มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 1005

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1005

“นอกจากนี้อะไร…? อีกอย่าง เดี๋ยวนะ หนุ่มน้อย คุณจริงจังหรือเปล่า?” ชายชราตอบกลับ สายตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

เจอรัลด์เพียงส่ายหัวของเขาก่อนจะถามเลขบัญชีของชายชรา ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา หลังจากกการโทรสั้น ๆ ชายชราก็ถึงกับตกใจอย่างสุดขีด เมื่อห้านาทีต่อมาตอนที่เขาเห็นเงิน 770,000 ดอลลาร์ถูกฝากเข้าอยู่ในบัญชีของเขาจริง

“ข ขอบคุณนะ หนุ่มน้อย!” ชายชรากล่าว ขณะที่เขายิ้มกว้าง ความปิติยินดีของเขาไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คงไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะขายแผ่นเหล็กนั้นในราคาสูงเช่นนี้ได้จริง ๆ

เจอรัลด์ที่ได้ซื้อเอง ก็เพราะแม้ว่าแผ่นเหล็กจะไม่ได้ดูเหมือนมีอะไรเป็นพิเศษ แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเกี่ยวกับมัน มันทำให้เจอรัลด์รู้สึกคล้ายกับตอนที่เขาเห็นรูปวาดดวงอาทิตย์เป็นครั้งแรกเมื่อครึ่งปีก่อน

มันอาจเป็นเพียงความรู้สึกลางสังหรณ์เท่านั้น แต่เจอรัลด์ก็เลือกที่จะเชื่อมัน

ในขณะนั้น คนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งประกอบด้วยทั้งคนต่างชาติและคนท้องถิ่งที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ก็เริ่มเดินมาหาเจอรัลด์และชายชรา

เมื่อพวกเขามาอยู่ตรงหน้าทั้งคู่แล้ว ชายชราอีกคนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าดั้งเดิมก็ยิ้ม ขณะที่เขาพูดขึ้น “ผมสงสัยว่าคุณจะอนุญาตให้ผมดูแผ่นเหล็กในมือของคุณได้หรือไม่ คุณผู้ชาย…”

เมื่อเห็นแบบนี้ ชายชราที่ขายแผ่นเหล็กไปก็เริ่มกลัวว่าเงินของเขาจะถูกแย่งชิงไปจากเขา เป็นผลให้เขาออกจากที่เกิดเหตุไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่กล้าอ้อยอิ่งอยู่นานกว่านี้

ในทางกลับกัน เจอรัลด์เพียงยื่นแผ่นเหล็กให้ขายชราอีกคน ขณะที่เขาพูด “แน่นอนครับ”

เมื่อรับมันมาจากเจอรัลด์อย่างอ่อนโยน ชายชราในชุดดั้งเดิมก็คว้าจับแผ่นเหล็กในมือของเขาก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้พื้นผิวของมัน ไม่นานที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างรุนแรงในทันที

“นี่คืออะไรครับ คุณซินเดอร์?” หนึ่งในคนต่างชาติที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของกลุ่มนั้นถามขึ้นมา

“อืม แผ่นเหล็กนี้ไม่ใช่สิ่งของธรรมดาอย่างแน่นอน! ผมจะพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมและจะบอกว่าจริง ๆ แล้วมีจิตวิญญาณบริสุทธิ์อยู่รอบ ๆ มัน!” คุณซินเดอร์ตอบกลับ ขณะที่มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อย

ทันทีที่คนต่างชาติคนนั้นได้ยินแบบนั้น อารมณ์ของเขาก็สดใสขึ้นมาทันที ขณะที่เขาหันไปมองเจอรัลด์ก่อนจะกล่าว “คุณจ่ายไปเท่าไหร่สำหรับสิ่งนี้? ผมจะจ่ายให้ห้าสิบเท่าสำหรับแผ่นเหล็กนี้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็หันไปมองคุณซินเดอร์ เช่นนั้นกลับกลายเป็นว่าชายชราผู้นี้มีสายตาแหลมคมพอ ๆ กันกับเขาเลยสินะ

ไม่ว่าจะยังไง แม้ว่าคนต่างชาติคนนั้นจะขึ้นราคาให้ถึงห้าพันเท่ามากกว่าสิ่งที่เขาจ่ายไปในตอนแรก แต่เจอรัลด์ก็จะไม่ปล่อยแผ่นเหล็กนี้ไปหรอก

“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอ แต่ผมไม่ขาย” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาหยิบแผ่นเหล็กคืนมาจากคุณซินเดอร์

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบที่เขาต้องการ ชาวต่างชาติคนนั้นจึงขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองคนหนุ่มที่ยืนอยู่เคียงข้างเขา คนหนุ่มคนนั้นเองดูมีอายุประมาณยี่สิบหกปี และแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ค่อนข้างหรูหรา ก็เหมือนกับผู้คนที่เหลืออยู่ภายในกลุ่มของคนต่างชาติ

เมื่อรับรู้ได้ถึงสัญญาณของเขา คนหนุ่มคนนั้นก็ส่ายหัวของเขาและยิ้มก่อนจะพูดขึ้นมา “ถ้าคุณไม่รู้นะ ผมมีชื่อว่าโซลตัน เลิฟเวลล์ และผมเป็นผู้จัดงานหลักของงานในวันนี้ คุณผู้ชาย ผมยังเป็นนายน้อยของตระกูลเลิฟเวลล์เช่นกัน ดังนั้นผมขอแนะนำว่าให้คุณขายมันไปซะ คิดถึงว่าคุณจะได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายโดยไม่ต้องกังวลเมื่อคุณได้เงินไปสิ!”

ขณะที่เจอรัลด์มองไปที่รอยยิ้มเลศนัยของโซลตัน เขาจึงตอบกลับ “อีกครั้งนะ ผมซาบซึ้งกับข้อเสนอ แต่ผมไม่ขาย”

ด้วยเหตุนั้น เจอรัลด์ก็พยักหน้าให้กลุ่มนั้นเล็กน้อยก่อนพยายามที่จะจากไปพร้อมกับแผ่นเหล็กนั้น

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้จากไป ชายชราที่มีผมขาวคนหนึ่ง ซึ่งยืนอยู่ใกล้โซลตันอยู่ตลอดเวลานี้เช่นกัน ก็ก้าวมาอยู่ด้านหน้าของเจอรัลด์ โดยป้องกันเขาจากการจากไป

เมื่อมองไปที่เขา เจอรัลด์ก็เห็นได้ว่าม่านตาของชายที่น่าเกรงขามอย่างค่อนข้างไม่ธรรมดาคนนี้ดูเหมือนเป็นรูปสามเหลี่ยม เมื่อหรี่ตาเล็กน้อย เจอรัลด์ก็ตระหนักได้ว่าชายชราผมขาวมีสายตาที่คล้ายกับพวกงูพิษเหล่านั้น

มันชัดเจนสำหรับเจอรัลด์ในตอนนี้ ผู้ชายที่กำลังปิดกั้นทางของเขานั้นมีกำลังภายในอย่างแท้จริง เช่นนั้นดูเหมือนว่าประวัติศาสตร์อันยาวนานที่ตระกูลเลิฟเวลล์ได้ก่อตั้งขึ้นภายในจังหวัดโลแกนก็ทำให้พวกเขาได้สร้างภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง

“นี่อาจหมายความว่ายังไงกัน คุณเลิฟเวลล์?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขาหันหลังกลับไปมองโซลตัน

อย่างไรก็ตาม ในการตอบสนอง โซลตันเพียงหันหน้าหนีขณะที่ชายชราผมขาวคนนั้นคว้าข้อมือของเจอรัลด์ไว้แน่น

ขณะที่เขาตรึงกำลังแน่นขึ้น เขาก็พูดอย่างเย็นชา “ตามที่เอ่ยไปก่อนหน้านี้ เขาเต็มใจที่จะขึ้นราคาให้ห้าสิบเท่าของสิ่งที่คุณจ่ายไป คุณยังคงไม่พอใจกับสิ่งนั้นได้ยังไง คุณผู้ชาย?”

ก่อนที่ชายชราจะพูดจบประโยค เขาก็มั่นใจได้แล้วว่าได้ใช้กำลังลับต่อร่างกายของเจอรัลด์!

‘คุณประเมินความสามารของคุณมากเกินไปจริง ๆ!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองด้วยการเยาะเย้ย ก่อนจะโบกมือของเขาด้วยท่าทานไม่แยแส เพียงแค่แสดงท่าทางง่าย ๆ นั้น เจอรัลด์ก็สามารถทำลายกำลังภายในของชายชราได้แล้ว!

เมื่อตระหนักได้ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น ชายชราก็จ้องมองเจอรัลด์ด้วยตื่นตกใจ ขณะที่เขาเซไปข้างหลังสองสามก้าว

“ผมบอกคุณแล้ว ผมจะไม่ขายมัน โปรดอย่ารังควานผมต่อไปเลย” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาเดินจากไป

“…คุณแน่ใจจริง ๆ นะว่าแผ่นเหล็กนั้นคือสิ่งล้ำค่า คุณซินเดอร์? ผมไม่สามารถรู้สึกถึงอะไรจากมันได้เลย!” คนต่างชาติคนนั้นพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว ขณะที่เขาเฝ้ามองเจอรัลด์เดินจากไป

เมื่อนำเข็มทิศออกมา จากนั้นคุณซินเดอร์ก็ตอบกลับ “เข็มทิศนำเรามาที่นี่ ดังนั้นผมแน่ใจว่าแผ่นเหล็กนั้นคือสิ่งที่มันกำลังชี้อยู่ อันที่จริง ตอนนี้เข็มทิศก็กำลังชี้ไปยังทิศทางที่ชายหนุ่มคนนั้นได้จากไป! ไม่ต้องมีคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!”

“เข้าใจแล้ว ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้น คุณซินเดอร์ งั้นพวกเราก็ต้องซื้อแผ่นเหล็กนั้นมาให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม!” โซลตันกล่าว ขณะที่เขาวางมือไว้หลังของเขา

ในตอนนั้นเอง เมื่อในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าชายชราผมขาวคนนั้นมีสีหน้าแปลกใจ และตกใจอย่างมากบนใบหน้าของเขา