มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 194
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 194
ทำไมชายที่มีอำนาจเช่นนี้ถึงสนใจในมิตรภาพของเธอกัน?
เจอรัลด์คงจะไม่ออกมาและพูดว่าทำไม เช่นกัน วันนี้เป็นเพียงแค่การพบกันโดยบังเอิญเท่านั้น
เขาเป็นผู้ชายที่มีเมตตาและมีความเห็นอกเห็นใจเป็นพิเศษให้กับคนที่กำลังทนทุกข์
และแน่นอนเขาคงสามารถแก้ปัญหาของพวกเขาได้ในทันที: หาสถานที่ดีหว่านี้ให้พวกเขาเพื่ออยู่อาศัย ส่งเด็ก ๆ ไปโรงเรียน… ทั้งหมดนี้ก็คงใช้ไม่กี่คำพูดจากเขา
แต่อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่เจอรัลด์เห็นเควต้าอีกครั้ง หัวใจของเขาก็เต็นรัวแรงอย่าควบคุมไม่ได้ อารมณ์ที่ละเอียดอ่อนบางอย่างกระตุ้นความสนใจให้เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้น เพื่อทำความรู้จักกับเธอให้ดีกว่านี้
เขาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย
แต่กระนั้น เมื่อหวนระลึกถึง เขาคงจะรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้มองเห็นเธอ…เพียงแค่มองจากด้านข้างเพียงครั้งเดียวใบหน้าขอเธอก็ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของเขาแล้ว
หญิงสาวคนหนึ่งที่เขาได้พบโดยบังเอิญ เขาจะรู้สึกเช่นนี้กับเธอได้อย่างไร?
เขาไม่ได้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือ ตั้งแต่ที่เขาได้พบเธอ เขาก็รู้สึกเหมือนกับจะได้รู้จักเธอตลอดไป
พวกเขาทั้งสองคนเริ่มพูดคุยกันอย่างอบอุ่นต่อกันในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป
โดยไม่ทันสังเกต ตลอดเวลาทั้งบ่ายนั้นก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว
“เควต้า ยาสมิน ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว ฉันจะมาเยี่ยมอีกครั้งในไม่กี่วันข้างหน้านะ!” เจอรัลด์กล่าวลาให้กับเด็กสาวและลาจากไป
หลังจากใช้เวลาทั้งวันไปกับพวกเขา หัวใจของเขาก็รู้สึกเบาสบาย จิตวิญญาณของเขาสงบสุขเป็นครั้งแรกในชั่วนิรันดร์
จากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา เป็นลิเลียน
เมื่อพวกเขาแยกทางกันครั้งสุดท้าย เจอรัลด์ได้ขอแลกเปลี่ยนเบอร์โทรกับเธอเอาไว้ เธอตอบตกลง ด้วยความไม่เต็มใจ
“ฉันพูดว่า เจอรัลด์…ฉันชวนนายมาเป็นส่วนหนึ่งของการรวมตัวในครั้งนี้ และนายจะมาสายสำหรับครั้งแรกของนายอย่างงี้เหรอ?” น้ำเสียงของลิเลียนนั้นแหลมเสียดหูด้วยการตำหนิ “ฉันบอกว่าพบกันตอนห้าโมงไง นายอยู่ไหน?”
“โอ้ มีบางอย่างเกิดขึ้นน่ะ ดังนั้นฉันจึงล่าช้า ฉันกำลังไปเดี๋ยวนี้แหละ อาจจะสักอีกสิบนาทีนะ!”
ตู๊ด… ตู๊ด…โดยไม่มีคำพูดอื่นอีก เธอก็วางสายใส่เขา
เจอรัลด์ยิ้มแห้ง ๆ
เขาน่าจะอยู่ให้ห่างจากปัญหาของ ‘เพื่อนร่วมโรงเรียนเก่า’ นี้ซะ น่าปวดหัวอะไรอย่างงี้เนี่ย!
แต่เขาได้ให้คำพูดของเขาไปแล้ว ดังนั้นเขาก็ต้องรักษามัน เขาย้อนกลับไปที่ลานจอดรถ สตาร์ทรถ และขับไปที่โรงแรมที่เขาได้จองไว้
เขามาถึง เอารถไปจอด และหาโต๊ะ
“ใช้เวลานานพอสมควรนะ เจอรัลด์! นายทำให้ทุกคนต้องรอนาย รู้ไหม?” ใบหน้าของลิเลียนบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียดเมื่อได้เห็นเขา
“ตายล่ะ เป็นเจอรัลด์จริง ๆ! หลังจากหลายปีที่ผ่านมา! ไม่มีแผ่นป่ะบนเสื้อผ้านายแล้ว… นายเริ่มที่จะแต่งตัวเหมือนคนทั่วไปแล้วใช่ไหม?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ เจอรัลด์ ฉันได้ข่าวมาว่านายอยู่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ใช่ไหม? นั่นเป็นที่ที่หรูหราแห่งหนึ่ง! ช่วงนี้นายเป็นไงบ้าง? การฝึกงานกำลังจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้แล้ว—-หาที่ให้ตัวเองได้สักแห่งหรือยัง?”
“นั่งลงก่อน เจอรัลด์ เล่าให้พวกเราฟังสิว่านายผ่านอะไรมาบ้างในช่วงสองสามปีมานี้”
พวกเขาอยู่ในห้องอาหารส่วนตัว พร้อมโต๊ะขนาดใหญ่ที่สามารถนั่งได้ยี่สิบกว่าคนสบาย ๆ นั่นคือจำนวนของ ‘เพื่อนเก่า’ ที่มาเข้าร่วมในเย็นนี้ รวมถึงอดีตเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายจำนวนหนึ่งของเขา มันเป็นงานชุมนุมที่เต็มไปด้วยฝูงชนและเป็นกันเอง
เจอรัลด์ยิ้มให้ทุกคน จากนั้นก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งตรงหัวโต๊ะ ชารอน เลสลี่!
หญิงสาวที่สวยที่สุดในชั้นเรียน และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาในมัธยมปลาย พวกเขาเคยเรียนด้วยกันมาตลอด
ความจริงก็คือว่า ต่างฝ่ายต่างเก็บความรักที่มีต่อกันไว้
แต่อย่างไรก็ตาม ชารอนไม่อยากจะไปเกี่ยวข้องกับใครบางคนที่มาจากภูมิหลังแบบเขา
ในทำนองเดียวกัน เจอรัลด์ก็ไม่กล้าจะเกี่ยวข้องกับใครบางคนที่มาจากภูมิหลังแบบเธอเช่นกัน
มีความผิดพลาดมากเกินไปในวาสนาของพวกเขา
และ ดังนั้น พวกเขาจึงไม่เคยมีอะไรให้กันไปมากกว่าเพื่อน
“มันสักพักแล้วนะ ชารอน เธอสบายดีไหม?” เจอรัลด์ยิ้มให้เธอ ชารอนเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอเรียนรู้ที่จะแต่งหน้า และความน่าสนใจของเธอตอนนี้ก็ไกลเกินกว่าที่เขาจะจำได้
คนงานขั้นหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย
“ฉันสบายดี ทำไมนายไม่หาที่นั่งก่อนล่ะ!” ชารอนตอบด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่ไม่ได้มุ่งร้ายหรือไม่ไยดี
หลังจากสามปีผ่านไปโดยไม่ได้ติดต่อกัน สิ่งใด ๆ ที่พวกเขาเคยมีระหว่างกันก็จางหายไปนานแล้ว
ตอนนี้ พวกเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าต่อกัน
“เอาล่ะ!” เจอรัลด์เจอที่นั่งว่าง เขาจึงเดินไปเพื่อที่จะนั่ง
“ใครบอกว่านายสามารถนั่งตรงนั่นได้?” ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างงั้น อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงอีกคน—เพื่อนร่วมชั้นเก่าอีกคน—ก็ตะคอกใส่เขาอย่างรุนแรง ทำให้เขาตกใจกลัว