มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 197
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 197
“คุณผู้ชายครับ นั่นไม่มีทาง! อาหารของพวกเขาได้เสริฟไปแล้ว!”
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ไม่รู้หรือไงว่ากำลังพูดอยู่กับใคร? สามนาที นั่นคือทั้งหมดที่ผมจะให้ได้—และถ้าหากคุณไม่สามารถทำมันให้เสร็จได้ ผู้จัดการของคุณจะทำมันให้ผมแทนคุณเอง เอาสิถ้าอยากรู้ก็ลองดู!” ผู้ชายคนนั้นคำรามอย่างเย่อหยิ่ง
“เอาล่ะคับ…ผมจะลองดู” พนักงานเสริฟ์รีบเข้าไปด้านในและอธิบายสถานการณ์
ลิเลียนและคนอื่น ๆ ไม่ยอมทนต่อเรื่องนี้ได้
ความหมายของเรื่องนี้คืออะไร? พวกเขาได้ที่นี่ก่อน—และยังเริ่มทานอาหารไปแล้วด้วย! ตอนนี้ คุณเข้ามาที่นี่และพูดว่า อะไรนะ เปลี่ยนโต๊ะงั้นเหรอ? ง่าย ๆ แบบนั้นเหรอ?
คิดว่าคุณเป็นใครกัน!
“ไม่มีทาง บอกพวกเขาพวกเราจะไม่ย้าย!” ลิเลียนจ้องมอง ทันใดนั้นเธอก็โมโหขึ้นมา
“โอโฮ? ฉันอยากจะเห็นจริงว่าใครกำลังตะโดนอยู่ในนั้น คิดว่าต้องเป็นสาวที่น่าดึงดูดใจ!”
ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก และกลุ่มคนก็ก้าวเข้ามา
มันเป็นการก่อตัวไปสู่การทะเลาะวิวาท
เมอร์ฟีเป็นผู้สนับสนุนของฝั่งนี้ เขาไม่มีอะไรจะต้องกลัวพวกเด็กเปรตที่ร่ำรวยธรรมดาทั่ว ๆ ไป—โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่เขาทำงานให้กับกลุ่มเมย์เบอร์รี่ ทุกคนมองไปที่เขาด้วยความคาดหวัง
เมอร์ฟีกระแอมในลำคอและยืนขึ้น “เพื่อน เราจองห้องนี้ไว้ก่อน การเปลี่ยนที่ตอนนี้คงไม่ใช่เพียงทางเลือก—นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตสมผล เอางี้ไหมล่ะครับ ครั้งหน้า ผมจะชดเชยให้โดยการเลี้ยงคุณเอง? พวกเราสามารถร่วมมื้ออาหารด้วยกันที่โฮมแลนด์ คิชเช่นริมย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ได้!”
เขาใจเย็นและสุขุม ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
มันเป็นคำกล่าวที่มีน้ำหนักอยู่หลายประการ พวกเขายึดมั่นในจุดยืน และเขามีเส้นสายที่เมย์เบอร์รี่
“ให้ตายสิ! ทุกวันนี้ทุกคนและแม่ของพวกเขาต่างก็อ้างว่ามาจากเมย์เบอร์รี่กัน! นายคิดว่าเพียงเพราะฉันไม่ได้ทำงานที่นั่นด้วยตัวเอง แล้วนั่นจะหมายความว่าฉันไม่มีเพื่อนที่ใหญ่โตไหน ๆ ในเมย์เบอร์รี่เลยหรือไง?”
เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ก็มีคนปรากฏตัวอยู่ตรงทางเข้าประตู เดินผ่านเข้ามาพร้อมกับมือล้วงในกระเป๋ากางเกง
“คุณซิมเมอร์แมน! เป็นคุณเองเหรอครับ?” เมื่อได้เห็นชายคนนี้ สีหน้าที่เคร่งขรึมของเมอร์ฟีก็พังทลายทันทีและเปลี่ยนเป็นการประจบอย่างเอ่อล้น แม้แต่ชารอนเองก็ยังต้องเบี่ยงสายตาไปจากสิ่งที่เห็นนี้
ยานซี ซิมเมอร์แมนเป็นคาฮูนาตัวยงที่เข้าเรียนในหมาวิทยาลัยซันนี่เดลและได้ไปดื่มฉลองร่วมกับพวกตระกูลเบเกอร์อยู่เป็นประจำ!
นอกจากนี้เขาก็ยังเคยเป็นขาประจำที่ปาร์ตี้เรือสำราญอีกด้วย ที่ ๆ เขาถูกกล่าวไว้ว่าได้ผูกมิตรกับใครบางคนที่สำคัญและมีชื่อเสียง!
นี่เป็นเรื่องใหญ่ ยานซีไม่ใช่เด็กเปรตที่ร่ำรวยทั่วไปเลย!
“โอ้ นายรู้ว่าฉันเป็นใครด้วยเหรอ? ยานซีกล่าวอย่างมีความสุข
“ผมจะไม่รู้ได้อย่างไรครับ? ผมเป็นเพื่อนกับเคน และเขาก็มักจะพูดถึงคุณอยู่เสมอ!” ตอนนี้เมอร์ฟีอยู่ในโหมดพรมเช็ดเท้า ผู้สนับสนุนสุดเท่หายไปแล้วจากช่วงก่อนหน้านี้
“เข้าใจแล้ว…หนึ่งในเด็กของเคน ใช่มะ?” ยานซียิ้มเยาะ “ฉันมาที่นี่เพื่อทานมื้อเย็น…การแลกเปลี่ยนโต๊ะเพื่อเห็นแก่ฉันมันมากเกินไปที่จะขอหรือเปล่า?”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณขุ่นเคือง ผมสาบานได้ แต่…คุณซิมเมอร์แมนครับ พวกเราได้เริ่มทานอาหารไปแล้วที่นี่ คุณก็เห็น…คุณไม่เห็นว่านี่เป็นการช่วยเหลือผมเหรอครับ?”
“เฮอะ! เหมือนกับว่าฉันติดค้างอะไรนายงั้นสิ” ยานซีพอแล้วกับการออมมือให้ “พอกันที—นายจะย้ายหรือไม่ย้ายห๊ะ?”
เมอร์ฟีกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก คนอื่น ๆ ที่โต๊ะก็เช่นกัน
คุณยานซี ซิมเมอร์แมนไม่ใช่ใครบางคนที่จะทำเป็นเล่น ๆ
กิจวัตรปกติของเมอร์ฟีนั้นไร้ค่าที่นี่ เพียงแค่คำเดียวไปถึงหูเอเดนและเขาก็คงจะได้จูบลางานที่อันมีค่าของเขาในย่านเมย์เบอร์รี่
แม้ตอนนี้แก้มของเขาจะแผดไหม้ แต่ก็ไม่มีอะไรจะทำได้นอกจากกัดฟันพูดว่า “เข้าใจแล้วครับ! พวกเราจะย้าย!”
“เอ้ย แต่มีอาหารมากมายบนโต๊ะเลยนะ… เราจะทำแบบนี้ได้ยังไง?” จู่ ๆ ลิเลียนก็ส่งเสียงหวาน เมื่อไม่กี่นาทีก่อน เธอยังเป็นเสือที่บ้าคลั่งอยู่เลย
แม้ว่าเธอจะยังคงพูดเรื่องเดิมเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้ เธอกลายมาเป็นลูกแมวเหมียว
“เจอรัลด์ช่วยย้ายทุกอย่างไปที่โต๊ะใหม่ของเราได้ไหม เพื่อเคลียร์ห้องให้คุณซิมเมอร์แมน!” หญิงสาวคนอื่นแนะนำขึ้นมา
“ใช่! นั่นคือวิธีที่เราจะทำ ตามนี้แหละ!” คนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย
ยานซี ในขณะเดียวกันนี้ ก็นิ่งงันอยู่กับที่
เจอรัลด์เหรอ?
เขามองลงไปที่ชายหนุ่มคนนั้น ที่นั่งหันหลังให้เขา เพียงแค่ทานอาหารอยู่เงียบ ๆ โดยไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดในโลก
เอาตรง ๆ นะ เมื่อยานซีเดินเข้ามาในนี้ตอนแรก เขาได้เหลือบมองไปที่ชายคนเดียวกันนี้และก็คิดว่าเขาดูคุ้น ๆ
ตอนนี้ที่ชื่อของเขาได้ถูกเอ่ยขึ้นมา ยานซีก็พรวดพราดทางการกระทำทันที โดยการรีบไปหาเจอรัลด์เพื่อให้ดูดีขึ้น
เขาเกือบจะร้องออกมาเสียงดัง เป็นเจอรัลด์ คลอฟอร์ด!
“เจอรัลด์! คุณอยู่ที่นี่!” ยานซีพูดตะกุกตะกัก จำได้ถึงสิ่งที่เอเดนพูดไว้เมื่อครั้งก่อน
ข้างหลังของเขา เหล่าลูกน้องที่เคยได้พบกับเจอรัลด์มาก่อนต่างก็ตกตะลึงกันเกินกว่าจะขยับตัวได้เหมือนกัน