พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 83 เสียใจ

บทที่ 83 เสียใจ

คลาดเคลื่อนเพียง 7 กรัมเท่านั้น！

พวกเขาทุกคนเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

ให้ตายเถอะ！

เมื่อสักครู่ว่าศาสตราจารย์เจิ้งมีความแม่นยำอีกทั้งยังเป็นมือวางอันดับ 3 ของประเทศ ก็ความคลาดเคลื่อนได้ถึง 10 กรัมเป็นอย่างน้อย

แต่เจ้าหมอนี่กลับคลาดเคลื่อนเพียง 7 กรัม！

ความแตกต่างไม่ถึง 10 กรัมนี่เป็นทักษะความสามารถล้นฟ้าหรืออย่างไร！

หวงยาวจุนหยิบอัญมณีนั้นขึ้นมาและพิจารณาดู เขาค่อนข้างแน่ใจว่านี่คือหยกส้มโอ

แต่เขาก็ได้ทำตามขั้นตอน สุดท้ายหลังจากพิจารณาดูแล้วก็ยิ้มและหันไปทางเจิ้งซีเหอพูดว่า “อาจารย์เจิ้งครับ คุณก็ลองมาดูสิ”

ก่อนหน้านี้เขาพ่ายแพ้ให้กับเจิ้งซีเหอ แล้วเจิ้งซีเหอดูถูกเขาโดยสายตาหวงยาวจุนมีความรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้ถึงแม้ลู่เฉินจะเป็นคนชนะเจิ้งซีเหอ แต่ลู่เฉินก็นับว่าเป็นคนยวี่โจวของพวกเขาเช่นกัน

บัดนี้ลู่เฉินเป็นตัวแทนของการพนันอัญมณีแห่งยวี่โจวนั่นเอง

ทำให้หวงยาวจุนรู้สึกสะใจยิ่งนัก

แน่นอนว่าความรู้สึกเหล่านี้มีเพียงหวงยาวจุนที่คิดแบบนี้

เนื่องจากคนอื่นๆนั้นเห็นแก่หน้าของตนและไม่กล้าพูดชมเชยว่าลู่เฉินนั้นมีความสามารถออกมา

เนื่องจากก่อนหน้านี้พวกเขาได้หัวเราะและดูถูกลู่เฉินไว้อย่างมาก

อีกทั้งยังเอ่ยอีกว่าลู่เฉินไม่ใช่คนยวี่โจว การกระทำของเขาไม่เกี่ยวกับคนยวี่โจวแม้แต่น้อย

“ไม่จำเป็น เขาชนะแล้ว” เจิ้งซีเหอส่ายหัว และยอมรับความพ่ายแพ้

ก่อนหน้านี้เขามีท่าทางที่หยิ่งผยองนั่น เกิดจากเขามีความเชื่อว่าลู่เฉินไม่สามารถชนะเขาได้อย่างแน่นอน

แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดเยาะเย้ยถากถางลู่เฉิน

ในทางกลับกัน ณ วินาทีนี้เขายอมพ่ายแพ้ให้กับความสามารถในการพิจารณาอัญมณีของลู่เฉินจากใจจริง

เมื่อเจิ้งซีเหอพูดจบ โจวเจินเฟ่ยและพรรคพวกก็สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นซีดเผือด คล้ายกับตกลงมาจากสวรรค์สู่นรก

ส่วนทางด้านของจั่วชิงเฉิงและพรรคพวกกลับตบมือฮือฮากันขึ้นมา

ถึงแม้คนชนะจะเป็นลู่เฉิน แต่ ณ วินาทีนี้พวกเขากลับลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ได้รังเกียจเดียดฉันท์ลู่เฉินเพียงใด

การกระทำเช่นนี้คล้ายกับตบหน้าโจวเจินเฟ่ยเข้าอย่างจัง！

จะให้พูดว่ายังไงดีนะ

สะใจจนบรรยายไม่ถูกเลย！

“ขอถามหน่อย คุณรู้ได้ยังไงว่าข้างในเป็นหยกส้มโอ” เจิ้งซีเหอถามลู่เฉินด้วยใบหน้าตกตะลึง

ถึงแม้จะเป็นหยกเนื้ออ่อนปานกลางจากตะวันตกจริง แต่ก็ยังแยกประเภทอีกหลายอย่าง แต่ชายหนุ่มผู้นี้เขาเพียงนำมันมาจับไว้ในมือก็สามารถวิเคราะห์ออกมาได้ว่าคือประเภทไหน เทคนิคเช่นนี้ไม่ใช่เทคนิคที่คนธรรมดาทั่วไปจะทำได้ และเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“ผมเดาเอานะครับ” ลู่เฉินหัวเราะ

แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เดา

ผู้เชี่ยวชาญอันดับ 1 ของประเทศก็คือหยุนลาวอาจารย์ของเขานั่นเอง เขาได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากหยุนลาวมาตั้งแต่เล็ก และเขาก็มีความสนใจในด้านของของสะสมและอัญมณีต่างๆมากมาย ดังนั้นความสามารถในการวิเคราะห์ของเขาไม่น้อยไปกว่าหยุนลาวเลย

ตามทั่วไปแล้วหยกที่มีความแข็งปริมาณเท่าเทียมกับกระจกจะเรียกกันว่าเป็นหยกแข็ง ส่วนความแข็งน้อยกว่ากระจกจะเรียกว่าเป็นหยกอ่อน

เขาใช้พลังงานจากภายในร่างกายส่งผ่านไปยังหินนั้นและสัมผัสออกมาว่ามีหยกอยู่ด้านในหรือไม่ หากมีหยกจริงความแข็งคืออะไร เขาต้องแยกแยะความแข็งและความอ่อนออกจากกันก่อนจึงตัดสินใจถึงประเภทได้ และคำนวณหาค่าที่สอดคล้องว่าเป็นประเภทใด

แน่นอนว่าวิธีนี้ไม่ง่ายเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าคนมีพลังจากภายในก็สามารถทำได้

แต่ต้องผ่านการทดสอบและทดลองมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง อีกทั้งยังต้องศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับเรื่องหยกต่างๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เฉิน เจิ้งซีเหอก็รู้สึกไม่พอใจ แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อ！

แต่ลู่เฉินไม่ยอมพูดออกมา เขาเองก็ไม่มีประโยชน์ที่จะซักถาม

ในใจคิดว่าอย่าให้ถึงเวลาที่พ่ายแพ้แก่เขาแล้วกัน มิฉะนั้นเขาจะเอาคืนทุกอย่างให้สาสม！

“เถ้าแก่โจว ผมมีความสามารถไม่เท่ากับเขา ในวันนี้ผมไม่ขอเป็นผู้ประเมินให้แก่คุณแล้ว ขอตัวก่อน” เจิ้งซีเหอทำความเคารพโจวเจินเฟ่ยและพรรคพวกจากนั้นเดินออกจากโรงแรมไป

เขาจะเอาหน้าที่ไหนอยู่ต่อ

โจวเจินเฟ่ยต้องการรั้งเขาไว้ เขาคิดว่าลู่เฉินเพียงแค่บังเอิญโชคดีเท่านั้นเขาจะต้องชนะกลับมาให้ได้

แต่เจิ้งซีเหอไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่น้อย

“เถ้าแก่โจวครับ คนจาก ที่ราบภาคกลางของคุณมีความสามารถเท่านี้หรือ？” จั่วชิงเฉิงหัวเราะเยาะออกมา ภายในใจเขาสะใจยิ่งนัก

ก่อนหน้านี้เขาถูกโจวเจินเฟ่ยกดดันจนแทบกระอักเลือด

“เหอะๆ จั่วชิงเฉิงคุณดีใจอะไรไป คุณไม่ได้ชนะสักหน่อย” โจวเจินเฟ่ยพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

“นั่นน่ะสิ ก่อนหน้านี้พวกคุณบอกว่าเขาไม่ใช่คนยวี่โจวไม่ใช่เหรอ ดีใจอะไรไป？”อีกคนหนึ่งพูดขึ้นมา

คำพูดของทั้งสองทำให้จั่วชิงเฉิงและบรรดาคนอื่นๆ สีหน้าซีดลง เขาไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร

ผิดหวังจริงๆ

หากพวกเขาเชื่อในฝีมือของลู่เฉินละก็ ตอนนี้พวกเขาคงดีใจได้อย่างออกหน้าออกตา

เมื่อพวกเขาคิดถึงการกระทำก่อนหน้านี้ แม้แต่จั่วชิงเฉิงเองก็รู้สึกละอายแก่ใจยิ่งนักจึงไม่พูดอะไรอีก

“เจ้าหนู รอบที่แล้วก็แค่บังเอิญโชคดีเท่านั้นแหละ เรามาพนันกันอีกรอบหนึ่ง” โจวเจินเฟ่ยมองมาทางลู่เฉินแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น

“ก็ได้ แต่รอบนี้พวกคุณควรจะวางเงินเดิมพันเยอะหน่อยนะ รอบต่อไปผมคงจะเดิมพันด้วยเงินหนึ่งหมื่นล้าน” ลู่เฉินหัวเราะออกมา

หา！！！

โจวเจินเฟ่ยไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ เขาให้ทนายความรีบเขียนสัญญาทันที

พนันทีละหมื่นล้าน！

พระเจ้า！ ต่อให้พวกเขานำทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลโจวออกมาวางเป็นเงินเดิมพันก็พนันได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

หลังจากเซ็นสัญญาเรียบร้อย ลู่เฉินก็เตรียมตัวเดินจากไป

แหล่งนำเข้าวัตถุดิบจากทั้งสองพื้นที่ ถึงแม้เขาจะไม่ได้มีเวลามากมายไปจัดการเรื่องราวพวกนี้ แต่เขาสามารถทำให้ตู้เฟยลืมตาอ้าปากจากตรงนี้ได้

ใช่แล้ว！เขาต้องการนำช่องทางการค้าอัญมณีทั้งสองแหล่งนี้มอบให้กับตู้เฟยดูแลรับผิดชอบ และให้เขามีทางแก้ตราบาปให้กับตัวเอง

“คุณลู่ครับ คุณลู่ รอแป๊บหนึ่ง” เมื่อเห็นลู่เฉินจะจากไปจั่วชิงเฉิงก็รีบตามขึ้นมา

ลู่เฉินขมวดคิ้วแล้วมองไปทางจั่วชิงเฉิง

“คืออย่างนี้นะครับ ช่องทางการค้าอัญมณีในมือของคุณตอนนี้ สนใจจะส่งต่อให้ผมไหม？” จั่วชิงเฉิงพูดอย่างเขินอาย

“ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ได้ตั้งมีความตั้งใจจะส่งต่อให้ใคร” ลู่เฉินหัวเราะเบาๆ

จั่วชิงเฉิงทำตัวไม่ถูก หากเขาไม่ได้หนังสือสัญญาฉบับนี้กลับมาเขาต้องถูกตำหนิอย่างมากแน่นอน

“ผมให้ราคาพันล้าน ไม่สิ พันห้าร้อยล้านสำหรับการซื้อหนังสือสัญญาในมือคุณ” จั่วชิงเฉิงพูดออกมาจากใจจริง

เพียงแค่ราคากระดาษใบเดียวจำนวนเงิน พันห้าร้อยล้านเป็นราคาที่ยุติธรรมมากแล้วจริงๆ จั่วชิงเฉิงคาดว่าลู่เฉินน่าจะใจอ่อนบ้าง

ลู่เฉินเพียงแค่ยิ้มแล้วหันหลังจากไป

“เดี๋ยวก่อนสิครับ” จั่วชิงเฉิงตะโกนตามหลังมา

ลู่เฉินไม่ได้มีทีท่าจะหันหลังกลับ

“คุณลู่ครับ พวกเราเป็นชาวยวี่โจวด้วยกันทั้งนั้น งานใหญ่ขนาดนี้คุณคนเดียวก็คงทำไม่ได้หรอก ให้พวกเราช่วยจัดการเป็นอย่างไรล่ะ？” ชายหัวโล้นก็วิ่งตามขึ้นมาพูดเช่นกัน

ลู่เฉินหันหลังกลับไปมองชายผู้นั้นแล้วเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “เมื่อสักครู่ผมได้ยินกับตัวเองหรือเปล่านะ ว่าพวกคุณบอกว่าผมไม่ใช่คนยวี่โจวหรือว่าหูมีปัญหา？”

พวกเขาทั้งหลายดูถูกลู่เฉินก่อนหน้านี้ ทำให้อายจนต้องก้มหน้าลงไป

น่าเสียดายจริงๆ

หากรู้ว่าลู่เฉินเก่งขนาดนี้ ต่อให้ลู่เฉินบอกว่าไม่ใช่คนยวี่โจว พวกเขาก็ต้องทำให้ลู่เฉินเป็นคนยวี่โจวให้ได้

เมื่อมองตามเงาของลู่เฉินที่จากไป พวกเขาทั้งหลายรู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้

เนื่องจากต่อจากนี้พวกเขาจะต้องนำเข้าวัตถุดิบจากลู่เฉิน

การขัดใจลู่เฉินก็เท่ากับว่ามีปัญหากับเงินทองนั่นเอง

ตรงกันข้าม

พวกเขาทั้งหลายกำลังพยายามคิดว่าทำอย่างไรให้ลู่เฉินพอใจ

มีเพียงจั่วชิงเฉิงเท่านั้นที่หรี่ตาลงมองลู่เฉินด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

“ผมอยากจะคอยดูจริงๆ ว่าเขาจะสามารถดำเนินการธุรกิจของทั้งสองเขตได้อย่างไร”

จั่วชิงเฉิงหัวเราะอยู่ในใจ เขาเชื่อว่าบ้านตระกูลโจวไม่หยุดอยู่เพียงเท่านี้แน่

เมื่อถึงเวลา เขาร่วมมือกับบ้านตระกูลโจว เชื่อว่าลู่เฉินจะต้องยอมมอบหนังสือสัญญาทั้งสองฉบับนั้นออกมาโดยดีแน่