พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 13 เป็นเขาได้อย่างไร？

แต่การกระทำของฝ่ายตรงข้ามกลับทรงพลังมาก

“เหอะ มีความสามารถมาขโมยของของฉันได้ ตอนนี้ไม่มีความสามารถยอมรับแล้วเหรอ？”เมธาวีจ้องวารุณีอย่างโมโห

เมื่อกี๊ที่เธอใช้เวลาไปเข้าห้องน้ำ สร้อยเพชรที่คอของเธอก็หายไป จากนั้นก็ได้ยินคนพูดว่าเห็นวารุณีไปห้องน้ำด้วย

ดังนั้น เมธาวีจึงสงสัยวารุณีก่อน แต่เห็นใบหน้าของวารุณีที่ไม่คุ้นหน้าแล้ว เมธาวีก็ยิ่งมั่นใจความคิดนี้

วงการคนดังของจังหวัดจันทร์ใหญ่ขนาดนี้ คนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันจะขโมยของของเธอได้อย่างไร

ขโมยของ？

พูดแบบนี้ กลับทำให้วารุณีรู้สึกแปลกๆ หัวเราะไปถามไปว่า“คุณหนูท่านนี้ ระหว่างพวกเราเข้าใจผิดกันหรือเปล่าคะ？”

เห็นวารุณียังหัวเราะออกมาได้ เมธาวีก็ยิ่งโมโห

ไม่รู้ว่าใครเสนอมาว่า“คุณหนูเมธาวี อย่าพูดไร้สาระกับเธอเลย ดูกระเป๋าของเธอเลยดีกว่า”

เตือนแบบนี้ เมธาวีก็อยากไปแย่งกระเป๋าถือของวารุณี

เห็นสถานการณ์แบบนี้ วารุณีเอากระเป๋าซ่อนไว้ด้านหลังจากจิตใต้สำนึก เงยหน้าขึ้น เห็นพิชญายืนอยู่ด้านหลังสุดของฝูงชน

สายตานั้นมาพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

วารุณีตระหนักได้ทันทีว่ากระเป๋าถือตัวเองมีปัญหาจริง

คิดไม่ถึงว่าเพื่อไล่ตัวเองออกไปจากห้องงานเลี้ยง พิชญาจะหลอกใช้คนตระกูลแววสูงเนิน

“แกดูสิเธอมีลับลมคมใน ไม่กล้าเอาออกมา”ด้านข้างมีคนพูดขึ้นมาอีก

พูดแบบนี้ ยิ่งยั่วโมโหเมธาวี เห็นเธอตะโกนเสียงดังอย่างไม่แคร์กาลเทศะ“หยิบออกมา！”

การเคลื่อนไหวมากไป ทำให้กิจกรรมบริจาคสาธารณประโยชน์ถูกหยุดชั่วคราว ทุกคนต่างมองมาทางนี้

เวลานั้น วารุณีตกเป็นเป้าวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน และมีบางคนทำเอาใจเมธาวี ถือโอกาสที่วารุณีไม่ทันป้องกันตัว แย่งกระเป๋าถือของวารุณีมา

“คุณหนูเมธาวี นี่ใช่สร้อยของคุณไหม？！”กระเป๋าถือของวารุณีถูกเปิดออกมา สร้อยเพชรราคาสิบล้านปรากฏตรงหน้าทุกคน

ถึงแม้เมื่อครู่วารุณีจะมีลางสังหรณ์ แต่พอเห็นสร้อยคอถูกค้นออกมาจากในกระเป๋าตัวเองจริงๆ ก็ยังตกใจด้วย

“ตอนนี้คุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม？”เมธาวีรับสร้อยเพชรไป หันไปถามวารุณี

ด้วยสภาพเหมือนจับคนขโมยได้

“ฉันบอกว่าไม่ใช่ฉัน คุณจะเชื่อไหม？”วารุณีไม่ได้หวาดกลัวอย่างที่ทุกคนคิด และก็ไม่ได้พูดขอร้อง

แต่กลับอกผายไหล่ตึง ทำท่าทางเหมือนสุจริตไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

ท่าทางแบบนี้ ทำให้เมธาวีตะลึงเล็กน้อย

เธอไม่เคยเห็นหัวขโมยที่ถูกจับได้ แล้วยังมีเหตุผลเพียงพอที่สามารถพูดได้อย่างเต็มที่แบบนี้เลย

“ผู้หญิงคนนี้ใครน่ะ ทำไมไม่เคยเห็น คงไม่ใช่ว่าแอบเข้ามา เพื่อมาขโมยของโดยเฉพาะนะ！”ถือโอกาสที่ไม่มีใครสังเกต พิชญาหลบอยู่ด้านหลัง พูดใส่ไฟ

“ฉันก็ไม่เคยเห็น พวกคุณใครรู้จักบ้าง？”

“ไม่รู้จัก”

“ไม่รู้จัก……”

คำพูดเพียงประโยคเดียวทำให้ลุกฮือขึ้นมา ทุกคนต่างเริ่มสงสัยวารุณีหนักขึ้น

วารุณีรู้ดีว่าคืนนี้ถ้าเธอไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับเรื่องนี้ได้ จะทำให้ตระกูลแววสูงเนินไม่พอใจได้ และจะส่งผลต่อมิตรภาพของอาจารย์กับนายท่านวัชระได้

แต่ห้องงานเลี้ยงเป็นสถานที่ส่วนบุคคล ที่นี่ไม่มีติดกล้องวงจรปิด

ถ้าเธอจะใช้กล้องวงจรปิดในการหาเบาะแส ก็จะยากหน่อย

ตอนที่วารุณีกำลังคิดว่าอธิบายอย่างไรให้ตัวเองได้เปรียบ

ทันใดนั้นเอง——

“ตรงนี้ ทำไมหนวกหูอย่างนี้？”ด้านนอกฝูงชน ก็มีเสียงเย็นชาเข้ามา

เสียงเย็นชาที่พูดไม่ช้าไม่เร็วนั้น ดึงดูดฝูงชนให้ค่อยๆมองไป แม้แต่วารุณีก็หันไปมอง

ชายหนุ่มที่เดินมาปะทะเข้ากับสายตาผู้คน ที่ตัวสวมชุดสูทสั่งตัดด้วยมือระดับสูงสีน้ำเงิน ทำให้ดูสูงเพรียวแข็งแกร่งมากขึ้น โดดเด่นอย่างมาก

ทั้งตัวยังมีลักษณะสูงส่งอย่างยิ่ง

มองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น วารุณีก็แอบตกใจ

เป็นเขาได้อย่างไร？