พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่868 ถ้าอย่างนั้นยังเช้าอยู่

บทที่868 ถ้าอย่างนั้นยังเช้าอยู่

ธัชธรรมจ้องมองไปที่ในบ่อน้ำแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปถามนิรภัฏว่า: “ในบรรดากลุ่มลูกศิษย์นี้ของนายทั้งหมด ยืนหยัดอยู่ในบ่อน้ำได้เป็นเวลานานที่สุดเท่าไหร่?”

“บ่อน้ำนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่ตาของนายเห็น อยู่ในบ่อน้ำนานเท่าไหร่ ความรู้สึกเยือกเย็นก็จะยิ่งทิ่มแทงกระดูกมากขึ้นเรื่อยๆ พอถึงช่วงหลังๆไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถจินตนาการได้ แม้แต่คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ก็ไม่สามารถต้านทานได้ ลูกศิษย์เหล่านี้ของฉันที่ยืนหยัดอยู่ในบ่อน้ำได้นานที่สุด ก็คือพรยศ ใช้เวลาทั้งหมดหนึ่งชั่วโมงครึ่ง หวังว่าครั้งนี้จะสามารถทำลายสถิติของครั้งก่อนได้”

ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย แล้วถามว่า: “ถ้าอย่างนายคิดว่ารพีพงษ์จะอยู่ในบ่อน้ำนี้ได้นานแค่ไหน?”

ธัชธรรมส่งเสียงเย็นชา เอ่ยปากว่า: “ลูกศิษย์ของนายดูแล้วธรรมดามาก และไม่มีอะไรตรงไหนดูเป็นพิเศษ แม้ว่าความสามารถจะค่อนข้างดีก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าพรยศอย่างแน่นอน เดาว่าน่าจะประมาณหนึ่งชั่วโมง”

ธัชธรรมหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า: “เพื่อนเก่า คำพูดอย่าพูดมั่นใจเกินไป ไม่อย่างนั้นถึงเวลานั้นเกียรติของนาย ก็อาจจะไม่มี”

ธัชธรรมเบะปาก ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขา ในความคิดของเขา ในโลกนี้คงจะหาอัจฉริยะคนที่สองที่สามารถเทียบกับพรยศไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ธัชธรรมกำลังวางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คนเท่านั้นเอง

“นุช ศิษย์พี่ของเธอยังจะอยู่ด้านในอีกนาน เด็กคนนี้หนึ่งชั่วโมงครึ่งก็น่าจะยังออกมาไม่ได้ เธอไปชงชาสักหนึ่งกา ฉันจะดื่มน้ำชาดีๆกับเพื่อนเก่าคนนี้ พูดคุยกัน”นิรภัฏพูดอยู่ ยังเขม็งตาใส่ธัชธรรม ท่าทางนั้นไม่ได้เหมือนราวกับจะดื่มชากับเขา แต่จะดื่มยาพิษกับเขามากกว่า

ณีรนุชพยักหน้าทันที และหันออกไปชงชา

ธัชธรรมเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ในบ่อน้ำ เอ่ยปากว่า: “นายก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในนั้นนานมากเกินไป เพียงแค่อยู่ให้นานกว่าพรยศก็พอแล้ว”

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แต่รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตัวเองอย่างละเอียดเนื่องจากบ่อน้ำนี้

นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา คิดในใจว่าธัชธรรมยังคิดว่ารพีพงษ์สามารถเอาชนะพรยศได้จริงๆ ผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงอวดดีอยู่เช่นเคย

เวลาค่อยๆผ่านไปแต่ละวินาทีแต่ละนาที นิรภัฏและธัชธรรมทั้งสองคนกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนแท่นหินที่อยู่ไม่ไกลจากบ่อน้ำ พูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีต แต่ท่วงทำนองโดยพื้นฐานก็ตามมาตรฐานของการทะเลาะ ซึ่งมีความแตกต่างกับการพูดคุยกันตามปกติเป็นอย่างมาก

ณีรนุชอยู่ที่ขอบบ่อน้ำจ้องมองไปที่ทั้งสองคนที่อยู่ในบ่อน้ำโดยตลอด และเตือนรพีพงษ์เป็นครั้งเป็นคราวว่า: “ออกมาได้แล้ว ถ้าอยู่ต่อไป นายของชีวิตก็จะไม่เหลือแล้ว”

รพีพงษ์ไม่ขยับเคลื่อนไหว ตามการรุกรานของความเยือกเย็น รพีพงษ์ก็ค่อยๆรู้ถึงการฝึกฝนกล้ามเนื้อและกระดูกที่นิรภัฏพูดถึง รู้สึกถึงความกระชับของพลัง

บ่อน้ำนี้มีผลต่อการฝึกฝนของคนจริงๆ แต่ยังห่างไกลจากของสำนักเทพยาเซียนนั้นเป็นอย่างมาก บ่อน้ำในสำนักเทพยาเซียนมาพร้อมกับฤทธิ์ยา และผ่านการหล่อเลี้ยงด้วยสมุนไพรมาหลายชั่วอายุคนของสำนักเทพยาเซียน ผลดีที่นำมาสู่ร่างกายมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการได้

ถ้าหากบ่อน้ำที่นี่ก็มีผลเช่นเดียวกับบ่อน้ำในสำนักเทพยาเซียน รพีพงษ์คงสามารถใช้โอกาสนี้มาก้าวหน้าถึงแดนดั่งเทพได้

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา พรยศที่อยู่ในบ่อน้ำก็ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนตอนที่เพิ่งเข้ามา ในตอนนี้ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นซีดเซียว ริมฝีปากก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วงเนื่องจากความเย็น เน่ยจิ้งในร่างกายก็เพราะใช้เป็นเวลานาน และเปลี่ยนเป็นเบาบางลง

รพีพงษ์ในทางกลับกัน ในเวลานี้ได้หลับตาลงแล้ว แต่สีผิวของเขายังคงแดงก่ำอยู่ ดูไม่ออกว่ามีความไม่สบายใดๆแม้แต่น้อย ก็เหมือนราวกับว่าบ่อน้ำนี้ไม่มีผลใดๆต่อเขา

พรยศมองไปที่ท่าทางที่เหมือนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดของรพีพงษ์ ก็กังวลขึ้นมาในทันที ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงจะประคับประคองไม่ไหว และสภาพของรพีพงษ์ก็ดีขนาดนี้ คงจะยืนหยัดได้นานกว่าเขาจริงๆ

“ผู้ชายคนนี้ดูผิวเผินแล้วก็เหมือนจะไม่เป็นอะไร ความจริงแล้วสภาพที่แท้จริงนั้นยังเลวร้ายยิ่งกว่าของฉัน บ่อน้ำเย็นนี้ไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันก็ไม่สมเหตุสมผลที่จะยืนหยัดอยู่ได้นานกว่าฉัน ดังนั้นสามารถพูดได้เพียงว่าเขาใช้ความสงบอย่างผิวเผินมาทำให้ฉันวิตกกังวลเท่านั้น ทำให้ใจของฉันไม่มั่นคง เพื่อลดระยะเวลายืนหยัดให้สั้นลง”

“เหอะ ฉันพรยศเป็นอัจฉริยะคนเดียวในโลกตามคำบอกของอาจารย์ จะพ่ายแพ้ให้กับคนอื่นอย่างง่ายดายได้อย่างไร ฉันชนะอย่างแน่นอน!”

เมื่อในใจคิดเช่นนี้ พรยศก็หลับตาลง ไม่ปล่อยให้สภาพในตอนนี้ของรพีพงษ์มากระทบต่อสภาพจิตใจของตัวเอง

นิรภัฏที่นั่งดื่มชาอยู่ไม่ไกลเมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ยืนหยัดเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงและไม่มีวี่แววที่จะออกมาเลย ที่สำคัญสีหน้าดูไปแล้วก็ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกันกับเป็นพรยศที่สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดลงบ้าง ซึ่งนี่ทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นวิตกกังวลมาก

ธัชธรรมมองดูท่าทางที่วิตกกังวลของนิรภัฏ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา เอ่ยปากว่า: “เพื่อนเก่า มันเป็นเพียงการประลองระหว่างรุ่นน้องเท่านั้นเอง ทำไมจะต้องวิตกกังวล เมื่อถึงเวลา ก็จะรู้ผลเอง”

นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า: “ลูกศิษย์ของฉันไม่มีทางพ่ายแพ้แน่นอน ฉันมีอะไรต้องวิตกกังวล เพียงแต่การพูดคุยกับคนแก่อย่างนายแล้วน่าเบื่อเท่านั้นเอง”

ธัชธรรมมองดูท่าทางร้อนตัวของนิรภัฏ ยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ ยกน้ำชาบนแท่นหิน

แล้วจิบหนึ่งคำ

ในพริบตาก็ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

ในตอนนี้พรยศได้มาถึงขีดจำกัดอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเขาซีดเซียว ริมฝีปากเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง แม้จะมีอาการสั่นเล็กน้อย ความเยือกเย็นในบ่อน้ำเย็น แทบจะทะลุเกราะกำบังเน่ยจิ้งของเขา พุ่งเข้าสู่ในร่างกายของเขา

ความเยือกเย็นทำให้เขาไม่สามารถทำสมาธิได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการหลับตาลง ดังนั้นในตอนนี้เขาทำได้เพียงลืมตามองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ไม่ไกล

อย่างไรก็ตามสภาพของรพีพงษ์ในตอนนี้ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง ดวงตาทั้งสองหลับตาแน่ มองไม่เห็นอารมณ์ใดๆ สีหน้าก็ดูซีดจางกว่าเมื่อกี้นี้เล็กน้อย ดูท่าทางแล้ว ยังสามารถอยู่ในบ่อน้ำได้เป็นเวลานาน

เมื่อพรยศเห็นท่าทางแบบนี้ของรพีพงษ์ ข้างในใจก็ยิ่งมีความวิตกกังวลมาก ถ้าไม่ใช่ว่าไม่อยากพ่ายแพ้ ตอนนี้เขาคงจะกระโดดออกไปนอกบ่อน้ำแล้ว

“ไอ้ผู้ชายที่สมควรตาย ทำไมยังไม่มีการเคลื่อนไหว หรือว่าเขายังสามารถยืนหยัดอยู่ต่อไปเหรอ?”พรยศแอบด่าในใจ

นิรภัฏที่ยืนอยู่ที่ขอบบ่อน้ำก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ คาดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถยืนหยัดอยู่ในบ่อน้ำเย็นได้นานขนาดนี้

“เฮ้ย นายรีบออกมาได้แล้ว ยืนหยัดต่อไปไม่ได้ก็อย่าทำเป็นเข้มแข็ง ถ้ายังฝืนทน รากฐานของนายก็จะบาดเจ็บ แบบนี้จะไม่ดีต่อนาย”ณีรนุชตะโกนใส่รพีพงษ์

พรยศที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าจะรู้ว่าณีรนุชกำลังตะโกนใส่รพีพงษ์ แต่ทำไมฟังดูแล้วคำพูดนี้เหมือนบอกกับเขา

สิ่งนี้ทำให้เขายิ่งยืนหยัดต่อไปได้ยากมากขึ้น

ในขณะนี้ที่สีหน้าของพรยศเต็มไปด้วยความวิตกกังวล รพีพงษ์ก็ลืมตาขึ้น

พรยศก็เกิดมีความหวังริบหรี่อยู่ในใจ คิดว่ารพีพงษ์ยืนหยัดไม่ไหวแล้ว จะออกไปแล้ว

เห็นเพียงรพีพงษ์มองไปรอบๆ และเอ่ยปากถามว่า: “ฉันอยู่ในบ่อน้ำนี้มาเป็นเวลานานแค่ไหนแล้ว?”

“เป็นเวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว”ธัชธรรมที่อยู่ตรงนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วพูดว่า: “อ๋อ ถ้าอย่างนั้นยังเช้าอยู่”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์ก็หลับตาทั้งสองข้างลงอีกครั้ง

เมื่อพรยศเห็นฉากนี้ก็แข็งทื่อกลายเป็นหินในทันที เขาก็ยืนหยัดต่อไปอีกไม่ไหว และรีบกระโดดออกจากในบ่อน้ำเย็น