พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 567 เลือกอัญมณี

แต่ถ้าบอกว่าเป็นฝีมือคน มันก็จะสมเหตุสมผล

“ทำไมต้องคิดร้ายกับภรรยาผมด้วย ? ” นัทธีก้าวเดินไปข้างหน้า แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของนักออกแบบชายผิวสี

ในฐานะชายชาวตะวันออก รูปร่างและความสูงของนัทธี เตี้ยกว่า และผอมบางกว่านักออกแบบชายผิวสีคนนี้อยู่มาก

แต่พลังที่นัทธีแผ่ประกายออกมา กลับกดนักออกแบบชายผิวสีคนนี้ซะจนหายใจไม่ออก

นี่คือความแข็งแกร่งบางอย่าง พลังงานความแข็งแกร่งที่เหนือกว่า และเป็นสิ่งที่นักออกแบบชายผิวสีคนนี้ไม่มี

ดังนั้นต่อให้นักออกแบบชายผิวสีคนนี้จะยืนขึ้นและมีร่างที่สูงใหญ่กว่านัทธีไปมาก แต่ในสายตาของคนอื่น ก็ดูตัวเล็กนิดเดียว

“ฉัน……ฉันไม่ได้ตั้งใจ”นักออกแบบชายผิวสีก้มหน้าลง และตอบกลับเสียงเบา

ติ๊นาที่ยืนอยู่ข้างหลังของวารุณีแววตายิ้มเยาะ และหายวับในพริบตา เพราะไม่มีใครเห็นมัน

“อะไรคือไม่ได้ตั้งใจ ทางเดินแคบขนาดนี้ เดินไปพร้อมกันสองคนยังยากเลย วารุณีเดินผ่านหน้านายไป ฉันไม่เชื่อว่านายจะไม่เห็นเธอ ในเมื่อนายเห็นแล้ว ทำไมนายไม่เก็บเท้าของตัวเอง ยังเหยียดไปตรงทางเดิน เห็นชัดว่าจงใจ”ลีน่าชี้ไปที่นักออกแบบชายผิวสีแล้วพูดขึ้นอย่างเสียงดัง

นักออกแบบชายผิวสีส่ายหัวไปมา “ไม่นะไม่ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นฉันกำลังก้มหน้าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ ไม่เห็นวารุณีเดินมาจริงๆ วารุณี คุณเชื่อผมนะ”

เขามองไปที่วารุณี

วารุณีเม้มริมฝีปากแดง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

นัทธีก็ถามขึ้นทันทีว่า “มีกล้องวงจรปิดไหม？”

“มี” ติ๊นาพยักหน้า “แต่กล้องจับภาพตรงทางเดินนี้ไม่ได้ ดังนั้นก็จึงบ่งชี้ไม่ได้ ว่าเขาจงใจเหยียดขาออกมาหรือเปล่า”

“งั้นก็เป็นเรื่องยากแล้ว”ลีน่าขมวดคิ้ว

นักออกแบบชายผิวสีก้มหน้าลง มุมปากยกหยักขึ้นเล็กน้อย และคืนกลับเดิมโดยพลัน

“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน ? ” ในตอนนี้เอง ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คือผู้จัดงานและกรรมการผู้ชํานาญการด้านงานออกแบบ

วารุณีมองดูนาฬิกา แล้วหันไปหานัทธี“ที่รัก การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณพาลูกๆไปที่ห้องรับรองก่อน เรื่องนี้เราค่อยมาคุยกันทีหลัง”

นัทธีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง จากนั้นสายตาคมก็เหลือบมองไปยังนักออกแบบชายผิวสีคนนั้น ภายใต้ความหวาดกลัวของนักออกแบบชายผิวสี เขาก็จูงมือของลูกน้อยทั้งสองคนออกไป

วารุณีมองไปยังลีน่า “ เรากลับไปประจำที่ของเรากัน ”

“ได้”ลีน่าพยักหน้าให้ จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังนักออกแบบชายผิวสีคนนั้นอย่างดุดัน“ อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆแบบนี้ รอเราเช็กเจอว่าเรื่องทั้งหมดนายจงใจทำ นายก็รอจบชีวิตนักออกแบบของนายได้เลย หึ！”

พูดจบ เธอก็เดินตามวารุณีไป

นักออกแบบชายผิวนั่งลงด้วยแววตาที่ลุกลี้ลุกลน มือที่จับดินสออยู่ก็ไหวสั่นเล็กน้อย

เขาคิดถึงคำพูดของลีน่าที่ว่าจบชีวิตของนักออกแบบ ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจที่คิดใช้วิธีสกปรกเล่นงานวารุณี

ยังดีที่กล้องวงจรปิดจับภาพช่วงล่างของขาไม่ได้ เขากำลังคิด ว่าพวกเขาก็คงตรวจเช็กไม่เจออยู่แล้วว่าเขาจงใจทำมัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น นักออกแบบชายผิวสีคนนี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ควบคุมสงบสติอารมณ์

การแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้น พิธีกรขึ้นเวทีเพื่อประกาศหัวข้อการแข่งขันในรอบนี้ ดาวบนท้องฟ้า

เพราะฝ่ายเสื้อผ้าร่วมงานกับฝ่ายเครื่องประดับ เช่นนั้นแล้วการออกแบบเสื้อผ้าด่านต่อไป ก็จะเป็นชุดราตรี เมื่อเป็นแบบนี้ ก็จะเข้าชุดกับเครื่องประดับได้พอดี

ดังนั้นงานที่วารุณีต้องออกแบบ ก็คือชุดราตรีในธีมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และลีน่าเอง ก็จะต้องออกแบบเครื่องประดับที่เข้าชุดกับดวงดาว และรังสรรค์ผลงานออกมา

เนื่องจากนักออกแบบเครื่องประดับทุกคนมีสไตล์การออกแบบที่แตกต่างกัน เพราะฉะนั้นอัญมณีที่ใช้ก็จึงแตกต่างด้วย ดังนั้นทางผู้จัดงานก็จึงไม่ได้กำหนดว่านักออกแบบจะใช้อัญมณีชนิดไหนมาออกแบบเครื่องประดับ แต่ให้นักออกแบบเสนอเครื่องประดับที่ต้องการ และยื่นเรื่องกับทางผู้จัดเพื่อเบิกจ่ายและหาซื้อมันด้วยตัวเอง

รอเครื่องประดับเสร็จสมบูรณ์ออกมา และหลังจบการแข่งขัน เครื่องประดับนั้นจะคืนให้กับทางผู้จัด และนักออกแบบก็จะมีแค่สิทธิ์ในการตั้งชื่อเท่านั้น

เรื่องนี้สำหรับนักออกแบบแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะตัวเองไม่ต้องควักกระเป๋าจ่ายเอง

ในที่นั่งประจำตำแหน่ง วารุณีเปิดคอมพิวเตอร์ และเริ่มค้นหาภาพเกี่ยวกับท้องฟ้าและดวงดาว

ภาพเหล่านั้นล้วนสวยงามมาก และลึกลับน่าดู หากจะออกแบบมันให้เป็นชุดราตรี ไม่รู้ว่าจะสวยงามสักแค่ไหน

ในขณะที่วารุณีกำลังพลิกดูภาพของดวงดาวและท้องฟ้า และกำลังเพลิดเพลินกับมันอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงทอดถอนใจดังขึ้นที่ข้างใบหู

“เป็นอะไร？”วารุณีหยุดเลื่อนเมาส์ในมือ แล้วหันไปมอง

ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของลีน่าก็ผลุบลงกับโต๊ะ“ ฉันรู้สึกว่า หัวข้อในการแข่งรอบนี้ ต้องการสร้างความยากลำบากให้นักออกแบบเครื่องประดับอย่างเรา”

“คือยังไง？”วารุณีเลิกคิ้ว

ลีน่าเงยหน้าขึ้น มือเท้าคางแล้วพูดขึ้นว่า“เธอคิดดู แร่ดิบที่ไม่ได้ผ่านการเจียระไนบนโลกนี้ ไม่มีอันไหนที่มันจะส่องแสงวิบวับได้เหมือนดวงดาวเลย อ๊า มีอย่างหนึ่ง คือของมีตำหนิ แล้วคนรวยที่ไหนจะมาซื้อของมีตำหนิกัน ？”

“ที่เธอพูดก็ถูก”วารุณีพยักหน้า

นี่ถือเป็นปัญหาจริงๆ

ในตอนนี้แร่ดิบของการทำเครื่องประดับหลักๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นหยก เพชร คริสทัล และโมรา

หยกโดยพื้นฐานแล้วเป็นสีเขียว แน่นอนว่าก็มีพวกหยกขาวด้วยเช่นกัน และเพชรส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพชรสีขาว แต่ก็มีเพชรสีอื่นด้วยเหมือนกัน คริสทัลเองแม้ว่าจะมีหลากหลายสีสัน แต่คริสทัลนั้นบริสุทธิ์เกินไป ไม่เหมาะ และโมรา

บอกตามตรง โมรายังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะนำเข้าสู่เคาน์เตอร์ของเครื่องประดับชั้นสูง ดังนั้นก็จึงไม่ต้องเก็บเอามาคิด

“วารุณี เธอคิดว่าฉันควรทำอย่างไรดี？”ลีน่ายิ้มอย่างขมขื่น“ รอบชิงนี่ก็สมกับเป็นรอบชิงจริงๆ มาถึงก็โยนงานยากให้เลย”

“ก็ใช่ว่าจะเล่นงานเธอคนเดียวซะที่ไหน นักออกแบบเครื่องประดับคนอื่นๆก็เป็นเหมือนเธอในตอนนี้”วารุณีมองไปยังนักออกแบบเครื่องประดับคนอื่นๆที่หน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นชัดว่าพวกเขาก็กำลังปวดหัวกับการเลือกอัญมณีในครั้งนี้

“จริงด้วย”ลีน่าเห็นคนอื่นๆก็มีสภาพไม่ต่างกับตัวเอง ดวงตาก็เป็นประกาย“ จู่ๆฉันก็รู้สึกได้รับความเสมอภาคขึ้นมาเลย”

วารุณีถึงกับจนใจ ส่ายหัวไปมา จากนั้นก็ดูรูปของตัวเองต่อ

เมื่อเห็นรูปรูปหนึ่ง จู่ๆเธอก็เกิดไอเดีย “ลีน่า เธอมาดูนี่สิ”

เธอสะกิดไปที่แขนของลีน่า

“อะไร”ลีน่าเอนตัวมาหา

วารุณีชี้ไปที่ภาพสีดำสนิท“อันนี่ คือภาพถ่ายของนักบินอวกาศที่ถ่ายบนดวงจันทร์ ตอนที่พวกเรามองดูดวงดาวบนท้องฟ้า ก็จะเห็นมีอยู่เต็มไปหมด แต่หากดูจากดวงจันทร์ ก็จะเป็นเพียงภาพสีดำๆ ดังนั้นฉันพอรู้แล้วว่าเธอจะเลือกอัญมณีชนิดไหน หินออบซิเดียน หรือไม่ก็เพชรสีดำ เอาแบบดำที่สุด ”

เมื่อได้ยินที่เธอพูด ลีน่าก็จริงจังขึ้นมา“ เธอพูดถูก และสีของภาพพื้นหลังดวงดาวเหล่านี้ ล้วนเป็นสีดำ ตอนเธอออกแบบชุดราตรีดวงดาวบนท้องฟ้า ล้วนต้องผสมผสานหลากสีสันมากมาย เพื่อถ่ายทอดความลึกลับของดวงดาวบนท้องฟ้า และอัญมณีสีดำ ก็ถึงจะเหมาะสมที่สุด ดูไม่โดดเด่น ใช่ ฉันรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง ！”

ลีน่าปรบมืออย่างตื่นเต้น จากนั้นก็เปิดแล็ปท็อปที่อยู่ตรงหน้า และเริ่มค้นหาหินออบซิเดียนและเพชรสีดำ

ในที่สุด ลีน่าก็เลือกหินออบซิเดียน

ความจริงสองสิ่งนี้เมื่อเทียบกันแล้ว หินออบซิเดียนนั้นสู้เพชรสีดำไม่ได้เลย เพราะเพชรสีดำมีปริมาณน้อย สินค้ามีราคาสูงแต่ความต้องการของตลาดมีน้อย

ดังนั้นทางฝ่ายผู้จัด คงไม่อนุมัติให้เธอซื้อเพชรสีดำแน่ เพราะราคาสูง และไม่แน่ว่าจะขายมันออกได้ นี่เป็นเหตุผลหนึ่ง

และอีกเหตุผลหนึ่ง คือเพชรสีดำนั้นยังมีความโปร่งใสในระดับหนึ่ง ไม่เหมือนหินออบซิเดียน ที่ดำสนิท และดำด้านบริสุทธิ์ ใช้สำหรับการออกแบบในหัวข้อดวงดาวบนท้องฟ้า เข้าชุดกับชุดราตรี เป็นอะไรที่เหมาะสมยิ่งแล้ว

ดังนั้นลีน่าจึงได้ยื่นส่งใบขออนุมัติไป ไม่นานก็ได้รับการตอบรับกลับอย่างรวดเร็ว

หลังจากได้รับกลับมาแล้ว ลีน่าก็จับมือของวารุณี “ วารุณี พรุ่งนี้ไปตลาดพลอยเป็นเพื่อนกับฉันนะ ”

“ได้สิ”วารุณีพยักหน้าตอบตกลง

เพราะเป็นคู่หูของเธอ ดังนั้นจึงละเลยไม่ได้ เพราะหากเครื่องประดับมีปัญหา เสื้อผ้าของเธอก็จะพลอยได้รับผลกระทบได้