พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่945 ให้โอกาสคุณต่อสู้กับผม

บทที่945 ให้โอกาสคุณต่อสู้กับผม

ทหารทั้งหมดของทหารมังกรเห็นรพีพงษ์กระโดดลงมาจากหน้าผาจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง ด้วยความตะลึงและคิดไม่ถึง

“หมดกันหมดกัน หัวหน้าครูฝึกเพิ่งจะรับมอบเสร็จ ก็ฆ่าตัวตายเสียแล้ว พวกเราทหารมังกรดังแล้วล่ะงานนี้”

“อย่าพูดมั่ว แกรู้หรอว่าหัวหน้าครูฝึกจะฆ่าตัวตาย ถ้าเขากระโดดลงมาแล้วไม่เป็นไรล่ะ”

“ลูกพี่ นี่มันหน้าผาสูงร้อนเมตรนะ นอกเสียจากหัวหน้าครูฝึกของเราเป็นเทพเจ้า จะเก่งยังไงก็ไม่เป็นไร”

“ตอนนี้ทำได้เพียงภาวนาให้หัวหน้าครูฝึกไม่เป็นอะไร เมื่อกี้ตอนเขาหยิบธงรบน่ะเท่ห์มาก แต่พอโชว์ออฟเสร็จแล้วตาย นี่มันตลกชัดๆ”

……

ชนสรณ์เห็นร่างของรพีพงษ์ร่วงลงมา ก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจ คิดไม่ออกจริงๆว่าหัวหน้าครูฝึกคนใหม่นี้คิดได้ยังไง คิดที่จะกระโดดจากที่สูงขนาดนี้ลงมา

ถ้ารพีพงษ์ทำงานวันแรกก็เกิดเรื่องแล้ว เขาก็หนีความรับผิดชอบไปไม่พ้น แต่เขาไม่มีวิธีอื่น ตอนนี้ทำได้เพียงภาวนาให้รพีพงษ์ปลอดภัย

ตอนที่รพีพงษ์กระโดดลงมาทัตดาก็ไม่สบายใจ ในเวลาเดียวกันก็แขวะผู้ชายพวกนี้โชว์ออฟไม่คิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาว่าจะทำให้คนเป็นห่วงมากขนาดไหน

ร่างของรพีพงษ์ล่วงลงมาอย่างเร็ว ตอนที่ร่วงลงมาถึงครึ่งทาง เขารีบปล่อยมา หยิบมุรามาสะที่ปักไว้ที่เขาออกมา

จากนั้นเขาก็ไหลเวียนพลังวิเศษเสน ไปรวมไว้ที่เท้า เพียงมองด้วยตาเปล่าก็สามารถเห็นร่างกายส่วนล่างของเขาปรากฏแสงครอบคลุมไว้ รพีพงษ์เชื่อมั่นว่า แสงนี้สามารถลดแรงเสียดทานตอนถึงพื้นได้

รพีพงษ์ที่ได้เจอกับเรื่องที่ยากจะอธิบายด้วยเหตุผลทั่วไปมามากมายกลับไม่รู้สึกว่าเรื่องที่ตัวเองกระโดดลงมาจากหน้าผาสูงร้อยเมตรเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ใดๆ

เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างของรพีพงษ์ที่ร่วงมาจากหน้าผา ได้มาถึงพื้น

จากนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงดังกังวาน พื้นดินล้วนสั่นสะเทือนขึ้นมา ฝุ่นฟุ้งกระจาย คลุมสถานที่ที่รพีพงษ์ร่วงลงมา

พนักงานที่อยู่ไม่ไกลจากฐานฝึกล้วนรับรู้ได้ถึงแผ่นดินไหว ก็ตกใจขึ้นมา คิดว่าเป็นขีปนาวุธของศัตรูยิงเข้ามา ล้วนรีบวิ่งออกมาด้านนอก

“เกิดอะไรขึ้น เสียงเมื่อกี้ดังมาจากไหน คนของประเทศรัสเซียยิงเข้ามาหรอ?”

“พวกคุณรีบดูตรงนั้นสิ เหมือนกับมีของอะไรหล่นลงมา เขม่ามากขนาดนี้ เป็นก้อนหินก้อนใหญ่บนหน้าผาหล่นลงมาหรอ?”

พนักงานพวกนั้นวิ่งไปที่โล่ง เห็นทหารมังกรทุกคนมารวมตัวกันตรงนี้ ด้วยสีหน้าจริงจังกำลังมองไปที่เขม่าฟุ้งกระจายที่อยู่ไกลๆนั้น ล้วนเดาออกว่าต้องเกิดเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างขึ้นอย่างแน่นอน

“ทหารทุกท่าน เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น? พวกคุณทดลองยิงขีปนาวุธหรือเปล่า? หรือมีสิ่งอะไรตกลงมาจากหน้าผา?” พนักงานคนหนึ่งเดินไปที่ทหารมังกร แล้วถาม

ทหารมังกรคนหนึ่งรู้สึกตัวขึ้นมา ก็พึมพำ “หัวหน้าครูฝึก กระโดดลงมาจากข้างบน”

“อะไรนะ!” หลังจากที่ได้ยินคำตอบนี้ พนักงานที่วิ่งออกมาพวกนั้นก็ตะลึง พนักงานคนนั้นที่พูดเมื่อกี้ก็รีบกล่าว “หัวหน้าครูฝึกที่มาใหม่คนนั้น? โอ้แม่เจ้า เกิดอะไรขึ้น เขาไม่อยากเป็นครูฝึก เพื่อแสดงออกถึงความไม่พอใจ ดังนั้นจึงใช้วิธีนี้ต่อต้านผู้บัญชาการงั้นหรอ?”

ทหารมังกรนั้นหันไปมองเขา ด้วยสีหน้าซับซ้อน อยากเปิดปากอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง สุดท้ายก็ทำได้เพียงอ้าปาก แล้วเงียบ

ผ่านไปไม่นาน หนึ่งในทหารมังกรตะโกนเสียงดังว่า “พวกแกดูสิ ด้านในมีร่างของคนเดินออกมา!”

สายตาของทุกคนมองไปตรงนั้น มีร่างเดินออกมาจากเขม่าควันนั้นจริงๆ และดูออกชัดเจนมาก ว่าเป็นรพีพงษ์ที่ไม่บาดเจ็บใดๆเลย

ทุกคนของทหารมังกรก็ครึกครื้นขึ้นมา พวกเขาไม่คิดมาก่อน ว่าจะมีคนกระโดดลงมาจากร้อยเมตรแล้วไม่เป็นไร นี่มันมีแค่เทพเจ้าเท่านั้นแหละที่ทำได้

“คุกเข่า ฉันยอมคุกเข่าให้กับหัวหน้าครูฝึกคนใหม่คนนี้แล้ว! ต่อไปหัวหน้าครูฝึกคือไอดอลของฉัน ใครกล้าว่าหัวหน้าครูฝึก ฉันจะเอาเรื่องคนนั้น!”

วิเศษมากจริงๆ ฉันไม่เคยเห็นคนที่เก่งกาจแบบนี้มาก่อนเลย เขามาเป็นหัวหน้าครูฝึกของเรา มันก็สมควรแล้ว”

“ถ้าครูฝึกคนใหม่ของเราสามารถสอนพวกเราพุ่งขึ้นไปเป็นร้อยเมตร แล้วก็กระโดดลงมาได้ก็คงดี ครอบครัวฉันซื้อบ้านให้ฉันสามหลัง สามสิบกว่าชั้น ถ้าฉันมีความสามารถแบบนี้ ก็ไม่ต้องใช้ลิฟต์แล้ว”

“ประหยัดไปเถอะ ฝีมือแบบนี้ ต่อให้ทำเป็นแล้ว แต่ก็ไม่ลองมั่วๆบนตึกไม่ได้นะ เดี๋ยวแกไปดูจุดที่หัวหน้าครูฝึกกระโดดลงมา ถ้าแกไม่กลัวส่วนกลางหมู่บ้านวันๆวิ่งหาแต่แก แกก็ทำไป”

……

เขม่าควันสลายไป ทุกคนจึงได้เห็นโคลนที่อยู่ด้านหลังของรพีพงษ์ เกิดเป็นหลุมบ่อใหญ่มาก ลึกเกือบครึ่งเมตร มีรัศมีโดยรอบอยู่ประมาณยี่สิบกว่าเมตร ทั้งหมดเหมือนรอยของใยแมงมุมอย่างไรอย่างนั้น ค่อนข้างน่ากลัว

คนนั้นที่ตอนนั้นพูดว่าจะกระโดดลงจากบ้านตัวเองเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ก็ตาโต ได้เปลี่ยนความคิดนั้นของตัวเองทันใด

ถ้ากระโดดลงจากชั้นบนแบบนี้ เกรงว่าลานจอดรถของหมู่บ้านจะพังยับเยิน

ชนสรณ์มองรพีพงษ์ด้วยความนับถือ ขณะนี้ฝีมือของรพีพงษ์ทำให้เขาเลื่อมใสอย่างสุดใจแล้ว วัยรุ่นคนนี้อายุยี่สิบกว่าปี มีพลังที่เขานึกไม่ถึง ไม่ใช่ใครคิดจะเทียบก็เทียบได้

รพีพงษ์เดินไปอยู่ตรงหน้าของทหารมังกร จากนั้นก็เอาธงรบในมือของตัวเองปักลงตรงหน้าของตัวเอง ทหารมังกรทุกคนเห็นดังนี้ ก็ยืนตรง แล้วมองไปที่รพีพงษ์อย่างเคร่งขรึม

“วันนี้ ผมรพีพงษ์หัวหน้าครูฝึกทหารมังกรคนใหม่ มีใครไม่ยอมรับบ้าง?”

เสียงของรพีพงษ์ราวกับฟ้าผ่าที่ดังสนั่น ดังกึกก้องไปในหูของทหารมังกรทุกคน

ทหารมังกรตอบทันใดว่า “ไม่มี!”

ขณะนี้เหล่าพนักงานที่อยู่ข้างๆก็งงงวย เมื่อกี้ที่เหล่าทหารมังกรพูดนั้นไม่มีผิด เป็นหัวหน้าครูฝึกคนใหม่กระโดดลงมาจริงๆ แต่เค้าไม่ได้ทำเพราะแสดงถึงความไม่พอใจแล้วจะฆ่าตัวตาย

แต่เพื่อสยบเหล่าทหารมังกร จึงได้กระโดดลงมาให้ทุกคนเห็นถึงความเก่งกาจของเขา

“นี่มันวิปริตไปมั้ย กระโดดลงมาจากหน้าผา ในประวัติศาสตร์ก็ไม่น่าจะเคยเกิดขึ้น ดูๆแล้วฐานฝึกครั้งนี้ของทหารมังกร มีคนที่โหดเหี้ยมมาจริงๆแล้วล่ะ” พนักงานคนนั้นพึมพำกับตัวเอง

หลังจากที่ชนสรณ์และทัตดาทั้งสองได้ยินรพีพงษ์ตะโกนคำนั้นออกมา ก็ยืนตรงอย่างห้ามไม่ได้ พวกเขาทั้งสองนับถือรพีพงษ์จากใจจริงอย่างที่สุด

ทัตดาเห็นสายตาของรพีพงษ์แล้ว ก็มีแววตาที่ไม่เหมือนเดิม

เห็นมหารมังกรมองตัวเองด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเมื่อก่อน รพีพงษ์รู้ว่าเขาได้ทำตามเป้าหมายในครั้งนี้สำเร็จแล้ว

แต่เขาก็ยังไม่คิดจะให้มันจบแบบนี้

เขาหันไปมองชนสรณ์ แล้วกล่าว “ชนสรณ์ ตอนขามา ผมรู้สึกว่าคุณเหมือนจะไม่ค่อยยอมรับหัวหน้าครูฝึกอย่างผม”

“ตอนนี้ผมจะให้โอกาสคุณได้ต่อสู้กับผม ไม่ทราบว่าคุณกล้าจะต่อสู้กันสักตั้งมั้ย?”