มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 186
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 186
“ทำไมคุณต้องรีบร้อนขนาดนั้น? ผมยังไม่แม้แต่จะกรอกแบบฟอร์มให้เสร็จด้วยซ้ำ ผมจะรับสายเมื่อผมกรอกเสร็จ!”
มีคนมากมายที่จะโทรหาเขา ตามปกติแล้ว เจอรัลด์จะรับสายทันที
แต่เขาไม่ต้องการทำแบบนั้น เมื่อได้เห็นว่าเจคอปรู้สึกกังวลเพียงใด
เออจริงสิ เจอรัลด์เคยทานข้าวสองครั้งกับคุณเรนมาก่อน พวกเขารู้จักกันและกันเป็นอย่างดี
พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีมารยาทอะไรขนาดนั้นต่อกัน
“ทำไมนายยังคงกรอกแบบฟอร์มอยู่? ไปรับโทรศัพท์สิ! ทำไมคุณเรนถึงโทรหานาย? รีบรับสายเร็วเข้า!”
สายเรียกดับไปแล้ว
เพราะไม่มีใครกดรับสายเป็นเวลานาน ดังนั้นสายจึงวางไปทันที
เจคอปยิ้มเยาะ “เจอรัลด์ นายเป็นคนโง่จริง ๆ! นายสมควรได้รับมันสำหรับเป็นคน…”
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
“เร็ว! รีบรับโทรศัพท์!”
คราวนี้ เจคอปรีบคว้าปากกาออกไปจากมือของเจอรัลด์ทันที
จากนั้นเขาช่วยเจอรัลด์กดรับสายและวางมันไว้ข้างหูของเขา
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้แม้แต่จะยื่นมือออกไปเพื่อรับโทรศัพท์จากเจคอปด้วยซ้ำ เขาแค่นั่งอยู่ที่นั่นแบบนั้น ในทางกลับกัน เจคอปโน้มตัวเข้าหาเจอรัลด์และช่วยเขาถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ โดยการถือมันไว้ใกล้หูของเจอรัลด์ และฉากนั้นก็ดูค่อนข้างตลก
แต่เจคอปไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องอื่นใดเลยเพื่ออนาคตของแล้ว
เขาไม่ได้สนใจว่าคุณเรนมีธุระอะไรในใจของเขา ที่ต้องโทรหาเจอรัลด์ แต่เขาตัดสินใจจะทักทายคุณเรนในตอนท้ายของการโทร
“คุณเรน สวัสดีครับ!”
เจอรัลด์ยิ้มเล็กน้อย
“เจอรัลด์ ผมโทรหาคุณเมื่อครู่ ทำไมคุณไม่รับสายล่ะ? คุณยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ?
เบอร์นาร์ดยิ้มและพูดขึ้น
เบอร์นาร์ดเคยพบกับเจอรัลด์มาสองสามครั้งแล้ว และเขาค่อนข้างมีความประทับใจที่ดีให้กับเจอรัลด์
ตอนที่เจอรัลด์ได้ยินเกี่ยวกับโครงการการกุศลโดยการจัดตั้งโรงเรียนประถมสก๊อตฮาว เขาก็สัญญาว่าจะดำเนินการโครงการทั้งหมดต่อทันทีโดยไม่ลังเลใจเลย เขายังจัดหาเงินทุนให้โดยทันทีอีกด้วย
นอกจากนี้ คนหนุ่มที่ร่ำรวยเช่นเขาช่างเป็นคนที่เป็นมิตรและถ่อมตัวเช่นนี้ ไม่นานหลังจากนั้นเบอร์นาร์ดก็ค่อนข้างจะสนิทสนมกับเขา
“หืม ผมกำลังยุ่งอยู่กับการกรอกใบสมัครเพื่อหยุดเรียนกลางคันเมื่อสักครู่ ผู้อำนวยการภาควิชาได้สั่งห้ามไม่ให้ผมศึกษาที่นี่ต่อจากนี้ไป! เออจริงสิ คุณเรน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”
เจอรัลด์ยิ้ม เขาคิดว่ามันเป็นสายเรียกจากแซค แต่เขาไม่เคยคิดว่านั่นคือสายจากคุณเรน
“นาย…”
เจคอปอยากจะปิดปากของเจอรัลด์เอาไว้อย่างแรง
จากวิธีที่เจอรัลด์พูดกับคุณเรน เจคอปก็เริ่มจะรู้สึกค่อนข้างกังวลขึ้นมา
‘โอ้มายก๊อด! พวกเขาค่อนข้างมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน’
เมื่อได้ยินที่เจอรัลด์พูด เจคอปก็รู้สึกประหม่าอย่างมาก
“เป็นแบบนี้ครับ โครงการของเราเกี่ยวกับโรงเรียนประถมสก็อตฮาวล่าช้าไปก่อนหน้านี้ก็เพราะมีเงินทุนที่ไม่เพียงพอ ตอนนี้ มันเกือบจะสร้างเสร็จแล้ว พวกเราจะสามารถใช้งานได้หลังจากนั้นอีกสองเดือน ผมจึงโทรหาคุณเพื่อจะดูว่าพรุ่งนี้คุณว่างไหม โปรดแวะมาด้วยนะเพราะพวกเราจะมีพิธีเล็ก ๆ กันที่นี่!”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา!” เจอรัลด์พยักหน้าตอบ
“ไม่สิ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ เจอรัลด์ เมื่อกี้คุณว่าไงนะ? แบบฟอร์มการหยุดเรียนกลางคันงั้นหรือ?
ตอนนี้เองที่เบอร์นาร์ดคืนสติของเขาและตระหนักได้ถึงสิ่งที่เจอรัลด์เพิ่งได้พูดไปเมื่อสักพักก่อนนี้
“หืม? จริงด้วย! ผู้อำนวยการภาควิชาได้ไล่ผมออกจากมหาวิทยาลัยน่ะครับ ผมกำลังกรอกแบบฟอร์มอยู่ด้านหน้าของเขา”
ตอนแรก เจอรัลด์วางแผนที่จะกรอกแบบฟอร์มและจัดการกับวิคเตอร์หลังจากนั้น จากนั้นเขาจะไปพบกับเจคอปอีกครั้งเพื่อดูว่าเขาจะสามารถแก้สถานการณ์ได้อย่างมีเหตุผลหรือไม่ เขาแค่อยากจะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ มันจะยังคงเป็นแบบเดิมไหม
แต่ตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่าเขาจะสามารถขอให้คุณเรนพูดบางอย่างเพื่อสนับสนุนเขาได้หรือไม่
“เจอรัลด์ เอาโทรศัพท์ให้เขา!”
เจอรัลด์ยิ้มและพยักหน้า “นี่ครับ! เขาต้องการคุยกับคุณ!”
“แน่นอนสิ!”
ไม่นานเจคอปก็ยืดตัวขึ้นและปรับคอเสื้อให้เรียบขึ้นเล็กน้อย “คุณเรน สวัสดีครับ คุณ…ใช่ครับ! มันไม่มีอะไรครับนอกจากการการเข้าใจผิดกัน! แน่นอนครับ! อะไรนะ? เขาคือคุณคลอฟอร์ดคนนั้นหรือครับ? โอ้มายก๊อด! แน่นอน! ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับแน่ครับ! แน่นอน! ไม่มีปัญหาครับ! ไม่ต้องกังวลไปนะครับ!”
เจคอปกลืนน้ำลายเล็กน้อย
ในที่สุดสิ่งที่เบอร์นาร์ดพูดก็ทำให้เจคอปตกใจอย่างสุดขีด
แน่นอนว่า ทุกคนรู้จักและเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณคลอฟอร์ดแห่งเมย์เบอร์รี่
นอกเหนือจากนั้น เจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ดคนนั้น
“คุณเสร็จหรือยัง?” เจอรัลด์ยิ้มและพูดขึ้นมา
“คุณคลอฟอร์ด…ครับ!”
การแสดงออกทางสีหน้าของเจคอปกลายเป็นสิ่งที่น่าสนใจในทันที ในตอนแรกเขารู้สึกเต็มไปด้วยความดูถูก แต่ตอนนี้ เขากำลังพยายามอย่างสุดความสามารถของเขาที่จะประจบประแจงเจอรัลด์
“โอ้ งั้นผมจะเซ็นชื่อของผมที่นี่ต่อไปละกัน ผมกรอกแบบฟอร์มเสร็จแล้วตอนนี้ ยกเว้นแค่เซ็นชื่อเท่านั้น”
เจอรัลด์หยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ครับ!”
เจคอปตะโกนเสียงดัง จากนั้นเขาก็จับมือของเจอรัลด์ไว้แน่น