พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 600 ใส่ร้าย

หลังจากแจ็คเรียงลำดับแนวคิดให้ชัดเจน ล้วนผลักทั้งหมดไปยังกายเนี่ยเฟิงทันที ให้เนี่ยเฟิงแบกรับหน้าที่นี้ และพวกเขาก็คิดว่าหินก้อนนี้ก็คือสิ่งกีดขวางที่เนี่ยเฟิงตั้งไว้ ก็เพื่อที่จะเอาชีวิตของคอนสแตนติน

แจ็คถูกเจ้าเมืองยกเท้าเตะจนพลิกคว่ำ แต่เจ้าเมืองไม่ได้เอาชีวิตเขาเลย เจ้าเมืองให้แจ็คพูดต่อ

ในเวลานี้แจ็คย่อมไม่กล้าปกปิดอยู่แล้ว เพียงเห็นเขาหยิบชิปออกมาหลายชิ้น ชิปหลายชิ้นนี้ล้วนเป็นชิปวิดีโอของโดรน สภาพที่เป็นจริงของการแข่งรถที่โดรนตามถ่ายพวกเขาในเมื่อกี้

แจ็คบอกกับเจ้าเมืองตามความจริง ยื่นเนื้อหาที่บันทึกอยู่ในชิปหลายชิ้นนี้ขึ้นไป ตอนนี้เจ้าเมืองก็สนใจมากขนาดนี้ไม่ได้แล้ว ให้คนเปิดตรวจดูชิปหลายชิ้นนี้ทันที

ไม่นานภาพวิดีโอก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เจ้าเมืองไม่กะพริบตาจ้องมองแต่ละฉากที่ปรากฏอยู่ในจอเล็กๆนี้นั้น ยากที่จะจินตนาการอย่างมากลูกชายของเขาอยู่ในหลายชั่วโมงก่อนยังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจอยู่ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นศพ

ถึงแม้ว่าเจ้าเมืองมีลูกชายสามคน แต่คนที่เขารักทะนุถนอมที่สุดยังเป็นลูกชายคนเล็ก

“เจ้าเมืองท่านดูสิก็คือจุดนี้ เนี่ยเฟิงคนนี้ตกลงคาดการณ์ว่ามีหินยักษ์ที่อยู่ข้างหน้าได้ยังไงล่ะ? เขาถึงขนาดหยุดรถไว้อย่างรวดเร็ว! เขาย่อมคิดที่จะล่อใจให้เจ้าเมืองน้อยแซงรถ! ความเร็วรถที่เร็วขนาดนั้นเจ้าเมืองน้อยไม่สามารถเบรกรถได้ บวกกับเจ้าเมืองน้อยปิดระบบรักษาความปลอดภัยไปแล้ว ดังนั้นรถไม่สามารถลดความเร็วได้แต่พุ่งทะลุรั้วป้องกันการชนไปเลย ตกลงไปหุบเขา ทั้งหมดนี้ล้วนมีการวางแผนไว้ล่วงหน้าแน่ ล้วนเป็นเขาทำอย่างแน่นอน!”

แจ็คพูดอย่างแน่ใจมากๆ และในเวลานี้เส้นเลือดเขียวที่อยู่บนหน้าผากเจ้าเมืองเต้นเร่าๆอยู่ เขากัดฟันหลังกัดแล้วกัดอีก ดูจากลักษณะท่าทีโมโหอยู่มากๆ

“เป็นอย่างที่คิดไว้เป็นอย่างนี้ไม่ผิดจริงๆ ผมให้อภัยไอ้คนนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด บอกกับผมเขาอยู่ที่ไหน!”

เจ้าเมืองโกรธตัวสั่นจ้องมองไปยังแจ็ค แจ็คบอกกับเจ้าเมืองทันที เขาเป็นนักศึกษาของเมืองจันทร์ทองคำ

“นักศึกษาของโรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์ทองคำเหรอ? ดีมาก พรุ่งนี้ผมก็จะไปคิดบัญชีกับเขา!”

ตอนนี้เจ้าเมืองก็ไม่มีอารมณ์เช่นกัน ถึงยังไงก็ต้องจัดการงานศพของลูกชายตนเอง เขาคือคนผมขาวส่งคนผมดำ

ตอนนี้อารมณ์ของเจ้าเมืองลดลงอย่างฮวบฮาบ พอนึกถึงลูกชายของตนเองที่จากเขาไปแบบนี้ เจ้าเมืองก็รู้สึกเหมือนไม่มีความหวังใดๆแล้ว

เนี่ยเฟิงกับพานฉางอันทั้งสองคนที่อยู่ในเวลานี้กลับถึงหอพักแล้ว เนี่ยเฟิงอาบน้ำออกมา ยังคิดเรื่องของหินก้อนนั้นอยู่

คอนสแตนตินจะไม่ใช้ก้อนหินดักซุ่มตนเองอยู่ที่นั่น ถ้าหากเป็นเช่นนี้ งั้นตอนนั้นเขาก็จะไม่แซงรถอยู่ในเวลานั้น

หญิงสาวที่ชื่อว่าซันนี่คนนั้นหลบๆซ่อนๆอยู่ เธอย่อมรู้อะไรบ้างแน่นอน แต่ทำไมต้องทำอย่างนี้ล่ะ?

พานฉางอันผ่านการแข่งรถที่ตื่นเต้นยั่วยุมาฉากหนึ่ง เขาที่อยู่ในตอนนี้คือทั้งเหนื่อยทั้งง่วงเขาอาบน้ำเสร็จนอนอยู่บนเตียงก็หลับไปเช่นดั่งหมูตายเลย ไม่รู้ว่าในเวลานี้เนี่ยเฟิงส่งข้อความไปให้กับลิซ่าเลยสักนิด

ตอนลิซ่าได้รับข้อความอึ้งชะงักไปหนึ่งที เธอกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำพอดี เธอเช็ดมือให้แห้ง หยิบมือถือมาพบเห็นคนที่ดึกขนาดนี้ยังส่งข้อความให้กับตนเองถึงขนาดเป็นเนี่ยเฟิง

มุมปากของลิซ่าอดไม่ไหวที่จะงอขึ้นเล็กน้อย เธอตอบข้อความกลับทันที

เนี่ยเฟิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้กับลิซ่าโดยคร่าวๆ หลังจากลิซ่ารู้แล้วเธอก็ขมวดคิ้วอย่างแน่นเช่นกัน เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มีความผิดปกติเล็กน้อย

“ฉันช่วยสืบหาสภาพของหญิงสาวคนนั้นให้กับคุณสักหน่อย”

ลิซ่าพูดจบเรียกใช้เครือข่ายความสัมพันธ์ของตนเองไปสืบซันนี่ทันที

หลังจากผ่านไปสักพักลิซ่ากลับมาส่งข้อความบอกกับเนี่ยเฟิงว่า “รายละเอียดของข้อมูลล้วนอยู่ในชุดข้อมูลนี้แล้ว และช่วงนี้บัญชีธนาคารของซันนี่มีเงินเพิ่งเข้าจำนวนมาก เงินก้อนโตนี้ ไม่มีที่มาสืบไม่ได้ว่าตกลงเป็นใครโอนเข้าไป ดูเหมือนมีการคุ้มครองความเป็นส่วนตัว”

“เงินก้อนนี้โอนเข้าบัญชีตั้งแต่เมื่อไหร่?” เนี่ยเฟิงถาม

“ไม่ค่อยชัดเจน เจ้าหน้าที่ข่าวกรองของพวกเราสืบได้ถึงจุดนี้เท่านั้น สิ่งอื่นๆล้วนสืบไม่ได้ แต่แน่ใจได้มากๆคือการค้าขายที่เกิดขึ้นในระยะนี้”

หลังจากลิซ่าพูดจบมีความกังวลเล็กน้อย “เรื่องที่คุณแข่งรถกับคอนสแตนตินนี้มีความอันตรายเล็กน้อยจริงๆ คอนสแตนตินคนนั้นเก่งในการวางแผนทำร้ายคนมากๆ ครั้งนี้คนที่ตายแม้ว่าเป็นเขา แต่ความยุ่งยากที่ตามมาจะไม่มีที่สิ้นสุด บิดาของคอนสแตนตินจะไม่ปล่อยคุณแน่…”

นึกไม่ถึงความวัวยังไม่หาย ความควายเข้ามาแทรก เริ่มแรกลิซ่ายังกังวลว่าแอนโทนี่จะแก้แค้นเนี่ยเฟิงมากกว่า แต่นึกไม่ถึงตอนนี้กลับกลายเป็นคนอื่นจะลงมือกับเนี่ยเฟิง

ฐานะของเจ้าเมืองเมืองหยกวิศิษฏ์กับเจ้าเมืองเมืองทองไล่เลี่ยกัน ไม่มีคนกล้าไปแส่หาเรื่องพวกเขา

และไอ้คนที่ถูกเจ้าเมืองเมืองหยกวิศิษฏ์เห็นเป็นคนที่ตนเกลียดชัง ไม่มีคนไหนจะได้เจอดีแน่

“ไม่เป็นไร จะมาก็เอาแต่มาเถอะ ผมไม่หวาดกลัวพวกเขา”

ต่อสิ่งนี้เนี่ยเฟิงไร้ความหวาดกลัว เดิมทีก็คือคอนสแตนตินทำไม่ถูกอยู่แล้ว คือคอนสแตนตินยั่วยุเขาก่อน สุดท้ายถึงแม้ว่าตายแล้ว ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเนี่ยเฟิงสักนิดเลยเช่นกัน สัญญาระหว่างความเป็นกับความตายยังจับอยู่ในมือของเนี่ยเฟิงอยู่ล่ะ

“แม้ว่าคำพูดพูดอย่างนี้ไม่ผิด แต่นี่คือทวนเปิดเผยหลบหลีกง่าย เกาทัณฑ์ลับยากระวัง…”

ยิ่งกว่านั้นอยู่สถานที่แห่งนี้สร้างศัตรูมากมายจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนะ

ถึงแม้ว่าลิซ่ายังคิดจะเกลี้ยกล่อมเนี่ยเฟิง แต่ในเวลานี้เนี่ยเฟิงกลับปิดมือถือไปแล้ว เขานอนอยู่บนเตียงอะไรล้วนไม่คิดหลับไปโดยตรงเลย

ข้อความที่ลิซ่าส่งเข้าไปหายต๋อมเหมือนหินที่จมลงไปในทะเล เธอก็รู้ว่าเนี่ยเฟิงจะทำโดยพลการอีกแล้ว ลิซ่าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหนึ่งที

แต่คิดดูแล้ว เธอก็ไม่ใช่จะชอบจุดเด่นอย่างนี้ของเนี่ยเฟิงเหรอ? เนี่ยเฟิงเป็นคนเด็ดขาด ความคิดก็ไม่ได้สลับซับซ้อนขนาดนั้น

ดังนั้นวันที่สองในโรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์ทองคำก็เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

“แย่แล้วๆ ประธานข้างนอกเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

เมื่อคืนลิซ่าล้วนนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน ตอนนี้เธอที่นั่งอยู่ในออฟฟิศยังต้องจัดการเอกสารอีก อารมณ์ของเธอมีความกระสับกระส่ายใจเล็กน้อย แต่ในเวลานี้พวกสมาชิกของสภานักเรียนกลับรีบเร่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ตื่นตระหนกอยู่

“เรื่องอะไรล่ะ? จำเป็นต้องตะโกนขนาดนั้นเหรอ?”

ลิซ่าอารมณ์ไม่ดีถามแบบนี้

“เป็นกองกำลังอาวุธส่วนตัว ตอนนี้ล้อมรอบค่ายมวยเฉิงเฟิงไว้อย่างแน่นหนาแล้ว อย่างน้อยยังมีกองทัพหนึ่ง!”

หลังจากลิซ่าได้ยินลุกขึ้นมาทันที สีหน้าของเธอเข้มงวดกวดขัน ต้องรู้ว่านี่เป็นโรงเรียนที่สามพันธมิตรใหญ่ร่วมก่อตั้งขึ้นมา ถึงขนาดมีคนกล้าส่งกองกำลังอาวุธส่วนตัวมาก่อเรื่องถึงที่นี่ ดูจากลักษณะท่าทีคืออยู่จนเบื่อแล้ว

ลิซ่าสงบสบายเดินออกไปเลยทั้งเดินทั้งหันหน้ากวักมือกับเพื่อนฝูงที่อยู่ข้างหลัง ให้พวกเขารีบเร่งตามขึ้นมา

“ฉันกลับอยากจะดูว่าใครไม่รู้จักรักตัวกลัวตาย กล้ามาก่อเรื่องถึงที่นี่!”

ตอนที่พวกเขาลิซ่ารีบเร่งไปถึงค่ายมวยเฉิงเฟิง ก็ได้เห็นคนหนาแน่นไปหมด สิ่งที่สวมใส่อยู่บนกายคนเหล่านี้เป็นชุดของกองกำลังอาวุธส่วนตัว แต่ละคนล้วนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ล้อมรอบค่ายมวยเฉิงเฟิงแน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านเข้าไปไม่ได้ คนอื่นๆกลัวถูกส่งผลกระทบ หลบซ่อนไว้มานานแล้ว

และอยู่ในมือของกองกำลังอาวุธส่วนตัวเหล่านี้ ล้วนถืออาวุธที่ดีเยี่ยม พวกเขาใบหน้าไร้สีหน้าถือปืนกลมืออยู่จ้องมองสภานักเรียนที่เดินเข้ามายังฝั่งนี้

ลิซ่าแอบด่าอยู่ในใจ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำอะไรกันอยู่? ถึงขนาดปล่อยกองทัพทหารกองหนึ่งเข้ามา พวกเขาไม่รู้ว่าอย่างนี้จะสร้างความหวาดกลัวให้กับพวกนักเรียนในโรงเรียนเลยเชียวเหรอ?

“ตกลงว่าพวกคุณเป็นคนใครกันแน่? ทำไมต้องบุกเข้ามาโรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์ทองคำล่ะ? พวกคุณไม่รู้ว่านี่เป็นสถานที่อะไรเลยเชียวเหรอ?”