ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่369 ฟู่ฉือเกิดความสงสัย
เฉามู่และเฉียวเหวยอีมองหน้ากันและพูดต่อว่า “บอกตามตรง บางครั้งฉันก็อิจฉาเธอ แม้ว่าแม่ของเธอไม่ใช่แม่ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม แต่เธอมีผู้ชายคนหนึ่งที่รักเธอจริงๆ”
เฉียวเหวยอีกลับรู้สึกลี่เย่ถิงไม่ได้ใจดีกับเธอแค่คนเดียว ความรักแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิม
เธอเหลือบมองลี่เย่ถิงในระยะไกลโดยไม่พูดอะไรออกมา
“ฉันได้ยินจากป้าของฉัน เธอกับฟู่ฉือจะแต่งงานกันในปีหน้าเหรอ?” เฉียวเหวยอีที่เงียบไปครู่หนึ่ง เปลี่ยนเรื่องและถามเฉามู่อีกครั้ง
เฉามู่พยักหน้าอย่างสงบแล้วหันกลับมา “อืม”
“เมื่อกี้พ่อโทรหาฉันแล้วบอกว่าไหน ๆ ฉันอยู่ประเทศ H แล้วก็ขอให้ฉันลองเสียเลย ถ้าเธอละก็ไปช้อปปิ้งกับฉันไหม?”
เฉียวเหวยอีอยู่ในคฤหาสน์ค่อนข้างน่าเบื่อ ลี่เย่ถิงมาที่นี่เพื่อทำงานไม่ใช่ท่องเที่ยว
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็พยักหน้าและพูดว่า “เอาสิ เธอจะไปก็บอกฉันนะ”
เฉามู่หยิบโทรศัพท์ที่จอแตกในกระเป๋าของเธอออกมาแล้วคลิกรูปสองสามรูปเพื่อโชว์ให้เฉียวเหวยอีดู “เธอคิดว่าอันไหนเหมาะกับฉันที่สุดเหรอ?”
เฉามู่จัดอยู่ในประเภทคนที่ถือว่าสวยมาก เมื่อสวมชุดราตรี เฉียวเหวยอีจึงตระหนักได้ว่าเธอหุ่นดีจนน่าอิจฉา
ดูเหมือนว่าเธอจะได้ค้นพบโลกใหม่ และเธอก็มองดูร่างของเฉามู่โดยไม่รู้ตัวและความรู้สึกนั้นก็ฉายออกมาบนใบหน้าของเธอ
“ยัยบ้า !” เมื่อเห็นว่าเฉียวเหวยอีตั้งใจจ้องไปที่หน้าอกของเธอ เฉามู่เหยียดมือออกเพื่อตีเฉียวเหวยอีเบา ๆ
เฉียวเหวยอียิ้มแลพูดว่า “ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยจริงๆ !”
จากนั้นเธอก็ลดเสียงลงอีกครั้งและพูดว่า “เธอน่ะไม่รู้อะไร ผู้ชายอาจจะไม่พูดอะไรแต่ในใจน่ะสนใจมาก ดูหุ่นของเธอสิ ต่อให้ไม่ได้รู้สึกอะไรกัน แต่นอนด้วยกันก็ต้องรู้สึกอะไรบ้างสิ”
“ทำไม พี่รองเขาพูดว่าอะไรเหรอ?” เฉามู่ถามด้วยรอยยิ้ม
“ลี่เย่ถิงเขาก็แค่…” เฉียวเหวยอีพูดพลางก้มหน้ามองตัวเอง
แม้ว่าเธอจะไม่เล็ก แต่เธอก็ไม่ใหญ่ เป็นแค่คัพ B ธรรมดา ๆ
“กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน” ทั้งสองมุ่งหน้าเข้าหากันและกระซิบ และเสียงของลี่เย่ถิงก็ดังมาจากด้านหลังโดยไม่คาดคิด
เฉามู่หดมือกลับอย่างรวดเร็ว เฉียวเหวยอีรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
ลี่เย่ถิงมองลงไปยังที่ที่เฉามู่สัมผัสเมื่อครู่ เฉียวเหวยอีสบตากับเขา กระแอมออกมาเบา ๆ และตอบว่า “ไม่มีอะไร มันเป็นแค่ปัญหาเล็กน้อยระหว่างผู้หญิง”
ลี่เย่ถิงสามารถคาดเดาหัวข้อที่พวกเธอกำลังพูดคุยกันอยู่ในตอนนี้ได้
เฉามู่พูดเสริมว่า “เรื่องชุดน่ะ ฉันจะขอยืมพี่สะใภ้ใช้ในช่วงสองวันนี้ แล้วขอให้เธอไปร้านเพื่อช่วยฉันเลือกชุดแต่งงานด้วย พี่รองคิดว่ายังไงคะ?”
ลี่เย่ถิงไม่ตอบอะไร แต่เพียงพยักหน้าอย่างว่างเปล่า
ฟู่ฉือเดินกลับมา ลี่เย่ถิงจึงว่า “สามีภรรยานาน ๆ จะได้เจอกันสักที พวกเราอย่าไปรบกวนเลย”
“แต่ฉัน…” เฉียวเหวยอียังพูดกับเฉามู่ไม่เสร็จ
ลี่เย่ถิงเหลือบมองเธอ
เฉียวเหวยอีเนิ่งเงียบ ลี่เย่ถิงพูดถึง พวกเขาสามีภรรยาปีหนึ่งจะเจอกันแค่สองครั้ง ควรจะให้พื้นที่ว่างแก่พวกเขาได้ใช้เวลาด้วยกัน
“งั้นพวกเราไปก่อนนะ พวกเธอพักก่อนเถอะ” เฉียวเหวยอีลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง พูดกับเฉามู่และฟู่ฉือที่ดูอึดอัด
เฉามู่และฟู่ฉือถูกทิ้งไว้ที่ระเบียงด้านหลังตามลำพัง
ฟู่ฉือไตร่ตรองและกล่าวว่า “ฉันจะส่งไปส่งพวกเขา”
เฉามู่เงียบและมองดูเขาเดินออกไป
ฟู่ฉือเดินตามหลังเฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงที่เดินจับมือกัน และเหลือบมองไปที่หลังของเฉียวเหวยอีโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้น…ความรู้สึกคุ้นเคยแวบเข้ามาในหัวของเขาราวกับว่าเขาเคยเห็นเธอที่ไหนสักแห่งมาก่อน