พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 107

ตอนที่ 107 นวาระลงมือแล้ว

ถูกนวาระผลักออกไป หัวหน้ากลุ่มอันธพาลไม่พอใจอยู่ เล็กน้อย แต่ทว่ากลับหัวเราะฮีๆแล้วพูดออกไปว่า “ดูเธอพูดสิ เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว ครั้งนี้เธอมาหาฉัน พวกเราไม่จะมา ร่วมรำลึกความหลังตอนที่พวกเรารักกันกันหน่อยหรือไง?”

“รีบร้อนอะไร รออีกนิดมันก็เป็นของคุณแล้ว” นวาระ ค่อยๆเดินเข้าไปที่เตียงอย่างเชื่องช้า ลูบคลำผ้าห่ม แล้วพูด ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง “นานขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่ เปลี่ยนบ้านอีก บ้านก็บ้านหลังเดิม ผ้าห่มก็ยังเป็นห้าห่มอันเดิม เหมือนเมื่อปีนั้น เฮ้อฉันว่านะในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้คุณไม่ได้ คบกับผู้หญิงคนไหนเลยสิท่า”

หัวหน้ากลุ่มอันธพาลไม่ได้เหมือนกับคนในกลุ่มคนอื่นๆ ในทางตรงกันข้าม ผมของเขายังคงเป็นสีดำตามธรรมชาติอยู่ มีใบหน้าที่ดี แม้จะไม่หล่อแต่ก็ไม่ขี้เหล่ และมีความถ่อยอยู่เล็ก น้อย

ในปีนั้นนวาระได้อยู่ด้วยกันกับเขา นอกจากลักษณะ ภายนอกของเขาแล้ว ก็นับว่าเขาทำดีกับนวาระเป็นพิเศษ หนัก เอาเบาสู้ไม่สนเสียงบ่น ต่อมานวาระก็ได้เบื่อหน่ายกับชีวิตที่ ชมขึ่นแบบนี้ จึงได้แยกทางกันกับเขา
วันนี้ตอนที่นวาระโทรศัพท์หาเขา หัวหน้ากลุ่มอันธพาล รับปากกับเงื่อนไขของนวาระโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

“เพราะฉันรอเธอกลับมาอยู่เสมอไง เด็กน้อย..เธอไม่รู้ หรอกว่าฉันคิดถึงเธอจนเจ็บปวดขนาดไหน..” เขาพูดไป พลางพร้อมกับมือที่ล้วงไปบนเรือนร่างของนวาระ

นวาระเองก็ไม่หยุดยั้งไว้เช่นกัน เมื่อหัวหน้ากลุ่มอันธพาล เห็นนวาระไม่ต่อต้าน จึงล้วงจับลงไปลึกอีก ตามติดมาด้วย เสียงหอบของนวาระ ในขณะเดียวกันหัวหน้ากลุ่มอันธพาลก็ได้ จับเธอกดลงไป

หลังจากที่ทั้งสองคนนัวเนียกันแล้ว นราวะก็พิงไปที่หัว เตียง เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “มีบุหรี่มั้ย?”

“มีๆ” หัวโจกนักเลงหัวไม้ยื่นบุรีไปให้ นราวะจึงหยิบมัน มาสูบไปเฮือกหนึ่ง แล้วพุ่งตรงไปที่หัวข้อของวันนี้ “นายช่วย ฉันฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง หลังจากเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันจะ มอบค่าตอบแทนเป็นเงินจำนวนมากให้กับนาย”

” โฮ่ เป็นผู้หญิงแบบไหนกันที่ทำให้เด็กน้อยไม่มีความสุข รีบพูดมา ตอนที่ฉันลงมือ จะได้ทำให้มันตายอย่างน่าเวทนา” สีหน้าของหัวโจกนักเลงหัวไม้ดูน่าเกลียดน่ากลัว กลิ่นอายบน ร่างกายอันโหดเหี้ยมที่อยู่บนตัวเขาในตอนนี้ช่างดูเหมือนกับ หัวโจกของนักเลงหัวไม้ตัวจริงขึ้นมาหน่อย

“เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบทำเรื่องแย่ๆกับฉัน” นวาระสูบ บุหรี่เข้าไปอีกครั้งหนึ่ง ควันบุหรี่เข้าไปข้างใน และพ่นออกมาจากทางรูจมูกอีกครั้ง มองทะลุผ่านอากาศที่กลุ่มควันลอยเป็น เกลียวขึ้นไปจะเห็นดวงตาที่โหดเหี้ยมและอาฆาดแค้นของเธอ

อยู่

“ฮ่าๆๆ ดีเรื่องนี้ให้ฉันเอง เด็กน้อยของเรารอฟังข่าวดี เถอะ” หัวโจกหัวเราะฮ่าๆ เขาจูบนวาระอย่างดูดดื่ม และยัง ต้องการที่จะทำต่ออีกครั้ง แต่ทว่านวาระกลับหยุดเขาเอาไว้

“นายพอได้แล้ว อีกประเดี๋ยวฉันต้องกลับแล้วนะ”

“ได้ จริงสิเด็กน้อย ตอนนี้เธอดูดีซะขนาดนี้ ไต่ขึ้นไปหา ลูกชายคนรวยบ้านไหนงั้นหรอ?” หัวโจกมองนวาระอย่าง จริงจัง เหมือนอยากจะเห็นอะไรบางอย่างจากในดวงตาของ เธอ

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของนวาระจึงได้กระพริบลงเล็ก น้อย เมื่อเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร หัวโจกกลุ่มนักเลงก็ได้พูด พีมพำกับตัวเองว่า “ฉันรู้ มันเป็นเรื่องปกติที่ในอนาคตเธอต้อง ไปแต่งงานกับคนรวย หากเดินเส้นทางที่ดำมืดเหมือนฉัน ขนาดตัวเองยังปกป้องได้ยาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอนาคตและ ความสุขที่จะให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้..”

ในตอนท้าย หัวโจกกลุ่มนักเลงมองนวาระด้วยความรักที่ ลึกซึ้ง นัยน์ตาราวกลับจะมีน้ำตาไหลหยดออกมา

“อนลนายพอได้แล้ว! อย่ามาแสดงละครกับฉัน พูดซะจน ข้างๆแล้วคิดที่จะขว้างไปทางหัวโจกกลุ่มอันธพาล

ขนบนร่างฉันลุกหมดแล้วเนี่ย! ” นวาระหยิบที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่
ใครจะรู้ว้าหัวโจกคนนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าเธออีก เขาแย่งที่ เขียบุหรี่ออกมาก่อนที่เธอจะกว้างไปเสียอีก แล้วยิ้มอย่างชั่ว ร้าย “ฉันล้อเล่นเฉยๆ เธออย่าจริงจังนักสิ อย่าจริงจัง..

เช่นนี้ การร่วมมือกันของคนทั้งสองจึงได้บรรลุผล

วันนี้ จันวิภาได้รับสายโทรศัพท์ แจ้งว่านราวิชญ์เกิดเรื่อง แล้ว กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล

“อะไรนะ! ” จันวิภาลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง จากนั้นจึง ถามฝ่ายตรงข้ามอย่างร้อนรนว่าอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ทันใด นั้นจึงได้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไปทันที

นวาระเดินออกมาจากมุมห้อง แสงสว่างส่องลงมากระทบ แก้มเธอจนส่องประกาย เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา กด หมายเลข พูดคุยด้วยรอยยิ้มกับเสียงที่อยู่ปลายสาย “เธอจะ ออกมาแล้ว เตรียมตัวลงมือ! ”

พอพูดจบจึงได้วางสายโทรศัพท์ ตนเองก็ออกตามหลังจัน วิภาไปเช่นกัน รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าทำให้เธอดูน่ารังเกียจ อย่างไร้ที่ติ

จันวิภาพึ่งจะวิ่งออกมาจากบ้าน ประจวบเหมาะกับที่มีรถ แท็กซี่ขับผ่านมาพอดี จันวิภาไม่คิดหน้าคิดหลังรีบวิ่งออกไป กลางถนนเพื่อขวางรถแท็กซี่เอาไว้ จากนั้นเธอจึงรีบเร่งให้คน ขับรถเปิดประตูออกมาอย่างรีบร้อน “โชเฟอร์! ไปโรง พยาบาลหยางกวง รีบหน่อย! ”
โซเฟอร์เริ่มขับรถอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อขับไปได้ ครึ่งทาง จู่ๆรถก็เกิดหยุด จากนั้นคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับจึง ได้ลงจากรถไป

จันวิภาจึงพบว่าเบาะข้างคนขับรถยังมีแขกอีกคนหนึ่งอยู่ ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรให้มากมาย ทำได้เพียงแค่พูดเร่งคนขับ รถ “โซเฟอร์คุณรีบขับออกไปเร็ว! ฉันรีบ”

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจันวิภาจะร้องเรียกคนขับรถอย่างไร คนขับรถก็ทำเป็นเหมือนคนหูหนวกและไม่เคลื่อนไหวอะไร

จันวิภารีบร้อนเสียจรอยากที่จะกระโดดออกไป เธอกำลัง รีบ และน้ำเสียงยังค่อนข้างรีบเร่ง “เฮ้ย นายทำไม..”

ยังไม่ทันพูดจบ ประตูรถที่อยู่ข้างๆจ่าก็ถูกคนเปิดออกมา

ก่อนที่จันวิภาจะมีท่าทีตอบสนองก็ได้ถูกเอาผ้ามาปิดปากไว้ เสียแล้ว หลังจากที่จันวิภาหมดสติไป ชายคนนั้นเตะเธอที่อยู่ข้าง

ใน จากนั้นจึงเริ่มขับรถอีกครั้ง ตนเองก็กลับไปนั่งที่นั่งคนขับ จากนั้นจึงขับรถต่อไป

ตอนที่จันวิภาตื่นขึ้นมา จึงได้พบว่าตนเองอยู่ในบ้านที่ ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง บริเวณโดยรอบว่างเปล่า และไม่มีใครเลย แม้แต่คนเดียว

จันวิภานั่งงุนงงอยู่ที่เดิม จึงได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังกึกก้อง ภายในบ้านที่ทรุดโทรมแห่งนี้
“ฮ่าๆๆ จันวิภา แกมีวันนี้จนได้นวาระทัวเราะไปพร้อม กับปรบมือ ที่อยู่ข้างกายเธอ ยังมีหัวโจกนักเลงอยู่ด้วย

ที่แท้ก็เป็นฝีมือของนวาระ!

จันวิภาเงยหน้าขึ้น ร้องตระโกนออกมาอย่างรวดเร็ว จ้อง มองนวาระอย่างเหยียดหยาม แม้ร่างกายจะตกเป็นรองแต่ ฝีปากยังคงไม่ยอม “นวาระ การแต่งหน้าของเธอนี่น่าเกลียด จริงๆ ฉันแทบจะอ้วก”

“ใช่หรอ?” พูดไปพลาง นวาระหยิบกระจกขึ้นมาจากใน กระเป๋า ส่องใบหน้ารูปไข่ของตนเอง แล้วพูดด้วยใบหน้าที่มี ความสุข”วันนี้ฉันมีความสุข จงใจแต่งหน้าด้วยตัวเองเลยนะ หลังจากวันนี้ไปทุกวันจะเป็นวันที่ดีเยี่ยม”

มีการแต่งหน้าอยู่เล็กน้อยบนใบหน้าของนวาระ มันเป็น ใบหน้าที่แต่งได้แบบจัดเต็มจริงๆ การลงแป้งที่หนาและรอยยิ้ม ของเธอในตอนนี้อีก ทำให้จันวิภารู้สึกราวกับเห็นผี

น่าอายจริงๆ จันวิภาจึงอดไม่ได้ที่จะทำเสียงอาเจียนออก มาอยู่สองสามครั้ง

“ป๋าบ- -” เสียงตบหน้าที่ดังสนั่นชัดแจ๋วดังขึ้นมาอยู่ ภายในบ้านที่ว่างเปล่านี้ ประสิทธิภาพมันรุนแรงมาก ตบเสีย จนจันวิภารู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่อยู่ตรงลำคอ

จันวิภาหันหน้ามา จ้องมองหัวโจกคนนั้นที่ตบเธออย่าง โกรธแค้น และนี่มันยังไม่จบ เมื่อหัวโจกคนนั้นเห็นจันวิภา กล้ามองหน้าเขา จึงได้ตบเข้าไปที่ใบหน้าเธออีกครั้งหนึ่ง
คราวนี้แก้มทั้งสองข้างของจันวิภามันทั้งแตกและบวมเป่ง

ออกมา!