พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 911 ผลคะแนนออกแล้ว

ลีน่าทำเสียงฮึดฮัดไล่หลังพงศกร จากนั้นก็จับราวบันไดแล้วเดินลงอาคารไป

 วารุณี  ลีน่าเดินมาถึงชั้นล่าง เห็นวารุณีกำลังนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา จึงเรียกอย่างยิ้มๆ ไป

นัยน์ตาของวารุณีวูบไหวไปมา ดึงสติกลับมา แล้วหันหน้าไปยิ้มให้เธอ  คุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่เธอเสร็จแล้วเหรอ?  

 ใช่แล้ว  ลีน่าพยักหน้ายิ้มๆ

วารุณีเลิกคิ้ว  ดูเธอยิ้มซะหวานเยิ้มขนาดนี้ ทำไม กับรุ่นพี่ของเธอมีอะไรคืบหน้าอีกรึไง?  

ใบหน้าของลีน่าแดงก่ำ  มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?  

เธอยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง รู้สึกเขินหน่อยๆ

นานๆ ทีวารุณีจะเห็นเธอเขินอายขนาดนี้ รู้สึกแปลกใจครู่หนึ่ง พยักหน้าหงึกๆ  ชัดเจนมาก หน้าเธอแดงสุดๆ แล้วก็ รอยยิ้มของเธอมันเจิดจ้ามาก มองแค่เเว็บเดียวก็ทำให้คนรู้ว่าเธอกับรุ่นพี่ของเธอต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ  

ได้ฟังเธอพูดแบบนี้ ลีน่าบิดตัวไปมา เขินอายมากกว่าเดิม   โถ่เอ๊ย ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันอายจนไม่รู้จะเอ่ยปากพูดยังไงแล้วเนี่ย 

วารุณียิ้มน้อยๆ   เธออายเป็นด้วยเหรอเนี่ย ปกติแล้วเธอหน้าด้านที่สุดแล้วนี่ เรื่องรักๆ ใคร่ๆ พวกนี้แค่อ้าปากเธอก็พูดมาได้ไม่หยุด ตอนนี้เธอกลับอายงั้นเหรอ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อรึไง?  

ลีน่าหัวเราะคิกคักสองสามที   ก็ได้ ที่จริงฉันก็ไม่ได้อายขนาดนั้นหรอก แต่จริงๆ แล้วในใจฉันก็เขินอยู่นิดหนึ่งนะ ต่อจะให้ฉันหน้าด้านยังไง นิสัยจะร่าเริงแค่ไหน แต่จริงๆ ก็เป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่งเอง อีกอย่างนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันหวั่นไหวเลยนะ ยังไงมันก็ต้องมีเขินกันบ้างละ 

  โอเคๆ   วารุณีโบกมือไปมา   ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว มาคุยเรื่องเธอกับรุ่นพี่ของเธอดีกว่าว่าตอนนี้ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว?  

ลีน่าเดินไปแล้วนั่งลง   ที่จริงถ้าจะให้พูดว่าความสัมพันธ์ของพวกเราพัฒนากันไปไกลแค่ไหนแล้ว ก็ไม่ได้ขนาดนั้น เมื่อก่อนฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่ารุ่นพี่ฉันก็ไม่ต่างอะไรจากไม้ท่อนนึง เป็นพวกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราววอะไรเลย แต่หลังจากที่ช่วงนี้ฉันไปเซ้าซี้เขาอยู่บ่อยๆ แล้วก็บวกกับชั้นเชิงในการพูดจาของฉัน รุ่นพี่ของฉันน่าจะพอรู้ความในใจของฉันแล้วล่ะ ก็รู้อะไรขึ้นมานิดหน่อย แล้วก็เห

มือนจะคิดอะไรกับฉันนิดๆ ด้วย 

เธอทำท่าทางประกอบเล็กๆ น้อยๆ   แต่ถ้าจะบอกว่าเขาชอบฉันแล้ว มันเหมือนจะขาดอยู่นิดหน่อยนะ แต่เเค่เขารู้สึกกับฉัน ก็ทำให้ฉันมีความสุขแล้วล่ะ มันพอจะทำให้ฉันรู้สึกว่าความหวังที่อยากจะคบกับรุ่นพี่มันเป็นไปได้ แล้วก็เมื่อกี้ที่ฉันคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ รุ่นพี่บอกว่าอีกสักระยะหนึ่งจะมาหาฉัน แล้วก็ถามด้วยว่าฉันชอบอะไร พอถึงเวลานั้นก็จะซื้อมาให้ล่ะ เธอไม่รู้หรอก ที่ผ่านมา

รุ่นพี่น่ะไม่เคยที่จะออกตัวให้ของขวัญอะไรฉันเลยนะ แล้วก็ยิ่งไม่เคยพูดว่าจะมาหาฉันด้วย นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะ  

  รุ่นพี่เธอทำแบบนี้ ดูท่าแล้วก็น่าจะอยากไปต่อกับเธอนะ ยินดีด้วยนะลีน่า   วารุณียิ้มอย่ายินดี

ลีน่าพยักหน้าหงึกๆ   ขอบใจนะ ฉันเองก็รู้สึกว่ารุ่นพี่น่าจะอยากลองไปต่อกับฉันดู แค่ตอนนี้เราสองคนไม่มีใครพูดออกมาก็แค่นั้นเอง แต่ฉันคิดว่าพอรุ่นพี่มาหาแล้ว ฉันจะเป็นคนออกโรงไปสารภาพรักกับรุ่นพี่เองเลย เพราะยังไงซะฉันก็เป็นคนไปเกี้ยวรุ่นพี่ตั้งแต่ทีเเรกนี่นา ในตอนนั้นรุ่นพี่ไม่คิดอะไรกับฉันด้วยซ้ำ  

เธอเป็นที่ทำให้รุ่นพี่เริ่มเปิดใจ เพราะฉะนั้นเธอก็ควรเป็นคนที่จะพูดทุกอย่างออกมาเอง จะรอให้รุ่นพี่เอ่ยปากเองไม่ได้

นี่สำหรับรุ่นพี่แล้วมันออกจะไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่

วารุณีเองก็คิดว่าให้ลีน่าออกโรงเองดีที่สุด พยักหน้าเล็กน้อย  เธอพูดถูก ถึงตอนนั้นก็สู้ๆ นะ 

  วางใจเถอะ ฉันทำได้อยู่แล้ว ฉันจะต้องเอารุ่นพี่มาเป็นของฉันให้ได้ จะพยายามแต่งงานให้ได้ภายในครึ่งปี หนึ่งปีต่อมาก็มีลูก  ลีน่ากำมือ พูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

มุมปากของวารุณีกระตุก  แต่งงานภายในครึ่งปี หนึ่งปีจากนั้นมีลูก มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?  

  เร็วตรงไหนกัน   ลีน่าโบกมือปฏิเสธ   ตอนนี้สุขใจยังเล็ก เพราะฉะนั้นฉันต้องมีลูกให้เร็วหน่อย จะทำให้อายุของเด็กๆ ห่างกันมากเกินไปไม่ได้สิ ไม่งั้นพวกเขาก็เล่นด้วยกันไม่ได้แล้ว  

วารุณีเลิกคิ้ว   เพราะฉะนั้น นี่เธอกำลังอยากให้ลูกชายฉัน เป็นเพื่อนเล่นกับลูกเธองั้นเหรอ?  

ลีน่าหัวเราะคิกคักๆ   แน่นอนว่าต้องเป็นเพื่อนเล่นของกันและกันอยู่แล้ว เธอคิดดูนะ อารัณกับไอริณโตกว่าตั้ง 6 ปี สุดท้ายก็ยังมีระยะห่างระหว่างวัยกันอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นคือกว่าสุขใจจะโต อารัณกับไอริณก็คงกำลังยุ่งๆ อยู่กับเรื่องการเรียน นั่นก็ไม่มีคนเล่นเป็นสุขใจนี่ สุขใจก็คงจะเหงามากๆ เพราะฉะนั้นฉันต้องรีบมีลูก ให้ลูกไม่เด็กกว่าสุขใจมากจนเกินไป ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว ลูกของฉัน

มีเพื่อนเล่น สุขใจเองก็มีเพื่อนเล่นด้วย ดีจะตาย  

  เธอพูดมาแบบนี้ ก็เหมือนจะถูกนะ   วารุณีลูบคางไปมา แล้วพยักหน้าหงึกๆ

ลีน่ากอดแขนของเธอไว้   เธอดูสิ เธอเองก็คิดว่ามันมีเหตุผล นี่ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ  

วารุณียิ้มไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก   งั้นก็ได้ งั้นเธอก็สู้ๆละกัน อีกหนึ่งปีข้างหน้าก็พยายามมีลูกให้ได้ละกัน  

เธอมองไปที่หน้าท้องของลีน่า

ลีน่ายื่นท้องของตัวเองออกไปตรงๆ พยักหน้าอย่างมั่นใจ   วางใจเถอะ ต้องทำได้แน่นอน  

  ฉันเชื่อใจเธอ   วารุณีตบบ่าเธอสองสามที

ทั้งสองยิ้มให้กันครู่หนึ่ง หลังจากนั้นลีน่าก็คิดอะไรออก เงยหน้ามองขึ้นไปบนอาคารแว็บหนึ่งแล้วพูดเสียงต่ำออกมาว่า   วารุณี คนเมื่อกี้ คือพงศกรสินะ  

 เธอเจอพงศกรเหรอ?   วารุณีมองเธอ

ลีน่าพยักหน้า   ตอนที่ฉันออกจากห้องมา เขาบังเอิญเดินผ่านหน้าประตูห้องฉันพอดี ก็เลยมองเขาไปแว็บหนึ่ง  

  แล้วเธอคิดว่าเขาเป็นยังไงบ้าง?   วารุณียกน้ำขึ้นมาจิบแล้วเอ่ยถาม

ลีน่าคิดแล้วลูบคางไปมา   ถ้าพูดถึงรูปลักษณ์ละก็ ไม่มีที่ติเลยล่ะ ถึงแม้ว่าจะสู้ประธานนัทธีไม่ได้ แต่ก็พอจะสูสีล่ะนะ ก็เป็นสุดยอดชายงามทั้งคู่ แต่เขากลับโหดร้ายมากเลย แถมเชี่ยด้วย 

  เชี่ย ?   วารุณีเลิกคิ้ว

ลีน่าอืมอืมตอบกลับสองเสียง   ก็ใช่น่ะสิ รังแกปาจรีย์ซะขนาดนั้น ก็ต้องเชี่ยอยู่แล้วสิ  

วารุณีหัวเราะออกมาทีหนึ่ง   ก็เชี่ยอยู่นิดหน่อยจริงๆ แต่ก็พอจะเข้าใจได้นะ ในอดีตเขามีชีวิตที่จมปรักอยู่กับความแค้น ออกมาไม่ได้ มองก็ไม่ออก เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลก ที่เขาทำกับปาจรีย์ไปแบบนี้  

  ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบเขาเท่าไรอยู่ดี  ลีน่าทำปากมุ่ย

  ไม่ชอบก็ถูกแล้ว  วารุณีลูบสันจมูกเธอไปทีหนึ่ง   ถ้าเธอเกิดชอบเขาจะทำยังไงเนี่ย  

ลีน่าชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยตอบสนองกลับมา ตีวารุณีไปทีหนึ่งอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก   ได้นะเธอ เธอกล้าล้อฉันเล่นงั้นเหรอ ที่ฉันบอกว่าชอบ ไม่ได้หมายความว่าชอบแบบนั้น  

วารุณีหัวเราะฮ่าๆ ออกมา

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของลีน่าก็ดังขึ้น

ทั้งสองหยุดตีกัน

ลีน่าเอาโทรศัพท์ออกมาดู หน้าจอแสดงชื่อของคนที่โทรมา นัยน์ตาพลันเป็นประกาย

วารุณีที่เห็นเธอเป็นอย่างนั้น ก็จัดทรงผมให้ดีแล้วถามว่า   ทำไม? รุ่นพี่เธอโทรศัพท์มาอีกแล้วเหรอ?  

  ไม่ใช่ เป็นผู้จัดงานโทรมา   ลีน่าส่ายหัว   วารุณี ต้องโทรมาบอกผลคะแนนแน่ๆ เลย  

หลังจากได้ฟังคำนั้น ท่าทีของวารุณีก็ตั้งใจขึ้นมาทันที นั่งหลังตรง   จริงเหรอ?  

  ก็ต้องจริงนะสิ   ลีน่าพยักหน้า

วารุณีรู้สึกเริ่มตื่นเต้น ไม่เหมือนตอนแรกแม้แต่น้อย ที่รอผลประกาศอย่างใจเย็น

เพราะยังไงซะการรอคอย ท้ายที่สุดก็ยังคงเป็นการรอคอย ผลคะแนนยังไม่ออกมา ตื่นเต้นไปก็ไร้ประโยชน์

ไม่ใช่ว่าตื่นเต้นแล้วผลคะแนนจะประกาศออกมาซะหน่อย

เพราะฉะนั้นแล้ว ไม่สู้ไม่ตื่นเต้นดีกว่า เผชิญหน้าอย่างใจเย็นก็เพียงพอแล้ว

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน สายเข้าของผู้จัดงาน เป็นไปได้ว่าอาจจะโทรมาบอกผลคะแนน

ในเมื่อเป็นการประกาศผลคะแนน นั่นก็หมายความว่าผลคะแนนนั้นออกมาแล้ว ถ้างั้นที่เธอตื่นเต้นก็ไม่ต้องกังวลว่าจะดีใจเก้อ จึงตื่นเต้นออกมาได้อย่างไม่ต้องกังวล

 แต่ว่ามันแปลกๆ นะ  ไหนบอกว่าผลคะแนนจะประกาศทีเดียวบนอินเทอร์เน็ตไง? ทำไมถึงโทรมาล่ะ?   วารุณีรู้สึกสงสัยมากขึ้นไปอีก

 อาจเป็นเพราะได้ที่ 1 เลยโทรมาแสดงความยินดีโดยเฉพาะละมั้ง  ลีน่าพูดแล้วโบกมือไปมา

วารุณียิ้มไม่หุบ แต่ภายในใจ ก็ยังคงหวังให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ

 งั้นเธอก็รีบรับสิ  วารุณีมองโทรศัพท์ของลีน่า แล้วรีบเร่งให้เธอรับสาย