พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่875 สาขาใหญ่กลุ่มสิงโต

บทที่875 สาขาใหญ่กลุ่มสิงโต

ภาคตะวันตกของประเทศจีน เทือกเขาคุนหลุนที่มีมายาวนาน มีความยาวกว่ากี่พันลี้ ถือเป็นสถานที่ที่ใหญ่และสูงที่สุดของประเทศจีน

จากอดีตจนถึงปัจจุบัน เกี่ยวกับตำนานของเทือกเขาคุนหลุน เรื่องราวลี้ลับ แล้วยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับแต่ล่ะชนเผ่าอีก ไม่ซ้ำกัน ทำเอาเทือกเขาคันหลุนที่มีคนมาน้อยอยู่แล้วนั้นยิ่งกลายเป็นสถานที่ที่ลึกลับเข้าไปอีก

คนจำนวนไม่น้อยเชื่อว่าเทือกเขาคุนหลุนเป็นที่อยู่ของเทพเซียน ที่นี่มีตำหนักเซียนที่คนทั่วไปคาดไม่ถึงตั้งอยู่ เซียนที่อยากเลื่อนขั้นมักจะมาที่เทือกเขาคุนหลุนนี้ ลึกลับเกินกว่าบรรยาย

แน่นอน นี่เป็นเพียงเทือกเขาคุนหลุนในสายตาของคนทั่วไปเท่านั้น แต่ไม่เคยเห็นกับตามาก่อน

สาขาใหญ่ของกลุ่มสิงโต อยู่บนเขาอันลี้ลับนี้

รพีพงษ์และธัชธรรมนั่งเครื่องบินมายังทางตะวันตกของประเทศจีน และได้นั่งรถมาถึงตีนเข้าเทือกเขาคุนหลุน จากนั้นก็เดินไปยังสาขาใหญ่ของกลุ่มสิงโต

เทือกเขาคุนหลุนอยู่ในภูมิประเทศที่สูงชัน คนทั่วไปไม่มีทางเดินขึ้นไปได้ แต่สำหรับรพีพงษ์และธัชธรรมแล้ว นี่ไม่เป็นเรื่องที่ต้องกังวลใดๆ ทั้งคู่ใช้เวลาประมาณครึ่งวัน ก็เดินผ่านหลายหุบเขา ถึงยังสถานที่ที่ธัชธรรมพูดว่าเป็นกลุ่มสิงโต

ระหว่างทางมา ธัชธรรมได้พูดกับรพีพงษ์แล้ว ให้รพีพงษ์มารายงานตัวที่สาขาใหญ่ของกลุ่มสิงโตเสียก่อน ต้องผ่านพิธีการนี้ก่อน รอให้รพีพงษ์เข้าใจในกลุ่มสิงโตเสียก่อน แล้วเขาจะเลือกว่าจะอยู่ที่กลุ่มสิงโตหรือออกไปทำภารกิจ

โดยทั่วไป กลุ่มสิงโตจะไม่จำกัดอิสระของสมาชิกในกลุ่ม อยากอยู่หรืออยากไปก็แล้วแต่ใจตน แต่ในเมื่อเข้าร่วมกลุ่มสิงโต ก็ต้องมีข้อกำหนด ก่อนหน้าที่สมาชิกทุกคนจะเข้าร่วมกลุ่มสิงโต ล้วนต้องเซ็นสัญญา ตอนที่กลุ่มสิงโตต้องการพวกเขา พวกเขาต้องฟังคำสั่งกลุ่มสิงโตอย่างเคร่งครัด

หลังจากที่เซ็นเอกสารสัญญานี้แล้ว แต่ไม่อยากฟังคำสั่งของกลุ่มสิงโต จะต้องถูกจับโดยยอดฝีมือของกลุ่มสิงโต แล้วมารับการลงโทษ

โดยทั่วไป กลุ่มสิงโตจะไม่ค่อยไปเรียกร้องให้สมาชิกทำอะไรมากนัก นอกจากจะมีเหตุการณ์ด่วนจริงๆ

ในเหตุการณ์ทั่วไป สมาชิกเพียงแค่ต้องสะสมผลงานให้มากพอ เวลาที่เหลือจะทำอะไรกลุ่มสิงโตจะไม่ยุ่งเกี่ยว

หลังจากที่รพีพงษ์ทำความเข้าใจกับข้อบังคับของกลุ่มสิงโตแล้วนั้น ก็วางแผนมารายงานตัวที่กลุ่มสิงโตก่อน แล้วมาดูว่าถ้าจะเอาหยกโยงจิตต้องสะสมผลงานขนาดไหน จากนั้นก็กลับเกียวโต จากนั้นค่อยเริ่มทำภารกิจของกลุ่มสิงโต อีกด้านก็ทำเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้กับตัวเอง อีกด้านก็เพื่อรวบรวมหยกโยงจิตทั้งสามให้กับอาจารย์โดยเร็ว

ธัชธรรมไม่คัดค้านใดๆกับความคิดของรพีพงษ์ แม้ในสายตาเขารพีพงษ์ไม่เหมือนกับสมาชิกคนอื่นๆในกลุ่มสิงโต เขาสร้างความหวังไว้กับรพีพงษ์อย่างมาก

แต่เขาไม่อยากเรียกร้องให้รพีพงษ์ทำอะไรในตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็รอให้รพีพงษ์เข้าใจเกี่ยวกับกลุ่มสิ่งโตก่อน และเข้าใจพื้นฐานของกลุ่มสิงโตก่อน จึงจะสามารถพูดกับรพีพงษ์ในเรื่องที่คนอื่นรู้ไม่ได้

ให้รพีพงษ์ทำภารกิจไปก่อน แบบนี้จะทำให้รพีพงษ์เข้าใจกลุ่มสิงโตมากขึ้น ในเวลาเดียวกันก็จะได้สังเกตถึงนิสัยของรพีพงษ์ ดูว่าเขาเป็นคนที่ตนอยากได้คนนั้นจริงๆหรือไม่

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองได้มาถึงเทือกเขาคุนหลุน ในที่ไกลๆ รพีพงษ์ได้เห็นสิ่งก่อสร้างที่มนุษย์สร้างขึ้น แล้วยังมีด่าน ที่มีคนจำนวนไม่น้อยอยู่ตรงนั้นอีกด้วย

แล้วหลังจากสิ่งก่อสร้างหลังด่าน ดูเป็นสไตล์โมเดิร์น มีสิ่งปลูกสร้างบางสิ่งที่ทะลุเข้าไปในเขา สิ่งปลูกสร้างแบบนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าใช้คนจำนวนไม่น้อย

นี่เป็นส่วนน้อยของกลุ่มสิงโตเท่านั้น ในเทือกเขาคุนหลุน สถานที่ที่เหมือนที่นี่ มีทั้งหมดเก้าแห่ง ทุกที่จะรับผิดชอบในที่ของตัวเอง รับผิดชอบในเรื่องที่ต่างกันไปของกลุ่มสิงโต

รพีพงษ์กำลังมองสถานที่ที่ลึกลับ ด้วยความตะลึง แล้วกล่าว “คิดไม่ถึงว่ากลุ่มสิงโตจะสร้างสถานที่แบบนี้ในเขาได้ คิดไม่ถึงจริงๆ ตอนแรกผมคิดว่าพวกคุณเป็นเหมือนกับสำนักที่หลบๆซ่อนๆ อยู่ในที่ที่โบราณเสียอีก

ธัชธรรมยิ้มพลางกล่าว “เวลาเปลี่ยน พวกเราก็ต้องตามให้ทัน ถ้ายังเป็นเหมือนกับสำนักที่หลบๆซ่อนๆนั้น อยู่ในที่ที่ไม่มีคน งั้นพวกเราก็เหมือนกับตัดขาดออกจากโลกภายนอกแล้ว แล้วจะรู้เรื่องที่เกิดในประเทศจีนได้อย่างไรกัน”

“กลุ่มสิงโตทั้งหมด ก็มีแค่ฉันที่อาศัยในเขาโบราณ เพราะฉันอายุร้อยกว่าปีแล้ว สไตล์แบบนี้ก็มีแต่พวกวัยรุ่นอย่างพวกแกนั่นแหละที่ชอบ

รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของธัชธรรม ก็รู้สึกมีเหตุผล กลุ่มสิงโตต้องได้รับข่าวสารจากโลกภายนอก จะขาดความช่วยเหลือของวิทยาศาสตร์ไปไม่ได้เลย

“เดี๋ยวแกเอาป้ายแรกเข้าที่ฉันให้ ไปรายงานตัว จะมีคนพาแกไปยังที่รายงานตัวและดำเนินการในขั้นต่อไป ถ้าโชคดีล่ะก็ แกจะได้เจอกับคนที่มารายงานตัวที่กลุ่มสิงโต

“ฉันไม่ไปพร้อมกับแกแล้ว แม้แกจะเป็นคนที่ฉันหามาเป็นพิเศษ แต่แกน่าจะไม่อยากได้รับการต้อนรับที่พิเศษ เรื่องที่ฉันพูดกับแกก่อนหน้านี้ แกไตร่ตรองให้ดีๆ อนาคตถ้ามีโอกาสแล้วเรามาคุยกัน

ธัชธรรมมองรพีพงษ์แล้วกล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า ไม่พูดอะไร เดินต่อไปด้านหน้า

ผ่านไปอีกสักพัก รพีพงษ์อยากถามธัชธรรมถึงขั้นตอนที่แน่ชัดในการรายงานตัว แต่เมื่อหันมาก็ไม่พบธัชธรรมแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

เห็นด้านหลังเป็นเขาที่ว่างเปล่า รพีพงษ์ก็ส่ายหน้าแล้วยิ้ม คิดว่าความสามารถของคนนี้มันชั่งน่ากลัวจริงๆ เขาจากไปโดยที่ตนไม่รู้สึกอะไรเลย

ไม่รู้ว่าเจ้าสำนักกลุ่มสิงโตนี้ เทียบกับอาจารย์ของตน ใครจะเก่งกว่ากัน

ผ่านไปไม่นาน รพีพงษ์ได้เดินไปที่ด่าน คนที่อยู่ด้านในเห็นรพีพงษ์ตั้งนานแล้วแต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จ้องไปที่รพีพงษ์เดินไปนอกด่านนั้นตลอด

“มิทราบว่าคุณเป็นใคร?” สองคนที่เฝ้าด่านจ้องรพีพงษ์ หนึ่งในนั้นถามขึ้นมา

รพีพงษ์มองไปที่สองคนนี้ พบว่าฝีมือของทั้งสองคือเน่ยจิ้งขั้นกลาง ดูๆไปกลุ่มสิงโตไม่ธรรมดาจริงๆ แม้แต่คนเฝ้าประตูก็เก่งกาจขนาดนี้ ไม่แปลกที่ถูกขนานนามว่าเป็นกลุ่มที่ร้ายกาจที่สุดของประเทศจีน

รพีพงษ์เอาป้ายแรกเข้าที่ธัชธรรรมให้ออกมา ยื่นให้คนนั้น แล้วกล่าว “ผมมารายงานตัวที่นี่”

คนนั้นรับป้ายแรกเข้า หลังจากดูอย่างละเอียดแล้ว ก็พึมพำ “มารายงานตัวอีกแล้ว วันนี้ครึกครื้นจริงๆ นี่เป็นคนที่ห้าของวันแล้วนะ”

พูดจบ เขาก็มองไปที่รพีพงษ์ กล่าว “มากับผม ผมจะพาคุณไป”

รพีพงษ์พยักหน้า เดินไปพร้อมกับคนนั้น