มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 185
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 185
เจอรัลด์ไม่อยากจะอะไรกับคำพูดเยาะเย้ยและเหน็บแนมของพวกเธอ
เขาแค่หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและส่งข้อความหนึ่งให้แซคเท่านั้น บอกกับเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิคเตอร์และครอบครัวของเขา
จากนั้น เขาก็ชักจูงเลย์ลากลับไปที่ชั้นเรียน
ฮาร์เปอร์รู้ว่าตอนนี้เจอรัลด์กำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่
ตระกูลไรท์เป็นครอบครัวที่มั่งคั่งแท้จริง
พ่อของวิคเตอร์มีส่วนร่วมในธุรกิจระหว่างประเทศ และพวกเขาร่ำรวยจริง
นอกจากนี้ พ่อของเขาเป็นคนท้องถิ่นในเมืองเมย์เบอร์รี่ ดังนั้น เขาจึงถือได้ว่าเป็นคนที่มีอำนาจและมีอิทธิพลคนหนึ่งที่นั่น
แต่ฮาร์เปอร์และคนอื่น ๆ ก็ยังคงอยู่กับเจอรัลด์ โดยไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น
“เจอรัลด์ นายกำลังซ่อนอยู่ในห้องเรียนใช่ไหม? ผู้อำนวยการภาควิชาต้องการพบนาย!”
ในตอนนั้นเอง วิตนีย์ก็เปิดประตูห้องเรียนที่เจอรัลด์อยู่ จากนั้นเธอก็ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขาและพูดเบา ๆ
“เออจริงสิ นายคือฮาร์เปอร์ ใช่ไหม? ไปช่วยเก็บของให้เขาด้วยนะ ถ้าไม่ เขาก็ต้องทำมันด้วยตัวเองหลังจากที่เขากลับไปที่ชั้นเรียนในภายหลัง”
เธอทำแบบนั้นเพียงเพราะเห็นแก่ที่เจอรัลด์เคยซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมให้เธอมาก่อน
ดังนั้นวิตนีย์จึงเตือนเขา
จากนั้น เธอก็จากไปทันที
หลังจากนั้นเจอรัลด์ก็ตามหลังวิตนีย์ไปและได้มาถึงประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการภาควิชา
แคสแซนดร้าและผู้หญิงสองสามคนที่สนิทกับวิคเตอร์ก็กำลังรออยู่ที่ประตูด้วยเช่นกัน
พวกเขายิ้มเยาะ “นายกล้าทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง! เข้าไปในสำนักงานเดี๋ยวนี้! ผู้อำนวยการภาควิชาต้องการพบนายตามลำพัง!”
แคสแซนดร้ายิ้มอย่างเย็นชา
“อย่าคิดว่านายจะหนีรอดจากเรื่องนี้ด้วยบทลงโทษเบา ๆ เหมือนกับการถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยนะ ให้ฉันบอกนาย ชีวิตทั้งชีวิตของนายพังพินาศแล้วตอนนี้ที่นายได้ทำร้ายวิคเตอร์!”
ผู้หญิงคนอื่นพูดขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว
เจอรัลด์ยิ้มลวก ๆ เขาเปิดประตูและเข้าไปในสำนักงานโดยตรง
คุณรีดส์คือผู้อำนวยการภาควิชา
เขาชื่อเจคอป รีดส์
เขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่แว่นตา
ในตอนนั้น เขากำลังดื่มชาและอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
ตอนที่เจอรัลด์เข้ามาในสำนักงาน เขาก็วางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง
“เจอรัลด์ มันทำให้ฉันประหลาดใจที่ได้เห็นนายทุบตีคนอื่น ผลที่ได้นั้นยอดเยี่ยม และนายก็มีมรรยาทที่ดีเช่นนั้น นอกจากนี้ นายก็เป็นผู้ชายที่จริงใจคนหนึ่งเหมือนกัน มันไม่เคยผุดขึ้นในใจของฉันเลยว่านายจะหุนหันพลันแล่นได้ขนาดนี้ นายเป็นคนโง่จริง ๆ !”
เจคอปดุว่าเจอรัลด์อย่างเข้มงวด
“คุณรีดส์ครับ เขาเป็นคนเริ่มมัน!”
เจอรัลด์พูดอย่างใจเย็น
เจคอปยิ้มเยาะ “ฉันไม่สนว่าใครเริ่มก่อน ความจริงก็คือนายได้ทำร้ายวิคเตอร์ นายผิดที่ทำแบบนั้น! ให้ฉันบอกนายนะ คราวนี้นายได้สร้างปัญหาแบบนี้แล้ว แต่ภูมิหลังครอบครัวของนายจะไปเทียบกับครอบครัวของวิคเตอร์ได้อย่างไร? เอาแบบนี้ไหม? ฉันมีแบบฟอร์มใบสมัครที่นี่ สมัครเพื่อลาออกจากมหาวิทยาลัยซะ แค่เซ็นมันและจากไปทันที!”
เจคอปจ้องมองเจอรัลด์ด้วยความดูถูก
ดังนั้นสิ่งที่เจคอปพูดอย่างเป็นต่อเมื่อครู่ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากเป็นเพียงแค่มารยาท
แต่เจอรัลด์ไม่เคยคิดว่ามันจะร้ายนแรงได้ถึงขนาดนั้นจนถึงที่ว่าเขาถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย
ตอนนี้เขาก็ตระหนักได้ว่าเจคอปไดตัดสินใจแล้วที่จะไล่เขาออกจากมหาวิทยาลัย
เป็นเพราะวิคเตอร์มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยสินะ และเจอรัลด์เป็นคนยากจน
ถ้าวิคเตอร์ทำร้ายเขาวันนั้น สิ่งที่วิคเตอร์ต้องทำก็แค่ขอโทษเขาและจ่าค่ารักษาพยาบาลให้
แต่ถ้าเรื่องมันกลับกัน เขาก็จะถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย
เขาทนไม่ไหวแล้ว
เพราะเขาถูกบังคับให้อยู่ในสถานะดังกล่าว เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเซ็นแบบฟอร์มนั้นไปซะ
เจอรัลด์วางโทรศัพท์ของเขาไว้บนโต๊ะ หยิบปากกา และพร้อมที่จะกรอกแบบฟอร์ม รวมถึงเหตุผลที่ต้องออกจากมหาวิทยาลัย
เจคอปยิ้มอย่างเหยียดหยัน
น่าแปลก โทรศัพท์ของเจอรัลด์ดังขึ้นมาฉับพลัน
หมายเลขผู้โทรแสดงให้เห็นว่าเป็นสายเรียกจากคุณเรน
เป็นสายจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ—คุณเรน
ในช่วงสัปดาห์ก่อน พี่สาวของเขา—เจสสิก้าขอให้เจอรัลด์ติดต่อกับคุณเรนสองสามครั้งเพราะเรื่องของการลงทุนในโรงเรียนประถมสก๊อตฮาว
แต่เจอรัลด์ไม่ได้กดรับโทรศัพท์ เพราะเขากำลังรีบกรอกแบบฟอร์ม
อย่างไรก็ตาม สายเรียกนั้นได้ดึงดูดความสนใจของเจคอปที่อยู่ข้าง ๆ เขา
“นี่คือ…คุณเรนใช่ไหม? ทำไมนายถึงมีเบอร์ของเขาได้?”
แน่นอน เจคอปไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะรู้จักกันกับคุณเรน แต่เขาจำเบอร์ติดต่อของคุณเรนได้อย่างเด่นชัด
‘ทำไมคุณเรนโทรหาเจอรัลด์ได้? ทำไมเขาถึงติดต่อเจอรัลด์?’
“นาย…ทำไมยังคงงุนงงอยู่? รีบรับโทรศัพท์เร็วเข้า!”
สีหน้าของเจคอปย่ำแย่ เขายืนขึ้นทันทีและขอให้เจอรัลด์กดรับสายโทรศัพท์
‘ตายแล้ว! แม้แต่อธิการบดีก็ยังไม่กล้าเพิกเฉยต่อบุคคลสำคัญเช่นคุณเรนด้วยซ้ำ!”