ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่393 ลู่เจ๋อน่าเชื่อถือกว่าฉันเหรอ?

ลู่เจ๋อกับลี่เย่ถิงมองหน้ากันอีกครั้ง และเห็นว่าการแสดงออกของลี่เย่ถิงนั้นดูผิดแปลกไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เขายิ้มให้ลี่เย่ถิงและกล่าวว่า “งั้นฉันขอตัวก่อน”

ลี่เย่ถิงมองตามแผ่นหลังของลู่เจ๋อที่เดินจากไป จากนั้นจึงหันกลับมามองเฉียวเหวยอีในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง

เฉียวเหวยอีเอนกายลงในอ้อมแขนของเขาเบา ๆ และเหลือบมองไปยังทิศทางที่ลู่เจ๋อจากไป เมื่อเธอถอนสายตาออก เธอก็เจอกับสายตาอันมืดมนของลี่เย่ถิง

“ไหนบอกว่า…” เธอตกตะลึง และทันทีที่เธอพูด ลี่เย่ถิงก็เอนตัวสวมกอดเธอ

เฉียวเหวยอีรู้สึกเวียนศีรษะและอยากจะอาเจียน เธอจึงรีบเอามือปิดปากไว้ทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสองก็กลับมาที่ห้องลี่เย่ถิงโยนเธอลงบนเตียง หันหลังเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเปิดน้ำร้อน

เเฉียวเหวยอีนั่งอยู่บนขอบเตียง มองดูใบหน้าลี่เย่ถิงอย่างเงียบงัน เธอรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ ดูเหมือนเขาจะโกรธหรือเปล่า?

ทั้งสองไม่ได้เจอกันมาสองสามวันแล้ว เฉียวเหวยอีทั้งกังวลและเป็นห่วงเขา

เมื่อพวกเขาพบกันโดยไม่คาดคิด เขากลับทำเหมือนเธอเป็นหนี้เขาอีกครั้ง

“ถอดเสื้อผ้าแล้วมาที่นี่” ลี่เย่ถิงหันกลับมาเห็นเฉียวเหวยอีมีท่าทีที่งุนงงและไม่พอใจเล็กน้อย เขาพูดกับเธออย่างเคร่งขรึม

เฉียวเหวยอีเม้มริมฝีปากไม่ส่งเสียงหรือเคลื่อนไหว

ใบหน้าของลี่เย่ถิงมืดมน เขาเงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองเธอ

เมื่อน้ำอุ่น เขาโยนหัวฝักบัวลงในอ่างอาบน้ำ หันหลังกลับ และจับเธอเข้าห้องน้ำ

“จะทำอะไรน่ะ ลี่เย่ถิง!” เฉียวเหวยอีเดิมทีรู้สึกไม่สบายอยู่แล้ว ถูกเขาจับข้อมือจนเจ็บ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วถาม

ลี่เย่ถิงไม่ได้พูดอะไร แต่ด้วยใบหน้าที่สงบ เขาลากเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วนั่งลง ปลดกระดุมเสื้อผ้าของเธอทีละเม็ด

เฉียวเหวยอีรู้สึกโกรธมากขึ้น และพยายามดึงมือออกจากเขา

ลี่เย่ถิงเหลือบตามองเธออย่างเงียบๆ

เฉียวเหวยอีไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไร เขาดูโกรธแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไร เพียงเผชิญหน้ากับเขาในภาวะจนตรอก

“ลู่เจ๋อน่าเชื่อถือกว่าฉันล่ะสิ” เขาพูดอย่างเย็นชา

ในคำพูดนั้นมีความประชดประชันเล็กน้อย

เฉียวเหวยอีตกตะลึง ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา !”

เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เขาหึงหวงลู่เจ๋อ คนที่เป็นพี่ชายของเขา !

ลี่เย่ถิงรู้ตัวดีว่าเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่ เพราะเหตุนี้เองเขาถึงรู้สึกรำคาญใจ

เห็น ๆ กันอยู่เขาเป็นคนโทรหาลู่เจ๋อ และไหว้วานให้เขาดูแลปกป้องเฉียวเหวยอี เขาเป็นคนขอร้องด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้กลับมารู้สึกเสียใจ

เมื่อครู่เขาเห็นลู่เจ๋อโอบกอดเฉียวเหวยอี

“เมื่อกี้ฉันเกือบล้มน่ะ เขาเลยช่วยฉัน” เฉียวเหวยอีหยุดเพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะอธิบายให้เขาฟัง

เธอเดาว่าลี่เย่ถิงเห็นความลำบากใจระหว่างเธอกับลู่เจ๋อเมื่อครู่ แต่เธอไม่ได้ตั้งใจ และลู่เจ๋อก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นด้วย เขาช่วยเธอตามปกติ ลี่เย่ถิงจะเข้าใจผิดเพียงเพราะเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ?

ลี่เย่ถิงรู้ดีว่าเพราะเฉียวเหวยอีเกือบจะล้มลู่เจ๋อจึงเอื้อมมือออกไปช่วยเธอ

อย่างไรก็ตาม เกรงว่าเฉียวเหวยอีคงไม่รู้ตัวว่าลู่เจ๋อปฏิบัติต่อเธอแตกต่างไปเล็กน้อย

ตอนนั้นเขาอยู่ในรถ และเห็นปฏิกิริยาการแสดงออกของลู่เจ๋ออย่างชัดเจน

เขากัดฟันพลางจ้องไปที่เฉียวเหวยอี เห็นเธอดูตกใจและงุนงง ไฟในหัวใจของเขาก็ลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาโอบเอวเฉียวเหวยอีไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

“คุณกำลังทำฉันเจ็บนะ ลี่เย่ถิง !” เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ปล่อยฉันนะ !”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ลี่เย่ถิงก็ก้มศีรษะลงประทับริมฝีปากของเธอโดยไม่ตั้งใจ และฉีกเสื้อผ้าที่เหลืออยู่บนร่างของเธอออก