มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 154
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 154
“เขาคือแฟนของเธอหรือ เอเลน่า?”
เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ชายหญิงกลุ่มหนึ่งในวัยเดียวกันเดินมาหาพวกเขาก่อนที่พวกผู้ใหญ่จะทันได้พูดอะไร
พวกเขาแต่ละคนคาดเดาในตัวเจอรัลด์
มันเป็นเวลาไม่นานก่อนที่คนเหล่านี้จะเปิดเผยความในใจของพวกเขา
‘ว้าว เอเลน่าเป็นคนสวยมาก แต่กระนั้นเธอมีรสนิยมที่แย่มากขนาดนี้เลยหรือ? เห็นได้ว่าแฟนของเธอนั้นห่างไกลจากที่คิดไว้มาก!”
“เอเลน่า พวกเราจะขอให้เธอไปร่วมงานปาร์ตี้ล่องเรือด้วยกันกับเรา แต่เธอก็มักจะบอกว่าเธอมีบางอย่างที่ต้องทำอยู่เสมอ อืม เธอพาแฟนของเธอมาด้วย!” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ใช่ แต่บังเอิญอะไรอย่างนี้…พวกเราสามารถไปด้วยกันได้หนิ!” เอเลน่ายิ้มและจับมือเจอรัลด์ ไม่ปล่อยเลยสักครั้ง
ไม่มีลูกพี่ลูกน้องของเธอคนไหนเลยที่จะกล่าวทักทายเจอรัลด์
เอเลน่าก็รู้ว่าพวกเขาดูถูกเขาเหมือนกัน
แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่กล้าที่จะเผยตัวตนของเจอรัลด์โดยไม่ได้รับการยินยอมจากเขา เมื่อเห็นว่าเจอรัลด์ดูเหมือนจะโอเคดีอยู่ เธอก็โล่งอก
แต่เจอรัลด์ยังรู้สึกห่างไกลจากความสุข มึนงงจากการเข้าร่วมโอกาสเช่นนี้บ่อยเกินไป เขาเพียงเลือกที่จะอยู่เงียบ ๆ และรักษาความสงบของเขาเอาไว้
“โอเค เอเลน่า นั่งเถอะ!”
ในเวลานี้ คุณหญิงวัยกลางคนก็ยืนขึ้น เธอคือคุณป้าของเอเลน่า รูบี้ ลาร์ซัน
เธอบริหารบริษัทความสวยความงานของตัวเอง ทำกำไรได้ปีละหลายสิบล้านดอลลาร์
ผิวของเธอได้รับการดูแลอย่างดีเป็นพิเศษ และเธอก็เคยเห็นคนร่ำรวยมามากมาย แต่เมื่อเธอได้เห็นคนธรรมดาอย่างเจอรัลด์ เธอก็รู้สึกอึดอัดใจเป็นที่สุด
“เธอต้องเป็นเจอรัลด์! เธออาศัยอยู่ที่ไหน? ครอบครัวของเธอทำงานอะไร?” รูบี้ถาม
ทายาทที่ร่ำรวยกลุ่มนี้ยิ้มเยาะให้เจอรัลด์ตรง ๆ
“ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบคำถามนั้นนะ ครอบครัวของเขาต้องมาจากบ้านนอก และพวกเขาเป็นเจ้าของฟาร์มแห่งหนึ่ง ใช่ไหม?”
“เอ่อ ฉันนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเอเลน่าหาผู้ชายท่าทางโทรม ๆ อย่างงี้ได้ยังไง ในเมื่อเธอน่ารักและร่ำรวยมาก? ถ้าเขาเป็นแฟนของฉัน ฉันคงจะกระโดดตึกตายไปแล้ว!”
“ดูเขาสิ เขานิ่งเงียบตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาในบ้านแล้ว เห็นอย่างได้ชัด ว่าเขาประหม่าเพราะเขาไม่เคยเห็นบ้านสวย ๆ เช่นนี้มาก่อน เขาต้องดื่มด่ำกับสภาพแวดล้อมที่หรูหราอยู่แน่ เขาไม่ใช่คู่แข่งของ ดิกสัน เวย์เวิร์ด เลยสักนิด!”
“ยัยบ้า! เธอกำลังพูดถึงอะไร? เขาไม่ควรเป็นคู่แข่งของ ดิกสัน เวย์เวิร์ด งั้นเหรอ?”
อีกด้านหนึ่ง มีชายหญิงหลายคนกำลังกอดอกขณะที่พวกเขาซุบซิบเกี่ยวกับเจอรัลด์
เมื่อแอมเบอร์ได้ยินว่าพวกเขาเปรียบเทียบเขากับ ดิกสัน เวย์เวิร์ด เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความเหยียดหยันทันที
จริงสิ ดิกสัน เวย์เวิร์ด คือใคร? เขาคือชายหนุ่มที่รูบี้แนะนำให้เอเลน่า ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของเครือโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยซันนี่เดล และเป็นประธานนักศึกษาของภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการ!
‘เขาคือใครบางคนที่มีความสำเร็จยอดเยี่ยม ผู้ชายคนนี้ที่อยู่นี่จะไม่มีวันเป็นคู่แข่งสำหรับเขาได้!’
เจอรัลด์ได้ยินทุกอย่างเนื่องจากว่าพวกเขาต่างก็พูดคุยกันอย่างเสียงดัง
เขาไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่ก็เศร้าใจนิด ๆ
ความมั่งคั่งของคน ๆ หนึ่งมันสำคัญมากขนาดนั้นจริงหรือ? เมื่อไหร่กันที่กฏเกณฑ์ในการแยกแยะระหว่างคนดีกับคนเลวเปลี่ยนจากศีลธรรมไปเป็นความมั่งคั่ง?
ถ้าคุณมีความมั่งคั่ง ทุกสิ่งที่คุณพูดหรือทำนั้นมักจะถูกเสมอ แต่ถ้าคุณยากจน คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย!
เจอรัลด์ระลึกถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ได้เกิดขึ้นในอดีต
จากนั้นเขาก็มองไปที่แอมเบอร์ “ตอนนี้ครอบครัวของผมอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ที่บ้านนอก พ่อแม่ของผมทำธุรกิจเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง!” เจอรัลด์พูดตามความเป็นจริง
“เฮอะ เขามาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ในชนบทจริง ๆ ด้วย! พ่อแม่ของเขาแค่มีแผงสินค้าเล็ก ๆ อยู่ในเมือง…ตายจริง!”
แอมเบอร์และคนอื่น ๆ ก็ยิ่งเหยียดหยามมากขึ้น
รูบี้ที่ไม่ได้พูดใด ๆ เกี่ยวกับการปล่อยให้เจอรัลด์นั่งลง ก็กลายมาเป็นจริงจังมากขึ้นเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้
“งั้นความดีงามแบไหนกันที่ทำให้เธอตกหลุมรักกับเอเลน่า? ช่างกล้าอะไรอย่างงี้!”