก นักฆ่าของลอบสังหาร ลอบสังหารคนของพวกเรา”

“ลอบสังหารเป็นองค์กรของนักฆ่าที่ทรงพลัง ผู้คนที่ตกเป็นเป้าหมายของพวกเขา มักจะไม่สามารถรอดพ้นจากชะตากรรมของการถูกลอบสังหารได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ แม้ว่านักฆ่าเหล่านี้จะเชี่ยวชาญในการลอบสังหาร แต่ว่าไม่มียอดฝีมือเน่ยจิ้งเลยสักคน นอกจากผู้นำของพวกเขาแล้วที่เป็นยอดฝีมือเน่ยจิ้งขั้นกลาง ส่วนคนที่เหลือยังเป็นคนธรรมดาที่เชี่ยวชาญในการลอบสังหาร ดังนั้นเรื่องนี้ฉันและพ่อไม่มีทางแทรกแซงได้เลย”

“แผนการลอบสังหารของลอบสังหารยังไม่เริ่มขึ้น แต่เมื่อเริ่มขึ้น ผู้คนธรรมดาของกิสนาที่อยู่ในอเมริกา ไม่สามารถหนีรอดพ้นได้แม้แต่คนเดียว”

หลังจากฟังสิ่งที่ชาลิสาพูด รพีพงษ์เลิกคิ้ว คาดไม่ถึงตัวเองเพิ่งจะออกมาจากคุกที่ห้า ก็จะได้สัมผัสกับองค์กรลอบสังหาร

ตอนนี้บนตัวเขายังคงมีตราสัญลักษณ์ที่จรัสให้กับเขา ถ้าหากจรัสไม่โกหก รพีพงษ์ตอนนี้ ถือได้ว่าเป็นผู้ควบคุมที่แท้จริงของลอบสังหาร

หากปัญหาของชาลิสาเป็นเรื่องแค่นี้ รพีพงษ์สามารถพูดได้อย่างไม่เกินจริงว่าปัญหาของหล่อนได้รับการจัดการแล้ว

“เรื่องนี้คุณปล่อยฉันเป็นคนมาจัดการเอง คนของลอบสังหาร ไม่มีทางลงมือกับคนของกิสนา”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“รพีพงษ์ ประเด็นที่สำคัญของปัญหาคือ นักฆ่าของลอบสังหาร ล้วนเป็นคนธรรมดา เราไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ หรือว่านายอยากถูกจับเข้าคุกที่ห้าอีกเหรอ? ส่วนผู้นำของลอบสังหารนั้น ที่มานั้นลึกลับไม่เปิดเผย ต่อให้ความแข็งแกร่งในตอนนี้ของนายจะเพียงพอที่จะฆ่าเขาได้ แต่ก็ไม่มีทางที่จะหาที่ที่เขาอยู่เจอ”ชาลิสาขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปาก เพราะปัญหานี้ หล่อนปวดหัวมาหลายวันแล้ว

ในฐานะยอดฝีมือเน่ยจิ้ง หล่อนไม่ได้กังวลอะไรเลย แต่คนที่กิสนาจัดเตรียมไว้ที่นี่ไม่สามารถสงบนิ่งได้เหมือนกับหล่อน

รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ฉันไม่ได้ตั้งใจว่าจะลงมือกับนักฆ่าของลอบสังหาร ความจริงเรื่องนี้จัดการได้ง่ายมาก”

“ไม่ลงมือกับพวกเขาเหรอ? งั้นนายจะขัดขวางคนของลอบสังหารได้อย่างไร?”ชาลิสาถามด้วยใบหน้างงงวย

“ถ้าหากฉันบอกว่าอำนาจการควบคุมลอบสังหาร ตอนนี้อยู่ในมือของฉัน คุณเชื่อมั้ย?